Morgunblaðið - 19.11.2005, Qupperneq 54

Ég man mjög skýrt
eftir fyrstu kynnum
mínum af Sirrý. Ég
var þá sex ára gömul,
nýflutt á Unnarbrautina á Seltjarn-
arnesinu og Sirrý bjó í næsta húsi
við mig. Ég hef oft hugsað til þess
síðar hversu mikil gæfa það var fyr-
ir mig að hafa orðið nágranni henn-
ar Sirrýjar svo margra hluta vegna.
Þarna á Unnarbrautinni kynntist ég
ekki bara henni Sirrý heldur líka
æskuvinkonu minni og dóttur henn-
ar, Sirrý yngri, vinskapur sem hald-
ist hefur æ síðan.
Æskuárin eru samofin minning-
um um Sirrý stóru, eins og ég kall-
SIGRÍÐUR
ÓLAFSDÓTTIR
✝ Sigríður Ólafs-dóttir fæddist í
Reykjavík 26. ágúst
1925. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ 1. nóvem-
ber síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Fossvogskapellu í
kyrrþey 9. nóvem-
ber.
aði hana oft til að-
greiningar frá
vinkonu minni og varð
heimili hennar fljótt
mitt annað heimili
enda urðum við vin-
konurnar óaðskiljan-
legar. Ég man vel eft-
ir því þegar ég kom í
fyrsta skipti heim til
hennar, heimilið var
svo fallegt og fjöl-
skyldan horfði forvitin
á þessa litlu hnátu
sem flutt var í næsta
hús. En ég man þó
ekki síst eftir því hvernig hún Sirrý
tók á móti mér af hlýju og virðingu
og með okkur varð strax mikil vin-
átta.
Sirrý var afar glæsileg kona,
sannkölluð hefðarkona. Hún var
fagurkeri og hafði yndi af fallegum
hlutum og húsgögnum sem hún
kom fyrir af mikilli smekkvísi.
Heimili hennar var allt í senn fal-
legt, hlýlegt og iðandi af fjöri. Það
varð athvarf barna hennar og vina
þeirra og því oft mjög margt um
manninn. En það þótti Sirrý best,
hún vildi hafa sína í kringum sig
enda leið öllum vel hjá henni. Sirrý
var alltaf mjög fallega klædd og
hafði sinn eigin stíl. Myndin af Sirrý
er mjög sterk og upp í hugann kem-
ur stóri barðahatturinn, hárgreiðsl-
an, græni augnskugginn og skart-
gripirnir. Það var ekki annað hægt
en að horfa á hana aðdáunaraugum.
Sirrý var mikil húsmóðir og lék allt
í höndunum á henni, hvort sem það
var handavinna eða matargerð og
man ég vel eftir matnum og kök-
unum sem hún bjó til, lystugt og
fallega borið fram. Sirrý gerði lítið
úr eigin afrekum enda hógvær
kona. Henni leið best heima í faðmi
fjölskyldunnar sem hún vildi allt
fyrir gera. Það var alltaf gaman að
spjalla við Sirrý, enda var hún mjög
ákveðin í skoðunum og hafði sterka
sýn á hlutina. En fyrst og fremst
var Sirrý heilsteypt, traust og góð-
hjörtuð kona sem alltaf var tilbúin
til að rétta öðrum hjálparhönd.
Ég er afar þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast Sirrý og hafa not-
ið ástríkis hennar sem hún veitti
mér ómælt af. Hún var mér eins og
móðir og veitti mér gott veganesti
út í lífið sem ég mun alltaf búa að.
Blessuð sé minning þessarar sóma-
konu. Guð geymi hana.
Sigríður Auður.
✝ Hans Jørn Hin-richsen fæddist
í Sønderborg í
Danmörku. 14. jan-
úar 1941. Hann
andaðist í Ósló í
Noregi 1. nóvem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Karen og
Fritz Hinrichsen
veitingamaður, þau
ráku Dansk Folke-
hjem á Suður-Jót-
landi. Hans var
næst elstur þriggja
bræðra. Niels er elstur og býr í
Kaupmannahöfn með fjölskyldu
sinni en yngsti bróðirinn Jens
býr í Rio de Janeiro í Brasilíu
ásamt fjölskyldu sinni.
