Morgunblaðið - 15.06.2002, Blaðsíða 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. JÚNÍ 2002 49
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
( Þórunn Sig.)
Elsku Kata mín, missir þinn er
mikill og fjölskyldunnar allrar, en
höfum í huga það sem hann sagði svo
oft: Við hjálpumst öll að.
Elsku Hinni minn, takk fyrir allt
og guð geymi þig.
Þinn tengdasonur
Sigurður Hólmar Karlsson.
Í dag, laugardaginn 15. júní, er til
moldar borinn frá Stykkishólms-
kirkju bróðir minn, Hinrik Finnsson
verslunarmaður. Mig langar hér í
fáum orðum að minnast hans og
kveðja hinstu kveðju.
Tengsl okkar hafa ætíð verið náin
og innileg enda erum við einu börn
foreldra okkar sálugu. Nágrannar
höfum við ávallt verið hér í Stykk-
ishólmi og fjölskyldubönd okkar
sterk, samskipti okkar tíð og góð.
Margs er því að minnast úr sam-
vistum okkar. Flest eru það ánægju-
leg minningarbrot enda ekki að furða
því glaðværð hans og umhyggja fyrir
öðrum voru helstu persónueinkenni
bróður míns.
Eitt áttum við t.d. sem sameigin-
legt áhugamál. Það var bílaeign okk-
ar bræðra og vangaveltur okkar um
ágæti þeirra og oft á tíðum spaugi-
legur metingur og samanburður,
jafnan í því skyni að auðga tilveruna
glaðværð og hlátri. Gerðum við
óspart gys að þessu tali okkar og
spekúlasjónum.
Oftast höfum við báðir átt amer-
ískar fólksbifreiðar; sannkallaðar
drossíur, börn síns tíma. Það varð til-
efni eilífs gamansams samanburðar
um ágæti hvorrar tegundar og hvor-
um um sig þótti sinn fugl fagur, auð-
vitað.
Skemmtilegust eru þó minningar-
brotin um Trabantbílaeign okkar
bræðranna og föður okkar, Finns
heitins Sigurðssonar, en við áttum
allir sinn Trabantinn hver um tíma.
Urðum við með þeim fyrstu hér í
Hólminum til að festa kaup á þessu
tækniundri þeirra tíma. Vöktum við
því óskipta athygli fyrir bragðið enda
vart annað hægt en að taka eftir
Trabant á ferð. Hvort tveggja gang-
hljóð þeirra og blár reykjarmökkur-
inn sáu til þess.
Hinni bróðir skilur eftir sig ynd-
islega fjölskyldu er sárt saknar góðs
heimilisföður. Ætíð var hann vina-
margur og þótti gaman að samvist-
um við fólk við ýmis tilefni. Undi
hann þar glaður við mesta áhugamál
sitt, tónlistina, en hann lék jöfnum
höndum á píanó, harmoniku og hin
ýmsu blásturshljóðfæri. Samdi hann
m.a. mörg skemmtileg sönglög. Þá
hafði hann mikið yndi af veiðiskap og
útivist honum tengdri, sérstaklega
hin síðari ár.
Á undanförnum misserum hefur
bróðir minn barist hetjulegri baráttu
við illskæðan sjúkdóm. Æðruleysi
hans á þessum erfiðu tímum var
aðdáunarvert. Þá kom á daginn hans
góða lundarfar, sem oftar en ekki
létti samferðafólki hans tilveruna við
erfiðar kringumstæður.
Þannig minnist ég nákomins og
kærs bróður míns.
Ég bið algóðan Guð að styrkja og
varðveita Kötu, mágkonu mína, börn
þeirra og fjölskyldur í sorg þeirra.
Blessuð veri minning Hinriks,
bróður míns.
Kristinn Finnsson.
