Morgunblaðið - 22.12.2001, Blaðsíða 52

MINNINGAR
52 LAUGARDAGUR 22. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sæbjörn VignirÁsgeirsson fædd-
ist á Norðfirði 6. sept-
ember 1961. Hann
fórst með Svanborgu
SH 404 7. desember
síðastliðinn. Foreldr-
ar Sæbjörns eru
Dorothy Senior, f.
11.3. 1942, og Ásgeir
Methúsalemsson, f.
27.1. 1941, bæði frá
Reyðarfirði. Fóstur-
faðir Sæbjörns er
Gísli Garðarsson, f.
21.4. 1945, í Reykja-
vík. Systkini Sæ-
björns, sammæðra, eru: Þórunn, f.
20.1. 1964, Garðar Guðmundur, f.
19.10. 1966, Steinunn Svanborg, f.
5.10. 1967, og Vigfús Örn, f. 1.9.
1971. Systkini Sæbjörns, sam-
feðra, eru: Inga Lára, f. 26.2. 1964,
Ásta, f. 23.4. 1965, Ásgeir Jón, f.
10.2. 1970, Dísa Mjöll, f. 29.5. 1971,
og Örn Ingi, f. 5.3. 1983.
Sæbjörn hóf á árinu 1982 sam-
búð með Soffíu Eðvarðsdóttur, f.
28.3. 1964. Gengu þau í hjónaband
31.12. 1985. Foreldrar Soffíu eru
Hólmfríður Guðmundsdóttir, f.
15.5. 1946, og Eðvarð Þór Jónsson,
f. 8.6. 1944. Fósturfaðir Soffíu er
Erlingur Helgason, f. 21.5. 1944.
Alsystir Soffíu er Thelma Rut, f.
5.1. 1967. Systkini Soffíu, sam-
mæðra, eru: Kristín Maggý, f.
29.12. 1969, Hjálmar Örn, f. 8.4.
1974, og Karen, f. 7.10. 1980.
Systkini Soffíu, samfeðra, eru:
Símon Þór, f. 29.11. 1968, og Sig-
urjón, f. 14.12. 1970. Börn Sæ-
björns og Soffíu eru: Selma, f.
31.8. 1985, Sandra, f. 24.4. 1988,
og Erlingur Sveinn, f. 25.2. 1994.
Fyrir átti Sæbjörn soninn Her-
mann Þór, f. 18.8. 1980.
Sæbjörn ólst upp á Reyðarfirði
fyrstu árin, mest hjá langafa sín-
um og langömmu, Sæbirni Vigfús-
syni, f. 17.11. 1896, d. 9.2. 1982, og
Svanborgu Björnsdóttur, f. 1.5.
1894, d. 5.6. 1975. Síðan í Reykja-
vík hjá móður sinni og fósturföð-
ur.
Eftir skyldunám fór Sæbjörn til
sjós, fyrst á Snæfugl-
inum frá Reyðar-
firði, síðar á bátum
sem gerðu út frá
Þorlákshöfn, m.a.
Jóhönnu og Álaborg.
Auk sjómennskunn-
ar stundaði Sæbjörn
tímabundið önnur
störf, mest við járn-
smíðar. Árið 1981
fór Sæbjörn til Ólafs-
víkur til ýmissa
starfa, til sjós og
lands. Haustið 1983
hóf Sæbjörn útgerð
með tengdaföður
sínum, Erlingi Helgasyni skip-
stjóra, með kaupum á bát, sem
þeir gáfu nafnið Friðrik Berg-
mann. Útgerð Sæbjarnar og Er-
lings dafnaði eftir því sem árin
liðu og næstu 15 árin stækkuðu
þeir í tvígang við sig í skipakosti.
