Réttur - 01.02.1937, Qupperneq 35

Hér eiga aftur heima nokkrar sannar upplýsingar.
Þýzkaland keisaratímanna var enginn óskastaður
fyrir friðarvini eða róttæka menn — í heild sinni
voru það aðallega þessir menn, sem ákærðir voru
fyrir landráð. Á átta árum, frá 1906—1914 voru
minnsta kosti 232 menn dæmdir fyrir landráð eða
njósnir.
Styrjaldarárin, 1914—1918, steig talan upp í 697.
En síðan tók lýðveldið við. Og þá hækkaði talan
fyrst fyrir alvöru. 1923 voru höfðuð 1200 landráða-
mál, 1924 1081, og tvo fyrstu mánuði ársins 1925
var talan hærri en öll stríðsárin samanlagt, eða 755.
Hinir ákærðu voru langflestir lýðræðissinnar og frið-
arvinir, sem leitt höfðu athyglina að leynilegum her-
foringjafélögum. Hermálastjórnin var allt af tilbúin
að ákæra, og dómstólarnir alltaf fúsir að láta nota
sig. (Sjá Th. Steinthal í ,,Politilcen“, 25. nóv. 1936).
Og sú smán verður ekki af þvegin, að Ossietzky var
dæmdur fyrir landráð. Og það gerðist á eftirfarandi
hátt:
12. marz 1929 birti ,,Die Weltbuhne“ grein eftir
flugmálasérfræðinginn Walter Kreiser, um „Windi-
ges aus der deutschen Luftfahrt", þar sem sýnt var
fram á, að samgöngumálaráðuneytið — þrátt fyrir
yfirlýsingar stjórnarinnar í gagnstæða átt — hefði
starfandi deild ,,M“ að leynilegum vígbúnaði, og
hluti af fjárveitingunum til ,,Luft-Hansa“ rynni til
þessarar deildar.
í greininni fólst skírskotun til þýzku þjóðarinnar.
Þær tölur og upplýsingar, sem hún birti, voru teknar
úr ríkisþingtíðindum, höfðu verið ræddar í þinginu
og voru alkunnar meðal „innvígðra manna“, bæði í
Þýzkalandi og erlendis.
sinni og þjónslund við skoðanir nazista. Það birti með g'leiðgosa-
legu letri, að landráðanianninumi !!) Ossietzky hefði verið veitt
friðarverðlaun Nobels. Þýrf-
163