Við systkinin vorum svo heppin að
eiga afa með stærra hjarta en al-
mennt þekkist. Hann átti stóra fjöl-
skyldu en í raun skipti það ekki máli
hve mörg við urðum, hjartað var svo
stórt að allir áttu alltaf sinn sérstaka
sess hjá honum. Afi var einstaklega
fallegur og góður maður og að okkur
fannst þekkti hann a.m.k. hálfa þjóð-
ina. Enn í dag er nóg að tilgreina
bara að við séum barnabörn „Hinna
Finns“ og þá vita allir hverra manna
við erum.
Hvert okkar á svo margar góðar
minningar um afa. Bryndís minnist
sérstaklega píanóleiksins sem hljóm-
aði svo fallega á kvöldin þegar hún og
Gunna áttu að fara að sofa. Rakel
rifjar upp alla stúkufundina þar sem
afi spilaði og söng með okkur krökk-
unum og Óðinn rifjar upp veiðiferð-
irnar með afa og Kötu. Þá fór hann á
morgnana með Kötu og á meðan var
afi í búðinni. Seinni partinn skiptu
þau svo um hlutverk, þá fór Kata í
búðina, Óðinn með afa í veiðina og
þar sátu þeir síðan og borðuðu nesti!
Afi og Óðinn voru alveg sérstak-
lega tengdir og við vorum því ekkert
hissa þegar Óðinn fékk hugboð til
Portúgals daginn sem afi veiktist í
síðustu viku. Það sem á milli þeirra
ríkti einkenndist af væntumþykju og
kærleik sem þeir ræktuðu svo sér-
staklega frá fyrstu tíð. T.d. var það
fastur liður hjá Óðni að koma við hjá
afa þegar hann bar út blöðin í bæn-
um. Þá sátu þeir saman strákarnir og
ræddu málin af einlægni. Oft höfðum
við systurnar það þó á tilfinningunni
að þeir þyrftu ekki að tala saman til
að tjá sig, svo sterk voru þeirra bönd.
Maímánuður í vor er okkur systk-
inunum einstaklega kær. Afi náði í
þeim mánuði að heimsækja Bryndísi
í nýja húsið á Hellu og það var
skemmtilegur dagur. Afi náði líka að
sjá Rakel upplifa ástina og það voru
góðar stundirnar sem hann átti með
henni og Gylfa í vor, bæði í Stykk-
ishólmi og í Reykjavík. Vænst þykir
okkur þó um brúðkaupið á kosninga-
dag þar sem afi sat stoltur og klökk-
ur á fyrsta bekk þar sem hann horfði
á Óðin innsigla hamingjuna með
Birnu. Þetta var einstaklega fallegur
dagur og falleg athöfn eins og afi
kenndi okkur alltaf svo vel að meta.
Þennan dag átti hann með okkur allt
fram á kvöld og okkur þykir það
óendanlega ómetanlegt að eiga þessa
minningu með honum.
Það er svo sárt að kveðja og erfitt
að ímynda sér Stykkishólm án afa.
En við trúum því og treystum að
hann muni vaka yfir okkur áfram,
vitandi það að breiði og góði faðm-
urinn hans mun alltaf umlykja stóru
fjölskylduna okkar.
Takk fyrir allt, elsku fallegi og
góði afi okkar.
Rakel Sveins Másdóttir,
Óðinn Másson,
Bryndís Björk Másdóttir.
Ævi fallegrar sálar er öll. Hinni afi
hefur kvatt okkur í bili.
Þetta er óneitanlega skrýtin hugs-
un, sérstaklega þar sem við héldum
að hann yrði hér með okkur alltaf,
alltaf. Þetta er afleidd og barnaleg
hugsun, en vel meint.
Afi var stór og stæðilegur með vel
greitt hárið. Hann tók alltaf vel á
móti okkur litlu fjölskyldunni með
hlýlegum faðmi og brosi sem náði
ekki aðeins til munnsins heldur líka
til augnanna.
Afi hafði mikla kímnigáfu og oft
hnyttin tilsvör á reiðum hödum.
