Réttur - 01.08.1931, Qupperneq 21

Rjettur] FRAMSÓKN OG FÁTÆKIR BÆNDUR 133
anir af skuldunum, — kaupmaðurinn, sem sviftir hann
hluta af andvirði vörunnar, hringirnir, sem taka gróð-
ann á jafnt seldum sem keyptum vörum hans, — og
eignamennirnir, sem láta hlífa sjer við sköttunum, en
skella tollabyrðinni á hann, — að þessir meðlimir yfir-
stjettarinnar eru hinir eiginlegu fjandmenn hans, sem
hirða auðinn af þrælavinnu hans við jörðina og flæma
hann að lokum frá henni. Jafnframt skilst fátækum
bændum smásaman að með kreppunum og verðsveifl-
unum eru þeir sviftir arði vinnu sinnar og jafnvel
gert ómögulegt að starfa, og að innan auðvaldsskipu-
lagsins verði lífsstaða þeirra aldrei trygg nje örugg,
heldur háð dutlungum markaðsins og ofurvaldi auð-
hringanna.
Jafnframt skilst fátækum bændum smásaman af
allri þróun þjóðfjelagsins, að smáreksturinn er dauða-
dæmdur og einungis stórreksturinn samsvarar kröfum
tímans, en hann er eingöngu mögulegur, ef bændur
eiga að vera frjálsir menn og sjálfstæðir, sem sam-
vinnubú sjálfstæðra, vinnandi bænda, en þau þróast
aðeins þar sem sósíalisminn hefur sigrað.
Fátækir bændur lenda því strax í baráttu við stjett-
arandstæðing sinn, auðvaldsstjettina, og hugur þeirra
hlýtur að stefna að því að afnema möguleika hennar
til að arðræna sig og svifta hana auðæfum þeim, sem
hún hefur rænt alþýðuna, og nota þau til að gera land-
ið byggilegt og framkvæma vjelbyltinguna á kostnað
auðvaldsins. Stjettabarátta fátækra bænda gegn auð-
valdinu nær aldrei sigri, nema í bandalagi við verka-
lýð bæjanna, enda sjá bændur það þá víðast hvar
framundan, að heyi þeir ekki baráttuna við auðvaldið
sem bændur, þá muni þeir bráðlega verða að heyja
hana sem verkamenn á mölinni, flosnaðir upp af jörð-
um sínum.
Það sparar smábændum kvöl og sár vonbrigði að
hefja baráttu sína samhliða verkalýðnum. Þessvegna