Morgunblaðið - 23.01.2001, Blaðsíða 45

um árnar okkar sem kenndar eru við
perlu. Betur væri að hlustað hefði
verið oftar á þig.
Einn fallegasti dagur síðasta sum-
ars rann upp. Hitinn hár, sól í heiði,
ekki gára á Fljótinu. Skyrtuveður.
Næstum óveður fyrir okkar smekk,
veiðimanna. Þín beið erfitt verkefni.
Ég hafði beðið þig um að ganga með
mér um bakka ánna með erlendum
gesti mínum og koma honum í fisk.
Þú fórst létt með það. Settum í 2,
náðum öðrum og gáfum honum líf.
Ég vissi ekki af því þegar ég bað þig
um greiðann að þetta væri afmæl-
isdagurinn þinn. Ekki datt þér þó í
hug að segja nei. Síðasti afmælisdag-
urinn þinn og við sátum uppvið Höf-
uðhyl, hámuðum í okkur rjómatertu
og drukkum nýlagað í blíðunni. Lax-
arnir byltu sér í hylnum. Hvílíkur
dagur.
Ásgeir, þakka þér fyrir alltof stutt
kynni. Guð blessi syrgjandi ástvini
þína.
Ólafur Vigfússon.
Í dag er til moldar borinn fyrrver-
andi mágur minn, Ásgeir Ingólfsson,
þýðandi, f.v. blaðamaður og rithöf-
undur. Fráfall hans kom öllum að-
standendum mjög á óvart því Ásgeir
var heilsuhraustur og stundaði
íþróttir fram á síðasta dag, en ekki
er deilt við dómarann þegar lokakall-
ið kemur.
Kynni okkar Ásgeirs hófust er
hann heimsótti okkur hjónin í New
York fyrir hartnær 30 árum. Með
okkur tókst strax góð vinátta sem
entist til hinsta dags. Ég varð þess
fljótt aðnjótandi að læra að kasta
flugu fyrir lax hjá þessum einum
mesta fluguveiðisnillingi okkar tíma.
Og margar góðar stundir áttum við
saman á okkar uppáhalds veiðistað
austur við Sog. Ég minnist líka allra
þeirra stunda sem við áttum saman
við rabb um okkar sameiginlega
áhugamál, laxveiðina og ekki síður
laxavernd. Við höfum deilt góðum
stundum og erfiðum, en að leiðarlok-
um eru það góðu stundirnar og góðu
minningarnar sem standa upp úr.
Ásgeir hefur átt ríkan þátt í fram-
vindu verndunar laxastofna, þótt
hann kysi að standa að tjaldabaki til
styrktar forsvarsmönnum. Barátta
hans fyrir og framlag til verndunar
og endurreisnar perlu Reykjavíkur,
Elliðaánna, er vel kunn því hann hef-
ur verið ötull við að miðla af þekk-
ingu sinni til yngri kynslóða.
Synir Ásgeirs, Ingólfur og Árni
Ólafur og sonarsonurinn Styrmir
Ingólfsson hafa misst föður og afa
sem unni þeim heitt, og ég óska þess
að minningin um hann verði þeim öll-
um styrkur um ókomin ár.
Að lokum vil ég kveðja þig kæri
mágur og vinur og hver veit nema
við eigum eftir að hittast aftur á
bakkanum hinum megin. Guð blessi
þig vinur.
Sigfús Bjarnason.
Kveðja frá Félagi
þýðenda við Stöð 2
Stórt skarð var höggvið í okkar
litla hóp þegar Ásgeir hvarf svo
skyndilega á braut.
Í slíku fámenni vegur hver ein-
staklingur mjög þungt og það er sárt
að sjá á eftir góðum félaga sem allir
bjuggust við að yrði karla elstur og
fastur punktur í tilveru okkar enn
um sinn.
Við höfum flest starfað við hlið Ás-
