Morgunblaðið - 23.03.2001, Qupperneq 58

MINNINGAR
58 FÖSTUDAGUR 23. MARS 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jóhannes BjarniBjarnason fædd-
ist 18. október 1923.
Hann lést á Land-
spítalanum 13. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Herdís Jóhannes-
dóttir, f. 23.9. 1891,
d. 7.8. 1961, og
Bjarni Magnús Pét-
ursson, f. 1.1. 1892,
d. 19.2. 1957. Barn
Herdísar er Guð-
mundur Kristinn
Falk Guðmundsson,
f. 19.9. 1913, d. 25.8.
1965. Börn Herdísar og Bjarna
eru: Pétur Magnús Björn, f. 26.8.
1915, d. 31.1. 1919; Guðrún Þor-
björg, f. 10.5. 1917, d. 16.1. 1988;
Jóhanna María, f. 16.6. 1919, d.
22.2. 1992; Pétur Kristján, f. 30.10.
1920; Friðrik Tómas, f. 5.5. 1922,
d. 16.10. 1997; Eyjólfur Níels, f.
18.8. 1925; Kristín Magnea, f.
21.11. 1926; Guðrún Guðleifs, f.
18.5. 1929; Elísa Rakel, f. 18.5.
1929 (kjörforeldrar Jakob R.
mundur Hjörtur Falk Jóhannes-
son, f. 18.9. 1965. Fyrrv. maki
Bergþóra Þórarinsdóttir.
Jóhannes var sjómaður alla sína
starfsævi. Hann byrjaði ungur að
árum til sjós vestur á Ísafirði, var
fyrstu hjúskaparár sín á togaran-
um Ísborgu, síðar landformaður á
hinum ýmsu bátum eftir að land-
róðrum óx fiskur um hrygg að
nýju á Ísafirði og á verstöðvum
vestra. Hann var landformaður
m.a. hjá Gerði Guðbjartssyni, á
mb. Gunnhildi, Halldóri Her-
mannssyni á mb. Guðnýju og hjá
Sturlu Halldórssyni á mb. Gylfa. Á
sumrin stundaði hann handfæra-
veiðar á bát sínum Skúla fógeta.
Síðar gerðist hann skipstjóri á
rækjubátnum m.a. Reyni ÍS,
Morgunstjörnunni ÍS og Erni ÍS.
Árið 1966 fluttu Jóhannes og
Hjaltlína til Keflavíkur, þar sem
hann stundaði sjómennsku og var
meðal annars skipstjóri á Ásgeiri
Magnússyni GK, bæði á vetrarver-
tíð og á humarvertíð. Þá var hann
eitt sumar skipstjóri á Ask ÁR.
Hann keypti sér síðan smábát,
Sleipni KE, og stundaði sjóróðra
frá Höfnum þar til fyrir fáum ár-
um.
Útför Jóhannesar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elíasson og Halldóra
S. Jónsdóttir); Luisa,
f. 11.1. 1931; Jón Að-
albjörn, f. 28.8. 1932;
Hannes Trausti, f. 4.9.
1935, d. 23.10. 1997.
Eftirlifandi kona
Jóhannesar er Hjalt-
lína Sigríður Agnars-
dóttur, f. 17.7. 1931.
Börn þeirra eru: Hall-
grímur Jóhannesson,
f. 22.6. 1948, maki
Sigurbjörg Fr. Gísla-
dóttir; Herdís Jóhann-
esdóttir Thompson, f.
6.3. 1950, maki Carl
Allyn Thompson; Sigríður Jóhann-
esdóttir, f. 26.2. 1952, maki Guð-
mundur K.M. Sigurðsson; Krist-
jana Margrét Jóhannesdóttir, f.
31.3. 1954, maki Páll Sólberg Egg-
ertsson; Bjarni Magnús Jóhannes-
son, f. 27.4. 1958, maki Þuríður
Sveinsdóttir; Guðrún Brynja Jó-
hannesdóttir, f. 20.9. 1959, maki
Sigurjón Stefánsson, Jóhanna Jó-
hannesdóttir, f. 6.7. 1960, maki
Sigurður Hermannsson; Guð-
Elsku pabbi minn. Nú er komið að
kveðjustund og mig langar að minn-
ast þín með nokkrum orðum. Þú
kvaddir þennan heim að morgni 13.
mars, það var gott að vera hjá þér
þessa stund. Ég mun muna þessa
stund allt mitt líf. Það má kannski
segja að ég hafi ekki kynnst þér vel
fyrr en ég var sjálf orðin fullorðin því
þú þurftir auðvitað að vinna mikið
þegar við vorum lítil enda marga
munna að metta, átta systkini og öll
þurftu að fá sitt þótt kröfur barna á
þessum árum hafi verið minni en þær
eru í dag. Þú og mamma stóðuð ykk-
ur vel í því eins og öllu öðru og fyrir