Á þeim tíma aflaði Sæbjörn sér
einnig vélstjórnarréttinda og rétt-
inda til stjórnunar skipa allt að 30
rúmlestum. Árið 1998 réðust þeir
Sæbjörn og Erlingur í að láta
smíða tvo stálbáta og skiptu út-
gerðinni. Bátur Sæbjörns var
Svanborg SH 404, sem kom til
heimahafnar 28.5. 1999. Í áhöfn
Svanborgar voru allt frá upphafi,
ásamt Sæbirni, frændur hans, Vig-
fús Elvan Friðriksson og Héðinn
Magnússon. Höfðu þeir báðir ver-
ið í áhöfn með Sæbirni og Erlingi
um árabil og Vigfús reyndar allt
frá fyrstu dögum útgerðar þeirra.
Sæbjörn var virkur í félagsmálum,
m.a. í Lionshreyfingunni í 15 ár.
Hann var söngelskur og fann þeim
áhuga sínum farveg með þátttöku
í leiksýningum, söng með söng-
sveitinni Rjúkanda, og undirspili
og söng á skemmtunum. Þá var
Sæbjörn hagmæltur og lagði
gjarna til skemmtiefni fyrir hvers
kyns mannfagnaði í sinni heima-
byggð. Sæbjörn var lífsglaður
maður og vinmargur.
Útför Sæbjörns fer fram frá
Ólafsvíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14. Sætaferðir
verða frá BSÍ klukkan 10.
„Hið efra er eilífur jökull, og ber
mjallhvítar hyrnurnar hátt, en undan
jöklinum kvíslast breiðar hraunelfur
alla leið í sjó fram, eins og storknaðir
blóðstraumar úr brjósti fjallsins.
Umhverfis fjallið eru fangamörk
jarðeldanna hvarvetna – leifar gam-
alla gíga og hver hraunsteypan ofan
á annarri. Brimið erjar hvíldarlaust á
hraunbrúnunum og brýtur þær upp.
Há hraunskör gnæfir meðfram sjón-
um á löngum kafla, þar sem sjórótið
sýður og drynur í kolsvörtum hellum
og spýtist upp um gjárnar. Það eru
Svörtuloft.“
(Jón Trausti; Sýður á Keipum.)
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Elsku strákurinn okkar.
Það er erfitt að kveðja þig, fullan
af orku og gleði. Aldrei varstu seinn á
þér, ef einhver vandamál voru.
„Hvað, þetta er nú ekkert mál,“ sagð-
ir þú alltaf og áttir í raun ráð undir
rifi hverju. Meira að segja sem smá-
barn varstu svo huggandi og gefandi.
Gleðin af að lifa, eiga fjölskyldu og að
allt yrði sem best verður á kosið var
þér afar mikilvægt. Við vitum svo vel,
hvað Soffía og börnin voru þér mikils
virði, já lífið sjálft. Söngur, gleði og
hressileiki fylgdu þér ætíð. Þú varst
hrókur alls fagnaðar, hvar sem þú
komst. Þú varst alger gleðipinni, eins
og unga fólkið orðar það. Samt
varstu með mjög ákveðnar og fast-
mótaðar skoðanir á öllu og ófeiminn
að láta þær í ljós. Öll mærð var þér
fjarri.
Þú vissir svo sannarlega að þú yrð-
ir ekki gamall karl, eins og þú orðaðir
það, en sem betur fer er öllum hulið
hvenær nákvæmlega kallið kemur.
Við vitum að þú ert kominn í ljósið,
elsku Sæsi, hjá afa og ömmu, þar sem
við hittumst aftur. Þakka þér fyrir
gleðina og vonina sem þú gafst okkur
öllum. Þú varst allt til enda hetjan
okkar.
Elsku Soffía, Selma, Sandra og
Erlingur Sveinn; Guð veri með ykkur
í sorginni á þessari raunastund.
Mamma og pabbi.
