Morgunblaðið - 15.06.2002, Blaðsíða 42

Morgunblaðið - 15.06.2002, Blaðsíða 42
MINNINGAR 42 LAUGARDAGUR 15. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ ✝ Minný GunnlaugLeósdóttir hjúkrunarkona fæddist á Siglufirði 24. júlí 1934. Hún lést á Landspítala í Fossvogi 3. júní síð- astliðinn. Foreldrar hennar voru Leó Jónsson, f. 7. sept. 1909, d. 31. jan. 1996, og Sóley Gunnlaugsdóttir, f. 19. ágúst 1908, d. 31. des. 1994. Bróðir hennar var Gunnar Guðfinnur Jón Leós- son, f. 26. jan. 1933, d. 27. mars 1994. Hinn 1. des. 1963 giftist Minný Már Leósson, f. 15. mars 1980, og Haukur Þór Leósson, f. 19. mars 1982. Fósturbörn Leós eru Marí- anna Kr. Leósdóttir, f. 25. maí 1973, Jón Hrafnkell Árnason, f. 5. júlí 1975, og Svandís Elísa Sveins- dóttir, f. 4. jan. 1981. Dóttir Min- nýjar, einnig frá fyrri sambúð, er Sæunn Óladóttir, f. 13. des. 1958. Eiginmaður hennar er Viðar Daníelsson frá Saurbæ í Eyja- fjarðarsveit, f. 3. apríl 1942. Börn þeirra eru Arnar Ingi Viðarsson, f. 7. maí 1984, Anna Sóley Viðars- dóttir, f. 3. nóv. 1986, og Ásdís María Viðarsdóttir, f. 24. ág. 1993. Minný útskrifaðist frá Hjúkrun- arkvennaskóla Íslands 6. maí 1962 og starfaði nær óslitið síðan sem hjúkrunarkona á ýmsum sjúkra- stofnunum allt til dauðadags en lengst af á Sjúkrahúsi Sauðár- króks. Útför Minnýjar verður gerð frá Sauðárkrókskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. Eiríki Hauki Stefáns- syni, f. 24. ág. 1933, d. 17. júlí 1992. Foreldr- ar hans voru Stefán Vagnsson og Helga Jónsdóttir. Sonur Minnýjar frá fyrri sambúð er Leó Reynir Ólason, f. 9. nóv. 1955. Sambýliskona hans er Margrét Ingi- björg Jónsdóttir frá Þingeyri, f. 11. febr. 1955. Börn þeirra eru Gunnlaugur Óli Leós- son, f. 8. júlí 1988, og Halldóra Minný Leós- dóttir, f. 9. nóv. 1990. Börn Leós frá fyrra hjónabandi eru Leó Ingi Leósson, f. 19. ág. 1977, Ingvar Fyrsta minningin um hana mömmu stendur mér ennþá ljóslif- andi fyrir hugskotssjónum eins og atburðurinn hefði átt sér stað í gær. Mér hafði verið sagt að móðir mín, sem var búin að vera í skóla í Reykjavík, kæmi í bæinn með rút- unni í kvöld, en ég, sem var bara þriggja ára, skildi þetta ekki alveg. Ég átti heima hjá afa og ömmu, í húsinu þeirra á brekkunni heima á Siglufirði, og var sæll og glaður með það. Um kvöldið fór ég að venju í háttinn um áttaleytið, en seinna um kvöldið rumskaði ég við að glaðleg- ar raddir rufu kvöldkyrrðina. Fyrst úti á pallinum fyrir utan húsið, en síðan bárust þær inn í eldhús. Ég áttaði mig á því að þessi kona sem amma mín hafði sagt mér frá fyrr um daginn væri sennilega komin í hús og varð nú forvitnin feimninni yfirsterkari. Ég læddist fram gang- inn og gægðist inn um dyragættina. Þarna sat liðlega tvítug kona sem geislaði af lífsgleði og var að segja frá ferðalaginu norður. Skyndilega leit hún upp og horfði á litla mann- inn í eldhúsdyrunum. Ég starði um stund á móti, og sá strax að þetta hlaut að vera langfallegasta mamm- an í öllum heiminum. Svo var hún líka svo góð, því hún dró fallegan pakka upp úr ferðatöskunni og rétti mér, og hann var bæði með merki- spjaldi og slaufu. Hún ákvað ung hvað hún vildi læra og gera síðan að lífsstarfi sínu. Hún vildi verða hjúkrunarkona sem og varð. Fyrst starfaði hún á Grund í Reykjavík en fljótlega eftir að námi lauk fluttist hún norður á Sauðárkrók þar sem hún hugðist staldra við í stuttan tíma á sjúkra- húsinu þar. Árin á