Morgunblaðið - 15.06.2002, Blaðsíða 54

MINNINGAR
54 LAUGARDAGUR 15. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hermann Guð-mundsson fædd-
ist í Fremri-Hjarðar-
dal í Dýrafirði 20.
janúar 1922. Hann
lést á heimili sínu
Seljalandsvegi 44
Ísafirði laugardag-
inn 8. júní síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Guðmundur
Hermannsson bóndi
og kennari, f. 25.3.
1881, d. 19.11. 1974,
og Guðrún Gísladótt-
ir húsfreyja, f. 2.10.
1886, d. 4.7. 1972.
Hermann var fimmti í röð átta
systkina, Jóhanna, f. 16.8. 1911,
Guðbjörg, f. 6.9. 1912, Gísli, f.
4.11. 1919, Vilborg, f. 21.11. 1920,
d. 4.4. 2000, Rósa, f. 18.4. 1923, d.
4.2. 1998, Sigurður, f. 10.2. 1926,
d. 22.1. 1996, og Þorsteinn, f. 10.2.
1926, d. 22.2. 1996. Þær Jóhanna
og Guðbjörg eru dætur fyrri konu
Guðmundar, Vilborgar Eirnýjar
Davíðsdóttur, f. 5.5.
1887, d. 5.8. 1913.
Hermann kvænt-
ist á jólum 1960 eft-
irlifandi konu sinni,
Áslaugu Kristjáns-
dóttur frá Höfn í
Dýrafirði, f. 4.1.
1926. Börn þeirra
eru Guðmundur, f.
15.8. 1960, kvæntur
Guðrúnu Hrefnu
Reynisdóttur og
eiga þau tvö börn,
Kristrún, f. 14.5.
1962, sambýlismað-
ur Falur Þorkelsson
og eiga þau þrjá syni en einn
þeirra er látinn, Guðrún, f. 9.6.
1964, gift Aðalsteini Óskarssyni
og eiga þau tvær dætur, og Jakob,
f. 5.10. 1966, kvæntur Kristbjörgu
Þóreyju Austfjörð og eiga þau
eina dóttur.
Útför Hermanns fer fram frá
Ísafjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku pabbi minn. Þá er nú þín-
um tíma lokið hér á þessari jörð.
Margar eru minningarnar hjá okk-
ur sem vorum svo heppin að fá að
verða þér samferða. Hugurinn leit-
ar til baka til æskuáranna heima á
Þingeyri. Eins og aðrir heimilisfeð-
ur á þeim tíma þurftir þú að vinna
langan og strangan vinnudag til að
sjá þér og þínum farborða. En alltaf
virtist þú samt hafa tíma aflögu til
að eiga skemmtilegar stundir með
fjölskyldunni. Allar mínar bestu og
dýrmætustu bernskuminningar
tengjast þessum samverustundum,
sem oftar en ekki áttu sér stað ein-
hvers staðar undir berum himni, í
fallegri dýrfirskri náttúru. Mér er
minnisstæður léttleiki þinn og
glettni á þessum stundum og hvað
við nutum þess öll að vera saman.
Þessar minningar eru ómetanlegur
fjársjóður sem eiga eftir að fylgja
mér alla ævi.
Þegar ég komst á fullorðinsár og
eignaðist mína eigin fjölskyldu
fylgdi áfram sami stuðningurinn og
við systkinin höfum alltaf fengið frá
ykkur foreldrunum. Ekkert var of
gott fyrir mig og mína og þær voru
ófáar ferðirnar sem voru farnar
milli Þingeyrar og Bolungarvíkur
til að færa okkur eitthvað eða að-
stoða á annan hátt. Mér hlýnar um
hjartaræturnar við hugsunina um
stoltan afa á göngu með nafna sín-
um, þar sem litla höndin hvílir svo
örugg í stórum, traustum lófa þín-
um. Seinna, þegar erfiðleikar bönk-
uðu upp á hjá mér og fjölskyldu
minni í tengslum við fötlun og veik-
indi annars drengsins okkar, komst
ég enn betur að því hvað ég átti
góða að. Á meðan ég þurfti að
dvelja með litla drenginn minn á
sjúkrahúsi í Reykjavík, þá yfirgáf-
uð þið mamma heimili ykkar og
vinnu á Þingeyri, til að koma og
vera hjá eldri drengnum mínum
