Morgunblaðið - 23.03.2001, Blaðsíða 59

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. MARS 2001 59
Elsku systir. Þetta var stutt stríð
við erfiðan sjúkdóm og þú varst köll-
uð frá okkur alltof snemma, áttir eft-
ir að gera svo margt og öll ætluðum
við að njóta samverunnar miklu
lengur. Þú varst að huga að flugfari
til Írlands en þar áttu marga trausta
vini og þegar talað er um vini á Ír-
landi eru það vinir í orðsins fyllstu
merkingu. Þú hafðir einnig hugsað
þér að þiggja boð í brúðkaup dóttur
vinkonu þinnar sem átti að halda
með vorinu.
Það var ótrúlegt hverju þú komst í
verk síðasta sumar. Þú settist undir
stýrið, heimsóttir bróðurbörnin og
börnin þeirra sem þér þótti svo vænt
um á Akureyri, fórst í Grímshús og
varst þar umvafin ást. Og áfram var
haldið austur um og suður. Þessu
komstu öllu í verk milli meðferða á
Landspítalanum. Það var þrekvirki.
Síðan réðumst við í það að kaupa
sumarhús saman. Við leituðum og
skoðuðum um allar trissur en fund-
um ekkert. En í einni leitarferðinni
hirtirðu í einhverri rælni Sjónvarps-
dagskrá í sjoppu í Reykholti. Er þá
ekki draumahúsið auglýst þar? Ekki
var beðið lengi því næsta dag
hringdirðu og síðan var farið í skoð-
unarferð og kaupin handsöluð.
Margt er búið að skoða og skipu-
leggja síðan, leggja á ráðin um gróð-
ursetningu, leiktæki fyrir börnin,
nýtingu heita vatnsins o.fl. Ekki dró
það úr ánægjunni að bústaðurinn
Miðbær er í sveit settur nálægt upp-
runa föðurfólksins af ætt Klingen-
bergs hins danska, en langafi okkar
var Helgi Guðbrandsson, fæddur að
Klafastöðum, og langamma okkar
var Guðrún Illugadóttir, fædd á
Bjarteyjarsandi, en þau voru síðan
kennd við Lykkju á Akranesi. Ætl-
unin var að skoða og kanna alla
þessa staði næsta sumar ef heilsa
þín leyfði. Mikið gladdi það okkur
þegar við uppgötvuðum frændfólk
sem við vissum lítið af en höfðum þó
grun um að væri til. Þetta eru börn
hálfbróður móður okkar og veittist
okkur sú ánægja að hitta þær systur
Heiðrúnu og Klöru Jóhannsdætur í
byrjun mars. Þetta varð mikil
ánægjustund fyrir okkur og veit ég
að þú hlakkaðir til frekari kynna við
þær frænkur. Það var og einkar
ánægjulegt fyrir mig að geta haldið
upp á viss tímamót ævinnar í Miðbæ
í vetur undir öruggri stjórn þinni.
Á síðasta ári eignaðistu nöfnu,
Jönu Valborgu Bjarnadóttur, og
veitti það þér mikla gleði enda
tókstu henni sem barnabarni þínu.
Eiginleiki þinn til að eignast vini var
alveg ótrúlegur og þú glataðir ekki
vinum sem þú hafðir eignast. Þetta
kom berlega í ljós af öllum þeim
bréfum og kortum sem bárust í póst-
kassann þinn daglega frá vinum
víðsvegar að – þó aðallega frá Ír-
landi þar sem þú bjóst og starfaðir
tæp 25 ár. Ekki getum við gleymt
öllum gömlum vinum og vinkonum
sem hugsuðu svo vel um þig þegar á
VALBORG
ANTONSDÓTTIR
✝ Valborg Antons-dóttir fæddist á
Akureyri 11. janúar
1946. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 13. marz
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru hjón-