Hans kvæntist Annette og
eignuðust þau börnin Nikolaj og
Petrine. Fjölskyldan fluttist frá
Danmörku 1977 til St. Thomas
þar sem Hans rak hótel og veit-
ingarekstur. Þau slitu samvist-
um. Annette býr í
dag í Ft. Lauder-
dale, Petrina býr
þar einnig ásamt
eiginmanni sínum
og Nikolaj býr í
New York ásamt
eiginkonu sinni.
Sambýliskona
Hans er Sólveig
Hákonardóttir.
Hans var mat-
reiðslumeistari og
vann sem slíkur
alla tíð víðsvegar
um heiminn. Hann
vann við hótelrekstur á Ba-
hamaeyjum 1995 þegar hann
kynnist Sólveigu og saman unnu
þar við hótel- og veitingarekstur
í Dóminikanska lýðveldinu, á
Bahamaeyjum, á Íslandi og í
Noregi. Minningarathöfn um
Hans var í Reykjavík 10. nóv-
ember.
Útför Hans fer fram í Flórída
í dag.
Hans var minn kærasti og besti
vinur í tæp tíu ár. Hann var boðberi
ævintýrisins.
Ævintýrið er annað hvort, að lesa
það eða taka þátt í því. Það gerðum
við frá fyrstu stundu, er þessar tvær
ævintýrasálir fundu hvor aðra falleg-
an vetrardag i Stokkhólmi og flögr-
uðum síðan víða um heim og nutum
saman.
Hans starfaði alla tíð við veitinga–
og hótelrekstur enda flinkur veitinga-
maður og kunni að tala við gesti og
gangandi, hvort heldur var á sjó eða í
landi, hann var fagmaður góður,
kunni allar siðareglur, var skipulagð-
ur og góður leiðtogi.
Hans var hlýr og tilfinningaríkur,
hann var opinn fyrir nýjungum, ávallt
tilbúinn að hlusta. Hann hafði sterka
réttlætiskennd, var alltaf hreinn og
beinn. Allir vissu hvar þeir höfðu
hann en hann mátti ekkert aumt sjá,
var sannur mannvinur.
Hans hafði einstaklega lifandi og
skemmtilegan frásagnarhæfileika,
hann hreif alla með sér í sögustund,
elskaði lífið og lifði því lifandi með
öðrum, var hrókur alls fagnaðar.
Hann var sannkallaður „ævintýra-
maður“. Hann elskaði siglingar frá
blautu barnsbeini og ferðalög til að
kynnast öðrum þjóðum og víkka sjón-
deildarhringinn, var óhræddur við að
takast á við ný verkefni og klífa bratt-
ann, og hann leit ávallt fram á veginn.
Matreiðslu og þjónustu lærði hann
í Kaupmannahöfn, London og París.
Hans byrjaði ævintýri lífs síns þeg-
ar hann og fluttist frá Kaupmanna-
höfn 1977 með þáverandi konu og tvö
dásamleg börn til St. Thomas, en þar
kom þekking hans að góðu við hótel-
og veitingarekstur, ásamt siglingum
um Karíbahafið.
Hans notaði sér þekkingu sína við
störf á ýmsum stöðum bæði í Evrópu
en lengst af í Bandaríkjunum, t.d. í
Laguna Beach í Kaliforníu, í fjalla-
héruðum í Oregon, í Ft Lauderdale, á
Bahamas, í Dóminíska lýðveldinu, í
Ósló og að ógleymdu Íslandi, sumar-
hótel Mývatn 2000 og seinna sveithót-
elið Sveinbjarnargerði 2004 sem voru
honum dýrmætar og ógleymanlegar
minningar.
Fyrst kom hann til Íslands um 1960
og vann þá í danska sendiráðinu.
Hann heillaðist strax af landi og þjóð.
Hér á landi undi hann sér einkar vel
og reyndi að tileinka sér íslenska
tungu – en hann var mikill málamað-
ur – íslenskan hans var dásamleg
blanda og nýtti hvert tækifæri til að
tala íslensku.
Ungir sem aldnir skildu hann og
hann skildi þá.
Hans var „heimsmaður“, kurteis og
fágaður – hann kunni að umgangast
fólk og hreif fjölskyldu mína, vini,
vinnufélaga og nágranna með sinni
glöðu og frjálslegu framkomu.