inni á hans heimili, til að hans líf
raskaðist sem minnst. Og þetta
gerðuð þið aftur og aftur á þeim sjö
árum sem við fengum að hafa hann
Andra okkar hjá okkur. Þetta lýsir
best þeirri óeigingjörnu forgangs-
röðun sem alltaf var í þínu lífi,
þ.e.a.s. þarfir annarra gengu alltaf
fyrir. Sá stuðningur sem þú og
mamma veittuð fjölskyldu minni á
þessum árum verður seint eða aldr-
ei fullþakkaður. En ég trúi því að
með þessu, eins og svo mörgu öðru,
hafir þú áunnið þér ótal stjörnur í
himnaríki.
Síðustu fjögur árin naut yngsti
drengurinn minn þess að eiga afa á
Ísafirði sem alltaf hafði tíma og þol-
inmæði til að vera með honum úti í
garði, ýmist til að sprauta á snjóinn
eða vökva blómin. Það kom stund-
um fyrir að það blotnaði fleira en
tilefni stóð til, en þá hló afi bara og
hafði gaman af.
Og nú ert þú kominn til himna,
pabbi minn, þar sem án vafa eru
miklir fagnaðarfundir með þér og
þeim systkinum þínum sem voru
farin á undan þér. Sú mynd sem ég
mun ávallt geyma í huga mér er af
hlýjum og traustum pabba sem var
alltaf til staðar þegar á þurfti að
halda. Ég, Falli og strákarnir okkar
verðum ævinlega þakklát fyrir allt
sem þú varst okkur.
Guð blessi þig um alla eilífð.
Kristrún Hermannsdóttir.
Elsku pabbi, þegar okkur bárust
fréttir af skyndilegu fráfalli þínu
vorum við stödd í Þrastaskógi. Sólin
hafði brotist gegnum skýin og á
þessari stundu fannst mér svo
ósköp stutt síðan þið mamma voruð
að fara með okkur krakkana inn í
Botn. Í minningunni var ávallt sól í
þeim ferðum. Þeir voru líka bjartir
vormorgnarnir heima þegar ég fékk
að fara með þér út í vélasal þar sem
ég fylgdist með þegar þú settir vél-
arnar í gang. Svo var tími fyrir smá-
spjall áður en ég labbaði heim aftur.
Eftir að ég fullorðnaðist hefi ég
stundum leitt hugann að þeirri
óendanlegu starfsorku sem þú bjóst
yfir. Vinnudagurinn var oft langur
en þegar heim kom var iðulega tek-
ið til við að brýna skæri, lagfæra
saumavél, klukku eða önnur heim-
ilistæki sem komið var með til þín
til lagfæringar. Ekki er mér kunn-
ugt um að tekin hafi verið greiðsla
fyrir þessi viðvik. Ef nafngiftin
„þúsundþjalasmiður“ á við nokkurn
mann barst þú hana með sóma.
Á stundum sem þessum er margs
að minnast en erfitt er að festa hug-
ann við nokkuð sérstakt. Þín er sárt
saknað, ekki síður af afabörnum en
okkur sem eldri erum. Samheldni
ykkar mömmu í að búa okkur
krökkunum þau bestu skilyrði sem
hugsast gat hefur á seinni árum
einnig komið fram í einstakri alúð
við barnabörnin.
Elsku pabbi, þótt sárt sé að missa
þig svo skyndilega huggum við okk-
ur við að þótt þú hefðir sjálfur mátt
velja hefðir þú líklega kosið að fara
á þann hátt sem þú gerðir. Ég kveð
hlýjan og ástríkan föður og bið jafn-
framt góðan guð að gefa mömmu og
okkur hinum styrk í sorginni.
Guðmundur Hermannsson
og fjölskylda.
Hermann Guðmundsson eða
Mannsi, eins og við krakkarnir í
Hjarðardal kölluðum hann, er dá-
inn. Hann
var hetjan okkar þegar við vorum
krakkar að alast upp, og hann gat
allt, það var sko engin spurning.
Hann var svakalega góður á skíðum
og svo átti hann um tíma rosalega
stórt og flott mótorhjól sem við