geirs síðan Stöð 2 fór í loftið árið
1986 og fengið að njóta traustrar
nærveru hans. Við þökkum fyrir
samfylgdina og óskum Ásgeiri vel-
farnaðar á þeirri leið sem fram und-
an er.
Lára Hanna Einarsdóttir.
Það er ekki ófyrirsynju að lífinu er
stundum líkt við fljót sem sífellt
streymir fram, safnar í sig lækjum
og lindum sem tákna reynslu hvers
og eins, ljúfa sem sára. Og eins og
hvert fljót á sér upptök og ós eru líf-
inu takmörk sett.
„Áin er lifandi og eilíf,“ sagði Ás-
geir „og það skiptir miklu að um líf-
æð hennar fari ekki það sem dregið
getur úr gæðum vatnsins.“ Sem
veiðimaður og náttúruunnandi gerði
hann sér grein fyrir því að árnar
væru viðkvæmar. Ásgeir gjörþekkti
vistkerfi vatnasvæða svo sem ættir
hans stóðu til. Hann var fjórði ætt-
liður fluguveiðimanna í Elliðaánum.
Hann leit á það sem skyldu sína að
standa vörð um þær og aðrar ger-
semar náttúrunnar.
Góðir veiðimenn hafa sérstaka
hæfileika til að lesa árnar eins og
opna bók, túlka af nákvæmni sér-
hvert straumlag og útskýra hvaða
þýðingu það hefur á vistkerfið. Þeir
bestu lifa sig inn í umhverfið sem
henta lónbúanum og vita hvað er
honum fyrir bestu. Ásgeir var einn
af þessum fáu og hann lá ekki á
leyndardómunum og miðlaði ómælt
til okkar minni spámanna. Framlag
hans til sportveiða var mikilvægt og
varanlegt.
Sem sagnamaður lagði hann
áherslu á að lýsa vatnasvæðum og
þekkti flestar íslenskar ár öðrum
betur. Skrif hans eru með því besta
sem skrifað hefur verið um ár og
vötn á öldinni sem leið. Hann þekkti
flest og allt það besta sem erlendir
menn höfðu skrifað um þessi hugð-
arefni hans og áfram miðlaði hann
þeim fróðleik til landsmanna. Bók
hans um Elliðaárnar lýsir vel þekk-
ingu hans á vatnakerfinu, sögu ánna
og fólki sem hafði umsjón með þeim.
Hann kunni sögu þess og vissi hvaða
hlutverki það gegndi. Alltaf dró hann
fram það besta í fari hvers og eins.
Hann vissi hvað það er erfitt í nútíma
þjóðfélagi að vernda svo viðkvæmt
lífríki.
Ásgeir þekkti hvern stein í Elliða-
ánum og alla hylji, hvort sem þeir
eru laxheldnir í dag eða ekki. Hann
sagði okkur oft sögu ánna og það fór
ekki á milli mála að hann hreifst
mjög af því sem hann kallaði gullald-
artímabil þeirra eftir aldamótin 1900
þegar þær voru í umsjón breska frið-
dómarans Harry Alfred Payne.
Hann fór með okkur margar ferðir í
dalinn, fræddi og upplýsti, bar sam-
an við söguna sem hann skráði svo
vel í bókinni. Hann var vel að sér um
sögu ánna á 19. öldinni, lífríki vatna-
svæðisins þegar mikill hluti Elliða-
vatnsins sem nú er var engjar, eig-
endur ánna og hvernig árnar voru
nýttar, stundum ofnýttar. Frásagnir
hans voru lifandi eins og áin hans
sem liðaðist um dalinn.
Ófáir nutu leiðbeininga hans um
stangaveiði og veiðiár. Hann kenndi
mörgum að veiða, hnýta flugur og
umframt allt að njóta verunnar á ár-
bakkanum í sátt við náttúruna.
Þegar kom að því að nokkrir félag-
