Morgunblaðið - 15.12.2007, Blaðsíða 56

56 LAUGARDAGUR 15. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Nú er fallinn frá í
hárri elli stórvinur
minn og félagi til
margra ára, Jón E. Hallsson og
langar mig að minnast hans með
nokkrum orðum en það var um
1982 sem ég kynntist Jóni fyrst fyr-
ir alvöru. Voru það hestarnir sem
leiddu til þess. Segja má að upphaf
þess félagsskapar er síðar var kall-
að Vitlausa ferðafélagið, og við báð-
ir vorum félagar í, hafi verið ferð er
farin var á Landsmót LH á Hellu
1986. Þarna voru riðnar langar dag-
leiðir, sofið í tjöldum og gleðin við
völd svo sem ævinlega var í þessum
ferðum. Þótt Jón væri þá orðinn
rúmlega sjötugur gaf hann hinum
yngri ekkert eftir og gekk gjarnan
síðastur til hvílu. Áttum við eftir að
fara saman margar slíkar ferðir og
dáðist ég alltaf að þreki hans og
þoli sem oft á tíðum var ótrúlegt.
En svona var Jón, naut þess að
vera með fólki, spjalla um hesta og
njóta samvistanna. Nógur tími til
að hvíla sig er heim væri komið.
Næstu árin áttum við eftir, ásamt
mörgum góðum ferðafélögum að
fara víða á hestum margar ógleym-
anlegar ferðir. Má þar nefna ferð á
Heiðarbæjarmela á Ströndum 1987,
ferð að Söndum í Dýrafirði 1989,
ferð á LM á Vindheimamelum 1990,
margar ferðir á Kaldármela og í
Borgarfjörð, fyrir Strandir og síðan
ótölulegan fjölda dagsferða sem
farnar voru út frá Búðardal, sér-
staklega að vetri til og þegar vora
tók í Dölum. Í svona ferðum kynn-
ist maður samferðafélögum og er
það eitt víst að betri ferðafélaga en
Jón var er vart hægt að hugsa sér.
Síðustu þrjú árin sem ég bjó í Döl-
um var ég með hestana mína hjá
Jóni og verður honum seint þökkuð
margháttuð aðstoðin með þá. Gaf
morgungjöfina og alltaf boðinn og
Jón E. Hallsson
✝ Jón EggertHallsson fæddist
í Hvarfsdal á
Skarðsströnd 25.
apríl 1913. Hann
lést á dvalarheim-
ilinu Silfurtúni í
Búðardal 30. nóv-
ember síðastliðinn
og var jarðsunginn
frá Hjarðarholts-
kirkju 8. desember.
búinn til að gefa
kvöldgjöfina ef ég
komst ekki sem gerð-
ist stundum. Margan
kaffibollann drakk ég
hjá honum og var oft
mikið spjallað um ým-
islegt, oftar en ekki
um hesta og málefni
hestamanna en hon-
um voru þau afar
hugleikin og vildi veg
hestamannafélagsins
Glaðs sem mestan
enda var hann fyrr-
verandi formaður
þess félags og heiðursfélagi. Jón
hafði mikið gaman af hestakaupum
og var oft gaman að hlusta á hann
lýsa kostum sinna hesta, hann hafði
alltaf lag á því að finna það besta í
hverjum grip og hallmælti helst
aldrei hesti, kunni þó betur við að
þeir kæmust vel áfram. Hann hall-
mælti heldur ekki nokkrum manni
og var það kostur í fari hans sem
fleiri mættu tileinka sér. Ég ætla
hér ekki að fara að telja upp alla þá
hesta sem Jón átti en þó er ekki
hægt annað en nefna síðasta gæð-
ing hans, hann Gosa, sem í mörg ár
var hans helsti reiðhestur og marga
skeiðsprettina áttu þeir saman,
bæði í frjálsri reið sem og á kapp-
reiðavellinum en ekki eru mjög
mörg ár síðan þeir kepptu síðast.
Naut Jón þess að taka þátt í mótum
og etja kappi við félagana. „Maður
verður að vera með“ sagði hann oft
en ekki var verra ef meðkeppendur
horfðu í bakið á honum. Að leið-
arlokum þakka ég Jóni fyrir allar
góðar stundir sem við höfum átt
saman í gegn um tíðina og trúi að
nú sé hann farinn að huga að gæð-
ingum sínum á öðru tilverustigi.
Fjölskyldu hans votta ég samúð.
