Réttur - 01.08.1931, Side 49

Rjettur] PRINSINN FERDINAND 16i
Konungssonurinn, sem hér um ræðir, lét sér á sama
standa um öll stjórnmálastörf, en svallaði því meira.
Það mætti koma með þá viðbáru, að til sé ýmiskonar
andleg starfsemi önnur, fyllilega samboðin slíkum met-
orðum, meira að segja gagnsamleg vinna. En sá mætti
nú vera meira flónið, sem ánægju hefði af slíku og því-
líku.
Að minnsta kosti hafði prinsinn þessi ekki mætur á
öðru en sukkinu og svallinu. Það er til margskonar
sukk og svall. Prinsinn hafði yndi af þeirri tegundinni,
sem er allra ódrengilegust. Hann kunni að glepja
stúlkur og ungar konur með tælandi framkomu sinni
og glæsilegu yfirbragði. Síðan lét hann þær eiga sig,
er honum hafði tekizt að táldraga þær. En fyrst í stað
sór hann eilífa ást hverri þessara vesalings stúlkna,
sem ekkert áttu annað en hinn unga líkama sinn og hin
ónotuðu vit. Hann elti konur eins og aðrir menn villi'-
dúfur, naut þeirra rétt sem snöggvast, einnar eftir
aðra, og veitti sér þannig fullnægingu sælkerans. Það
voru ekki einungis hirðmeyjar og konur af háum stig-
um, sem hann gerði að fórnardýrum sínum. Hann
hafði líka mætur á hinum fríðu dætrum alþýðunnar.
Honum þóknaðist allra náðarsamlegast að reika um
verkamannahverfi höfuðborgarinnar, þannig að hann
þekktist ekki. Slíkt hið sama gerði Harun al Raschid,
eftir því, sem segir í Þúsund og einni nótt; hann tíðk-
aði það að ganga dulbúinn um stræti Bagdadborgar,
til þess að kynna sér álit fólksins á drottni sínum. En
prinsinn gaf sig ekki að öðrum en konum, og fróðleiks-
fýsn hans var algerlega af persónulegum rótum runnin.
Þannig sleit hann upp fjölda blóma, sem hann lét
síðan blikna. Þetta gerðu stórhöfðingjar fyrri tíma
fyrir augum alþjóðar. Nú á dögum fer það fram með
leynd. Lýðræðið hefur nú líka tekið framförum síðan.
f útborg einni bjó kona, ung og fögur, og á hana féll
hið konunglega augnatillit hans. Og nýir yndisdagar
11