fengum að sitja á. Hann vann á
stórri jarðýtu og fengum við stund-
um að vera með honum í ýtunni og
fylgdumst við þá með hvernig hann
hreyfði andlitið í takt við átök ýt-
unnar. Mannsi var líka sterkasti
maður heims að okkar mati og þó
víðar væri leitað. Hann bjó stund-
um hjá okkur um tíma og vorum við
mjög stolt af að eiga slíkan frænda.
Nú þegar Mannsi er farinn rifjast
upp ótal margar góðar minningar
tengdar honum frá liðinni tíð. Um
leið og við þökkum honum sam-
fylgdina sendum við þér, Ása, og
ykkur, Gummi, Didda, Gunna,
Jobbi og fjölskyldur innilegustu
samúðarkveðjur okkar.
Dagrún og bræðurnir
frá Hjarðardal.
HERMANN
GUÐMUNDSSON
Um hádegisbil föstudaginn 5. apr-
íl sl. lést á Hjúkrunarheimilinu Hlíð
á Akureyri, Elísabet Guðrún Helga-
dóttir, síðust systkinanna frá Kálf-
borgará í Bárðardal að kveðja þetta
jarðlíf. Mig langar að minnast Betu,
eins og við kölluðum hana alltaf,
nokkrum orðum. Við hana eru
bundnar mínar fyrstu æviminnning-
ar. Ég var sett upp á hnakknefið hjá
Betu og hún reiddi mig upp í Brenni-
ás, en þar bjuggu þá þrjú föður-
systkini hennar. Fósturmóðir mín
sem var móðursystir hennar og
fleiri, voru með í för en það eina sem
ég man var að hjá Betu var ég
örugg, hjá henni skynjaði ég hlýhug
og ástúð sem ég fann fyrir alla tíð.
Á hverju sumri fram undir ferm-
ingaraldur dvaldi ég á Kálfborgará
lengri eða skemmri tíma, fyrstu árin
í gamla torfbænum. Minningabrotin
hrannast upp. Ég horfi á Betu sópa
gólfið í gömlu baðstofunni, hún gerði
það á sinn sérstaka hátt til að þyrla
ekki upp rykinu. Hún upp í heiði að
huga að lambám og ég töltandi á eft-
ELÍSABET GUÐRÚN
HELGADÓTTIR
✝ Elísabet GuðrúnHelgadóttir
fæddist á Kálfborg-
ará í Bárðardal 8.
sept.1909. Hún lést á
dvalarheimilinu Hlíð
á Akureyri 5. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Helgi
Guðnason, f. 29.
október 1875, d. 20.
júlí 1947, og Þuríður
Sigurgeirsdóttir, f.
28. apríl 1877, d. 6.
nóvember 1952.
Systkini hennar
voru: Herborg Sig-
ríður, f. 21. ágúst 1903, d. 27. júní
2001, Guðni, f. 7. júní 1906, d. 12.
júlí 1992, Sigurgeir Kristbjörn, f.
6. desember 1907, d. 8. mars 1926,
Jón Sigurður, f. 3. apríl 1911, d.
22. júlí 1995, Hannes Hólm, f. 24.
október 1912, d. 7. september
1914, og óskírður, f. 22. ágúst
1914, d. í september 1914.
Útför Elísabetar Guðrúnar var
gerð frá Akureyrarkirkju 15. apr-
íl.
ir. Í stofunni í fram-
bænum var rúm sem
hægt var að draga
sundur, þar sváfu þær
systur Sigga og Beta
saman og ekkert mál
að bæta mér við. Ég
minnist þess ekki að
kvartað væri yfir
þrengslum en oft hafa
þær lagst þreyttar til
svefns og varla á bæt-
andi að hafa krakka í
rúminu.
Það var alltaf margt
um manninn á Kálf-
borgará. Í baðstofunni
tók vefstóllinn sitt pláss og milli
nauðsynlegustu verka var kannski
gripið í að vefa, sem aðallega var þó
gert yfir veturinn, því aldrei man ég
eftir að fólkinu félli verk úr hendi.
Beta vann meira úti við en Sigga, þá
var ekki vélvæðingin komin til sög-
unnar, það var bara til hestasláttu-
vél og allt rakað með hrífu. Svo var
farið að byggja nýtt hús og að þeirri