Elsku pabbi minn. Þegar ég frétti
að báturinn þinn væri strandaður
bað ég til Guðs að þið mynduð bjarg-
ast. Ég fór strax heim úr vinnunni og
beið eftir nánari fréttum. Þremur
tímum seinna hringdi presturinn og
sagði mér að þú værir látinn ásamt
tveimur frændum mínum. Ég fór að
gráta því þetta hjó stórt skarð í líf
mitt. Þó svo að við hefðum lítið sam-
band þótti mér alltaf vænt um þig og
þú verður alltaf pabbi minn. Ég hefði
viljað eiga fleiri stundir með þér og
ég veit að við verðum miklir vinir
þegar ég kem til þín. Ég hef fundið
fyrir nærveru þinni síðan þú fórst og
veit að þú munt vernda okkur öll.
Takk fyrir það góða sem við áttum
saman.
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd, og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bak við árin.
(V. Briem.)
Farðu vel með þig elsku pabbi
minn og bið ég Guð um að passa alla
fjölskylduna. Þinn sonur
Hermann Þór.
Það þykja vond og viðsjál boðaföll
um vetrarnætur undir Svörtuloftum.
Þar kváðu búa bergþursar og tröll,
sem blása stundum þungt úr nös
og hvoftum.
Á öllum hvílir bölvun, sem þeir blessa,
og brimið vex, er tekur meir að hvessa,
og gnýrinn verður galdramessa.
Það hafa vermenn vestra fyrir satt,
að vænst sé þá að hafa gamla siðinn
og hika ei né halla undir flatt,
en hefja róður, yfirgefa miðin
og heita á þann, sem báta ber að landi
og bjargað hefur Ólafsvík og Sandi,
einu vænu ýsubandi.
En margur bátur brotnar þar í spón,
sem brimið sýður upp við klettaþilið,
og enginn flytur sögn af þeirri sjón,
og seiðinn hefur enginn maður skilið.
En fleiri munu bjargsins kynngi kanna
og kunna betur háttum ungra glanna
en ráðum hinna reyndu manna.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Jæja, kæri stóri bróðir, svona fór
þetta þá. Ég sit og rita þér síðasta
bréfið, í bili. Aldrei þessu vant, þegar
þú átt í hlut, reynist bréfritunin erfið.
Ég sakna þess sárt að hafa þig ekki
til að ræða um innihaldið; hvað sé
rétt að fram komi og hvað við eigum
að geyma fyrir okkur. Hafið gefur og
hafið tekur. Hversu oft vorum við
ekki búnir að ræða þann möguleika,
að þessi staða gæti komið upp. Við
vissum báðir af hættunni og þú svo
margsinnis búinn að reyna og upplifa
kraft Ægis. Í öll skiptin sem við
ræddum þetta kom það alveg skýrt
fram hjá þér, að þú værir ekki
hræddur við dauðann sjálfan; það var
tilhugsunin um þá sem eftir stæðu,
sem var svo erfið. Fyrir utan áhrif
Bervíkurslyssins á þig, þá man ég
sérstaklega eftir einu skipti; það var
þegar þú sagðir mér frá því að þú
hefðir verið hætt kominn eftir að
hafa stigið upp í móttökuna fulla af
kola, báturinn tók veltu, þú féllst út-
byrðis og kolinn yfir þig. Þú náðir á
einhvern ótrúlegan hátt taki á lunn-
ingunni í næstu veltu og tókst að
kalla til strákanna, sem drógu þig um
borð, en þeir höfðu ekki séð þig fara.
Þér var brugðið, en samt það brýnast
að Soffía fengi ekki að vita af þessu,
því hún yrði bara hrædd um þig. Þú
hugsaðir mikið um velferð barnanna
þinna í þessu sambandi; vildir sjá veg
þeirra mestan og bestan allra, hvað
sem fyrir kæmi. Ég gef þér það lof-
orð, að ég skal gera allt það sem í
mínu valdi stendur til að það geti
gengið eftir.