Minningin um Jón Eggert Halls-
son lifir um ókomin ár.
Kristján Þormar Gíslason.
Nonni, minn gamli góði vinur, er
nú farinn frá okkur, eftir erfið veik-
indi síðustu ára. Ég er búin að
þekkja Nonna síðan hann flutti í
mína heimasveit ásamt Sigríði konu
sinni og syni þeirra Halli. Heim-
ilisvinur hefur hann verið síðan
1960, hjálpaði okkur þá á Hrapps-
stöðum við sauðburð og heyskap og
öðru hvoru allar götur síðan. Alltaf
góður við krakkana, ég man aldrei
eftir að hann skipti skapi. Hesta-
maður var hann mikill og átti góða
hesta. Jón lét sig ekki vanta í góðra
vina hóp. Ef hestamennska var
annars vegar, enda gleðimaður,
allra hugljúfi, jákvæður með góða
skapið. Árshátíðir hestamanna-
félagsins Glaðs voru honum hug-
ljúfar, hann mætti þar snemma og
fór með þeim síðustu heim. Í seinni
tíð, ef hann var spurður hvort hann
væri ekki orðinn þreyttur, svaraði
hann snöggt. „Nei, ég hef nógan
tíma til að hvíla mig og sofa á
morgun“. Heimili hans hefur verið
á Dvalarheimilinu Sóltúni, Búðardal
síðustu ár. Þar var vel um hann
hugsað, þar leið honum eins vel og
hægt var miðað við hans heilsu.
Hann dreymdi oft fagra drauma,
um góðvini og gæðinga, sem var
alltaf hans hugðarefni. Stundum
fannst manni renna saman draumar
og veruleiki. Það var ekki annað
hægt en að vera ánægður að hlusta,
er hann rifjaði upp liðnar stundir
og bros sem engan sveik færast yfir
andlitið.
Við Elís þökkum Nonna fyrir allt
og allt. Öllum sem þótti vænt um
Nonna sendum við samúðarkveðjur.
Emilía Lilja Aðalsteinsdóttir.
Mér finnst ég alltaf hafa þekkt
hann Nonna, enda hófust kynni
okkar skömmu eftir fæðingu mína.
Nonni og Sigga voru vinir foreldra
minna og samgangur heimilanna
nokkur. Síðar þegar við Svavar hóf-
um búskap á Hrappsstöðum þótti
Nonna ástæða til að líta til með
þessu unga pari, sem var svo djarft
að hefja búskap í sveit. Ekki spillti
fyrir að áhugamál Nonna og Svav-
ars fóru saman, þ.e. ræktun ís-
lenska hestsins og íslensku sauð-
kindarinnar. Nonni ræktaði hross
til hinstu stundar. Síðastliðið vor
sagði hann mér að hann ætti von á
folaldi og ætlaðist hann til að fá
gráan hest. Sú ósk hans rættist.
Þegar Nonni lét af störfum fjölgaði
ferðum hans til okkar. Ef hann vissi
að eitthvað stóð til, svo sem sauð-
burður, girðingaviðgerð, heyskap-
ur, járningar eða smölun, var hann
mættur án nokkurra orða þar um.
Hann naut þess að stússa í sveitinni
og við nutum aðstoðar hans og fé-
lagsskapar. Hann Nonni var já-
kvæður og gamansamur og hafði
góða nærveru. Þess nutu börnin
okkar líka. Nonni hafði gaman af
tækninýjungum og hvers konar
framförum. Á áttræðisaldri keypti
hann sér sjálfvirka þvottavél og
vafðist ekki fyrir honum að læra á
hana, einnig örbylgjuofn, kaffivél,
gsm-síma, vídeó og segulbandstæki,
sem hann skipti reyndar fljótlega
fyrir geislaspilara. Hann hafði sér-
stakan áhuga á boltaíþróttum og
fékk sér Sýn til þess að geta fylgst
með erlendum kappleikjum.
Hann Nonni var mikill snyrti-
pinni og var alltaf hreint og fínt hjá
honum. Þvottinn sinn straujaði
hann (rúmfötin líka) og raðaði
snyrtilega inn í skáp. Hann eldaði
sér mat og steikti pönnukökur ef
von var á gestum. Einhverju sinni
orðaði Nonni að hann hefði kunnað
að prjóna þegar hann var strákur
og gaman væri að rifja það upp. Á
þessum tíma leigði hjá honum ung
stúlka. Hún útvegaði ullargarn og
prjóna og innan tíðar hafði Nonni
prjónað sér ullarsokka. Nonni var
nægjusamur eins og hans kynslóð.