ar tóku sig saman og ýttu úr vör al-
þjóðaverkefni um verndun villtra
laxastofna mætti hann fyrstur á
staðinn. Hann tók þátt í undirbún-
ingi og stefnumótun af einlægni.
Hann tók að sér þýðingar og samn-
ingu greinargerða um mörg fjölþjóð-
leg efni. Þannig vann hann kauplaust
í meira en áratug og var alltaf boðinn
og búinn að gera meira. Enginn vissi
meira um söguþráðinn og var betur
að sér í vandamálum veiðisvæða í
löndum umhverfis Atlantshafið. Við
sem störfuðum með honum getum
aldrei fullþakkað þau grettistök sem
hann lyfti.
Seinustu mánuði var lagt að Ás-
geiri að skrifa yfirlitsbók um íslensk-
ar laxveiðiár. Slík bók hefur ekki
komið út síðan R.N. Stewart undir-
hershöfðingi skrifaði Rivers of Ice-
land árið 1950. Verkið gekk vel enda
þekkti hann efnið, árnar sem höfðu
verið hans helstu hugðarefni allt
hans líf. Trúr uppruna sínum var
honum fluguveiði og náttúruvernd í
blóð borin. Ekkert var honum hjart-
fólgnara en synir hans og sonarson-
ur og víst er að þeir munu taka við
merkinu að honum föllnum.
Orri Vigfússon.
Ásgeir Ingólfsson sem nú er fall-
inn frá langt fyrir aldur fram hafði
þýðingar fyrir Stöð 2 að aðalstarfi
síðustu þrettán ár ævinnar. Þar var
hann í góðum hópi fólks sem hefur
annast þennan mikilsverða þátt
sjónvarpsvinnslunnar af alúð,
smekkvísi og elju allt frá því stöðin
tók til starfa.
Í sjónvarpi gerast hlutirnir hratt
og fyrir kemur að þýðendur hafa
nauman tíma til að ljúka sínu verki.
Tímahrak og tilfallandi óklárheit eru
harðir húsbændur og það er því þeim
mun aðdáanlegra hve vandaðar þýð-
ingar ber yfirleitt fyrir augu áhorf-
enda heima í stofu. Seint verður
hægt að búa svo um hnúta að hnökr-
ar og allt upp í stöku bommertur
fljóti ekki með, en hitt vegur þó
margfalt þyngra að þegar saman fer
metnaður þýðenda og miðilsins sem
þeir starfa hjá er von á góðu.
Metsöluhöfundar þjóðarinnar eru
ekki mest lesnir. Þar hafa sjónvarps-
þýðendur vinninginn. Því eru góðir
sjónvarpsþýðendur drýgri liðsmenn
tungunnar en margir sem meira er
hossað. Ásgeir var einn af okkar
góðu og vandvirku þýðendum og
skarð hans verður vandfyllt.
Bestu skjátextarnir eru þeir sem
maður tekur varla eftir. Þeir líða yfir
skjáinn í sátt og samræmi við mynd-
ina sem þeir styðja á eðlilegu og til-
gerðarlausu máli. Þeir eru hvorki
áleitnir né frekir og þar eiga tiktúrur
og sérviska ekki við. Þeir eru ekki
sýningargluggi fyrir egó þýðandans.
Þessi sannindi leita á huga minn
núna þegar Ásgeir kveður. Í þessum
punkti finnst mér verk hans lofa
meistarann.
Einn af mínum póstum sem deild-
arstjóri þýðinga- og flutningsdeildar
Íslenska útvarpsfélagsins eru um-
talsverð samskipti við þýðendur. Á
þeim tæpu fjórum árum sem af eru í
þessu starfi kynntist ég Ásgeiri ekki
aðeins sem góðum verkmanni heldur
einnig sem viðfelldnum, fáguðum
manni sem gaman var að skrafla við
