Morgunblaðið - 23.03.2001, Blaðsíða 57

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. MARS 2001 57
✝ Áslaug Theó-dórsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 16.
október 1913. Hún
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
í Fossvogi 15. mars
síðastliðinn. Áslaug
var elst af tólf börn-
um hjónanna Helgu
Soffíu Bjarnadóttur
og Theódórs Jóns-
sonar.
Áslaug giftist Al-
fred Emil Andersen
og eignuðust þau
soninn Helga Theó-
dór Andersen 15. maí 1933. Þau
skildu. Áslaug kynntist Björg-
vini Laugdal Stefánssyni og
eignuðust þau dótt-
urina Bryndísi Rún
Björgvinsdóttur, f.
25.1. 1936, d. 15.10.
1995. Björgvin lést
1937. Áslaug flutt-
ist til Grindavíkur
og giftist Júlíusi
Hjálmarssyni,
bónda á Þórkötlu-
stöðum, og eignuð-
ust þau soninn
Hjálmar Júlíusson
4.11. 1937 og dótt-
ur 1943, sem lést
nokkurra mánaða.
Útför Áslaugar
fór fram í kyrrþey að ósk hinn-
ar látnu hinn 22. mars frá Foss-
vogskirkju.
Áslaug Theódórsdóttir var elst af
12 systkinum, en móðir mín var
yngst ásamt tvíburabróður sínum,
en þau eru bæði látin. Áslaug þurfti
strax að taka ábyrgð sem elsta barn-
ið í fjölskyldunni og hefur það sjálf-
sagt oft verið erfitt, en Áslaug var
sterkur persónuleiki og stóð öll lífs-
ins stríð af sér eins og hetja sem hún
og var. Ég nafna hennar eins og hún
alltaf kallaði mig, kynntist fyrst
frænku minni sem sem barn er móð-
ir mín fór með mig og bróður minn í
heimsókn til Grindavíkur og tókum
við þá rútuna þangað. Í mínum aug-
um var þetta mjög löng ferð og langt
upp í sveit en frænka tók alltaf svo
vel á móti okkur, hún var alltaf svo
glöð að sjá okkur. Það var alltaf létt-
leiki í kringum þær systur er þær
hittust og áttu þær mikla samleið þó
að fimmt ár væru á milli þeirra. Móð-
ir mín átti við veikindi að stríða alla
ævi en alltaf hélt Áslaug sambandi
við yngstu systur sína, þó að aðrir
sneru baki við henni. Áslaug var
þannig manneskja, hún var vinur
vina sinna og sönn sjálfri sér. Hún
vandaði vel til vina. Hún talaði aldrei
um aðra en sem henni líkaði við og
fannst mikið til koma. Ég hélt áfram
að koma til nöfnu minnar eftir að ég
varð fullorðin og þegar ég bjó er-
lendis, kom ég aldrei svo heim að
ekki væri farið í heimsókn til frænku
í Grindavík og tók hún mér alltaf
fagnandi eins og móður minni. Alltaf
var jafn gaman að tala við Áslaugu,
hún hafði skoðun á öllu og fylgdist
með öllu sem var að gerast í þjóð-
félaginu. Hún var skynsöm og
raunsæ kona. Trygglyndi við sína
nánustu var henni mikils virði. Átti
hún einu sinni hund sem henni þótti
mjög vænt um og sagði hann hafa
verið einn af sínum bestu vinum. Ás-
laug var mjög sérstök kona, hún fór
alltaf sínar eigin leiðir og hræddist
ekki álit annarra. Henni féll aldrei
verk úr hendi meðan heilsa leyfði.
Áslaug var alltaf ung í anda og létt-
leiki yfir henni alla tíð. Var hún ein
eftirminnilegasta persóna sem ég
hef kynnst. Þegar sjónvarpsþáttur
var gerður um hana, sem heitir Kon-
an í brimgarðinum var ég stolt af að
fólk fengi tækifæri til að kynnast
henni, þessari sérstöku konu. Er ég
kom heim til hennar á jólaföstunni
síðastliðið ár sýndi hún mér bréf sem
hún hafði fengið frá fólki í kjölfar
þess að þátturinn með henni hafði
verið sýndur í Svíþjóð og vildi hún
svo gjarna svara þeim. Þannig var
hún alltaf sjálfri sér sönn. Ég vil
þakka þér, nafna og frænka, að hafa
gert líf mitt ríkara. Þú munt alltaf
lifa í mínum minningum sem stór-
kostleg kona.
