Morgunblaðið - 15.06.2002, Blaðsíða 50

MINNINGAR
50 LAUGARDAGUR 15. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
%
  



 


34,(

&+5// 0.
6#$77 


 





 



''  
(

 #  
  

   3 
+5  #  %+5 
2$   ! 
( 8$
( 3+5  . !*
9 ! 
"0 3+5  ' 4 ! 
' 4+5 
 3
 
 $

 "!4+5  !   ! 
%4+5
    $*+

 

 
 
 
 
&

 


,
(&:
&)/-/ )--, !
; "
"" 
%' 
   
 
 )
*

 
 +
 


#


 ', 
(


  
  )
#
 

 ,'   '-..
 (
! ($
3 (
! $ !'/ *  ! 
(
! !   1( &$; 

  #  '(
! !  0 + 0$
 $*+
✝ Kristinn MagnúsBaldursson
fæddist 8. febrúar
1924 í Reykjavík.
Hann lést á sjó-
mannadaginn 2. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Baldur
Sveinsson, ritstjóri,
f. 30. júlí 1883, d. 11.
janúar 1932, og Mar-
en Ragnheiður Frið-
rika Pétursdóttir,
kennari og umboðs-
maður Happdrættis
Háskóla Íslands, f. 2.
júlí 1884, d. 9. janúar 1974. Systk-
ini Kristins eru: Ragnheiður, f. 5.
júlí 1915, d. 17. nóvember 1918,
Kristjana, f. 10. október 1916, d.
14. apríl 1917, Ragnheiður Krist-
jana, f. 20. október 1919, og Sig-
urður, f. 3. janúar 1923.
Kristinn kvæntist 31. maí 1952
Sigríði Þorvaldsdóttur, hjúkrun-
geirsdóttur, f. 20. apríl 1953. Þau
eiga tvo syni, Andrés Pétur Rún-
arsson, f. 18. febrúar 1971, og Ás-
geir, f. 6. nóvember 1975. 2) Elín
Sigríður, f. 30. mars 1954. 3)
Kristjana, f. 11. desember 1955,
vinur hennar er Örn Ólafsson, f.
18. júlí 1956. 4) Pétur, f. 14. júní
1964, kvæntur Katrínu Gísladótt-
ur, f. 28. maí 1962. Þau eiga tvo
syni, Birgi, f. 19. júlí 1991, og
Kristin Magnús, f. 9. febrúar
1996.
Kristinn lauk stúdentsprófi frá
MR vorið 1942 og lögfræðiprófi
frá Háskóla Íslands vorið 1948.
Hann var starfsmaður hjá Sveini
Benediktssyni, framkvæmda-
stjóra, frá vorinu 1948 til ársloka
1975. Jafnframt fulltrúi á skrif-
stofu Síldarverksmiðja ríkisins í
Reykjavík frá haustinu 1948 til
ársloka 1976, síðan aðstoðarfram-
kvæmdastjóri þar til loka júlí
1984. Starfaði síðan við endur-
skoðun og bókhald í hlutastarfi,
lengst af fyrir útgerðarfyrirtækið
Ingimund hf. Í gegnum tíðina sat
Kristinn í stjórnum ýmissa félaga
og fyrirtækja.
Útför Kristins fór fram í kyrr-
þey.
arfræðingi, fv. hjúkr-
unarforstjóra Heilsu-
gæslustöðvarinnar í
Árbæ, f. 22. desember
1929 á Sauðárkróki.
Foreldrar hennar
voru hjónin Þorvald-
ur Þorvaldsson,
verka- og ökumaður á
Sauðárkróki, f. 4.
febrúar 1884, d. 27.
desember 1930, og
Helga Jóhannesdótt-
ir, húsfreyja, f. 26.
júlí 1898, d. 13. nóv-
ember 1979. Fóstur-
foreldrar Sigríðar
voru Þórður Magnússon Blöndal,
búfræðingur og verslunarmaður,
f. 21. desember 1885, d. 30. októ-
ber 1949, og hálfsystir hans, Elín
Sigríður Magnúsdóttir Blöndal,
húsfreyja, f. 29. mars 1894, d. 3.
janúar 1975. Börn Kristins og Sig-
ríðar eru: 1) Þórður, f. 22. sept-
ember 1952, kvæntur Sigríði Ás-
Kristinn frændi minn var nánasti
samstarfsmaður föður míns, Sveins
Benediktssonar framkvæmda-
stjóra, um áratuga skeið. Þeir voru
náfrændur, synir bræðranna Bald-
urs ritstjóra og Benedikts Sveins-