Þetta lýsir þér hins vegar vel;
óeigingirni, sem auk dugnaðar,
vinnusemi, heiðarleika, léttleika og
hreinskiptni í framkomu, gerði þig að
hetju hversdagsins, sem svo margir
reyna að verða, en fáum auðnast. Þú
varst ósjálfrátt miðpunkturinn hvar
sem þú komst og fylltir rýmið þar
sem þú varst staddur. Þú varst því
góð fyrirmynd fyrir mig sem yngri
bróður. Ég ætla ekki að setja þig á
stall; það hefðir þú ekki viljað. Víst
deildum við og jafnvel slógumst á
köflum. Þú varst hins vegar fyrsti
maðurinn til að passa upp á litla
bróður, ef á hann var hallað. Það
reyndi ég síðan að endurgjalda þegar
við komumst á fullorðinsár. Gagn-
kvæm virðing ríkti á milli okkar. Við
bættum hvor annan upp.
Minningarnar um þig streyma
fram. Það er af svo mörgu að taka.
Sérstaklega er mér þó minnisstætt
sumarið 1986, þegar ég reri með ykk-
ur Fúsa á litla bátnum í þrjár vikur
fyrir vestan. Það var sumarið sem við
skutluðum beinhákarlinn með
skrúfuhnífnum, þið Fúsi sýnduð mér
Rauðasand og vettvang Sjöundár-
morðanna, Skarðsvíkina og sólarlag-
ið við Breiðafjörðinn, sem er engu
líkt. Það var gott sumar. Það er svo
skrítið að þið Fúsi skulið vera farnir,
en að vissu leyti táknrænt að þið farið
saman, ásamt Héðni. Þið voruð sem
einn maður í gegnum öll árin og ætl-
ar almættið ykkur vísast að róa sam-
an á gjöful mið í annarri tilvist.
Ég á eftir að sakna þess að fá ekki
frá þér símtöl á út- eða landstíminu,
þar sem staðan er tekin með spurn-
ingunni: „Hvað segirðu?“ eða á leið í
bæinn með spurningunni: „Áttu
kaffi? Ég er að koma í bæinn og ætla
að reyna að kíkja á þig á eftir.“; og í
kjölfarið fylgir heimsókn og/eða
langt samtal þar sem málin eru brot-
in til mergjar. Ég mun sakna þess að
ræða ekki við þig um fjölskyldumál-
in, útgerðarmálin og framtíðina. Ég á
eftir að sakna þín.
Í sorginni leyfi ég mér að trúa á að
Sæbjörn afi og Svanborg amma hafi
tekið á móti þér fyrir handan, þau
sem voru þér svo kær og þú þeim.
Það sefar hugann og gefur þessu ein-
hvern tilgang, sem annars er svo erf-
itt að sjá núna.
Við sjáumst svo síðar og þá mun ég
herma upp á þig loforðið um róður á
nýja bátnum.
Þinn litli bróðir,
Garðar (Gæi bróðir).
Undir háu hamrabelti,
höfði drúpir lítil rós,
þráir lífsins vængjavíddir,
vorsins yl og sólarljós.
Ég held ég skynji hug þinn allan,
hjartasláttinn, rósin mín,
er kristalstærir daggardropar,
drjúpa milt á blöðin þín.
Æsku minnar leiðir lágu,
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður, kyssa blómið,
hversu dýrðlegt fannst mér það.
Finna hjá þér ást og unað,
yndislega rósin mín,
eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur Halldórsson
/Friðrik Jónsson.)
Elsku Soffía og börn, mamma,
pabbi, systkini og aðrir ástvinir. Það
er erfitt að horfa á eftir stórum sól-
argeisla. Guð gefi okkur styrk til að
horfa fram á við.
Ef á mínum ævivegi
ástvinum ég sviptur er,
Guðs son mælir: „Grát þú eigi,
geymdir eru þeir hjá mér.
Aftur gefa þér skal þá,
þar sem hel ei granda má.“
(Þýð. H. Hálfd.)
Elsku Sæsi minn.