„Mikil er sú manneskja sem ekki
glatar barnshjarta sínu.“
Áslaug Hauksdóttir.
Elsku amma mín, nú hefurðu
kvatt þennan heim og ert komin á
annan stað.
Það er alltaf erfitt að kveðja og nú
er komið að því að kveðja þig og ég
hugsa til baka og minningin um þig
verður alltaf sterk í huga mínum, því
ég upplifði svo margt með þér. Þegar
ég var lítil þótti mér alltaf gaman að
koma á Þórkötlustaði og ég upplifði
margt þar.
Fjöruferðirnar, þegar við fórum
og veiddum fiskseiði og settum svo í
stóran járnbala úti á tröppum, þegar
ég var að sauma á handsnúnu
saumavélina þína og útbúa föt á
bangsann minn og barbie-dúkkurn-
ar, þegar við fórum oft að gamla
traktornum hjá frystihúsinu og mig
dreymdi um að eiga einn slíkan, þeg-
ar þú hringdir alltaf á afmælisdaginn
minn og söngst „Hún á afmæli í
dag“, já, það var svo margt.
Eins og allir vita sem þekktu þig
þá hafðirðu gaman af list og hafðir
mjög gaman af því að spá í allt sem
við Íslendingar köllum list og alloft
fórum við saman á hinar ýmsu sýn-
ingar og enduðum svo á kaffihúsi.
Föt og tíska var mikið í huga þín-
um og alltaf varstu að breyta og laga
föt, þú sást alltaf eitthvað sniðugt við
einhverja venjulega flík og bættir
ýmsum aukahlutum á flíkina eða
breyttir henni og útkoman varð allt
önnur flík.
Við ræddum mikið saman um það
þegar ég missti móður mína og þú
um leið dóttur þína, það var mikill
styrkur fyrir mig. Við ræddum lífið
eftir þetta líf og allt þetta dulræna.
Þetta er bara smábrot af því sem
ég upplifði með þér, ég gæti haldið
endalaust áfram.
„Takk fyrir alla tryggðina, Áslaug
mín,“ sagðirðu oft við mig og ég segi
á móti, takk fyrir alla tryggðina,
elsku amma mín. Ég sakna þín. Takk
fyrir allt. Guð verndi þig og geymi.
Þín dótturdóttir,
Áslaug.
Að setjast niður og skrifa nokkur
orð um vinkonu okkar, Áslaugu
Theodórsdóttur frá Þórkötlustöðum
í Grindavík, vekur margar tilfinning-
ar og enn fleiri minningar. Minning-
ar um heimsóknir okkar hjóna til
Grindavíkur, þar sem Áslaug stóð
ávallt á tröppunum og bauð okkur
velkomin með sínum breiða og hlýja
faðmi, spjallið við eldhúsborðið á
Þórkötlustöðum þar sem við sátum
klukkutímum saman og ræddum um
ástina, um lífið hér á jörð og annars
staðar, um framtíð þá sem ekki öll-
um er gefið að sjá en Áslaug sá svo
auðveldlega, um samskipti, um upp-
eldi, um listir, já eiginlega um allt
sem tilheyrir mannlegri veru al-
mennt. Það voru fjörugar umræður,
enda andrúmsloftið þrungið gleði og
einhvernveginn hafið yfir hið venju-
lega dægurþras. Ekki má gleyma
símtölum sem voru nær vikulegur
viðburður öll árin, hvort heldur við
hjónin vorum í Reykjavík, í Kína eða
einhversstaðar í Evrópu, allt er
þetta jafneftirminnilegt.
Við kynntumst Áslaugu á mjög
sérstakan hátt, enda allt sérstakt við
þá konu. Fyrir 20 árum auglýstum
við hjónin tvö reiðhjól til sölu í Dag-
blaðinu, en dætur okkar voru að fá
ný hjól. Þá er hringt frá Grindavík,
fullorðin kona sem vill kaupa bæði
hjólin, ætlar að nota þau fyrir gesti.
Sama daginn kom Áslaug og keypti
bæði hjólin. Strax við þessa fyrstu og
mjög svo sérstöku heimsókn mynd-
uðust tengsl milli hennar og okkar
hjóna, sem áttu eftir að styrkjast og
endast allt þar til hún andaðist hinn
15. mars sl.