in Anton Ólason
verzlunarmaður, f. 9.
júní 1919 í Reykja-
vík, d. 13. janúar
1998, og kona hans,
Kristjana Valde-
marsdóttir, f. 30.
nóvember 1916 í
Veisuseli í Fnjóska-
dal, d. 6. ágúst 2000. Bræður Val-
borgar eru Birgir, f. 1940, og Óli,
f. 1947.
Starfsvettvangur Valborgar
var lengst af á Írlandi eða í yfir 20
ár, en eftir heimkomu 1987 starf-
aði hún á hjúkrunarheimilinu
Skjóli og síðustu árin á sambýlinu
við Vallengi í Reykjavík.
Útför Valborgar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
reyndi. Vinir létu sig
ekki muna um að koma
norðan úr landi til að
geta verið með þér og
létt þér erfiða tíma.
Ekki má gleyma vin-
konu þinni, Maríu Jón-
atansdóttur, sem með
vináttu, góða skapinu
og kímninni reyndist
kannski betri en nokk-
urt lyf.
Elsku systir, ég
reyndi það sem ég gat
til að létta þér til-
veruna en mér er það
ljóst þegar ég lít til
baka að það varst þú en ekki ég sem
áttir og veittir styrkinn. Ég vil
þakka þér fyrir trúnaðinn sem við
áttum saman – og fyrir það að fá að
halda í hönd þína þegar kveðju-
stundin rann upp.
Það er indælt til að vita að vinir
þínir á Írlandi sitja allir messu á
sama tíma og við kveðjum þig hér
heima. Það sýnir best vináttu þeirra
og þá virðingu sem þeir vilja auð-
sýna minningu þinni.
Við sendum innilegar þakklætis-
kveðjur til starfsfólks og lækna á
deild 11E á Landspítala – háskóla-
sjúkrahúsi fyrir frábæra umönnun
og hlýju.
Elsku systir, við Jóna, synir henn-
ar, börnin mín og barnabörn syrgj-
um þig. Orðin eru fátækleg á þessari
stundu en minningin um þig verður
huggun okkar og styrkur. Á þá
minningu ber engan skugga.
Birgir.
Systir mín kær, sem í dag verður
lögð til hinstu hvílu, var ekki nema
rétt árinu eldri en ég. Hún kvaddi
þennan heim og okkur öll í skini
morgunsólarinnar þriðjudaginn 13.
mars. Þá hafði hún barist við
krabbameinið í hartnær heilt ár,
harðri og tvísýnni baráttu sem nú er
á enda. En aldrei brást baráttuþrek-
ið þótt hún einsetti sér jafnframt að
ljúka þeim hlutum sem hún vildi;
ganga frá og gera hreint borð. Enda-
lokin okkar eru söm og þau flýr eng-
inn. Það var henni vel ljóst, enda eru
aðeins nokkrir mánuðir síðan móðir
okkar lést og rúm þrjú ár síðan faðir
okkar kvaddi. Valborg var báðum
foreldrum okkar ómetanleg stoð og
stytta í veikindum þeirra síðustu ár-
in og sparaði hvergi krafta sína né
umhyggju til að létta þeim tilveruna
eins og hægt var. Vafalaust hefur
systir mín gengið á eigið þrek undir
það síðasta þegar hún sjálf var orðin
veik.
Í Valborgu leyndist heimsborgari,
eftir langar dvalir erlendis – í Lond-
on, París og síðast á Írlandi. Ég
heimsótti hana fyrst á erlenda grund
árið 1967 til Cork á Írlandi þar sem
hún bjó og starfaði í yfir 20 ár, lengst
af á vegum Helena Rubenstein-um-
boðsins á Írlandi. Þar gat hún sér af-
ar gott orð sem fagmaður í snyrti-
fræði og eignaðist stóran hóp
viðskiptamanna og vina á þessum ár-
um. Margar ferðirnar höfum ég og
mínir farið síðan og alltaf þegar