Hans elskaði barnabörnin mín og
reyndist þeim eins og sannkallaður
afi og besti vinur.
Hans fékk mjög slæmt hjartaáfall
fyrir fimm áum en það stærsta kom
nú í september og það síðasta í nóv-
ember og hann vaknaði ekki aftur.
Hans var einn besti maður sem ég
hef kynnst, hann gaf mér svo ótrúlega
mikið og kynnti mig fyrir lifandi æv-
intýrum, kenndi mér að lifa núna og
njóta.
Leiðarljós okkar var: Gríptu tæki-
færin, við lærum af notuðum tækifær-
um. Njótum notaðra tækifæra og
grátum ónotuð tækifæri.
Ég vil þakka honum fyrir að leyfa
mér að vera þátttakandi í ævintýrinu
og að kynnast lífinu með hann sem
lærimeistara. Það er ógleymanlegt.
Eins og við sögðum svo oft: Þetta
voru okkar bestu og skemmtilegustu
ævintýraár.
Enginn skilur augnablikið, fyrr en það er
farið.
Það skilur enginn nýja sköpun, fyrr en
henni er lokið.
Og enginn þekkir stund hamingjunnar, fyrr
en hún er liðin.
(Gunnar Dal.)
Hans, þú varst ævintýrið og ég
elskaði þig. Þakka þér samfylgdina og
hvað þú varst barnabörnum mínum
og fjölskyldu. Þú verður minn vegvís-
ir og minning. Þín leiðsögn gegnum
lífið.
Elsku vinur, hvíl í friði.
Sólveig Hákonardóttir.
Þegar okkur barst fregnin um an-
dát vinar okkar, Hans Jörn Hinrich-
sen, setti okkur hljóð. Hans Jörn
hafði átt við vanheilsu að stríða en það
var fjarri lagi að við héldum að hann
væri á förum til annarra heima. Að-
eins fáum dögum áður en hann lést
spjölluðum við saman í síma og mælt-
um okkur mót næstu helgi þar á eftir.
Fyrst ætlaði hann að bregða sér til
Danmerkur með danska bátnum og
síðan var ætlunin að við myndum
snæða saman og gleðjast eins og við
ætíð gerðum þegar fundum okkar bar
saman. En af því varð ekkert í þetta
skiptið.
Þegar maður sest niður og lætur
hugann reika um stundirnar með
Hans Jörn er stutt í brosið. Við Inga
kynntumst honum þegar vinkona
okkar, Sólveig Hákonardóttir, kom
með hann í heimsókn til okkar, í Nor-
egi sumarið 1998. Áður en það gerðist
höfðum við skroppið yfir Kattegatið
með danska bátnum þar sem við
keyptum inn veisluföngin sem við ætl-
uðum að bjóða Hans Jörn og Sollu
upp á. Þar á meðal voru kalk-
únabringur sem við vorum ekki alveg
klár á hvernig best væri að tilreiða
fyrir gestina. Þar sem Sólveig er mat-
reiðslumeistari sóttum við ráð í
smiðju hennar. Ekki stóð á ráðunum.
Við áttum að láta kalkúnabringurnar
kyrrar liggja því Hans Jörn væri sér-
fræðingur í kalkúnum. Hann myndi
sjá um steikina. Þetta þótti okkur
sjálfsagt skrítið þar sem við höfðum
aldrei boðið fólki í mat og látið það sjá
um matreiðsluna. En það fór nú svo
að um leið og kappinn hafði kynnt sig
sagði hann að honum hefði verið tjáð
að hann ætti að sjá um steikina og
spurði hvar eldhúsið væri. Þannig
hófust kynnin og í þessum anda voru
allar okkar samverustundir. Alltaf
eitthvað óvænt og spennandi dúkkaði
upp.
Meðan Hans Jörn var í Noregi
vann hann á hinum ýmsu veitinga-
stöðum og hótelum. Meðal annars var
hann yfir eldhúsinu á Mortens Kro
sem er vel þekktur og vinsæll veit-
ingastaður rétt utan við Ósló. Þangað
fékk hann marga íslenska matreiðslu-
menn til starfa. Hann sagði gjarnan
að þeir væru bæði betri og miklu dug-
legri en þeir norsku.