það vil ég þakka nú. Og eins vil ég
þakka þér, pabbi minn, allar stund-
irnar sem þú gafst mér þegar þú
komst í kaffi á Sólvallagötuna á morg-
ungöngu þinni, þær eru mér sérstak-
lega minnisstæðar nú því þá ræddum
við svo mörg mál, ég þurfti svo mikið
á þér að halda. Þú varst alltaf svo
heiðarlegur, ekki bara við mig heldur
alla. Þú varst börnunum okkar mjög
góður afi og veit ég að þau sakna afa
sárt núna.
Ég kveð þig með virðingu, pabbi
minn, og guð geymi þig og okkur öll.
Hann stendur í fjörunni horfir á hafið,
himinn tær og fagurblár.
Allt er lífskrafti vorsins vafið,
vonin í brjóstinu hrein og klár,
vetrarins þunglyndi gleymt og grafið,
geislandi fegurð um enni og brár.
Minningar að honum stöðugt streyma,
stormsöm ævi um hugann fer.
Um liðna daga hann lætur sig dreyma
þó líf’ans hafi nú borist á sker.
Hann þráði og elskaði hafsins heima.
Í hillingum allt þetta finnur og sér.
Hér vildi hann ljúka langri ævi,
leggjast til hvílu við sjávarnið.
Bað þess hljóður að guð sér gæfi
af gæsku sinni eilífan frið.
Að mætti hann róa á sólgullnum sævi
og sækja á gjöful fiskimið.
(Valdimar Lárusson.)
Þín dóttir,
Kristjana.
Það er með söknuði sem ég kveð
tengdaföður minn, Jóhannes Bj.
Bjarnason frá Ísafirði, Jóa á Horninu.
Minningarnar renna í gegnum hug-
ann.
Ég minnist hans fyrst þegar hann
kom með Didda málara bróður sínum
til að mála á heimili foreldra minna í
Súðavík. Þá er ég átta ára. Níu árum
síðar er hann tilvonandi tengdafaðir
minn. Ég man glettnina í svipnum á
þeim Jóa og Höddu þegar ég kom í
fyrsta skiptið í heimsókn í Brunngöt-
una á Ísafirði. Ég var strax tekin inn í
fjölskylduna sem ein af stóra barna-
hópnum þeirra.
Oft er ég spurð hvort ég sé ein af
dætrum Jóa á Horninu og Höddu.
Fjölskyldan flyst til Keflavíkur ár-
ið 1966. Rúmu ári síðar byrjum við
Haddi okkar búskap þar.
Minningin um síðustu stundirnar
sem við áttum á Framnesveginum.
Jói reyndi að bera sig vel, sagðist
bara vera slappur af flensunni. Ég á
eftir að sakna hringinganna frá hon-
um. Hvað er að frétta, ætlar þú ekki
að fara að láta sjá þig?
Ég þakka stundirnar sem við átt-
um saman í sorg og gleði, stundirnar
um jólin og nú í janúar þegar Dúdú
systir hans kom frá Ameríku og
systkinin hittust hjá Lúllu í Garða-
bænum og áttu yndislegar stundir
saman.
Jói var ljúfur og umhyggjusamur
afi og alltaf tilbúinn að snúast með
barnabörnin þegar á þurfti að halda.
Ég vil þakka Gurrý okkar fyrir síð-
ustu stundirnar sem hún var hjá afa
sínum áður en hann lést og stuðning-
inn sem hún veitti ömmu sinni. Ég bið
góðan guð að styrkja Höddu og fjöl-
skylduna.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama,
en orðstír deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Elsku tengdapabbi, hafðu þökk
fyrir allt.
Þín tengdadóttir,
Sigurbjörg.
Enn er höggvið skarð í stóra sam-
heldna systkinahópinn frá Ísafirði
með fráfalli Jóa, en hann lést eftir erf-
ið veikindi síðustu vikur. Dýrmætur
elskulegur föðurbróðir minn er
kvaddur með þakklæti og söknuði.
Daginn sem hann lést kvaddi Ísa-
fjörður einn af sonum sínum með
stórkostlegu vorveðri, sól, hlýju og
Ísafjarðarlogninu fræga á Pollinum.
Það hafa verið sterk og traust fjöl-
skyldubönd og mikill kærleikur, sem
hafa fylgt þessum systkinum og ást-
vinum þeirra og er það alltaf jafndýr-
