Morgunblaðið - 15.12.2007, Blaðsíða 59

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. DESEMBER 2007 59
búin að stofna félag Grunnvíkinga.
Þegar ég horfi á stjörnurnar líður
mér vel því ég veit að Gógó heldur
áfram að fylgjast með mér, vernda
mig og gæta. Það er góð tilfinning.
Elsku Ingi afi, Jói, Elvar, Brynjar
og fjölskyldur þeirra, innilega sam-
úðarkveðjur.
Eydís Eva Einarsdóttir.
Gógó frænka okkar og vinkona er
látin eftir skyndilega og snarpa sjúk-
dómslegu. Þar er gengin síðasta og
yngsta dóttir Elísu Einarsdóttur og
Guðmundar Pálssonar á Oddsflöt í
Grunnavík en eftir lifa bræðurnir
Haukur og Páll og uppeldissonur
þeirra, Baldur Matthíasson.
Náinn samgangur var með fjöl-
skyldu hennar í Túngötunni á Ísafirði
og fjölskyldu systur hennar, Stein-
unnar Maríu sem áður bjó á Engja-
vegi 17 og lést 26. nóvember s.l., enda
þær systur mjög samrýmdar og synir
beggja heimagangar á báðum heim-
ilum. Elsta systirin, Aðalheiður, lést
langt um aldur fram árið 1977.
Gógó var hnyttin og skemmtileg
kona. Hún unni fjölskyldu og vinum
og til hennar sótti ungviðið, enda
heimili hennar og Inga ætíð opið ætt-
mennum og vinum. Gott hefur verið
að njóta sérstakrar gestrisni og
hjálpsemi þeirra hjóna á ferðum okk-
ar vestur eftir að flutt var af Engja-
veginum. Þá eru minnisstæðar heim-
sóknir í sumarbústaðinn í Skóginum
þar sem þau nutu sín sérstaklega vel
með börnum og barnabörnum og oft
var glatt á hjalla. Nú er höggvið stórt
skarð í þessa samheldnu fjölskyldu.
Er við minnumst Gógóar frænku
við leiðarlok er ofarlega í huga ein-
stök umhyggja þeirra hjóna fyrir El-
ísu ömmu sem bjó alllengi við hlið
þeirra og naut aðstoðar við að halda
eigið heimili svo lengi sem heilsa
leyfði. Þá viljum við þakka mikla
ræktarsemi sem þau hafa ávallt sýnt
okkur og börnunum, og umhyggju og
athvarf sem Steinar Örn átti hjá
þeim.
Elsku Ingi, Jói, Elvar, Brynjar og
fjölskyldur, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Blessuð sé minning
Gógóar. Guð styrki ykkur.
Friðþór, Hrefna, Steinar Örn,
Helena Rós og Tinna Björg.
Systraminning
Það er erfitt að standa í þeim spor-
um að sjá á eftir tveimur systrum í
sömu vikunni fyrir ættingja og vini.
Því gat engan órað fyrir.
Grunnavík var og er brunnur kær-
leikans þar sem fólk hefur staðið við
hlið hvers annars bæði í blíðu og
stríðu. Foreldrar þeirra eignuðust
alls fimm börn, fyrstu fjögur börnin
öll með árs millibili. Þá var það hlut-
verk konunnar að eignast sem flest
börn. En Elísa móðir þeirra var kona
á undan sinni samtíð og sagði við
sjálfa sig að nú skyldi hún hugsa sitt
ráð. Eiginmaðurinn reri til fiskjar
þegar gæftir gáfust og hún var ein við
að gæta bús og barna með eitt barn í
fanginu, eitt leiddi hún, eitt hékk í
pilsfaldi hennar og eitt bar hún undir
belti. Elísa stóð við þessa fyrirætlan
sína því það liðu fimm ár þar til hún
eignaðist Gunni sem alltaf var kölluð
Gógó. Steinunn var fædd 1924 og
Gunnur 1934 en þrátt fyrir aldurs-
muninn voru þær alla tíð mjög sam-
rýndar, enda aldar upp við fegurð
fjalla og mikinn mannkærleika og
auð dyggða og dugnaðar. Finnst mér
ljóðið Morgunsöngur litlu systranna
við brunninn eftir Davíð Stefánsson
frá Fagraskógi eiga hér vel við:
Vaki, vaki vindar,
vaki fjallatindar,
vaki dísir dala,
dvergar hamrasala.