Hans starfaði á sínum tíma í
danska sendiráðinu í Reykjavík. Þá
þegar hreifst hann af landi okkar og
þjóð og vildi gjarnan kynna íslenskar
sjávarafurðir fyrir bæði Norðmönn-
um og öðrum Evrópubúum.
Hans og Sólveig bjuggu á efstu
hæð í háhýsi við Munkedamsveien í
Ósló. Þangað lá leið okkar oft og nut-
um þá gjarnan mikillar gestrisni
þeirra beggja. Hans Jörn hafði unun
af því að taka á móti gestum og gat
margur maðurinn lært af honum á
þeim vettvangi. Hann kunni sig
manna best í samkvæmum þar sem
hann var hrókur alls fagnaðar. Hann
var hafsjór af bröndurum og sá gjarn-
an gamansamar hliðar á flestum mál-
um.
Ófáar stundir sátum við Hans Jörn
á svölunum á Munkadamsveien og
spjölluðum um landsins gagn og
nauðsynjar. Við ræddum um ljúfa lífið
á eyjum Karíbahafsins og hve stál-
heppnir við værum með lífsförunauta
okkar.
Þar nefndi hann einnig oft áhuga
sinn á að flytja út íslenskar úrvals
sjávarafurðir sem hann vildi selja til
bestu veitingastaða Noregs. Meðan
Hans Jörn dró lífsandann hafði hann
alltaf eitthvað á prjónunum sem hann
langaði að hrinda í framkvæmd. En
því miður bilaði heilsan fyrir aldur
fram og því varð minna úr fram-
kvæmdum en áhugi og efni stóðu til.
Barnabörn Sólveigar, Lúkas Máni
og Lilja Sól, voru afar hænd að Hans
Jörn og það fór ekki á milli mála að
honum þótti mikið til þeirra koma.
Hann spjallaði gjarnan um hvað hann
og Sólveig ætluðu að gera með þeim
þegar þau kæmu í heimsókn til ömmu
og „afa“. Hann var einnig mjög stolt-
ur af börnum sínum, Petrine, lækni í
Flórída, og Nicolai, lögfræðingi í New
York, og gladdist yfir því þegar þau
ætluðu að skreppa í heimsókn yfir
Atlantshafið.
Nú þegar Hans Jörn vinur okkar er
allur situr maður hljóður og hugsar
um þau ár sem við áttum með honum.
Söknuðurinn er mikill en minningin
er björt og stutt er í brosið í hvert
sinn sem þessi danski matreiðslusnill-
ingur og lífskúnstner bankar á dyr
hugans. Við Inga þökkum Hans og
Sólveigu ómetanlegar samverustund-
ir. Þau gáfu okkur meira en þau geta
ímyndað sér og fyrir það verðum við
ævinlega þakklát. Við vottum Sól-
veigu og börnum Hans Jörn okkar
dýpstu samúð.
Guðni og Inga.
Íslandsvinurinn Hans Jørn Hin-
richsen er látinn. Hann kom til Ís-
lands fyrir mörgum árum síðan og
leið hans lá hingað æ síðan. Til litlu
eyjunnar í norðri, en þangað tengdist
hann ástarböndum, eftir að hann
kynntist unnustu sinni, Sólveigu Há-
konardóttur og vegna þessarra
tengsla fengum við nágrannar hennar
í Sóltúni 30 á efstu hæð, að kynnast
honum fyrir nokkrum árum síðan.
Hans Jørn var heimsmaður og
stakur heiðursmaður. Hann hafði
ferðast víða og búið í mörgum lönd-
um, var fróður um menn og málefni
og sagði fallega frá á sinni hljómfögru
dönsku. Hann féll einstaklega vel í
hóp nágranna sem elska danska
menningu og naut hann góðs af því
margsinnis, því dönsk tónlist og
dönsk ljóð stóðu honum ávallt til boða,
ásamt ánægjulegum viðræðum, sem
voru í senn á heimsmælikvarða og var
það ekki síst honum að þakka.
Hann var dagfarsprúður maður,
glæsimenni, heimsborgari. Allt í senn
og hann hafði áhuga á öllu sem var ís-
lenskt og vann hann hér stundum
störf sem tengdust hótelrekstri og þá
sem framreiðslumaður, meðal annars
í Sveinbjarnargerði í Eyjafirði og
undi hann hag sínum þar vel. Þótti
vænt um fólkið þar. Elskaði landið.