sonar alþingismanns frá Húsavík og
systranna Guðrúnar og Marenar
Pétursdætra frá Engey.
Kristinn lauk námi við lagadeild
Háskóla Íslands í maímánuði 1948
og hóf störf hjá föður mínum þegar
að námi loknu og starfaði hjá hon-
um allt til ársins 1975, en þá hafði
faðir minn að mestu sest í helgan
stein.
Kristinn annaðist allt skrifstofu-
hald og bókhald í tengslum við fjöl-
breytta starfsemi föður míns á sviði
útgerðar og síldarsöltunar. Aðalað-
setrið var í Hafnarstræti 5 í
Reykjavík. Á sumrin var haldið til
Siglufjarðar og síðan Raufarhafnar
meðan síldarævintýrið stóð sem
hæst. Kristinn stýrði skrifstofu
söltunarstöðvarinnar Hafsilfurs á
Raufarhöfn á annan áratug, frá því
um 1950 og fram til 1962. Þá sinnti
Kristinn fjölbreyttum störfum til
aðstoðar síldarbátunum, sem þurftu
á margvíslegri fyrirgreiðslu að
halda. Þá voru aðrir tímar í sam-
göngu- og samskiptamálum. Erfitt
gat reynst að ná símasambandi við
útgerðarmenn og taka þurfti marg-
víslegar ákvarðanir er vörðuðu síld-
arbátana. Kristinn leysti úr öllum
vanda og eignaðist fjölda tryggra
vina á þessum árum bæði úr hópi
útvegsmannanna og ekki síður sjó-
mannanna sem fljótt fundu hvern
mann Kristinn hafði að geyma.
Auk starfanna fyrir fyrirtæki föð-
ur míns sá Kristinn einnig um skrif-
stofuhald fyrir Síldarverksmiðjur
ríkisins í Reykjavík og var aðstoð-
arframkvæmdastjóri frá 1976 til
1984.
Mjög náið samband var á milli
Kristins og föður míns og var Krist-
inn í miklum metum hjá honum,
enda gríðarlegur styrkur fyrir hann
að hafa svo einstakan samstarfs-
mann sér við hlið áratugum saman.
Þegar ég var unglingur var ég oft
við snúninga á skrifstofunni hjá
Kristni, og síðar á Raufarhöfn á
söltunarstöðinni. Ég kynntist því
vel frænda mínum, og þau kynni
mótuðu mig á ýmsan máta. Það fór
ekki hjá því að ég tæki eftir rithönd
Kristins, en hann handfærði allt
bókhald skrifstofunnar af mikilli
snyrtimennsku og nánast glæsi-
brag, og svo fór að rithönd hins
unga frænda hans fór að líkjast
hans eigin grunsamlega mikið, og
við það situr enn í dag.
Kristinn var gamansamur og vel-
viljaður en lítt gefinn fyrir að láta á
sér bera. Hann var tryggðatröll og
hinir fjölmörgu vinir hans harma
ótímabært fráfall hans. Hann varð
78 ára gamall en var lengstum við
mjög góða heilsu og því komu
fregnir af veikindum hans og svo
láti hans á óvart.
Á síðari árum lágu leiðir okkar
saman hjá Sjóvátryggingafélagi Ís-
lands, síðar Sjóvá almennum trygg-
ingum þar sem hann sat í stjórn fé-
lagsins í tíu ár þar til í marsmánuði
sl.
Þar sem endranær lagði hann
ávallt gott til mála.
Kristinn var gæfumaður í einka-
lífi, og áttu þau gullbrúðkaup 31.
maí sl. hann og hans góða kona Sig-
ríður Þorvaldsdóttir.
Að leiðarlokum vil ég þakka
frænda mínum samfylgdina og jafn-
framt færa honum þakkir fyrir frá
fjölskyldu minni fyrir órofa vináttu
og tryggð um áratuga skeið.
Fjölskyldu Kristins færi ég inni-
legar samúðarkveðjur.