Hann var útsjónarsamur ef eitthvað
bilaði og reddaði sér gjarnan á
skemmtilegan hátt. Kubbar, spott-
ar, gúmmí, naglar, skrúfur, bagga-
bönd og plast fengu þá oft ótrúleg
og spaugileg hlutverk.
Nonni átti barnaláni að fagna.
Hallur hefur ávallt hugsað vel um
pabba sinn og séð til þess að hann
vanhagaði ekki um neitt. Þá hefur
hans góða kona Kristín staðið þeim
feðgum þétt við hlið síðustu ár.
Einnig átti hann fjögur barnabörn
sem hann var stoltur af. Hann
fylgdist með þeim vaxa úr grasi,
feta menntaveginn, stofna heimili
og fjölskyldur. Þeirra minntist
hann ætíð með bros á vör og blik í
auga.
Elsku Nonni, þú varst þreyttur
og tilbúinn þegar kallið kom. Sofðu
vært kæri vinur. Kæru Hallur og
Kristín, við Svavar sendum ykkur
og öllum ástvinum Nonna innilegar
samúðarkveðjur.
Alvilda Þóra Elísdóttir.
Ég á margar góðar minningar
um Nonna, hann var tíður gestur
heima á Hrappsstöðum þegar ég
var að alast upp. Það var mikill
samgangur og þeir pabbi miklir fé-
lagar þó að aldursmunurinn væri 40
ár.
Hann Nonni var alla tíð glettinn
og ungur í anda, stundum kallaður
strákurinn af gárungunum í Döl-
unum. Það lýsir honum vel að eitt
sinn þegar hann fór í Hveragerði
sér til heilsubótar kom hann til
baka og fór að segja mér frá því,
nokkuð sposkur, að þar blómstraði
ástarlífið og nokkur pör hefðu náð
saman á þeim tíma sem hann dvaldi
þar. Ég spurði hann hvort hann
hefði ekki fundið neina dömu fyrir
sig. Nei, þá breyttist hljóðið í hon-
um, hann hafði ekkert að gera við
svoleiðis lagað, því þar væru eintóm
gamalmenni og sjúklingar en hann
var sjálfur að nálgast nírætt og
svarið sagði mér einfaldlega að
hann tilheyrði hvorugum hópnum.
Nonni var einstakur á marga
vegu og gaman að vera nálægt hon-
um. Hann fylgdist vel með nýjung-
um og nýtti sér tæknina betur en
margir sem eru yngri að árum.
Hann var fljótur að læra á gsm-
síma. Þegar hann fékk örbylgjuofn
mallaði hann í ofninum sem hann
kallaði ráðskonuna sína og bar því
við ef hann vildi ekki þiggja mat-
arboð að hann vildi ekki styggja
ráðskonuna.
Oftast var stutt í húmorinn og
Nonni gat listilega tvinnað saman
húmor og hreinskilni. Eitt sinn er
við hjónin fórum í heimsókn til hans
barst talið að hestum sem voru
hans líf og yndi. Við vorum að segja
honum frá klár sem ég á og meðal
annars hvað hann væri stór. Ég
hafði það á orði að ég væri nú ekki
viss um að ég kæmist á bak á þeim
stóra. Nonni var ekki lengi að grípa
orðið og sagði, þú verður bara að
létta á þér rassinn til að komast á
bak.
Hann var líka mikill höfðingi og
þegar ég kom til baka, eftir ársdvöl
sem skiptinemi í Bólivíu, mætti
Nonni með blómvönd og konfekt til
að bjóða mig velkomna heim.
Nánustu fjölskyldu og vinum
Nonna sendi ég samúðarkveðjur.
Fjóla Borg Svavarsdóttir.