Tilfinningar þær sem vakna í
brjósti okkar nú eru þakklæti fyrir
svo ótal margt sem Áslaug kenndi
okkur. Hún kenndi okkur hvað raun-
verulegur vinskapur er, hann hefur
engin landamæri, hvorki hvað varð-
ar aldur, stöðu, kyn, landfræðilega
fjarlægð, trúarafstöðu né skapferli.
Það er mikil blessun og skilur eftir
sig mikið ríkidæmi að kynnast
manneskju eins og Áslaugu, enda er
ólíklegt að á vegi manns verði nema
ein slík á lífsleiðinni.
Áslaug var mjög vel gefin kona,
skapmikil, hreinskiptin með ein-
dæmum og var alveg sama hver átti
þar hlut að máli. Hún var mikill húm-
oristi og sá alltaf þær hliðar á mönn-
um og málefnum sem fólk kemur al-
mennt ekki auga á. Hún var
einstaklega skemmtileg kona, ung í
anda alla tíð, enda aldrei hægt að
finna að hún væri yfir 30 árum eldri
en við. Við fráfall Áslaugar er höggv-
ið stórt skarð í okkar vinahóp, en
jafnstórt pláss skilur hún eftir í
hjörtum okkar hjóna.
Lífsýn Áslaugar var mjög sérstök.
Á milli tilvistar og tilvistarleysis var
aðeins þunn slæða í huga Áslaugar.
Þess vegna óttaðist hún aldrei dauð-
ann. Um leið og við vottum Helga og
Guðrúnu, Áslaugu yngri og hennar
fjölskyldu okkar dýpstu samúð vilj-
um við þakka þeim öllum fyrir frá-
bærar móttökur á Þórkötlustöðum
alla tíð, sem hafa ennfremur stuðlað
að auknum tengslum og ánægjuleg-
um samverustundum með okkar
kæru vinkonu. Megi hún njóta
verndar og blessunar æðri máttar og
hvíla í faðmi friðar og kærleika.
Magnea og Stefán Geir.
ÁSLAUG
THEÓDÓRSDÓTTIR
✝ Kjartan Arnórs-son fæddist á
Akranesi 4. mars
1950. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 17.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Arnór Guðjón Ólafs-
son, f. 13. maí 1929,
og María Sigríður
Ágústsdóttir, f. 9.
janúar 1930, d. 10.
júlí 1977. Systkini
hans voru Ólafur, f.
29. okt. 1954, Gunn-
ar Ágúst, f. 23. júní
1956, Sigríður, f. 29. ágúst 1959,
og Arna, f. 7. maí 1962.
Kjartan kvæntist 17. júní 1971
eftirlifandi eiginkonu sinni Jó-
hönnu Baldursdóttur, f. 17. júní
1952. Foreldrar hennar eru:
Baldur Guðjónsson, f. 23. janúar
1924, og Ragnhildur Í. Þor-
valdsdóttir, f. 17. júní 1925, d.
26. ágúst 1998. Börn Jóhönnu
og Kjartans eru: 1) Agnar, f. 21.
ágúst 1971, í sambúð með Dag-
nýju Jónsdóttur, f. 17. apríl
1980. 2) Arna María, f. 13. apríl
1976, í sambúð með
Sigurði S. Tómas-
syni, f. 27. mars
1970. Börn þeirra
eru: Bryndís, f. 19.
maí 1998, og Davíð
Örn, f. 7. júní 2000.
3) María Sigríður,
f. 24. júní 1982.
Barn hennar: Kjart-
an Breki, f. 30. júní
1999. 4) Baldur
Ólafur, f. 22. okt.
1992. 5) Jóhann
Hersir, f. 28. júní
1994. 6) Melkorka
Jara, f. 12. mars
1997.
Kjartan lærði rafvirkjun hjá
Ármanni Ármannssyni raf-
virkjameistara á Akranesi.
Hann lauk sveinsprófi árið 1975.
Hann starfaði hjá Ármanni til
áramóta 1996–1997. Kjartan hóf
þá störf hjá Síldar- og fiski-
mjölsverksmiðju HB hf. á Akra-
nesi og starfaði þar til dauða-
dags.