Það er bjart yfir minningu Krist-
ins Baldurssonar.
Benedikt Sveinsson.
Ég var staddur í Kanada og átti
fyrir höndum að heimsækja hús
Stephans G. Stephanssonar í Mar-
kerville þegar Þórður Kristinsson
hringdi í mig og sagði mér lát föður
síns. Mér þótti gott að vera í því
umhverfi, þegar ég rifjaði upp
Kristin frænda minn. Þeir höfðu
verið góðir vinir og skrifast á Bald-
ur Sveinsson og Stephan og mér
finnst ég hafa vitað það síðan ég var
lítill drengur, að Stephan G. væri
gott skáld, sem ég myndi síðar
kunna að meta vegna þessarar vin-
áttu og vegna þess hvernig Maren
talaði um hana. Það kom líka á dag-
inn, að vináttan hafði gengið að
erfðum. Edwin, sonarsonur Steph-
ans, hafði búið heima hjá Baldri
Hafstað, þegar hann kom til Ís-
lands, en Baldur flutti til Ragnheið-
ar móður sinnar á meðan. Þessa
minntist hann nú með þakklæti 89
ára og reykti Camel, en sagðist of
gamall til Íslandsferðar.
Ég er að hugsa um þetta og
Laugaveg 66, þegar ég skrifa þess-
ar línur. Þar er ég fæddur á heimili
stórfjölskyldunnar næst fyrir ofan
eldsmiðinn Birgi, sem járnaði hesta.
Við bjuggum í framhúsinu og Guð-
rún og Halldóra á loftinu, en ömmu-
systur mínar í bakhúsinu, þar sem
fjósið hafði verið. Ólafía og stjúp-
faðir þeirra systra, Bjarni Magn-
ússon, sem ég kallaði „afa minn
afa“, uppi. Þar var oft þröng á þingi
kringum kaffibollana hennar Ólafíu.
Á neðri hæðinni var Maren með
börnunum sínum þremur, Ragn-
heiði, Sigurði og Kristni. Hún hafði
misst Baldur mann sinn frá þeim
árið 1932. Þegar hér var komið sögu
rak hún litla verslun á Laugaveg-
inum og gerðist umboðsmaður
Happdrættis Háskólans og kallaði
búð sína Happó. Móðir mín var list-
ræn og hafði gaman af að búa til
ýmislegt smálegt, sem Maren seldi.
Maren var greind kona og marg-
fróð og hafði lært í Askov í Dan-
mörku. Ég man hvað ég varð hissa,
þegar hún tók fram gítarinn og
söng Heim er ég kominn eftir Pál
Ólafsson. Þá lék hún á als oddi, en
þannig var hún létt og skemmtileg,
þegar sá gállinn var á henni. En al-
vörugefin og ströng, þegar við átti.
Þær voru samrýndar systurnar
Maren og Ólafía og töluðu saman í
síma margsinnis á degi hverjum eft-
ir að þær fluttu af Laugaveginum.
Og voru aldrei sammála. Þó væri!
Laugavegur 66 var pínulítil ver-
öld út af fyrir sig. Við bræðurnir
lékum okkur í portinu og máttum
líka leika okkur í garðinum hennar
Ólafíu, ef við gættum þess að stíga
ekki út í blómabeðin. Þetta var fal-
legur garður með rifs- og sólberj-
arunnum og beinvöxnum reyni-
trjám. Ólafía vafði vírnetshólk utan
um stofnana til þess að óhræsiskett-
irnir kæmust ekki í hreiðrin. Ég
man, að þar undir suðurveggnum
lásu þeir Sigurður og Kristinn und-
ir lögfræðipróf í vorblíðunni og
báru brúnleit skyggni til þess að
hlífa augunum við sólinni. Ég var
mjög hændur að þeim, enda voru
þeir góðir við mig, þótt þeir stríddu
mér ofurlítið. Sögðu að ég væri
smámæltur og gæti ekki sagt Sig-
urður Þorn. Það gerði ekki svo mik-