Króknum urðu þó á fjórða tuginn, því þar kynntist hún Hauki Stefánssyni sem varð hennar lífsförunautur. Þegar flett er í gömlum myndaalbúmum fjöl- skyldunnar rifjast upp og sést hve þau voru glæsilegt par, en Haukur lést langt fyrir aldur fram aðeins 58 ára að aldri. Það var síðan í maí árið 2000 að sá er þetta ritar fékk lán- aðan stóran sendiferðabíl og ók norður í land til að sækja hana og alla hennar búslóð. Nú skyldi hefj- ast nýr kapítuli á nýjum stað og með nýjum áherslum. Hún hafði fest kaup á nýrri íbúð í Reykjavík og vildi gefa sér góðan tíma til að koma sér vel fyrir. Nú tveimur ár- um eftir flutninginn suður, þegar hún var búin að byggja upp fallegt heimili og hvíla sig svolítið, vildi hún fara aftur út á vinnumarkaðinn og sinna því starfi örlítið lengur, sem hefur verið hennar köllun í lífinu. Hún réð sig til starfa á Hrafnistu við Norðurbrún og var búin að starfa þar í um það bil mánuð, þegar kallið mikla kom. Því kalli verðum við öll að svara og fáum um þá stund engu ráðið hvort sem við erum tilbúin eður ei. Hvort sem við teljum vitjunartímann sanngjarnan eða ótímabæran. Hvort sem við höfum lokið okkar starfi eða eigum eftir að ráðstafa nokkru betur. Ég kveð þig móðir mín með söknuði, en veit að þeir okkar nánustu sem þegar hafa gengið götuna sem þú hefur nú einnig gengið munu taka þér opnum örmum í fögnuði þar sem hin þekkta braut jarðlífsins endar. Einnig allir þeir sem þú hefur annast í starfi þínu af mikilli alúð, en eru ekki lengur meðal vor. Ég veit að allir þeir munu vilja þakka þér og rétta þér hönd sína þar sem ljósið skín skærar en vér dauðlegir þekkjum. Þegar ég stóð á tröppum sjúkra- hússins í Fossvoginum eftir að þín stóra stund hafði upp runnið leit ég sólina sem hellti geislum sínum yfir okkur öll á þessu fallega júnísíð- degi, svo og á fjallahringinn í fjarska sem sveipaður var ljós- bláum, sumarlegum yndisþokka. Öll þessi jarðarinnar fegurð var í hróp- andi ósamræmi við það sem hafði verið að gerast. En þó að hugur minn hafi myrkvast um stund og ég þurfi að gefa mér tíma til að skilja hvað hinn mikli alheimsarkitekt var að hugsa þegar hann burtkallaði þig, þá fékkst þú að minnsta kosti það besta ferðaveður sem hugsast getur er þú lagðir upp í ferð þína til þeirra hæstu hæða sem um getur. Leó R. Ólason. Elsku Minný amma. Vart get ég lýst því með orðum hve erfitt ég átti með að trúa þeim fréttum að þú værir dáin, þegar pabbi hringdi í mig og sagði mér þessi tíðindi. Sumt getur verið erfitt að skilja, og þetta er eitt af því. En þegar áttum er náð á ný koma minningarnar um ljúfu stundirnar fram í hugann. Stundirnar sem ég átti með þér og Hauki afa frá því að ég var lítill og kom í heimsókn sum- ar eftir sumar. Alltaf þegar ég fór svo aftur heim á Sigló gat ég farið að hlakka til þess að koma aftur og dvelja um tíma. Ég var það á heim- ilinu sem allt snerist um, og það var séð til þess að dvölin væri nánast ein samfelld skemmtun frá morgni til kvölds. Þegar ég kom svangur inn var slegið upp stórveislu sem þið kölluðuð matmálstíma. Ég var sendur á reiðnámskeið og það var farið í bíltúra og heimsóknir í sveit- ina á Grænumýri og Flugumýri. En eftir að afi dó og þú fluttir suður urðu samskipti okkar minni. Jafnvel eftir að ég var fluttur í nágrenni við þig og mér finnst sárt að finna fyrir vanmætti mínum til að bæta úr því. En ég veit að þú ert komin á góð- an og fallegan stað. Ég veit