Réttur - 01.08.1931, Qupperneq 50

162
PRINSINN FERDINAND
[Rjettur
runnu upp af rústum allra hinna. í þetta sinn seinkaði
æfintýrinu lítið eitt, svo að það tók yfir nokkra daga.
Hjá manni konunnar, sem var slátrari að iðn, kom upp
grunur nokkur, og áður en langt um leið, komst hann
á snoðir um svikin. En prinsinn, sem hafði miklar
mætur á frækilegum æfintýrum, eins og þessu, skeytti
engri varúð, í fullri meðvitund þess, að honum, ríkis-
erfingjanum sjálfum, myndi alls ekki geta hlekkzt á.
Maðurinn var óbreyttur verkamaður, sem bar ást til
konu sinnar og leit á þennan aðskotagest sem auðvirði-
legan ræningja. Hann ásetti sér, að útiláta hinum
ánægða unga manni maklega flengingu áður en langt
um liði.
Prinsinn myndi nú hafa upplifað mjög svo þungbær-
an stundarfjórðung, hefði hann ekki einmitt verið sá,
sem hann var. Það er hægt að gera sér myndina í hug-
arlund: Þröng og ferhyrnd stofa, ólánssöm konan, sem
hniprar sig saman í einu horninu með niðurbældum
ekka og svo óbrotinn almúgamaðurinn, sem stendur
þar eins og refsandi og dómari.
En eins og kunnara er en frá þurfi að segja, þá er
svo dýrmæt persóna sem »konungleg tign« aldrei látin
vera ein síns liðs, því að alltaf getur eitthvað komið
fyrir. Þess vegna var það, að tveir fámálugir menn —
reglulegir bolabítir — fylgdu eins og skuggar höfð-
ingja sínum. Á þessum degi stóðu báðir fyrir dyrum
úti, viðbúnir að vernda álit hinnar ríkjandi konungs-
ættar, hvað sem það kostaði, ef vandræði skyldi bera
að höndum.
Þegar þeir heyrðu kliðinn af röddunum inni fyrir,
þá lagðist annar þeirra á hurðina og hnykkti henni upp
með öxlinni, eins og fortjald væri. Síðan ruddust þeir
inn í stofuna og létu hnefana ganga á verkamanninum.
Og þegar lögregluböðlarnir voru búnir að koma hon-
um undir og öllu var óhætt, þá náði prinsinn sér aftur