þegar hann kom í gættina, fróður,
smákíminn og góðgjarn. Á samstarf
okkar bar aldrei skugga.
Ég veit ég mæli fyrir munn vinnu-
félaga minna á deildinni, sem og
margra annarra innanbúðarmanna
hér á Lynghálsinum sem kynntust
Ásgeiri gegnum árin, þegar ég kveð
hann með væntumþykju og eftirsjá.
Sonum hans sendi ég innilegar sam-
úðarkveðjur.
Hjörleifur Sveinbjörnsson.
Ásgeir ólst upp í Vesturbænum, á
Hávallagötunni, Hringbraut og
Grenimel, eldri tveggja systkina.
Hann átti ættir að rekja til kaup-
manna og sjómanna í Reykjavík og á
Ísafirði. Menntabrautin hófst í
einkaskóla frk. Sigríðar Magnús-
dóttur sem var á efri hæð hússins
þar sem Ásgeir bjó. Síðan lá leiðin í
Miðbæjarbarnaskólann, Gaggó Vest
og gamla Menntaskólann í Reykja-
vík. Ásgeir var mikill námsmaður
enda bæði góðum gáfum gæddur og
iðinn. Sérstaklega lágu tungumál vel
fyrir honum og hann talaði ensku og
þýzku reiprennandi.
Leiðin lá nú í Háskóla Íslands og
þar lauk Ásgeir prófi í viðskipta-
fræði. Hann var farinn að starfa sem
blaðamaður með náminu og einnig
eftir að því lauk. Þegar sjónvarp
komst á laggirnar á Íslandi réð hann
sig þangað sem fréttamaður og varð
þá að sjálfsögðu þjóðkunnur maður.
Ásgeir var hár og grannur, iðkaði
enda íþróttir af kappi. Hann var
glaðsinna og ljúfur maður í lund. Við
vinir hans og skólafélagar nutum
samvista við hann á þessum árum á
gleði- og alvörufundum, í skóla og ut-
an.
Afi hans og nafni kenndi honum
ungum að kasta flugu fyrir lax í
Elliðaánum. Var það upphaf aðal-
tómstundaiðkunar Ásgeirs og fram-
tíðarstarfs um skeið. Hann knýttist
einnig við þetta sterkum böndum við
Elliðaárnar, gerði bók og myndband
um árnar og skrifaði í blöð um laxa-
ræktun í þeim. Þar sem stangveiðin
var honum ævilangt áhugaefni tókst
honum að smita okkur ýmsa vini sína
til að taka þátt í þessari íþrótt með
sér. Þessi áhugi leiddi einnig til þess
að hann réðst sem framkvæmda-
stjóri Stangveiðifélags Reykjavíkur.
Hann kvæntist góðri konu og
eignaðist tvö börn. Þannig virtist líf-
ið brosa við þessum vini mínum, en
það er sitthvað gæfa og gervileiki.
Í mannlífinu gætir flóðs og fjöru;
sé flóðsins neytt, er opin leið til gæfu,
en láist það, er lífsins sigling teppt.
Ásgeir missti af flóðinu og und-
irstaða lífs hans brotnaði skyndilega
í mola þegar hann var á besta aldri.
En honum tókst að raða brotunum
saman. Síðustu áratugina starfaði
hann af alefli við þýðingar á bókum
og kvikmynda- og sjónvarpstextum.
Hann unni sonum sínum og studdi
þá til frama. Stangveiði var honum
sífellt hugðarefni, rannsóknir á laxa-
gengd í norðurhöfum, íþrótta-
mennska og kurteisi í umgengni
veiðimanna við náttúruna og síðast
en ekki síst framtíð Elliðaánna, þess-
arar perlu Reykjavíkur.
Ég kveð nú æskuvin minn, þakka
honum samfylgdina, óska honum
góðrar vistar á árbökkum annars
heims og sendi sonum, systur og fjöl-
skyldum þeirra innilegar samúðar-