Føl ikke sorg
når svanerne flyver forbi
fordi deres vinger
bærer vores håb.
Om end du føler savn
i hjertet
så tænk på
hvor frie de er
og smukke
og måske når vi dør
får vi blive til svaner
og snakken om englevinger
er snakken om svanernes vinger
der bærer os frem
mod evighedens grænser.
(Anna S. Björnsdóttir.)
Við hérna í Sóltúni 30 söknum vinar
í stað. Við kveðjum Hans Jørn með
söknuði og óskum honum velfarnaðar
á nýjum lendum. Við brosum gegnum
tárin. Að heilsast og kveðjast er lífsins
saga, en minningarnar verma um
ókomna tíð. Megi hann vera Guði að
eilífu falinn og við vottum Sólveigu
vinkonu okkar, innilega samúð við
fráfall hans.
Anna, Hilda, Óla Steina,
Sigurlaug og Jens.
Búferlaflutningar einu sinni enn,
ævintýravinur minn Hans.
Já, rétt eins og í svo mörgum æv-
intýrum heita sögupersónurnar Hans
og þú varst enn einn.
Dansk-ameríski Hans vinur minn
og okkar allra sem kynntumst þér í
gegnum Sólveigu Hákonardóttur vin-
konu þína.
Glæsimennið, ævintýramaðurinn
með svo ótal margar hugsjónir í far-
teskinu og alltaf tilbúinn að rata á vit
nýrra ævintýra en helst alltaf í fylgd
með Sólveigu.
Hótelrekstur á Bahamaeyjum eða
meistarakokkur í Mývatnssveit og
Sveinbjarnargerði með smá viðkomu
þegar þið bjugguð í Ósló og smásveifl-
um til Ameríku.
Alltaf jafn bjartsýnn á lífið og til-
veruna og allra manna hugljúfi.
Þú hittir glæsikonuna, heimskon-
una, vinkonu mína Sólveigu Hákonar-
dóttur í boði í Stokkhólmi og það urðu
örlög seinni hluta lífs þíns.
Sólin rís í austri og sest í vestri og
þannig var líf þitt með Sólveigu.
Hún var sólin í lífi þínu, en það kom
að því að hún vildi flytja heim til Ís-
lands meðan þú varst enn á báðum
áttum um hvar þitt sólarlag yrði.
Stundum ganga því ekki allir hlutir
upp í eina heild og þannig var það með
ykkur þó vinskapurinn slitnaði aldrei
og veit ég að hún metur það óend-
anlega hversu góður þú varst barna-
börnunum hennar og öldruðum for-
eldrum og eins mátu þau þig mikils,
systur hennar og þeirra fjölskyldur.
Þú eignaðist líka marga vini hér á
Íslandi og ótrúlegt hvað þú náðir að
skilja málið þrátt fyrir stutta dvöl í
hvert skipti.
Þú kvaddir þennan heim í Ósló, en
þín stærsta ósk síðustu vikur var að
koma til Íslands en sökum heilsu-
brests var það ekki mögulegt.
Sólin þín sá samt til þess að þínar
jarðnesku leifar, askan þín, kom með
henni frá Ósló til Reykjavikur og þú
dvaldir hér með okkur einn sólar-
hring áður en þú lagðir upp í þína
hinstu ferð héðan og til barnanna
þinna og þeirra fjölskyldna í Amer-
íku.
Við kvöddum þig vinir hér á Íslandi
með minningarathöfn á heimili Sól-
veigar með brosi á vör í þínum anda
og minntumst allra góðu stundanna
með þér.
Hægan!
ástin mín sefur:
haustblærinn kom inn um gluggann
og vaggaði henni í ró.
Hægan hægan!
ástina mína dreymir:
hún ekur í gullkerru um vetrarbrautina
stjörnur syngja henni söng.
Hægan hægan hægan!
ástin mín sefur
ástina mína dreymir
og nú vaknar hún aldrei framar
aldrei aldrei framar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Guð blessi minningu Hans Jørn.
Bryndís Torfadóttir.
HANS JØRN
HINRICHSEN
54 LAUGARDAGUR 19. NÓVEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR