Réttur - 01.02.1937, Síða 14

sveita og bæja að gera lýðræðið að sínu vígi gegn
auðvaldi og fasisma.
Þessvegna gerist sú stórfellda breyting á baráttu
verkalýðsins í Vestur-Evrópu á síðustu árum, —
eftir sigur fasismans í Þýzkalandi 1933, — að átökin
milli hinnar hnignandi yfirstéttar og hinna rísandi
undirstétta, alþýðunnar, fara fram sem barátta milli
fasisma og lýðræðis. En það lýðræði, sem alþýðan
tekur þannig að verja af lííi og sál, er ekki sama
gamla, spillta, borgaralega lýðræðið og áður var, —
það er lýðræði, sem öðlast nú á ný sinn forna kraft
frá byltingunum 1789, og 1848, lýðræði, þar sem
barizt er gegn áhrifum og spillingu auðmannaklíkn-
anna, fasistasveitir bannaðar, vopnaverksmiðjur auð-
valdsins þjóðnýttar og frelsi og réttindi verklýðsfé-
laganna aukin. Það er lýðræði, sem tekur þveröfuga
stefnu við Weimarlýðræðið þýzka, sem bannaði kom-
múnista, en hélt hlífiskildi yfir fasistum og þjónaði
auðvaldinu. Lýðræði frönsku og spönsku samfylking-
arinnar, — það er lýðræði, sem þróast í áttina til
frelsis og sósíalisma. Það lýðræði er, — þrátt fyrir
víxlspor og villur, — þrungið af lífi og kröfum fólks-
ins, og mótast og markast af samfylkingu allra
vinstri aflanna, (kommúnista, sósíalista og „fram-
sóknarmanna“), gegn íhaldi og fasisma, ■— og þess-
vegna ber það framtíðina, sigurinn og sósíalismann í
skauti sér.
Þó form þessa lýðræðis sé því hið sama og þess, er
ríkt heíir hér, þá er innihaldið í rauninni orðið allt
annað. Að ætla sér því nú orðið að halda dauðahaldi
í auðvaldsskipulagið og beina aðalbaráttu sinni gegn
kommúnisma, — eins og er aðalatriðið í pólitík
Jónasar frá Hriflu, — er svo fjarri því, að vera
leiðin til að varðveita lýðræðið, að slík pólitík þvert
á móti kveður dauðadóminn upp yfir því, ryður
brautina fyrir sigri fasismans. Það er himinhrópandi
munur á því stríðandi lýðræði, sem knúið er fram til
142