kveðjur.
Árni Kristinsson.
Það er komið sumar, það er mikið
líf við veiðiána, fegðarnir Ásgeir og
Ingólfur ganga eftir árbakkanum
með veiðistangirnar sínar. Þeir ætla
að renna fyrir fisk í Norðurá í Borg-
arfirði og það er lax víða í ánni og
þeir velja réttu fluguna. Ásgeir kast-
ar og fær fisk, Ingólfur kastar og fær
fisk, þetta eru stórkostlegir tímar,
fiskurinn tekur grimmt enda veiði-
mennirnir flinkir.
Þeir setjast niður, þeir spá í næstu
flugur, ræða málið og sá eldri gefur
góð ráð. Sá yngri kastar flugunni yf-
ir hylinn, laxinn tekur ekki strax,
hann er kominn neðst á brotið. Allt í
einu tekur lax og þvílík taka, sá eldri
stendur upp og aðstoðar son sinn.
Þetta er það sem alla veiðimenn
dreymir um, góð veiði og vænir lax-
ar. Þeir landa laxinum saman, þeir
fara heim í veiðihús, aðeins hálfur
dagur eftir og ennþá geta þeir veitt
laxa. Daginn eftir veiða þeir vel,
feðgarnir veiddu 48 laxa þessa þrjá
daga og alla á flugu.
Síðan eru liðin níu ár, þeir hafa
veitt marga fiska saman og talað
mikið um veiðiskap. Veiði var þeim í
blóð borin, þeir gengu vel um veiði-
árnar og spáðu í vatn og vinda.
Þeirra tími var við þær.
Með Ásgeiri Ingólfssyni er geng-
inn einhver mesti veiðihugsuður
landsins, hann hefur skrifað fjölda
greina um veiði og ekki má gleyma
bókinni um Elliðaárnar, sem hann
skrifaði. Bókin er minnisvarði um
góða veiði í ánni, sem var hérna áður
fyrr, en er ekki lengur. Af Elliða-
ánum hafði Ásgeir miklar áhyggjur
og lét það ópart í ljós í fjölda greina
sem hann skrifaði.
Ásgeir vann að bók um laxveiðiár
á Íslandi sem vonandi verður gefin
út seinna og gæti orðið minningar-
bók um mikinn hugsuð, mann sem
unni veiðiánum og náttúrunni.
Ásgeir var ekki að flýta sér við
veiðiskapinn, heldur spáði í vatn og
vinda, hvaða flugu fiskurinn tæki
næst og hvar ætti að kasta á hylinn.
Síðan gekk hann rólega fram á ár-
bakkann og kastaði flugunni fimlega.
Stundum tók laxinn, stundum
ekki, það er gangurinn í veiðinni.
Honum var alveg sama, hann valdi
bara aðra flugu og kastaði aftur,
skömmu seinna tók laxinn, hann los-
aði varlega úr fiskinum og sleppti
honum aftur í hylinn. Laxinn synti
niður strauminn og í burtu, Ásgeir
gekk frá ánni. Kannski voru laxar í
næstu hyljum, hann ætlaði að kanna
málið.
Minningin um Ásgeir mun lifa um
ókomin ár, manninn sem fór lipur-
lega með stöng og penna og var fljót-
ur að skrifa greinar þegar farið var
þess á leit við hann.
G. Bender.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. JANÚAR 2001 45



  





    

    

    
  

        !      "#" $


 
  
 

% 



&
'( )*+
,-*./*
    "      #  %  

0 1 !
12  !
 3  ,! $



41%"



&
25! ' 255!(!
&  %  

' 
#

 ( 

2 ! /4# 6 !
2 4# 6 $


  
 
   
  
!

41%%
$2 %

&

' 6#7
8 !
&  %  

2, 4#  !
'( ''9 ,! 
24#  ! !  ! ! 
2, !4#  
  4# 9 ,! 1!,  ! /%,-  

!.2,  !
,!/6'
/  $