Elsku afi minn. Nú þegar þú hef-
ur kvatt okkur og haldið á vit nýrra
ævintýra er söknuður okkar sem
eftir sitjum mikill. Nú ert þú örugg-
lega búinn að leggja á Gosa þinn og
taka nokkra skeiðspretti eins og
þér einum er lagið.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að fá að dvelja með þér í Búðardal
sem barn og unglingur, tíma sem
ég minnist með bros á vör. Ég kom
til þín sem smápjakkur, fékk far
með mjólkurbílnum vestur í Búð-
Guttormur Óskars-
son hefur nú haldið á
vit feðra sinna að loknum farsælum
vinnudegi. Hann var án efa einn
þeirra sem settu hvað mestan svip á
samtíð sína hér í Skagafirði um og
upp úr miðri síðustu öld. Eftir nám í
Samvinnuskólanum gamla í Reykja-
vík starfaði hann um skeið hjá Sam-
bandi íslenskra samvinnufélaga, en
hóf svo störf hjá Kaupfélagi Skagfirð-
inga 5. nóvember 1946 og starfaði þar
síðan alla tíð uns starfsdegi hans þar
lauk á tíunda áratug aldarinnar, þá
kominn á áttræðisaldur. Í Skagafirði
tók hann virkan þátt í alls kyns sam-
félagsmálum, enda félagsmálamaður
að upplagi og hafði brennandi áhuga á
mannlegum samskiptum af öllu tagi.
Hann gegndi lengst af ábyrgðarstöðu
hjá Kaupfélagi Skagfirðinga, sá þar
um peningamál og samskipti við
bændur. Þekkti hann því vel til í sveit-
um Skagafjarðar og hafði persónuleg
kynni af nær öllum bændum héraðs-
ins og í flestum tilvikum af fjölskyld-
um þeirra samhliða. Á vinnustað var
Guttormur Óskarsson
✝ Guttormur Ósk-arsson fæddist í
Hamarsgerði í Lýt-
ingsstaðahreppi í
Skagafirði 29. des-
ember 1916. Hann
lést á Dvalarheimili
aldraðra á Sauðár-
króki 13. nóvember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Sauðárkrókskirkju
24. nóvember.
Guttormur jafnlyndur
og góðgjarn. Lagði
hann jafnan gott til
mála og vildi fremur
vinna að sáttum milli
fólks en ala á ágrein-
ingi. Þeir, sem með
honum störfuðu, minn-
ast hans nú með virð-
ingu og þökk, um leið
og eftirlifandi eigin-
konu og öðrum ástvin-
um er vottuð hluttekn-
ing og samúð.
Guðbr. Þorkell
Guðbrandsson.
„Þakka þér fyrir stundina góði.“
Þannig var jafnan hin hlýlega kveðja
Guttorms Óskarssonar þegar hann
kvaddi mig eftir heimsóknir til okkar
á skrifstofu Framsóknarflokksins.
Hann leit alltaf inn til okkar þegar
hann var á ferð í Reykjavík og leitaði
frétta úr pólitíkinni. Hann var með
prúðustu og kurteisustu mönnum
sem ég hef fyrir hitt, en gamansamur
í bland. Honum þótti gaman að ræða
þjóðmálin í þaula og var vel heima og
fengur að spjalli við hann. Hann
gegndi mörgum trúnaðarstörfum fyr-
ir flokkinn og m.a. sá hann um hér-
aðsmót framsóknarmanna í Skaga-
firði í fjölda ára og voru þær sam-
komur víðfrægar og jafnan húsfyllir.
Hann gætti þess jafnan að há-
menningarleg atriði fengju veglegan
sess í dagskránni, og var oft landsins
besta söngfólk ráðið til að troða upp.
Dansinn var svo stiginn á eftir undir
skagfirskri sveiflu Geirmundar og
ekki var meira stuð annars staðar í
landinu.
Guttormur var einlægur samvinnu-
maður og gegndi trúnaðarstörfum í
Framsóknarflokknum í áratugi. Leið-
ir okkar lágu oft saman og hafði ég
miklar mætur á honum eins og raun-
ar allir á skrifstofunni.
Einu sinni hringdi hann í mig til að
segja mér að hann væri á leið til
Reykjavíkur til að sitja þing Alþýðu-
sambandsins og hefði verið kvöldið
áður kosinn af sínu félagi til þess. Þar
sem nokkur spenna var fyrir þetta
þing og pólitískir flokkadrættir
spurði ég hvort hann hefði fengið
þokkalega kosningu. „Það var nokkuð
afdráttarlaust, ég fékk öll atkvæðin,“
svaraði hann og hló lágt.
Ég vil að lokum þakka fyrir ein-
staklega góða samferð með þessum
heiðursmanni, nærvera hans gerði
allar samkomur betri og fundarmenn
stilltari.
Með hógværð og góðvild hjálpaði
hann til við að leysa stundum erfið
mál, ráð hans voru alltaf holl og hon-
um gátu allir treyst.
Fjölskyldu hans bið ég Guðs bless-
unar og huggunar.
Þakka þér fyrir stundina, góði.