að Haukur afi mun bíða þín og taka þér brosandi opnum örmum og þið mun- uð eiga saman margar góðar stund- ir sem ykkur entist ekki tími til að upplifa á jarðvistardögum ykkar. En elsku amma mín, minningin um þig á eftir að lifa með mér að ei- lífu. Hinsta kveðja, Leó Ingi Leósson. Elsku amma mín. Þegar ég sendi þér þessar mínar síðustu línur rifj- ast svo margt upp sem fyllir hugann söknuði vegna þeirra góðu stunda sem við áttum saman og þér eru tengdar. Þó að þær séu löngu liðnar munu þær eiga sinn stað í huga mér um ókomin ár. Þegar ég var lítill var oft stansað á Króknum þegar við í Siglufjarðarfjölskyldunni áttum leið um Skagafjörð. Þegar inn var komið hljóp ég alltaf beint í ruggustólinn sem var við eldhúsdyrnar. Ég var fljótur að ná mér á góða ferð í þessu skemmtilega leiktæki og þú sagðir aldrei neitt við ólátunum í mér, en síðar áttaði ég mig á því að líklega hefði ég verið talinn vera kominn yf- ir strikið ef einhver önnur en þú hefðir átt í hlut. Rokkurinn í stof- unni sem enginn mátti snerta var líka forvitnilegt og skemmtilegt tæki í alla staði. Það var hægt með svolítilli lagni að laumast að honum og snúa stóra hjólinu ofur varlega án þess að það vekti allt of mikla at- hygli. Ég þurfti á þessum árum allt- af að fikta svolítið í þeim hlutum sem ég skildi ekki alveg hvernig virkuðu. Einhvern tímann var ég nú víst staðinn að verki en var samt ekkert skammaður. Það hefði nú líklega verið gert ef einhver önnur en þú hefðir átt í hlut. Þú sagðir mér seinna frá vasanum sem brotn- aði þegar ég var pínulítill. Þú varðst í fyrstu bálreið en þegar ég í gleði minni klappaði saman höndum af kæti af því það var svo gaman að vera hjá ömmu bráðnaðir þú alveg svo ekkert varð úr skömmunum. Ég fékk einu sinni að labba aleinn niður í Vöku til Hauks. Þú varst í símasambandi við hann á meðan. Það var spennandi fyrir sjö ára strák í heimsókn hjá ömmu sinni að ferðast alla þessa leið á eigin vegum í bæ sem hann var að mestu ókunn- ugur í. Svona voru samverustundirnar okkar á Króknum í þá daga, en hin- ar ljúfu minningar um þær munu lifa með mér alla tíð. Þökk sé þér. Ingvar Már Leósson. Þegar kemur að kveðjustund sem þessari með svona skjótum hætti og án nokkurs aðdraganda, eða jafnvel án nokkurrar sýnilegrar ástæðu, rennur það upp fyrir mér að ég var alls ekki undir þau tíðindi búinn sem mér bárust. Þegar ég hugsa til þín fara minningabrot þar sem þú komst við sögu að leita á huga minn. Frá því að ég var lítill strákur á Siglufirði, sem kom í heimsókn á Víðigrundina. Frá því að ég var á unglingsárum í fjölbraut á Krókn- um, og frá því að ég átti erindi á Krókinn vegna áhuga míns á knatt- spyrnu sem mig langar nú á þessari stundu að rifja ofurlítið upp. Þegar ég var sjö ára gamall kom ég til að spila á Króksmótinu með KS, og var þá markvörður í 7. flokki. Ég kom í þetta sinn ekki til að heimsækja þig, en þú tókst samt eins vel á móti mér og nokkur amma getur mögulega gert. Þú mættir ávallt hress og kát á hvern einasta leik og hrópaðir allra manna hæst: ÁFRAM KS! Þó svo að þú værir búin að búa á Sauð- árkróki öll þessi ár. Það fannst mér svolítið skrýtið þá. Svo stóðstu alltaf við markið mitt og stappaðir í mig stálinu og ég held að það hafi verið aðalástæða þess að ég fékk aðeins eitt mark á mig á öllu mótinu. Kannski hefurðu litið ofurlítið í aðra átt þegar þetta eina mark var skor- að. Þarna var ég að keppa í allra