Læðist móða morgunblá
um moldina svala.
Vakni allt, sem vekja má
veröldina af dvala.
Vakni grænar greinar,
gras og mold og steinar,
systur og sveinar.
Rís úr djúpi, dagur,
dýr og morgunfagur
kysstu meyjarmunninn,
moldina og runninn.
Blóm og fuglar bíða þín,
brátt er þrautin unnin
Gef þú okkur sólarsýn,
systrunum við brunninn.
Bindum blóm í festi,
brynnum þyrstum hesti
og gangandi gesti.
Kom þú, fuglinn fleygi,
fagna nýjum degi.
Ljóma sef og sandar,
silungsár og grandar.
Yfir höf er leiðin löng,
langt til blárrar strandar.
Fljúgið hátt og hefjið söng,
himinbornu andar.
Upp er röðull runninn,
rósin kysst á munninn
við barmafullan brunninn.
Mig langar að koma hér fram
þakklæti til fararstjóra Heimsferða á
Gran Canarias í þessari örlagaríku
ferð og sérstökum þökkum til séra
Jónu Lísu Þorsteinsdóttur, sem er
þar þjónandi prestur um þessar
mundir. Það var mikill styrkur og
guðsgjöf í hennar bænum fyrir okkur
aðstandendum.
Vertu ekki grátinn við gröfina mína
góði, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér –
gáðu – ég dó ei – ég lifi í þér.
(Þýð. Ásgerður Ingimarsdóttir.)
Ég bið góðan Guð að gefa eigin-
mönnum, börnum og barnabörnum
þeirra systra styrk og blessun.
Gróa mágkona.
Góð kona er gengin. Gógó, móð-
ursystir mín, lést af völdum krabba-
meins laugardaginn 8. desember eftir
stutta en harða baráttu. Ég minnist
hennar sem frænkunnar sem ávallt
var til staðar ef einhverju þurfti að
bjarga innan fjölskyldunnar. Við
systrasynirnir, sem ólumst upp á Ísa-
firði nutum þeirra forréttinda að eiga
athvarf á þremur heimilum, hjá
ömmu, mömmu og Gógó. Þær systur
Steinunn móðir mín og Gógó voru
samrýndar og góðar vinkonur þrátt
fyrir 10 ára aldursmun og ef til vill er
það táknrænt að þær skuli vera jarð-
aðar í sömu vikunni. Gógó hafði lag á
að leiðbeina okkur án þess að byrsta
sig og hafði góða kímnigáfu. Ég
minnist með ánægju tímans sem fjöl-
skyldurnar eyddu saman sumar eftir
sumar norður í Fjörðum, hvort sem
var inn við Dynjandisá, í Flæðareyri,
á Höfða eða í Grunnavík. Þar nutum
við strákarnir frelsis í leikjum okkar
og Gógó var hrókur alls fagnaðar og
sá um að allir fengju nóg að borða.
Síðar sá maður ömmubörnin hennar
njóta lífsins með ömmu og afa í Skóg-
inum. Þau hjón Gógó og Ingi voru
eins konar staðarhaldarar á Flæð-
areyrarhátíðum, sem haldnar hafa
verið fjórða hvert ár, og nutu Grunn-
víkingar fórnfýsi þeirra og hjálpsemi
í hvívetna.
Gógó sinnti foreldrum sínum af al-
úð í veikindum þeirra og veitti ömmu
mikinn styrk þegar þær bjuggu á
sömu hæð á Túngötunni. Gógó
minntist þess oft þegar Kristbjörn,
sonur minn, var hjá henni í pössun í
nokkra daga meðan systir hans
fæddist, og notaði tímann til að læra
að ganga með því að leiða sleifarskaft
í stað vísifingurs. Sýnir þetta glöggt
útsjónarsemi hennar og Inga, og
hversu vænt þeim þótti um börnin í
kringum sig.
Veikindin bar brátt að. Í ágúst síð-
astliðnum nutum við fjölskyldan
gestrisni þeirra hjóna og bar þá ekki
á neinu. Einungis tveimur vikum síð-
ar var hún lögð fárveik á sjúkrahús
og átti ekki afturkvæmt.
