Morgunblaðið - 15.12.2007, Blaðsíða 57

ardal og rölti niður Brekkuhvamm-
inn með tösku í eftirdragi þar sem
þú tókst á móti mér með faðminn
útbreiddan. Þau voru allmörg
sumrin sem ég dvaldist hjá þér í
góðu yfirlæti, þar sem litla borg-
arbarnið fékk að kynnast sveitalíf-
inu af eigin raun. Alltaf hugsaðir þú
vel um mig, passaðir upp á það að
ég yrði aldrei svangur og kenndir
mér að maður á alltaf að leggja sig
eftir hádegismatinn. Ég fylgdi þér í
flestöll þau störf sem þú tókst að
þér, hvort sem það var að hjálpa til
við að koma Hrappsstaðafénu á fjall
eða að laga girðingarnar heima við.
Ef þurfti að sækja hestana upp á
tún var ég sendur af stað með orð-
unum: „Þú ert svo léttur á þér,
sæktu nú klárana fyrir mig.“ Ég
bjó þó ekki yfir sama hæfileika og
þú, að geta kallað á Gosa þinn:
„Gosi minn, komdu,“ og þá kom
hann hlaupandi með allan hópinn
með sér. Þessar minningar hverfa
mér aldrei úr minni, æskuminning-
ar um lífið með afa í Búðardal.
Hestamennskuna fékk ég að upp-
lifa með þér og allt það sem henni
fylgdi. Langir og stuttir útreiðar-
túrar, um fjörurnar, upp á háls, í
leitirnar eða á Nesoddann. Þar naut
ég mín með þér og í hópi vina
þinna. Þú passaðir alltaf upp á mig,
passaðir að ég færi ekki of geyst
þótt mér þætti það gaman. Vænt-
umþykja þín í minn garð var
auðsjáanleg, ég sé það núna, þó svo
að ég hafi ekki verið sáttur með það
þá, að þurfa að hægja á mér. Þegar
ég fór með þér á hestamannamótin,
kominn á unglingsárin, heilsuðu all-
ir upp á hann Nonna, þar var afi
minn maður með mönnum. Þú pass-
aðir líka upp á mig þar. Ég fékk að
fylgja með þegar ballið byrjaði en
svo passaðir þú upp á að koma mér
snemma í bólið og laumaðist svo
aftur út, þegar þú hélst að ég væri
sofnaður, til þess að skemmta þér
áfram. Það var þinn stíll, að
skemmta þér í góðra vina hópi.
Þó svo að alltaf sé erfitt að
kveðja þá er þakklæti mér efst í
huga. Þakklæti fyrir það að hafa
fengið að eiga jafngóðan afa og þig,
þakklæti fyrir tímann sem við átt-
um saman, þakklæti fyrir það að
geta minnst þín sem hróks alls
fagnaðar, þakklæti fyrir minning-
arnar sem ég á, þakklæti fyrir það
að hafa fengið að fylgja þér síðustu
sporin. Þú munt alltaf eiga pláss í
mínu hjarta.
Helgi Rafn.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. DESEMBER 2007 57
Elsku langamma
okkar.
Við munum alltaf
eftir því þegar við vorum litlar og þú
leyfðir okkur að gista niðri hjá þér og
söngst okkur í svefn með gömlum
vísum. Svo þegar við vöknuðum þá
var það fyrsta sem við áttum að fá ein
skeið af lýsi og Sanasól blandað sam-
an. Svo spiluðum við oftast ólsen ól-
sen eða veiðimann.
Við vorum alltaf að gera eitthvað
saman, t.d. þegar við fórum í fötin
sem voru inni í litla herbergi og gerð-
um leikrit handa þér. Svo allar sög-
urnar frá því að þú varst lítil, það var
svo gaman að hlusta á þær.
Svo vorum við alltaf að leika okkur
inni í þvottahúsi og þú hjálpaðir okk-
ur að búa til tjald úr teppi. Svo alltaf
þegar það hafði verið kjöt í kvöldmat-
inn þá fórstu út á tún morguninn eftir
og gafst krummunum fituafgangana
og lokkaðir þá til þín með því að
krunka. Þú leyfðir okkur líka oft að
fara í hárgreiðsluleik og þá varst þú
módelið og við puntuðum þig og
plokkuðum líka. Svo getum við ekki
gleymt öllum listaverkunum sem við
gerðum með þér sem skreyta vegg-
ina úti um allt hús. Við eigum eftir að
sakna þín endalaust mikið.