Megið þið félagarnir leiðast um
Guðsríki rétt eins og þið gerðuð á
sjónum. Megi Guðs englar vaka yfir
ykkur.
Þín systir,
Steinunn Svanborg Gísla-
dóttir og fjölskylda.
Mitt skip er lítið
en lögurinn stór og
leynir þúsundum skerja.
En granda skal
hvorki sker né sjór
því skipi er Jesú
má verja.
Elsku Sæsi bróðir.
Það fyrsta sem kemur upp í hug-
ann á þessari stundu er þegar ég
hringdi í þig vestur fyrir tíu árum og
bað þig um að athuga með vinnu fyrir
mig í Ólafsvík. Mig langaði að prófa
sjóinn, en þér var ekki sama á hvaða
bát ég færi, svo að þú fékkst vinnu
fyrir mig í verkuninni sem þið lönd-
uðuð hjá. Ég flutti inn til ykkar viku
seinna og mér leið strax eins og ein-
um af fjölskyldunni. Stuttu seinna
var hringt í þig og mér boðið pláss á
þeim bát sem ég er á enn á í dag.
Varst þú mjög stoltur af að ég skyldi
fá þetta pláss.
Eftir að ég fluttist í mitt eigið hús-
næði hef ég alltaf litið á heimili þitt
sem mitt annað heimili; mér hefur
alltaf liðið svo vel í kringum þig og
þína fjölskyldu. Við gátum setið tím-
unum saman og rökrætt um hluti,
sem kannski skiptu ekki svo miklu
máli, því að báðir vorum við jafn
þrjóskir og hvorugur vildi gefa eftir.
Elsku Sæsi minn, ég á eftir að
sakna þín mjög mikið, sérstaklega
þinna föðurlegu ráðlegginga.
Elsku Soffía, Selma, Sandra, Er-
lingur Sveinn, pabbi, mamma, Gæi,
Steina og fjölskyldur; Guð veiti okk-
ur styrk til að takast á við þann mikla
missi sem við upplifum nú.
Þinn litli bróðir,
Vigfús (Viffi).
Það hefur ríkt djúp sorg yfir íbú-
um Ólafsvíkur, síðan fregnin kom svo
snöggt, svo óvænt. Byggðarlag eins
og Ólafsvík þar sem öll afkoma íbú-
anna hefur ávallt byggst á sjósókn og
aflabrögðum og hefur orðið að sjá á
bak fjölda sjómanna á liðnum áratug-
um í hafið. Slík blóðtaka var árlegur
viðburður þegar bátarnir voru litlir,
opnir árabátar en þegar vélbúin og
tæknivædd traust skip eru komin til
sögunnar er eins og allir séu óviðbún-
ir og áhrifin verða enn sárari.
Við vorum harmi slegin þegar
fréttist að tengdasonur okkar, hann
Sæsi, og tveir skipsfélagar hans og
frændur hefðu farist á mb Svan-
borgu við Svörtuloft á Snæfellsnesi.
Þeir voru fjórir um borð og komst
einn lífs af. Nokkrum dögum áður
fórst mb Ófeigur VE, í því slysi fórst
Rune Verner Sigurðsson, en kona
hans, Dóra Einarsdóttir, er úr Ólafs-
vík, og bjuggu þau hér í mörg ár.
Engin orð megna samt að tjá harm
þeirra er misst hafa svo mikið. Við
hjónin viljum í fátæklegum orðum
minnast tengdasonar okkar.
Sæbjörn ólst upp á Reyðarfirði
fyrstu árin en síðan í Reykjavík. Eft-
ir skyldunám fór hann til sjós, bæði á
Reyðarfirði og í Þorlákshöfn. En árið
1981 kom Sæbjörn til Ólafsvíkur og
vann hér við ýmis störf. Árið 1982 hóf
Sæbjörn sambúð með dóttur okkar
Soffíu og gengu þau í hjónaband
31.12. 1985. Eftir að Sæbjörn kemur í
fjölskylduna verður hann skipsfélagi
minn á togaranum Lárusi Sveinssyni
um tíma eða þar til hann var seldur
úr byggðarlaginu. Sumarið 1983 tók-
um við þá ákvörðun að leigja 4 tonna
trillu af frænda mínum, honum Geira
á Felli, og fórum á handfæraveiðar.