Hann var vel lesinn og gat verið
skemmtilega utan við sig. Það gerð-
ist nú oftar en ekki einu sinni, þegar
fjölskyldan var saman komin, að
hlegið var dátt að gerðum afa, og
stundum fannst honum nú hlutirnir
ekki jafn spaugilegir og okkur hin-
um.
Ameríkanskir bílar voru í miklu
uppáhaldi hjá honum, og ég held því
stærri því betri. Það var nú ekki
amalegt að fara á rúntinn með afa,
oft fengum við kók og Prins Póló
okkur til mikillar ánægju.
Hann skemmti bæði sér og öðrum
og lék á als oddi þegar það kom að
tónlist. Það þurfti ekki að biðja hann
tvisvar að taka í nikkuna eða píanóið
enda músíkalskur mikið. Hann var
svolítið fyrir það að semja eigin tón-
list og þessi tónlist mun lifa vel og
lengi með okkur hinum um ókomin
ár.
Hinni afi var alltaf glaður og reifur
og lék á als oddi. En svo fyrir rúmu
ári síðan greindist hann með krabba-
mein, og fór þá að draga úr þreki
hans. Það var erfitt að sjá orkuna
flæða úr þessum stóra, stolta manni.
Hann bar þó höfuðið hátt og barðist
vel við þennan erfiða sjúkdóm með
vilja, von og þrjósku. En vegir guðs
eru órannsakanlegir.
Tímarnir okkar með afa hefðu
gjarnan mátt vera fleiri. En oft var
það erfitt þar sem við bjuggum allt
að fleiri þúsund kílómetra í burtu.
En við höfum alltaf verið mjög
stolt yfir afa og mikið gortaðaf hon-
um og hyggjumst gera það enn.
Elsku afi. Þú hefur markað þér
djúp, falleg og vel mótuð spor í minn-
ingu okkar um ævi alla.
Guð geymi þig, elsku afi.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
við hittum þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Hinrik Elvar Finnsson,
Lóa Dís Finnsdóttir.
Elsku afi. Það er sárt að hugsa til
þess að þú sért farinn frá okkur, en
við reynum að hugsa ekki um
sorgina heldur alla þá fegurð sem
enn er eftir, allar góðu minningarnar
um þig munu lifa í hjörtum okkar.
Þrátt fyrir öll veikindin varstu svo
fallegur með stríðnisglottið þitt á
vörunum, alltaf tilbúinn að sjá
spaugilegu hliðarnar á lífinu.
En nú ertu floginn burt á hvítu
vængjunum þínum yfir í heim fag-
urra sólargeisla, stórra fljóta, fossa
og fjalla, þar sem sólin skín og engl-
arnir dansa.
Minningin um besta afa í heimi lif-
ir í hjörtum okkar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja,
vininn sinn látna,
er sefur hér sinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Takk fyrir að vera afi okkar.
Með söknuði.
Þínar afastelpur
Sara og Katrín Eva.
Með þessum línum langar okkur
systkinin til að minnast föðurbróður
okkar, Hinna frænda, sem er látinn.
Pabbi og Hinni voru bara tveir
bræðurnir, Hinni aðeins yngri, þeir
voru mjög samrýndir bræður og
bjuggu ávallt nálægt hvor öðrum.
Við minnumst því nálægðar við
Hinna frænda öll uppvaxtarárin okk-
ar. Það var alltaf glatt á hjalla þegar
Hinni kom í heimsókn enda var hann
sannkallaður gleðigjafi hvar sem
hann kom, hann var léttur í lund
(ekki í kílóum), skemmtilegur og
kunni fjöldann allan af skemmtileg-
um sögum og hann hafði einstaka
frásagnarhæfileika sem hreif hlust-
andann með. Það var alltaf stutt í
glens og grín hjá Hinna og oftar en
ekki lét hann pabba hlaupa 1. apríl.