mætt að hafa notið þeirra. Jói frændi
byrjaði ungur að stunda sjóinn og
varð sjómennskan starfsvettvangur
hans alla tíð. Hann var harðduglegur
og ósérhlífinn. Meðan hann bjó hér
vestra átti hann lengst af bátinn
Skúla fógeta.
Ég man fyrst eftir Jóa og Höddu,
ástinni hans og eiginkonu, og krökk-
unum, en þau bjuggu í sömu götu
beint á móti Dísu ömmu og alltaf stutt
að hlaupa yfir. Heimili þeirra var allt-
af opið fyrir okkur púkana, svo
hjartahlýtt og fjörlegt, því barnahóp-
urinn var stór og ef Kiddý, frænka
mín og jafnaldra, var ekki heima var
það sko allt í lagi, því það var alltaf
einhver til að leika við og ekki amast
við tápmiklum krökkum þar enda
áttu Jói og Hadda átta börn.
Jói var mikill fjölskyldumaður og
lét sér mjög annt um velferð fjöl-
skyldunnar. Hann bar mikla um-
hyggju fyrir Höddu, sem var klett-
urinn í tilveru hans og barnanna. Mér
fannst Hadda og Jói sífellt ástfangin
og tengd sterkum böndum.
Jói og Hadda fluttu með fjölskyld-
una til Keflavíkur fyrir 1970 og var
þeirra saknað í stórfjölskyldunni.
Fram að þessum tíma höfðu bræð-
urnir allir búið á Ísafirði, utan Eyjólf-
ur, en hann hafði flust til Reykjavíkur
nokkru áður. Fjölskylduböndin voru
þó sterk og þau stöðugt treyst með
gagnkvæmum heimsóknum og ættar-
mótum, sem allra skylda er að mæta
til. Er síðasta ættarmót var haldið
dvöldu þau hjónin á heimili mínu og
voru það ljúfar samverustundir. Við
yngra fólkið vöktum langt fram á
nætur við skraf og leiki og það brást
ekki, að þegar við vöknuðum voru
Hadda og Jói búin að hafa til morg-
unkaffið fyrir okkur, alltaf sama al-
úðin og umhyggjan fyrir okkur.
Þegar Jói og Hadda komu vestur
voru þau að koma heim og þegar Jói
hringdi spurði hann alltaf: „Hvað er
að frétta að heiman?“ Oft og iðulega
skrapp ég til Keflavíkur til að heim-
sækja Jóa og Höddu á fallega heimilið
þeirra og var alltaf tekið opnum örm-
um og fannst manni það eins og að
koma heim. Og við urðum stöðugt
meiri vinir eftir því sem árin liðu. Það
snart mig alltaf hvað þeir voru líkir,
Jói og faðir minn, í fasi, í útliti og
þessi yndislega hjartahlýja, sem
fylgdi þeim.
Það voru dýrðlegar samverustund-
ir hjá systkinunum í janúar síðast-
liðnum er Lúlla varð sjötug og Dúdú
kom heim frá Bandaríkjunum til að
samfagna henni og hitta systkinin.
Ég fór suður til að hitta þau og áttum
við systkinin yndislegan dag með
þeim áður en Dúdú hélt aftur heim
vestur um haf.
Jói var svo hress, þessi vinur, og
leit svo vel út og það geislar alveg af
þeim systkinunum á myndunum, sem
ég tók, þannig að þessi stund var
gleðistund en óbeint kveðjustund,
enda eru þær systur, gleðin og sorg-
in, því miður samrýndar.
Eftirfarandi ljóðlínur lýsa Jóa
frænda mínum svo vel:
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Guð gefi þér fallega heimkomu til
ástvina sem fóru fyrr. Elsku Hadda,
frændsystkini mín og fjölskyldur, við
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðar- og hjartans kveðjur.
Bjarndís Friðriksdóttir og
fjölskylda á Ísafirði.
Kær mágur minn er fallinn frá eftir
erfið veikindi þar sem dauðinn hafði
betur. Jóhannes Bjarnason var búinn
að vera hjartasjúklingur í mörg ár,
ganga undir erfiða hjartaskurði og fá
blóðtappa að minnsta kosti tvisvar, en
alltaf reis hann upp aftur. Jóhannes