Um leið og ég þakka frænku minni
samfylgdina bið ég henni Guðs bless-
unar. Ég og fjölskylda mín vottum
Inga, Jóa, Elvari og Brynjari ásamt
fjölskyldum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Guðmundur Kr. Eydal.
Systurnar Steina og Gógó áttu
samleið allt sitt líf og kveðja þessa til-
veru með nokkurra daga millibili.
Þetta hefur verið erfiður tími fyrir
fjölskyldurnar sem alla tíð hafa verið
tengdar órjúfanlegum böndum.
Heimili Gógóar og Inga var gott heim
að sækja, hjónin með eindæmum
barngóð og skemmtileg. Á Ísafjarð-
arárum okkar fjölskyldunnar nutum
við þess að heimsækja þau í tíma og
ótíma enda stutt að fara. Synir mínir
frekar fjörugir og ekki kannski mörg
heimilin sem maður sóttist eftir að
heimsækja, en hjá þeim Inga og
Gógó var alltaf gaman að vera og
aldrei amast við börnum. Þau kölluðu
þá „skarfana“ sína.
Það er dýrmæt minning sem ég og
yngri sonur minn Sigþór og hans fjöl-
skylda eigum frá heimsókn okkar í
sumarbústaðinn inni í skógi í ágúst sl.
Sólin skein, friður og ró yfir öllu og
börnin 4 léku við hvurn sinn fingur.
Þau fóru að vaða í ánni og tíndu að-
albláber og sá minnsti striplaðist í
kringum Inga og Gógó eins og hann
hefði þekkt þau lengi. Þegar við loks-
ins fengum börnin til að kveðja var
sagt: „Amma, hérna er æðislegt, ekki
láta líða langan tíma þangað við kom-
um hingað næst.“ Þetta var dæmi-
gert fyrir samskipti hjónanna við
börn, öll hændust að þeim.
Gógó var hlý og skemmtileg
frænka. Það sýndi sig þegar farið var
á Flæðareyrarhátíð, að tjald
hjónanna var alltaf fjörugasta tjaldið,
óhætt að segja að „Þar hafi verið
sungið, hlegið og kysst.“ Fjölskyldan
var henni allt og þau hjónin eitt.
Hjartans þakkir frá mér og mínum
fyrir allar góðar stundir. Megi algóð-
ur guð styrkja ykkur við fráfall Gógó-
ar, elsku Ingi, Jóhannes, Elvar,
Brynjar og fjölskyldur.
María Maríusdóttir.
Tvö börn hlaupa á milli húsa norð-
ur í Grunnavík. Þau eru greinilega
miklir vinir, nánast á sama aldri, eru
frændsystkin en gætu alveg eins ver-
ið systkin.
Allt er gert saman. Þau hafa það
hlutverk að sópa fjárhúsin á báðum
bæjunum. Fyrst er byrjað í fjárhús-
unum á Sútarabúðum og vandað vel
til verka. Eftir slík vinnubrögð þarf
að hvíla sig. Skotist er heim, mjólk
sett í glas, nokkrar smákökur gripn-
ar úr búrinu og spiluð langavitleysa.
Síðan haldið út aftur og fjárhúsin á
Oddsflöt tekin á sama hátt. Svo var
auðvitað farið heim á ný og haldið
áfram með lönguvitleysuna, en hún
gat alveg enst í heila viku. Þetta er
góð minning og verður mér oft hugs-
að til þessara ára, nú þegar Gógó hef-
ur yfirgefið okkar jarðneska líf.
Mæður okkar áttu saman prjóna-
vél sem var flutt á milli heimilanna
eftir þörfum. Þá var mikið að gera hjá
okkur æskuvinkonu minni við að bera
alla hnyklana og annað dót sem
fylgdi. Síðan sátum við einhverstaðar
og spiluðum okkar lönguvitleysu
meðan þær prjónuðu. Það var nefni-
lega talsverður munaður fólginn í því
að fá að spila við stelpu, því við bræð-
urnir á Sútarabúðum vorum tíu tals-
ins.