Atli Ásmundsson.
Í dag verður til moldar borinn, virt-
ur öldungur, Guttormur Óskarsson.
Með honum er genginn einn ágætasti
félagsmálamaður sem Skagfirðingar
áttu á öldinni sem leið.
Guttormur ólst upp í stórum systk-
inahópi, og lærði því ungur með leið-
sögn góðra foreldra að taka tillit til
annarra og láta sig kjör þeirra varða.
Á hans uppvaxtarárum voru hugsjón-
ir ungmennafélaganna aflgjafi í fram-
farasókn þjóðarinnar. Samvinnu-
félögin voru þá sem óðast að marka
sín spor í uppbyggingu og fram-
kvæmdum víða um landið. Guttormur
fann fljótt að hann átti heima í hópi
samvinnumanna og þar vildi hann
ótrauður taka til hendi. Eftir braut-
skráningu úr Samvinnuskólanum
kom hann brátt aftur heim og gerðist
gjaldkeri KS. Á árum áður meðan
enginn banki starfaði í héraðinu mátti
segja að lunginn af peningaveltu á fé-
lagssvæðinu færi um hendur Gutt-
orms. Vinnulaun starfsmanna og and-
virði afurða bænda og sjómanna fóru
um kassa gjaldkerans. Kaupfélags-
stjórar veittu honum einnig heimild
til þess að leysa mál manna og veita
fyrirgreiðslu ef hann teldi ástæðu til
og ljóst væri að ráða mætti án tafa.
Börn og unglingar sem komu til
gjaldkerans týndu gjarnan feimni
sinni, þegar við þau var rætt sem
jafningja og glaðlegt og hlýtt viðmót
Guttorms gaf þeim aukið sjálftraust.
Ómeðvitað var þar sáð fræjum sem
síðar báru ávöxt í samvinnustarfi í
héraðinu.
Guttormur var ágætur hestamað-
ur, sem frændur hans margir. Hann
naut þess að sjá og finna fangreistan
gæðing fara á kostum og veita og gefa
knapa sínum ómældar gjafir af fúsum
vilja.
Hvarvetna í félagsstarfi var hugs-
un hans hin sama. Hvað hann gæti
gert fyrir félagið sitt. Það átti við
jafnt um ungmennafélagið, kirkjuna,
hestamannafélagið, kaupfélagið og
ekki síst Framsóknarflokkinn. Ef ég
þurfti að sinna félagsstörfum, sem
stundum kom fyrir, var enginn betri
að sækja að ráðum en Guttormur
Óskarsson.
Í einkalífi var Guttormur hamingju
maður, kona hans Ingveldur Rögn-
valdsdóttir studdi hann í öllu hans
starfi og annaðist heimili þeirra, dæt-
ur og fósturdóttur svo sem best verð-
ur á kosið. Gestagangur var jafnan
mikill á heimili þeirra. Gilti einu hvort
þar komu frændur eða kunningjar úr
héraði eða aðkomumenn, listamenn
eða ráðherrar, öllum var veitt af sömu
rausn og hlýhug sem rótgróið var
heimilinu.
Guttormur var bókamaður og átti
fallegt safn góðra bóka. Ljóð þjóð-
skáldanna voru honum töm lestrar og
mjög kær. Sagnaskáld samtíðar las
hann jafnan og verkum þeirra raðað í
safn hans.
Allnokkur síðustu árin var Gutt-
ormur mjög þrotinn að líkamsburð-
um og dvaldi á ellideild Heilbrigðis-
stofnunarinnar á Sauðárkróki. Með
Guttormi Óskarssyni er genginn heil-
steyptur mannkostamaður. Ég var sá
lánsmaður að eignast vináttu hans,
sem ég þakka við leiðaskil, hrærðum
huga. Guttormur var einlægur trú-
maður. Hann vissi ,,að látinn lifir“ og
vinir bíða í varpa þá von er á gesti.
Blessuð sé minning Guttorms Ósk-
arssonar. Ingu, dætrum þeirra og
ástvinum sendum við samúðarkveðju.
Gunnar Oddsson og
Helga Árnadóttir.
Kveðja frá Framsóknarfélagi
Skagafjarðar
Ég hitti Guttorm Óskarsson fyrst
þegar ég var strákpjakkur er ég fór á
skrifstofu Kaupfélags Skagfirðinga til
að taka út aura fyrir innleggið eftir
lambið mitt, sem lagt hafði verið inn á
reikning í Kaupfélaginu eins og gert