var alltaf kallaður Jói á horninu, eins
og við Ísfirðingar kölluðum hann. Það
kom til af því að foreldrar hans, Her-
dís Jóhannesdóttir og Bjarni Péturs-
son, áttu heima í húsi við Aðalstræti á
Ísafirði sem gekk út í Pollinn og var
með bólverki (hornlaga) fyrir framan
og var húsið alltaf kallað „Hornið“.
Þarna bjuggu Dísa og Bjarni með
sinn stóra barnahóp í öðrum endan-
um og hinum megin bjuggu Mars-
elíus Bernharðsson og Alberta kona
hans með sinn barnahóp, svo að nóg
var af börnunum í ekki stærra húsi en
öllum samdi vel. Jói var í eðli sínu
félagsvera, hann starfaði bæði fyrir
sjómannafélagið og verkalýðsfélagið
á Ísafirði. Ég sem þessar línur rita er
búin að þekkja Jóa eins lengi og ég
man eftir mér, en svo kynntumst við
miklu betur þegar hann fór að gera
hosur sínar grænar fyrir Hjaltlínu
systur minni sem alltaf er kölluð
Hadda. Þá var hún aðeins sextán ára,
en hann var sjö árum eldri og þessa
dömu vildi hann eiga og fékk. Þau
giftu sig og eignuðust saman átta
börn, sem öll komust til fullorðinsára,
og út af þeim eru komin 38 barnabörn
og barnabarnabörn.
Það var alla tíð mjög kært með
þeim Höddu og Jóa og máttu þau
hvorugt af öðru sjá. Jói hafði sérstak-
lega skemmtilega frásagnargáfu,
enda mikill húmoristi, sá alltaf
spaugilegu hliðarnar á lífinu. Þó að
hljótt færi var hann skapmaður mikill
og fastur fyrir. Mig langar til að segja
frá atviki, sem átti sér stað fyrir vest-
an, sem lýsir Jóa best. Þannig var að
pabba minn hafði alltaf langað til að
fara einn túr á togara og kom að máli
við Ragnar Jóhannesson, skipstjóra á
Ísborginni, um að fá að fara með hon-
um einn túr og var það auðfengið.
Þannig vildi til að gamla manninn tók
fyrir borð og fór á bólakaf með troll-
inu. Gerðist þetta á nýársdag. Um
borð var Jói tengdasonur hans, en
þeir höfðu alla tíð verið miklir mátar.
Þarna standa menn skelfingu lostnir
nema Jói sem bindir um sig taug,
hendir sér í hafið í haugasjó (þó
ósyndur væri) og tókst að bjarga
gamla manninum. Þegar allt er um
garð gengið býður Ragnar skipstjóri
mannskapnum upp á góðan snafs til
að taka úr þeim hrollinn. Þá segir
pabbi við Ragnar: „Þurftum við nú
báðir að fara á bólakaf í sjóinn til að fá
hjá þér áramótasnafsinn?“ Þetta
sagði Jói mér sjálfur og hafði gaman
af. Fyrir þetta björgunarafrek var Jói
heiðraður á sjómannadaginn.
Jói var alla tíð vinstrimaður í póli-
tík og heilmikið pólitískur en enginn
öfgamaður. Við ræddum oft saman
um pólitík og vorum sjaldan sammála
því ég var á hinum vængnum.
Jóa mínum leið alltaf best þegar
þau hjónin voru með allan barnahóp-
inn í kringum sig.
Elsku besta systir mín, ég vildi að
ég gæti verið nær þér núna á þessum
erfiða tíma, en ég er með hugann hjá
ykkur öllum. Við Garðar vottum ykk-
ur okkar dýpstu samúð og biðjum
góðan Guð að gefa ykkur góðan styrk
í ykkar miklu sorg.
Svava Agnarsdóttir.
JÓHANNES B.
BJARNASON

 

  
  
 

 






   
  
 

  
 

 





   
   !
" #$
%
 &

 
  '(
)
 

  



*

  *    
 
+
&,

 
#!


-
.
 &/

     
    
   !     "
,
)  

# $%
&#&'())# * +!,-
-  +    "


) 
 

 ./ "  00!
&    0 
 1 ""  0 "


 
"
)  
22
%
''())#
 3
 
 0,4


-  #0
+0  #
    


 ! 0 
00!

 0 ! 0 0     &3 0!
&  ! 0 0   &1  0!
 5 ! 0 00!   6 7 680 

 ! 0 00!
!1 085 "
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
Formáli minn-
ingargreina