fyrsta skipti og þarna fékk ég minn óskabyr. Þökk sé þér amma. Ég á ljósmynd sem var tekin við markið okkar þar sem það augnablik var fangað sem aldrei mun gleymast. Hana mun ég varðveita og hugsa til þín um ókomin ár í hvert og eitt ein- asta sinn sem ég lít hana augum. Einhvern veginn þannig hefurðu alltaf verið í mínum huga og um alla framtíð mun ég minnast þín með söknuði. Haukur Þór Leósson. Þegar ég hugsa til þín á þessari stundu kemur svo margt fram í hugann. Það á það sameiginlegt að vera jákvætt, gott og skemmtilegt eins og þær stundir voru allar sem við áttum saman. Einu sinni þegar ég kom á Krók- inn í heimsókn hef ég verið fimm eða sex ára gömul. Þá fékk ég að fara í prinsessuleik fyrir framan kvikmyndastjörnu- spegilinn. Þú lánaðir mér varalitinn þinn og ilmvatnið og sýndir mér hvernig best væri að bera sig að við að nota þetta allt. Ég fékk að gera allt sjálf og mér fannst ég vera orðin fín dama eins og ég leit út eftir alla snyrtinguna. Á eftir bauðstu mér í kaffi í eldhúsinu þar sem þú spjall- aðir við mig eins og ég væri full- orðin vinkona þín og lagðir á borð eins og þú værir að fá virðulega frú í heimsókn. Þetta var upplifun sem aldrei gleymist og þarna ákvað ég að þegar ég yrði stór ætlaði ég að verða svona flott og elegant eins og þú. Næst þegar við hittumst verð ég nú sennilega með minn eigin varalit. Ég kveð þig með sárum söknuði. Maríanna Kr. Leósdóttir. Í dag kveðjum við frænku okkar Minný Gunnlaugu Leósdóttur. Það er bjartasti tími ársins og fegurð lífsins er alls staðar í kring- um okkur þegar þú kveður þetta líf. Lífssiglingu þinni er lokið, skip þitt er komið að landi. Það lét úr höfn á Siglufirði, þar sem þú ólst upp hjá foreldrum þín- um þeim Sóleyju Gunnlaugsdóttur og Leó Jónssyni á Hverfisgötu 11, umvafin ást og foreldrakærleika. Minný vildi sjá meira, vita meira en hún hafði tækifæri til á Siglufirði og sigldi skipi sínu til Reykjavíkur. Hóf nám í Hjúkrunarskóla Íslands og lauk námi þaðan 1962. Hjúkrun hefur alltaf verið hennar aðals- merki, mannúð og umhyggja fyrir öðrum var hennar lífsstíll. Á þess- um árum eignaðist Minný tvö börn með sambýlismanni sínum Ólafi Hjálmarssyni lækni, þau Sæunni og Leó Reyni. Minný var skipstjóri á sínu skipi og sigldi því nú til Sauðárkróks og hóf hjúkrunarstörf á sjúkrahúsinu þar. Sjúkrahúsið varð hennar annað heimili og þar eignaðist hún marga góða vini, jafnt starfsfélaga sem sjúklinga. Þegar Minný talaði um vini sína þar kom sérstakur tónn hjá henni sem innihélt bæði hlýju og kímni. Á Sauðárkróki hitti Minný eigin- mann sinn Hauk Stefánsson mál- arameistara. Reistu þau sér yndis- legt hús á Víðigrund 13, þar sem þau bjuggu alla tíð eða þar til Hauk- ur lést árið 1992. Minný eignaðist trausta vini og venslafólk á Sauð- árkróki og átti margar góðar minn- ingar þaðan. Enn hélt skipið úr höfn og nú stefndi það aftur til Reykjavíkur, þar sem Minný kom sér upp afar fallegu heimili á Skúlagötu 44. Þar var hún í nálægð við börnin sín, barnabörn, frænkur og vini, sem hún bar sérstaka umhyggju fyrir. Minný var glæsileg kona og það geislaði af henni góðvild og hlýja. Snyrtimennska var henni í blóð bor- in svo af bar. Það var sérstök hátíð í bæ þegar Minný kom til Akureyrar að heim- sækja skyldfólkið sitt, það var mikið hlegið og spjallað. Við sögðum stundum að hún væri fædd inn í þessa grautarfjölskyldu, því mjólk- urgautur og ís var hennar