Veiðarnar gengu afar vel, dugnaður-
inn og þessi magnaði kraftur í
drengnum var alveg ótrúlegur. Á
þessum tíma voru Elliðarúllur um
borð og það var ekkert hangs við að
taka fiskinn af önglunum og koma
færinu aftur í botn. Svo leið sumarið
og við skiluðum þessum frábæra bát,
Straum SH, og leituðum fyrir okkur
með kaup á bát um haustið. Hinn 19.
september 1983 keyptum við Dröfn
SI 67 af Marteini Haraldssyni frá
Siglufirði og skírðum hann Friðrik
Bergmann. Ég man vel þegar við
vorum á leið heim til Ólafsvíkur neð
þennan nýkeypta fallega bát að til-
kynnt var í útvarpi að kvóti yrði sett-
ur á um áramót ’93 og ’94. Þetta stuð-
aði okkur mjög mikið vegna þess að
við höfðum lagt allt undir, allar okkar
litlu eigur. En útgerðin gekk vel og
þessi kraftmikli strákur átti ekki síst
hlut í því. Þessi bátur er búinn að
skila sínu og stendur sem minnis-
varði á þurru landi, hér rétt fyrir inn-
an Ólafsvík. 1987 keyptum við 36
tonna bát og áttum hann til 1992. Þá
keyptum við 70 tonna bát og gerðum
hann út til 1998. Eftir 15 ára sam-
starf ákváðum við að skipta félaginu
og létum smíða 2 nýja báta. Bátur
Sæsa og Soffíu kom til heimahafs 28.
maí 1999 og fékk nafnið Svanborg
SH 404 og var báturinn skírður eftir
ömmu hans, sem hann ólst upp hjá,
fyrstu árin á Reyðarfirði. Þegar
landfestar voru leystar á þessum
nýja bát og þessi mikli dugnaður til
staðar, fiskaði hann vel eins og við
var að búast. Ekki voru róðrarnir
margir sem ekki var dágóður afli í
lest. Áhöfnin samstillt þar sem Vig-
fús og Héðinn voru búnir að vera
með Sæsa til margra ára á sjó. Fyrst
með okkur á Friðrik Bergmann og
síðar á Svanborgu. Það er óbærilegt
fyrir alla ástvini að missa þessa vík-
inga langt um aldur fram.
Sæsi var mjög virkur í félagsmál-
um, var í Lionsklúbbi Ólafsvíkur í 15
ár og fórum við í margar sjóferðir til
styrktar ýmsum málefnum á vegum
klúbbsins. Hann var hagmæltur og
það voru margar vísurnar sem hann
gerði um menn og málefni af hinum
ýmsu tilefnum, ekki síst á Sjómanna-
daginn. Þá orti hann um hvern bát í
byggðarlaginu. Hann var mjög vina-
margur og bóngóður og var lítið mál
að setja samn eina hljómsveit með
vinum sínum, ef því væri að skipta,
enda söngelskur og spilaði vel á gít-
ar. Hann var einn af stofnendum
sönghópsins Rjúkanda sem skipaður
var sjómönnum. Það er margt í
minningunni sem mætti setja á blað
en það verða örugglega margir sem
það gera. Orð og huggunartilburðir
mega sín lítils.
Elsku Soffía, Selma Sandra og Er-
lingur Sveinn, minningin ein um dug-
mikinn og svipsterkan sjómann, föð-
ur og eiginmann, sem stóð sína plikt
SÆBJÖRN VIGNIR
ÁSGEIRSSON