ið til. En verst þótti mér, þegar þeir
sögðu að ég væri lítill. – „Lítill og
ljótur og lúsugur og leiðinlegur
labbakútur Lárusson“ sögðu þeir.
Ég reyndi að bera mig borginmann-
lega, en hét því með sjálfum mér að
verða stærri en Kristinn. Og tókst
það hérumbil. Við urðum jafnháir
upp á sentímetra.
Ég held að öllum hafi þótt vænt
um Kristin, sem honum kynntust.
Margt kom til þess. Hann tranaði
sér ekki fram, en lá þó ekki á skoð-
unum sínum og var eftir því tekið,
sem hann sagði. Líka vegna þess
hvernig hann flutti mál sitt, hlýr og
með gamanyrði á vörum, en um-
fram allt rökfastur og sanngjarn og
gat verið íronískur. Það fóru allir
glaðari frá honum en þeir komu.
Hann var umhyggjusamur og tók
eftir smáu hlutunum. Ef það þurfti
að huga að einhverju, gerði hann
það og þá með jákvæðum hætti.
Hann var nákvæmur í því, sem
hann tók sér fyrir hendur, og mátti
ekki vamm sitt vita. Og hann var
líkur sjálfum sér hvenær sem mað-
ur hitti hann með sitt stóra nef, sem
Baldur á Ófeigsstöðum sagði að
væri úr Illugastaðaættinni og sýndi
mér nefið á sér. Auðvitað sérvitur
og með ákveðna takta eða fas, sem
ég man eftir síðan á Laugaveginum
og var orðið samgróið honum og
hluti af persónuleikanum.
Þegar ég fór til Kanada vissi ég
að Kristinn barðist fyrir lífi sínu, en
ég vildi samt ekki trúa því, að ég
ætti ekki eftir að sjá hann aftur.
Hann hafði alltaf verið á sínum stað.
Fjölskyldan saknar hans mikið að
hann skuli ekki vera þar eins og
hann var vanur.
Kristinn var gæfumaður í sínu
einkalífi og þau Sigríður bæði, sam-
hent og áttu barnaláni að fagna.
Þessi orð mín bera þeim öllum sam-
úðarkveðjur okkar Kristrúnar, því
að missirinn er djúpur og sár og
sorgin djúp. Guð blessi minningu
Kristins Baldurssonar.
Halldór Blöndal.
Þeir voru mjög jafnaldra bræð-
urnir, Kristinn Magnús og faðir
minn, Sigurður. Ragnheiður, systir
þeirra bræðra, var nokkrum árum
eldri og hafði oft vit fyrir litlu
bræðrum sínum eins og stóru syst-
ur er einni lagið. Bæði lifa þau bróð-
ur sinn. Kristinn var ári yngri en
Sigurður, en var látinn byrja með
honum í skóla. Þeir fermdust saman
og fylgdust að gegnum stúdents-
próf í MR og upp í lagadeild Há-
skóla Íslands, þar sem báðir tóku
lögfræðipróf.
Eftir það skildi leiðir, Sigurður
hóf störf á skrifstofu Ragnars
Ólafssonar og varð síðar hæstarétt-
arlögmaður, en Kristinn réðst til
Síldarverksmiðja ríkisins. En þeir
bræður voru að sumu leyti enn sam-
stiga í lífinu, þeir kvæntust með
stuttu millibili og báðir eignuðust
fyrsta barn sitt haustið 1952.
Við Þórður Kristinsson uxum upp
hvor í sínum bæjarhluta, hann í
Hlíðunum en ég í Vogunum. Krist-
inn og fjölskylda hans komu reglu-
lega að heimsækja Marenu ömmu,
sem bjó á loftinu hjá okkur, og litu
þá jafnan inn á neðri hæðinni, og ég
fékk tækifæri til að leika við Þórð
frænda og fljúgast á við hann. En
einu sinni á ári, á sólbjörtum sunnu-
dagsmorgni að vorlagi, kom Krist-
inn með fríðu föruneyti í alveg sér-