Útför Kjartans fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Nú er mágur minn Kjartan látinn
eftir erfið veikindi síðastliðna fimm
mánuði. Heima sitja þrjú lítil börn
sem eiga erfitt með að skilja tilgang
þess að pabbi var tekinn í burtu frá
þeim. En lífið er ekki alltaf eins og við
viljum hafa það. Nú er gott að eiga
stóran bróður, tvær stórar systur og
yndislega mömmu sem nú hefur lofað
að reyna að vera pabbi líka og gera
allt það sem pabbar gera. Ekki má
gleyma góðum föðursystkinum og
Grétu frænku og Jóni sem hafa verið
svo dugleg að létta undir með fjöl-
skyldunni.
Við skulum horfa björtum augum
til framtíðar og láta þessa dimmu
daga líða hjá í vissu um það að pabbi,
afi og eiginmaður sé aldrei langt und-
an. Að hann gæti allra barnanna
sinna undir leiðsögn Guðs. Hann sem
var svo stoltur af hópnum sínum, dug-
legur að ferðast með hann á húsbíln-
um jafnt innan lands sem utan. Góðar
minningar frá síðastliðnu sumri eftir
fimm vikna ferðalag um Evrópu á
nýja bílnum sem rúmaði svo vel allan
hópinn verður gott að ylja sér við.
Elsku Hanna. Missir þinn er mikill,
en ég veit að þú átt eftir að standa þig
vel nú sem fyrr.
Ég bið Guð að vernda ykkur og
blessa.
Júlía Baldursdóttir.
Nú þegar daginn tekur að lengja og
náttúran er að lifna úr vetrardvala
bregður skugga á líf okkar við fráfall
góðs vinar og samstarfsmanns, Kjart-
ans Arnórssonar, sem látinn er langt
fyrir aldur fram.
Kjartan ákvað tvítugur að aldri að
leggja fyrir sig rafvirkjun og leitaði
eftir því að komast á samning hjá
Raftækjavinnustofu Ármanns Ár-
mannssonar. Þetta var í byrjun árs
1970 og hófst þar með langur starfs-
ferill hans hjá fyrirtækinu. Það má
með sanni segja að það hafi verið mik-
ið lán að fá Kjartan til liðs við sig,
hann sýndi strax að þar fór duglegur
starfsmaður, ósérhlífinn, sjálfstæður
og góður fagmaður.
Margt kemur upp í hugann þegar
litið er til baka. Kjartan hafði mjög
notalega nærveru og voru margar
ánægjustundirnar við eldhúsborðið á
Sóleyjargötunni, ýmist á morgnana
þegar fyrsti kaffisopi dagsins var
drukkinn eða á frídögum, en þá kom
hann oft til að ræða lífsins gagn og
nauðsynjar, stundum einn en oft með
Hönnu með sér og oftar en ekki var
eitthvað af börnunum með. Einnig
koma upp í hugann „tiltektardagarn-
ir“, en venja var að nokkrum dögum
fyrir jól var tekið til hendinni á verk-
stæðinu, skúrað og skrúbbað og tekið
til, og á eftir settust menn svo niður
og fengu góðgerðir að loknum erfið-
um vinnudegi, og alltaf var setið við
eldhúsborðið og fóru þar fram líflegar
umræður.
Segja má að Kjartan hafi sýnt fyr-
irtækinu mikla tryggð því það var
ekki fyrr en í lok ársins 1996, eftir
tæplega 27 ár, að hann ákveður að
breyta til og fór að vinna í Síldarverk-
smiðjunni hér á Akranesi. Mikil eft-
irsjá var að honum sem starfsmanni
og vinnufélaga, en hann hélt tryggð
við verkstæðið og okkur, kom ósjald-
an við, og oft var einhver úr fjölskyld-
unni með í för.
Kjartan var mikill gæfumaður í
einkalífinu. Hann og Jóhanna kona
hans eignuðust sex börn og barna-
börnin voru orðin þrjú. Fjölskyldan
hefur ferðast mikið og fór víða. Kjart-
an hafði innréttað VW-„rúgbrauð“ og
á honum fóru þau, misjafnlega mörg,
um landið okkar og gerðu einnig víð-
reist í Evrópu. Fyrir réttu ári síðan
keyptu þau svo mjög glæsilegan hús-
bíl og fóru á honum enn eina Evr-
ópuferðina og voru þau mjög ánægð
með nýja bílinn.