Árin liðu og ætíð var mikil vinátta á
milli heimilanna tveggja í Grunnavík
og þegar fjölskyldan á Oddsflöt flutti
til Ísafjarðar voru felld mörg tár í
Grunnavík. Það var erfitt að horfa á
eftir þeim sem fluttu burt frá þessum
harðbýla stað. Þegar við svo fórum í
kaupstað, var gist hjá þeim í Mána-
götunni og þar var tekið á móti okkur
með opnum örmum. Seinna giftist
Gógó stóru ástinni sinni, frænda okk-
ar honum Inga Jó og alltaf var jafn
gott að hitta þau og vera með þeim í
leik og starfi. Ekki síst í Harmón-
ikkufélaginu og ferðum því tengdum.
Síðastliðið haust var farið til
Tálknafjarðar í ógleymanlega helg-
arferð með svokölluðu „Grafarageng-
inu hans Inga“ og öllum hinum. Ekki
grunaði okkur þá að þetta væri síð-
asta ferð Gógóar.
En nú er Gógó okkar farin, ein-
ungis nokkrum dögum á eftir Steinu,
eldri systur sinni. Þakklæti okkar er
mikið fyrir þau góðu kynni við báðar
þessar sómakonur og munu þær eiga
sérstakan stað í hjarta okkar um
ókomna tíð. Við biðjum góðan Guð að
taka vel á móti þeim, og sendum öll-
um ástvinum þeirra innilegar samúð-
arkveðjur.
Halldór Friðbjarnar
og fjölskylda, Hnífsdal.
✝ SteingerðurTheodórsdóttir
fæddist í Holti í
Hrafnagilshreppi 1.
febrúar 1922. Hún
lést á dvalarheim-
ilinu Hvammi á
Húsavík 7. desem-
ber síðastliðinn.
Steingerður gift-
ist 7. júní 1952
Valtý Hólmgeirs-
syni, stöðvarstjóra
Pósts og síma á
Raufarhöfn, f. 31.
júlí 1921, d. 25.
október 1996. Þau eignuðust
fjögur börn, þau eru: 1) Sólveig,
f. 6. júní 1954, gift Herði Rúnari
Einarssyni, þau eiga tvær dætur,
Hrönn og Helgu. 2) Bragi Davíð,
f. 11. júlí 1956. 3)
Ragnheiður, f. 11.
desember 1959, gift
Sæmundi Einars-
syni, þau eiga tvær
dætur, Valgerði og
Ólöfu. 4) Rósa, f.
16. janúar 1961, d.
6. nóvember 2003.
Steingerður og
Valtýr bjuggu allan
sinn búskap á Rauf-
arhöfn. Steingerður
dvaldi á dvalar-
heimilinu Hvammi
á Húsavík frá árinu
2001 og þar til hún lést.
Útför Steingerðar fer fram frá
Raufarhafnarkirkju 15. desem-
ber og hefst athöfnin klukkan
14.
Elsku amma, nú er komið að
kveðjustund. Við áttum ekki von á
því að þú færir strax frá okkur því þú
hafðir verið nokkuð hress undanfar-
ið. Það eru margar góðar stundir
sem koma upp í huga okkar þegar
við hugsum til baka. Margar þeirra
tengjast Raufarhöfn þar sem þið afi
bjugguð. Það var orðið vani hjá okk-
ur fjölskyldunni á Þórshöfn að fara í
sunnudagsbíltúr til ykkar og alltaf
fannst okkur jafn gaman að koma.
Alltaf lumaðir þú á gotteríi (eins og
þú kallaðir það) handa okkur og
endalaust nenntir þú að spila við
okkur. Það var líka alveg sama hvað
við tókum okkur fyrir hendur, þú
hafðir alltaf áhuga á því og spurðir út
í það þegar við komum í heimsókn til
þín. Alltaf stóðstu þig eins og hetja í
öllum áföllunum sem dundu yfir á
síðustu árum.
Elsku amma, nú loksins ertu kom-
in til afa og Rósu frænku þar sem við
vitum að þau taka vel á móti þér og
við vitum það að þér líður mjög vel
núna.
Elsku amma, við eigum eftir að
sakna því mjög mikið en við geymum
góðu og skemmtilegu minningarnar í
hjarta okkar og hlýjum okkur við
þær.
Þínar ömmustelpur,
Valgerður og Ólöf.
Steingerður
Theodórsdóttir
Elsku langamma.
Takk fyrir stundirnar sem
við náðum að eiga saman.
Ég sendi þér fingurkoss.
Þinn,
Kristófer Ari.