uppáhald. Við frændsystkinin höfum gert það að vana að hittast einu sinni á ári til skiptis hjá fjölskyldunum. Minný lét sig ekki vanta þar og var hrókur alls fagnaðar og sagði oft að við værum öll eins og systkini sín. Það er komið að leiðarlokum um sinn. Vængjuð er sú farþrá, sem vorið hefur kallað á vit sín töfraglæst. Í fjarlægð geta lokist upp hlið að óska- höllum, sem heima voru læst. Það er draumamannsins fley, sem í festar hefur togað, og farmurinn er þrá. Hvort flytjast allir burtu, sem fegri drauma eiga, en fólkið kringum þá? Og þú, sem hefur kjark til að brjóta af þér böndin, eins og býður draumur þinn. Ef örlög skyldu draga sín dyratjöld til hliðar, og draumalandið opnast, – gakk þá inn. Í kvöldroðann hann siglir. Við kveðjum hann í fjöru. Í kvöld fá draumar ræst. Þann væng fær enginn stöðvað, sem vorið hefur kallað á vit sín töfraglæst. (Kristján frá Djúpalæk.) Skip þitt er komið að landi og ferð þinni lokið um sinn. Við kveðjum þig elsku frænka með virðingu og þökk. Fjölskyldunni allri vottum við okkar dýpstu samúð. Steinunn, Gunnlaugur, Margrét og Guðrún. Í fáeinum orðum langar okkur að minnast Minnýjar Leósdóttur sam- starfskonu okkar til fjölda ára, en hér á Heilbrigðisstofnuninni á Sauðárkróki vann hún í tæp 40 ár. Líf hennar snerist að mestu leyti um hjúkrun og sinnti hún því starfi alla tíð af alúð og samviskusemi. Hún var jákvæð og glaðvær og að- alsmerki hennar var snyrtimennska á öllum sviðum. Svo stutt er síðan við héldum henni kveðjuhóf, eða við starfslok hér, og samglöddumst henni er hún fluttist til Reykjavík- ur, þar sem hún vildi dvelja nálægt börnunum sínum og fjölskyldum þeirra. Um leið og við kveðjum Minný með miklum söknuði sendum við börnunum hennar, Leó og Sæunni, og fjölskyldum þeirra innilegar samúðarkveðjur ásamt öllum þeim er þótti vænt um hana. Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm er verður að hlíta þeim lögum að beygja sig undir þann allsherjardóm sem ævina telur í dögum. Við áttum hér saman svo indæla stund sem aldrei mér hverfur úr minni. Og nú ertu gengin á guðanna fund það geislar af minningu þinni. (Friðrik Steingrímsson.) Samstarfskonur Dvalar- heimilinu á Sauðárkróki. Minningarnar hrannast upp þeg- ar við fréttum að Minný Leósdóttir væri látin. Við kynntumst í Hjúkr- unarskóla Íslands þegar við vorum að hefja nám í hjúkrun. Með okkur tókst vinátta sem staðist hefur tím- ans tönn. Örlögin höguðu því þannig til að Minný varð að hverfa frá námi um tíma en hún hóf nám aftur ári síðar þannig að við urðum ekki sam- ferða í námi. Síðar varð starfsvett- vangur hennar á Sjúkrahúsi Sauð- árkróks. Þótt fjarlægðin væri þessi slitnuðu tengslin aldrei og þegar hún fluttist til Reykjavíkur fyrir tveimur árum tókum við upp þráð- inn að nýju. Við hittumst alltaf í há- deginu fyrsta laugardaginn í hverj- um mánuði yfir vetrartímann og borðuðum saman. Þræddum mat- sölustaðina og skemmtum okkur við að bera saman staðina. Við nutum þess að fá Minný í hópinn og hún naut þess ekki síður. Minný sá alltaf jákvæðu og skoplegu hliðarnar á hverju máli og geislaði af lífsgleði. Við munum sakna hennar úr hópn- um en þökkum jafnframt fyrir þau ár sem við nutum samvista við hana. Við sendum fjölskyldu hennar sam- úðarkveðjur. Hádegishópurinn Alda, Hólmfríður, Lára, Lyndís, Margrét, Ragn- heiður og Ríkey. MINNÝ GUNNLAUG LEÓSDÓTTIR
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.