tækifæri gafst var reynt að koma við
hjá Valborgu í leiðinni. Þegar hún
loks ákvað að flytjast aftur heim til
Íslands var hennar sárlega saknað,
af vinaskaranum og viðskiptavinum,
sem höfðu haldið tryggð við hana og
litlu, fallegu snyrtistofuna um
margra ára skeið.
En Valborg var alla tíð ákaflega
ræktarsöm og var mikið í mun að
halda tengslum við sem flesta vini og
ættmenni. Og alltaf hélt hún góðu
sambandi við vini sína erlendis, enda
tengdist hún nokkrum fjölskyldum
sem væru þær hennar eigin. Þess
nutum við öll sem heimsóttum hana í
gegnum tíðina á Írlandsárunum. Við
vorum þá í stanslausum eldfjörugum
heimboðum og mættum sönnum hlý-
hug. Nokkrir af þessum vinum hafa
síðan komið í heimsókn til Íslands og
þá hafa alltaf orðið hinir mestu fagn-
aðarfundir eins og nærri má geta.
Og væri ekki hægt að hittast eða
hringja voru bréfaskriftir tíðar. Nú
þegar Valborg kveður þennan heim
hafa borist hlýjar kveðjur frá írskum
vinum hennar sem láta syngja henni
messu, að hætti sinnar kirkju. Það
segir meira en mörg orð um trúfesti
þeirrar vináttu sem var henni alla tíð
svo dýrmæt.
Mestu sólargeislarnir í lífi systur
minnar hin síðustu ár trúi ég að hafi
komið til hennar að norðan. Það þarf
engan að undra því hún var óbilandi
við að rækta frændsemina og tengsl-
in þar sem annars staðar; frá Gríms-
húsafjölskyldunni allri, en þar eign-
aðist Valborg meðal annars nöfnu
fyrir skömmu, frá Múla með Maju
Jónatans, sem ég leyfi mér að full-
yrða að hafi verið hennar styrkasta
stoð í baráttunni við veikindin, allt
fram að hinstu stundu. Ekki ræktaði
Valborg síður frændsemina við sí-
fellt stækkandi hóp bróðurbarna og
barnabarna fyrir norðan og vestan.
Allt var þetta fólk aufúsugestir á
heimili hennar.
Afmæli systur minnar báru þess
líka vott því þar gat maður verið viss
um að hitta fyrir fullt af frændum og
frænkum á öllum aldri, sem maður
hafði ekki séð eða heyrt óralengi,
eða jafnvel varla vitað að væru til.
En Valborg, sjálfri sér lík, var alltaf
fljót að hafa uppá sínu fólki og drífa
það í heimsókn.
Valborg hét því í góðra vina hópi
skömmu fyrir andlátið að verða aldr-
ei langt undan og fylgjast með okkur
af sínu „bleika skýi“, eins og hún
orðaði það – og enginn efast um að
við það verði staðið. Þá verður ef-
laust í nógu að snúast, en þannig
vildi hún líka hafa það.
Ég kveð nú kæra systur mína,
með litlu ljóði sem mér þykir afar
vænt um; ljóði sem Diljá dóttir mín
sendi mér á jólum fyrir nokkrum ár-
um. Hennar saga er líka pínulítið
samofin sögu Valborgar frænku, því
fyrsta afmælið hennar bar einmitt
uppá heimsókn fjölskyldunnar til
Cork og afmælisveislan haldin í stof-
unni í 59 McCurtain Street fyrir
rúmum 20 árum. Þar skorti ekkert
og frænka í essinu sínu að bera fram
margvíslegar veitingar – dekra og
stella við afmælisbarnið og Darra
stóra bróður hennar. Þannig minn-
umst við Valborgar, sem setti rækt-
arsemi og myndarskap í öndvegi.
Ég ætla að biðja vindinn að kveða þýtt við
gluggann þinn.
