Réttur - 01.10.1950, Qupperneq 56

2 96
RÉTTUR
framtíð hreyfingarinnar en sína eigin persónu), en hann
ásakar okkur fyrir það, að við höfum ekki getað fylgt rétti-
lega þeirri línu, sem lögð var af Comintern. Því næst gefur
hann í skyn, að hann sé sjálfur eini maðurinn sem geti skilið
hana og sé fær um að fylgja henni. Þegar lesin eru skrif
hans nú, þar sem hann staðhæfir, að þegar 1927 og jafnvel
fyrr hafi hann séð gjaldþrot Comintern, og fordæmir af
siðferðilegvun ástæðum þá aðferð sem beitt var við stjórn
þess, og þegar þess er svo gætt, að 1930 vildi hann láta líta
á sig sem helztu stoð þess og styttu — þá fer hugmynd
manns að skýrast um gildi siðferðisins fyrir Silone; maður
tekur að botna svolítið betur í hinu mjög svo sérstæða
sálarlífi þessara liðhlaupa og skilur hvernig á því stendur
að þeim er ekki vært í félagsskap heiðarlegra baráttu-
manna og sæmilegs fólks.
En ef til vill kann að vera fróðlegt að vita, hvernig Silone
skipulagði árás sína á okkur. E. t. v. gæti hinn valinkunni
Saragat og hinn valinkunni Romita fundið þar einhverjar
hliðstæður nýlegra atburða og dregið af þeim holl dæmi.
Um sama leyti og Silone ritaði bréf sitt til miðstjórnar-
innar hófu þrír aðrir félagar baráttu í stjórnmálaráðinu
fyrir róttækri breytingu á stefnu flokksins og stjórn. Þeir
töluðu einkum fyrir því, að hætt yrði hinu þrotlausa stríði
til að halda flokknum við líði innan lands, og höfðu ýmis-
legt að yfirvarpi til að dylja upplausnartilhneigingar sínar.
Auðvitað var Silone sammála „hinum þremur“. Með þessu
bragði, sem átti að fara leynt, var Silone að skapa sér
tækifæri til að koma fram gagnvart okkur (og raunar
sjálfu Comintern) sem hinn eini maður, ofar hinum and-
stæðu fylkingum, sem gæti bjargað málinu með því að taka
stjórntauma flokksins í eigin hendur. Þessi ráðagerð fór
út um þúfur. Meiri hluti flokksforystunnar fordæmdi Silone
ásamt „hinum þremur“. Miðstjórnin, skipuð félögum, sem
störfuðu á ítalskri grund, staðfesti hiklaust þessa sakfell-
ingu og þyngdi hana. „Hinir þrír“ hófu þá fyrir opnum