Réttur - 01.02.1937, Qupperneq 11

2. Að viðurkenna verklýðsbyltinguna, sem einu
leiðina til að verkalýðurinn geti tekið völdin og fram-
kvæmt sósíalismann.
3. Að viðurkenna alræði öreigalýðsins, sem það
fyrirkomulag, er verkalýðurinn verði að koma á eft-
ir byltinguna, til að ráða niðurlögum burgeisastétt-
arinnar og tryggja framkvæmd sósíalismans.
í>að er slæm útreið, sem staðreyndirnar í Frakk-
landi gefa Jónasi. Og eins og til þess að stríða Jón-
asi Jónssyni, vini sínum, ,,privat“, — þá byrjar svo
þessi ótætis franska vinstristjórn á því að setja
„Magnús Sigurðsson“ Frakklands úr aðalbanka-
stjórastöðu Frakklandsbanka, — einmitt verkinu,
sem J. J. hefði átt að byrja á hér, ef hann hefði ætl-
að sér að framkvæma virkilega vinstri pólitík.
Reynsla Og þá skulum við athuga Spán. Til
Spánar. þessa lands fór Jónas Jónsson snemma
árs 1934, (að mig minnir), vafalaust til
þess að athuga m. a. hvernig lýðræðinu á Spáni vegn-
aði. Hann var svo sem ekki í neinum vafa um ástand-
ið áður en hainn fór og sagði þá, ,,að allir, sem eitt-
hvað þekkja til þar í landi, viti að slíkt sé fullkomin
fjarstæða“, að valdataka verkalýðsins sé þar í nánd
eins og eg hafði álitið, að myndi ekki fjarri lagi.
Og þegar Jónas svo kom heim, var hann fyllilega
sannfærður um, að „lýðræðisstjórnin" væri þar föst
í sessi og gumaði mikið af því í viðtali við Nýja Dag-
blaðið og kvað kommúnista varla gæta þar. Eg leyfði
mér (1934) að efast um spádóm hans og benti á
staðreyndirnar, sem mæltu á móti því. En Jónas gekk
framhjá þessu „með þögninni".
En ,,lýðræðisstjórn“ sú, sem J. J. dáðist að, var
einmitt í hans anda, ofsótti kommúnista, en þorði
ekkert að framkvæma, — og varð því ekki fastari í
sessi en svo, að hún vék fyrir fasismanum í október
1934. En verkalýðurinn barðist hetjulega gegn fas-
ismanum, einkum undir forustu kommúnista. Og
139