Það hefur alla tíð ríkt mikil vinátta
milli okkar systkinanna og Hinna og
fjölskyldu hans. Við systurnar flutt-
umst burt úr Hólminum fyrir mörg-
um árum en bróðirinn hefur alla tíð
búið í Stykkishólmi og milli hans og
Hinna var mikill samgangur og vin-
átta. Alltaf var jafnyndislegt og
skemmtilegt að koma í heimsókn til
Hinna og Kötu, þar var vel tekið á
móti gestum enda þau hjón afar gest-
risin.
Oft hafa gamlir „Hólmarar“ og
margir aðrir spurt okkur systkinin
hverra manna við værum. Þegar við
svöruðum því samviskusamlega hef-
ur oftar en ekki komið fram að við-
komandi man eftir föður okkar en
ekki síður eftir Hinna frænda enda
kom hann víða við bæði félagslega og
atvinnulega og var því mörgum
kunnur.
Hinni var vinamargur og einstak-
ur maður, hann var afar músíkalskur
og spilaði á ýmis hljóðfæri þó alveg
sérstaklega á nikkuna og píanó.
Hann var ávallt tilbúinn að spila hvar
og hvenær sem var svo framarlega
sem eitthvert hljóðfæri var til staðar.
Á „dönsku dögunum“ fyrir tveim
árum fylltist veitingahús í Stykkis-
hólmi út að dyrum. Ástæðan var ein-
föld, Hinni og Kata höfðu dottið inn
til að fá sér kakó en ekki leið á löngu
þar til Hinni var sestur við píanóið og
fólkið hópaðist í kringum hann og
söng og skemmti sér konunglega. Þá
var Hinni frændi í essinu sínu.
Hinni frændi kvaddi Stykkis-
hólmsbúa á sjómannadaginn með
glæsibrag. Hann hafði haft af því
spurnir að engin lúðrasveit yrði með
skrúðgöngunni þetta árið og óskaði
hann því eftir því að skrúðgangan
myndi stoppa fyrir utan heimili hans.
Þar sat hann fársjúkur og spilaði sjó-
mannalög á nikkuna fyrir Hólmara.
Hann andaðist fimm dögum síðar.
Móðir okkar Sigurbjörg Sigurðar-
dóttir andaðist 25. apríl síðastliðinn á
afmælisdegi Hinna. Pabbi okkar hef-
ur því misst mikið á skömmum tíma.
Við biðjum Guð að styrkja pabba í
sorginni.
Elsku Kata, við systkinin og fjöl-
skyldur okkar sendum þér og fjöl-
skyldunni allri okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum Guð að
veita ykkur styrk í sorg ykkar.
Það er með söknuði og trega sem
við kveðjum Hinna frænda.
Sigurður Kristinsson,
Magdalena Kristinsdóttir,
Inga J. Kristinsdóttir.
Hinrik Finnsson, fyrrum kaup-
maður og hljómlistarmaður, er látinn
aðeins 71 árs. Þessi fregn kom að
vissu leyti ekki á óvart en hann hafði
undanfarið barist við erfiðan sjúk-
dóm og unnið á honum þannig að við
vinir hans vonuðum að þrautin væri
unnin. Það var svo margt sem lofaði
þar góðu, en sú von okkar rættist því
miður ekki. Kallið kom skyndilega og
nú er það minningin sem lifir og við
hana orna vinir hans sér nú.
Mér þótti vænt um Hinrik, enda
unnum við mikið saman bæði í Sjálf-
stæðisfélaginu og eins í Lúðrasveit-
inni og Tónlistarfélaginu. Og ekki má
ég gleyma öllu því sem hann innti af
hendi með mér bæði í barnastúkunni
Björk og stúkunni Helgafell. Þar var
hann alltaf boðinn og búinn að rétta
hjálparhönd og aldrei spurt um hvað
hann fengi fyrir sína hjálp. Við
kynntumst fljótt eftir að ég kom í
Hólminn. Þá var hann 11 ára og for-
eldrar hans voru mér svo kærir strax
við fyrstu kynningu og kom ég oft á
heimili þeirra. Hann átti því ekki
langt að sækja góðvild sína, hjálp-
semi og allt það sem getur auðgað
fagurt mannlíf.