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi. Mig lang-
ar að þakka þér fyrir
allar góðu stundirnar
sem ég og svo síðar fjölskylda mín
höfum átt með þér. Það eru margar
minningarnar sem hafa reikað um
huga minn síðustu daga. Ég á marg-
ar góðar minningar úr Lækjargöt-
unni. Ein af mínum fyrstu minning-
um er hvað mér fannst tröppurnar
margar og stórar fyrir mínar litlu
fætur upp í íbúðina til ykkar ömmu
en það var svo sannarlega erfiðisins
virði að klöngrast þær því að það
var svo gott að koma til ykkar. Og
svo er það stóri mjólkurkassinn í ís-
skápnum sem manni fannst að aldr-
ei kláraðist úr, öll gamlárskvöldin,
stundirnar í stofunni við spila- og
taflmennsku, enski boltinn, bú- og
heyskapurinn, o.s.frv. Oft var beðið
í glugganum í stofunni eftir því að
þú kæmir heim á mjólkurbílnum og
þá var kapphlaup niður á plan til
þín.
Mér fannst það mjög gleðilegt
þegar þú eignaðist vinkonu sem þú
svo fluttir til í Lindarsíðuna. Þú
ljómaðir allur, þið voruð eins og ást-
fangnir unglingar. Þessi góða kona
hét Guðný Skjóldal og áttuð þið
mörg yndisleg ár þar sem þið nutuð
samvista hvort við annað. Þegar
Guðný lést þá misstir þú mikið en þú
hélst áfram ótrauður alveg eins og
þú gerðir þegar þú misstir ömmu.
Þær eru ófáar gleðistundirnar
sem við höfum átt í Hvammi þá var
nú mikið spilað, aðallega kani. Fyrir
réttu ári þá veiktist þú hastarlega
og í kjölfarið þurftir þú að nota kvið-
skilunarvél. Þá hélstu að þú myndir
Ari Steinberg Árnason
✝ Ari SteinbergÁrnason bif-
reiðastjóri fæddist á
Akureyri 29. mars
1922. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
5. desember síðast-
liðinn og var jarð-
sunginn frá Akur-
eyrarkirkju 14.
desember.
aldrei fara aftur í bú-
staðinn, það væri of
mikið fyrirtæki og
ekki hægt. En þegar
við létum á það reyna í
sumar gekk það svona
vel og þú varðst svo
glaður. Nú væri alveg
hægt að halda árlegt
ættarmót okkar í bú-
staðnum eins og við
höfðum gert til fjölda
ára. Það gerðum við
og mikið skemmtir þú
þér vel þrátt fyrir
slappleika þinn. Við
höfum líka haldið jólaboð til margra
ára það fannst þér mikilvægt. Þann-
ig sást þú okkur þroskast og dafna,
líka þau sem búa fyrir sunnan. Þú
fylgdist alltaf svo vel með okkur
barna- og barnabarnabörnunum og
varst stoltur af okkur.
Elsku afi. Þú varst ótrúlegur karl,
svo æðrulaus, duglegur og vildir allt
fyrir alla gera. Ég vona að ég fái að
eldast eins og þú og verði jafn sjálf-
stæð og þú varst þrátt fyrir heilsu-
leysi og tæki og tól sem þú þurftir
að nota. Þú varst alltaf svo reffileg-
ur og fínn til fara. Mjög umhugað að
vera snyrtilegur og hafa fínt í kring
um þig.
Stelpurnar eru sorgmæddar
þessa dagana og eru hljóðar þegar
talið berst að þér. Svo fara minning-
arnar að streyma frá þeim. Þeim
finnst það skrítið að nú þurfi ég ekki
að fara út í Lindarsíðu til afa, þær
séu ekki að fara með mér til þín og
horfa á Leiðarljós með þér á meðan
ég tek til lyfin eða að spila við þig á
meðan. Spila ekki meira við þig í bú-
staðnum eða í innbænum og að þú
komir ekki meira í graut á laugar-
dögum eða í kaffi inn í Brynju. Það
sem huggar þær er að nú líður þér
vel og ert hjá öllum sem þér þykir
vænt um sem eru líka dánir.
Elsku afi, ég gæti haldið lengi
svona áfram en minningarnar lifa í
hugum okkar og hjarta um ókomna
tíð.
Ingibjörg, Jóhann,
Júlíana Mist og Sara Mjöll.