Ég ætla að biðja frostið að vefa rósavoð á
þína rúðu,
svo kuldinn komist ekki inn.
Ég ætla að biðja mánann að strjúka
mildum geisla
mjúkt um þína kinn.
Ég ætla að biðja svefninn að vefja um þig
vökudrauminn minn.
(Elísabet Geirmundsdóttir.)
Óli.
Elsku Valborg. Lífshlaupi þínu
hér á jörð er lokið. Lífshlaupi sem
öðru fremur einkenndist af um-
hyggju sem þú sýndir samferðafólki
þínu. Ung að árum hleyptir þú heim-
draganum og á Írlandi var þitt heim-
ili og þar starfaðir þú við það sem þú
hafðir valið þér. En eftir að þú fluttir
heim og kynntist bræðrabörnum
þínum var eins og þú eignaðist þín
eigin börn. Þegar ég lít yfir þennan
tíma sem við áttum saman finnst
mér að allir aðrir en þú sjálf hafi ver-
ið í fyrsta sæti og þú alla tíð og
óþreytandi að gera eitthvað fyrir
aðra. En þú varst ekki að fórna
neinu, þetta var það sem þig langaði
að gera og gerðir af heilum hug. Allt
þetta fólk voru vinir þínir og hagur
þeirra skipti öllu máli. Það lá við að
mér sárnaði við þig fyrst eftir að þú
fluttir heim og sagðist ekkert hafa
með bílpróf að gera en strax og ein-
hver annar þurfti sárlega á bílstjóra
að halda þá var undir eins lært á bíl-
inn og þú til reiðu alla tíð ef á þurfti
að halda. En þetta varst einmitt þú –
allar götur frá því að þú komst heim
varst þú að bæta þér og þínu fólki
upp þann tíma sem þú varst á Ír-
landi. Þú sem giftir þig ekki eða
eignaðist börn ert einhver sú mesta
og besta fjölskyldumanneskja sem
ég hef kynnst. Á Írlandi var vina-
hópurinn stór, börn vinanna þar
voru þín börn og bræðrabörnin þín
hér heima áttu kost á að kynnast þér
en alltof stuttan tíma. Mín börn hafa
heldur ekki farið varhluta af þeirri
umhyggju sem þér var svo lagið að
veita. Við áttum yndislegan tíma
saman. Þær stundir mun ég rifja
upp og ylja mér við áfram. Þú vissir
að hverju dró og við búnar að ræða
það. Ég mun minnist þín eins og þú
vildir láta minnast þín. Írsku vinirnir
sitja messu úti á sama tíma og við
kveðjum þig hér. Minningu þinni er
sýnd mikil og verðskulduð virðing.
Í guðsfriði, elsku vinkona.
Jóhanna Þorsteinsdóttir.
Elsku Valborg,
Vaktu, minn Jesú, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki, þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgr. Pét.)
Bestu þakkir fyrir tímann sem við
áttum saman í Vallenginu.
Leifur Þór Ragnarsson.
1


 
  


 



)9 2#&:

 3
;;00 
-0
+0 ,


  


 2 / 

3"
 #  
< ) 5* 0!  + 
!  
5  6  ) 5*   !   +  00!
# &  ) 5*      0!
 
 ) 5*  
1 0 00!
 ) 5*   &1 =  800!
  ) 5*  
 1 ) 5* 0! 76$ 0 0 
#) 5* 0! #   /8  
   !     "
1
!  
2 7%

7 '())#
+18  8! 
8 >?
 581 *68

 .
 4"

.

    

 <  6
  
+  <"
  "
5 

 *
  ! 
3
 
0

 
+



 
0




) 


%@:(='())
+18  + 7 "
 6  7 0 
< 060  7 0 

 "

!1 085 "
5 

 *
   

 * 
  3 
 
0
 +3  
 
 0 /

 
 
&)
&

&
(
7
(
'
 -+   "* 
'
  : 
 0! 2 0 
< 0 #  
  : 00!

1 : 00!
2600!  0 

#* 00! &3 0 "
1
  

&)
'(&#(<

< !00
 581  


  !+  



(
6    
+ 
& ,

 
 (08 &  
 00!  75  
 75
 (08 0 
   (08 (08 00!"