Ekki auðnaðist þeim að fara fleiri
ferðir saman, Kjartan ferðast nú um
annan heim. Það var á haustdögum
síðasta árs að hann greindist með
þann sjúkdóm sem nú hefur haft yf-
irhöndina. Hann var fullur bjartsýni
og ætlaði að sigrast á þessum vágesti,
en því miður varð hann undir í barátt-
unni.
Kjartans er nú saknað sárt af vin-
um og félögum en mestur er þó missir
fjölskyldunnar. Við sendum þeim öll-
um okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur og gerum að okkar huggunarorðin
sem skráð voru af Móður Basileu
Schlink en hún er ein af systrunum í
Maríureglunni í Þýzkalandi:
Seg við Guð í neyð þinni:
Faðir minn, ég skil þig ekki,
en ég treysti þér.
Og þér mun hlotnast hjálp.
Ármann Ármannsson
og fjölskylda.
Kær vinur er fallinn frá langt fyrir
aldur fram. Kjartan Arnórsson eða
Daddi eins og við vinirnir kölluðum
hann dó s.l. laugardag aðeins 51 árs
að aldri en hann greindist með
krabbamein s.l. haust.
Daddi tók þessum fréttum með
miklu æðruleysi og var ákveðinn í að
takast á við þetta eins og annað sem
hann gerði í þessu lífi. En því miður
bar hans mikla barátta ekki árangur
að þessu sinni.
Við Daddi kynntumst ekki fyrr en í
gagnfræðaskóla, enda bjuggum við
sinn í hvorum endanum á Skaganum,
hann inni í Mýri og ég á Niðurskag-
anum, og það þótti langt að fara inn í
Mýri í þá daga.
Þau vinabönd sem mynduðust á
þessum árum hafa aldrei rofnað þó
svo að við færum hvor í sína áttina á
tímabili, hann í skóla til Reykjavíkur
og ég til Akureyrar.
Daddi hætti í skóla eftir einn vetur
þótt hann hefði alla burði til að halda
áfram, enda góður námsmaður. Hann
kom aftur á Skagann og lærði raf-
virkjun hjá Ármanni Ármannssyni
rafvirkjameistara og starfaði þar um
árabil eða þar til hann réðst sem vakt-
formaður í fiskimjölsverksmiðju HB
þar sem hann starfaði þar til hann
varð að hætta vegna veikinda sinna.
Daddi var mikil hamhleypa til
vinnu, góður verkmaður og eftirsótt-
ur í sínu fagi. Hann var einstaklega
greiðugur og gat aldrei sagt nei við
nokkurn mann sem bað hann um við-
vik og hann geymdi helst aldrei neitt,
sem hann gat gert í dag, til morg-
undagsins.
Margar góðar stundir áttum við
saman hér á árum áður, enda vorum
við ungir þá og ekkert sem stoppaði
okkur, ef okkur datt í hug að gera
eitthvað skemmtilegt. Á sumrin var
farið á sveitaböll í Borgarfjörðinn og
austur fyrir fjall. Á þessum árum var
mikil gróska í tónlistinni, Bítlatíminn
í hámarki og það var farið þangað
sem bestu hljómsveitirnar spiluðu
hverju sinni. Við áttum ekki bíl á
þessum árum, en við vorum svo
heppnir að eiga foreldra sem treystu
okkur fyrir ökutækjum sínum og þá
var haldið af stað annaðhvort á Opeln-
um eða Moskanum og mikið var fjörið
í þessum ferðum okkar.
Á þessum árum kynntist Daddi eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Jóhönnu
Baldursdóttur, sem er fædd og uppal-
in á Skaganum. Þau eignuðust sex
börn, þrjár stúlkur og þrjá drengi.
Daddi var mikill fjölskyldumaður og
var fjölskyldan í öndvegi hjá honum.
Þau ferðuðust mikið saman bæði inn-
anlands og erlendis og var þá farið
með Norrænu og keyrt um Evrópu.
Margar góðar stundir átti ég ásamt
fjölskyldu minni og fjölskyldu Dadda
á Skaganum og verða þær vel varð-
veittar í huga okkar.
Mikill er missir ykkar, elsku Hanna
mín. Megi algóður guð styrkja þig og
börnin ykkar í hinni miklu sorg.
Föður og systkinum Dadda sendi
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Teitur Stefánsson.
KJARTAN
ARNÓRSSON