byggingu vann Beta með piltunum
og dró ekki af sér, þrekmikil og slit-
viljug til allra verka. Þegar flutt var í
nýja bæinn voru þær systur búnar
að vefa gardínur fyrir alla glugga í
húsinu, ábreiður á rúmin og dúka á
borð. Í kjallaranum var mjög rúm-
gott mjólkurbúr og þar sat ég oft hjá
Betu þegar hún var að skilja mjólk-
ina og þar sungum við hástöfum
saman, Beta hafði svo gaman af
söng. Þarna í búrinu var líka strokk-
ur sem hér Díabóla og ég mátti snúa
honum en ósköp fannst mér rjóminn
seinn að verða að smjöri. Þegar fór
að þyngjast, sagði Beta, „nú skal ég
taka við, elskan“ og ég sé hana fyrir
mér taka smjörið af strokknum,
kreista það upp úr ísköldu vatni og
búa til fallega dömlu.
Beta var ekki langskólagengin,
lærði þetta venjulega að lesa, skrifa
og reikna í farskóla eins og siður var
í sveitum hér áður fyrr. Rúmlega
tvítug fór hún þó einn vetur á Hús-
mæðraskólann á Laugum. Þeirra
daga minntist hún alltaf með gleði
og vitnaði oft til.
Og árin liðu. Tæknin var smám
saman farin að létta fólkinu störfin.
Það urðu mikil viðbrigði þegar Aga-
eldavélin kom í eldhúsið og hitaði og
geymdi heitt vatn allan sólarhring-
inn.
Þegar heyönnum lauk, sláturtíð
var gengin um garð og börn sem
voru í sumardvöl farin til síns heima,
þá fór Beta stundum til Akureyrar í
vinnu. Hélt hún þá oftast til heima á
Bjarmastíg 13. Hún vann ýmis störf
og ég held hún hafi alls staðar komið
sér vel, gat gengið í hvað sem var.
Beta var fremur dul, bar ekki til-
finningar sínar á torg. Ég veit hún
átti sína drauma og þrár en lét þó
þarfir heimilisins ganga fyrir sínum.
Það mætti segja að heimilið hafi
staðið og fallið með hennar dugnaði,
en draumarnir hennar Betu verða
ekki raktir hér. Eftir að foreldrar
hennar féllu frá héldu þau systkinin,
Sigga, Guðni og hún, saman heimili
og sem fyrr var góðvild og gestrisni í
heiðri höfð. Þar var ekki farið í
manngreininarálit.
Þegar aldurinn færðist yfir og
þreytan fór að segja til sín, seldu
systkinin jörðina sína í hendur dug-
andi bónda, því þeim var það metn-
aðarmál að hún væri vel setin og
fluttu til Akureyrar. Þar bjuggu þau
fyrst á Hlíðargötu 4 en síðan í Víði-
lundi. Eftir fráfall Guðna 1992 áttu
Sigga og Beta eftir að vera saman
enn um sinn. Elli kerling var farin að
setja mark sitt á þær og er heilsunni
fór að hraka, fluttu þær að Dval-
arheimilinu Hlíð. Þar voru þær sam-
an í herbergi eins og lengst af hafði
verið í þeirra lífstíð, sem varaði hátt
í eina öld eða 92 ár. Þær voru þakk-
látar fyrir þá ummönnun sem þær
fengu í Hlíð og þegar ég kom til
Betu stuttu áður en hún lést, sagði
hún: „Hér eru allir svo góðir við
mig.“
Ég kveð Betu frænku með sökn-
uði. Hafi hún þökk fyrir allt og allt.
Svava Friðjónsdóttir.
)
 $ 


 
 

 





 



4

3,

? ! @A
 1 ' 
# 

  )#

 




 '2   '-..
4
'2 ! 
( !'#  0! 
 "!($
?#  0$ #  '2 ! 

 "!)
  $ (1,! 
*$*+
)

 




  "  
  " #

     


  
 


 




4, /B4.

  C
 0  +
1 *
  ,(*! 
* !*
*$*+

 
 
 



 



2<)./= )--,(,4   3

3


  


4 
(


  
  5








 '2   '-..
#  )
( "
# '#  '( "
2

'
$
* ( "
'
! 
*$*+
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.