Hann varð strax áhugasamur um
tónlist og þegar við stofnuðum
Lúðrasveitina hér 1944 var hann
einn þeirra fyrstu í æfingum með
okkur og lengst af félagi þar. Sama
má segja um Tónlistarfélag Stykk-
ishólms. Þar var hann einn af stofn-
endum og áhugasamur. Snemma
eignaðist hann harmonikku og hún
var óspart notuð. Ég hafði strax og
ég kom í bæinn fengist nokkuð við að
semja gamankvæði um atburði dags-
ins og fólkið í bænum, og oft lék
Hinni undir fyrir mig á harmonikk-
una.
Það tryggði betur okkar vináttu.
Hann kom oft með efni í bragina og
faðir hans Finnur Sigurðsson, múr-
arameistari, mjög skemmtilegur og
athugandi ýmisleg málefni í bænum,
var oft í að bjóða mér heim með rit-
vélina og þá var samið og rætt saman
mörg kvöld. Þetta var mér ómetan-
legt og því rifja ég það upp nú. Þær
stundir verða ekki taldar sem við
vorum saman á skemmtunum hér í
Hólminum en gleymast ekki.
Hinrik var einnig í viðskiptalífinu
hér um langan tíma og þar eins og
annars staðar var hann áhugasamur
og vann gott starf fyrir borgara
þessa bæjar, enda alltaf Hólmari og
þótt hann færi suður um tíma, voru
tengslin svo sterk að hann kom aftur
og þess nutum við bæjarbúar í ríkum
mæli. Ég heimsótti hann nokkru fyr-
ir andlátið, og þá var margt rifjað
upp og tekið í píanóið og sú stund var
fljót að líða. Þá má ég ekki gleyma
því að Hinni var lagasmiður. Þau
voru hugljúf lögin hans. Það seinasta
sem við áttum stundir saman var á
Dvalarheimilinu hér þar sem hann
vakti yfir okkur þar af sinni nær-
gætni og með vinarbrosi. Þetta
þakka ég af alhug. Margt fleira
mætti nefna, en þessi orð eiga að
vera þakklæti fyrir samfylgdina og
allt það góða sem við áttum saman.
Guð blessi góðan dreng og fólkinu
hans öllu sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur og bið því allrar blessunar.
Árni Helgason, Stykkishólmi.
Í dag kveð ég mjög góðan vin,
hann Hinna minn, eins og ég kallaði
hann oft. Ég var mjög stolt stelpa í
Hólminum. Þegar ég var að passa
krakkana hans og Kötu og við tengd-
umst góðum böndum, enda átti ég
alltaf smá í krökkunum þeirra. Og
allar þær yndislegu minningar sem
komu upp í huga mér þegar mér var
tilkynnt um andlát þitt. Þessi dagur
var mér mjög erfiður, eins fyrir fjöl-
skyldu þína, enda svo stutt frá því að
þú komst í Nettó til að sjá stelpuna.
Þá voruð þið Kata mín að fara í sum-
arbústað með Má og Jóhönnu, þú
geislaðir af gleði, fannst mér, þrátt
fyrir erfiðan sjúkdóm. En ekki
hvarflaði að mér að þetta væri í síð-
asta skiptið sem ég sæi þig.
Elsku Hinni minn, eitt áttum við
sameiginlegt og höfðum gaman af.
Það var 25. apríl, afmælisdagurinn
okkar.
Takk fyrir allt, elsku Hinni minn.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku Kata mín börn, tengdabörn
og barnabörn. Ég sendi ykkur mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð
blessi minningu Hinna Finns.
Ykkar vinkona
Linda Braga.
 Fleiri minningargreinar um
Hinrik Finnsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.