Réttur - 01.08.1931, Qupperneq 37

Rjettur] STJETTABARÁTTAN 1 SVEITUM
149
landi, því þeir eru að sínu leyti háðir jarðeigandanum
og verða að þræla fyrir hann, eins og verkamaður fyr-
ir atvinnurekanda, en hafa í rauninni að því leyti
hættulegri kjör, að þar sem atvinnurekandinn verður
að greiða verkamanninum fyrir vinnu hans, þá heimt-
ar jarðeigandinn sinn ákveðna gróða af jörðinni,
hvernig sem alt veltist, og lætur leiguliðann um, hvort
hann yfirleitt fær nokkuð fyrir vinnu sína.
3) Aðrir einyrkjar, sem engan aðfenginn vinnu-
kraft nota. Fer þeim sífelt fjölgandi innan bænda-
stjettarinnar. Eru kjör þeirra erfið, vinnutíminn er
mest alt lífið að heita má, nema stuttur svefn, og laun-
in rýr. Enga andstæða hagsmuni hafa einyrkjar þessir
við verkalýð kaupstaðanna. En hinsvegar eiga þeir í
harðri baráttu við banka, er ræna þá arði starfsins, við
kaupmenn og verslunarhringi, sem okra á þeim, við
ríkisvald, sem leggur á þá þunga tolla, en hlífir auð-
mönnunum. Jafnframt eru þeir andstæðir jarðeigend-
unum, ef þeir eru leiguliðar. Einyrkjarnir finna sjálf-
ir venjulega sárast til þess, að dugnaður þeirra
og atorka og öll fórn, er þeir flytja jörð sinni, ber eng-
an veginn tilætlaðan árangur. Og í kreppunum, þegar
ullin, gærurnar og kjötið falla um helming, þá sjá
flestir þeirra hvernig stormbyljir auðvaldsskipulagsins
og gróðabrall auðdrotnanna drepur niður framtíðar-
vonir þeirra og svi’ptir þá arði starfsins. Þá opnast
augu þeirra fyrir því, að þeir eru ekki annað en þræl-
andi verkamenn auðvaldsins, bundnir því ósýnilegum
fjötrum, og að auðvaldsskipulagið, sem molar smá-
framleiðendurna með risaframleiðslu sinni, sem getur
framleitt svo miklu ódýrar og því staðist kreppurnar
og grætt á þeim, — að einmitt auðvaldsskipulagið er
þeim fjandsamlegt og verður að hverfa. Þessvegna
skipa einyrkjarnir sjer að lokum við hlið verkalýðsins
í baráttunni gegn auðvaldinu.
4) Bændur, sem nota að allmiklu leyti leigða verka-