staka heimsókn, sem var jafn árviss
og jól og páskar.
Dyrabjallan hringir þegar fjöl-
skyldan er varla meira en svo kom-
in á fætur, og á tröppunum stendur
Kristinn, baðaður í sólskininu, glað-
ur í bragði eins og jafnan, með gam-
anmál á vörum og stutt í stríðnina.
Erindið er aðeins eitt, að taka ár-
lega ljósmynd af okkur Þórði ásamt
þriðja frumburðinum og jafnaldra
okkar, Heimi Haukssyni, syni
Hauks Jónssonar, skólabróður
þeirra bræðra og góðs vinar úr MR
og lagadeildinni. Haukur á forláta
ljósmyndavél og festir okkur fé-
lagana á filmu, og síðar fá yngri
systkini okkar að vera með.
Óðara er hringt eða skroppið „út
í hús“ til Ragnheiðar og Páls, og
fjölskyldurnar sameinast á öðru
hvoru heimilinu. Við þessa fjöl-
mennu og glaðværu heimsókn dríf-
ur að krakka úr götunni, sem vilja
fá að vera með á mynd, en í þá daga
eru ljósmyndavélar sjaldséðar ger-
semar.
Allir fá að setjast í tröppurnar
sem vilja, og myndir teknar, en þó
er þess alltaf gætt að taka mynd af
frumburðunum þremur, Þórði,
Heimi og mér, sitjandi í tröppunum
fyrir miðju. Og þarna sitjum við enn
í dag, sum árin dúðaðir í úlpu og
með húfu, önnur ár berhöfðaðir í
stutterma skyrtum.
Þessar ljósmyndir eru núna
ómetanlegar vörður í ljósmynda-
safni fjölskyldunnar, og bera vott
um hvað Kristni var umhugað að
rækta tengslin við ættingja sína og
vini, og ekki síður að rækta vináttu
afkomendanna, eins og sönnum
ættarhöfðingja sæmir.
Síðar á lífsleiðinni kynntist ég
fólki sem þekkti Kristin, sumir
höfðu kynnst honum á Siglufirði eða
Raufarhöfn. Þetta fólk nefndi Krist-
in við mig að fyrra bragði til þess
eins að koma því að hvað hann væri
mikill ágætismaður. Sumir minnt-
ust Kristins sem góðs félaga fyrir
norðan, aðrir að hann hefði greitt
götu þeirra hér fyrir sunnan. Og í
hvert sinn fannst mér ég njóta
frændseminnar.
Þegar bræðurnir voru komnir á
eftirlaunaaldur tók heilsan að bila.
Sigurður lærbrotnaði og hefur verið
lítt ferðafær um nokkurra ára
skeið. Kristinn lét hins vegar veikt
hjarta ekki á sig fá, bar aldurinn vel
og fór allra sinna ferða sem áður.
Hann studdi bróður sinn með ráð-
um og dáð og keyrði hann m.a.
reglulega til Kára klippara. Þar var
Sigurður spurður að því í fyrra
hvort hann hefði son sinn til fylgd-
ar. Þá kviknaði stríðnispúkinn í
Kristni og hann hafði gaman af að
segja frá þessu atviki af rakarastof-
unni.
Nú er þessi glaðværi föðurbróðir
minn genginn. Við Eva vottum Sig-
ríði og börnunum innilega samúð
okkar.
Baldur Sigurðsson.
Annan júní sl. urðu vandamenn
og vinir að sjá á bak drengskap-
armanninum Kristni Baldurssyni.
Hann var þá á 79. aldursári, fæddur
8. febrúar 1924.
Kristinn var af traustum ættum,
sonur Baldurs Sveinssonar ritstjóra
og konu hans Marenar Pétursdótt-
ur frá Engey, umboðsmanns Happ-
drættis Háskóla Íslands. Kristinn
missti föður sinn á unga aldri, en
hann lést árið 1932, er Kristinn var
á áttunda ári. Stóð móðir hans þá
KRISTINN
BALDURSSON