Takk fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir okkur elsku langa.
Þínar bestu langömmustelpur,
Nataly og Viktoría.
Þá er önnur elskuleg móðursystir
mín farin á þessu ári. Í þetta skiptið
hún Ragnheiður Ingibjörg, eða
Ragga eins og hún var alltaf kölluð.
Ragga var mér sérstaklega kær og
sótti ég ýmislegt til hennar. Hún var
ákaflega skemmtileg kona, mjög vel
Ragnheiður Ingibjörg
Ásmundsdóttir
✝ RagnheiðurIngibjörg Ás-
mundsdóttir fædd-
ist á Hvítárvöllum í
Borgarfjarðarsýslu
23. ágúst 1920. Hún
lést á Landspítala í
Fossvogi 21. nóv-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Borgarnes-
kirkju 1. desember.
lesin og sagði
skemmtilega frá. Það
var virkilega mann-
bætandi að eiga sam-
skipti við hana. Mér
leið alltaf vel eftir að
við höfðum hist, eða átt
samtöl í síma, en þau
voru ófá símtölin okk-
ar. Stundum hringdum
við í hvor aðra á kvöld-
in og oft var talað ansi
lengi, það gat jafnvel
farið í 2 klukkustundir,
þá var stundum sagt
„almáttugur, er ég bú-
in að tala svona mikið“ en það var
aldrei of mikið, því alltaf bar eitthvað
skemmtilegt og fræðandi á góma.
Þegar mann vantaði að vita um
frændsemina, þá var talað við Röggu,
en ættfræðin var henni sérstaklega
hugleikin og aldrei kom maður að
tómum kofunum þar. Eða vísurnar
og sönglögin, ekkert vantaði þar. En
í uppvexti sínum í Dal, naut Ragga
þess að mikið var lesið, sungið og
dansað. Öll höfðu og hafa systkinin í
Dal undurfagrar söngraddir og var
lagið oft tekið við öll hugsanleg til-
efni, stundum þurfti engin tilefni. En
nú hafa þær systur, Ragga, Dísa og
Gugga sameinast ásamt bræðrum
sínum Eyvindi og Jóni Ben. í engla-
kórnum og veit ég að vel tekur undir í
himnaríki.
Ragga hafði yndi af að ferðast. Á
meðan maðurinn hennar hann Jó-
hann (Jói) lifði og hafði heilsu og
getu, ferðuðust þau mjög mikið, sér-
staklega innanlands, þótt líka væri
farið erlendis, en það var í minna
mæli. Jói tók mikið af myndum, sem
Ragga spann svo sögur í kringum, en
alltaf gerðist eitthvað skemmtilegt í
ferðum þeirra, sem varð svo að góðu
mynda- og söguefni. Einu sinni sem
oftar fór Ragga með mér og Simba
norður í land. Í bílnum voru einnig
móðir mín og Gugga systir þeirra.
Alla leiðina voru þær að skemmta sér
við að rifja upp æskuár sín. Þær léku
leikritin, sem þær bjuggu til á sínum
tíma og rifjuðu upp alla leikina í Dal,
en það var æskuheimili þeirra. Mikið
var hlegið og gleðitárin runnu óspart,
enda var maður með harðsperrur í
maganum eftir allan hláturinn. Önn-
ur ferð sem er sérstaklega minnis-
stæð, en þá fór hún með okkur til
Reykjavíkur. Auðvitað mikið talað og
hlegið á leiðinni, því þegar við erum í
Hvalfjarðargöngum, sjáum við
blossa frá myndavél, svo ég sagði við
bílstjórann: Var verið að mynda bíl-
inn okkar? Hann vildi ekki meina
það, en frænku þótti ekki verra ef
mennirnir fengju loksins almenni-
lega mynd í myndasafnið. En trúlega
hefur þessi mynd ekki komist í safnið
hjá yfirvöldum.
Nú er stundaglasið hennar Röggu
minnar runnið. Ég vil þakka henni
fyrir alla okkar samveru, bæði í gleði
og sorg, en hún var minn klettur,
þegar ég missti móður mína, en hún
var henni einnig harmdauði. Fjöl-
skylda mín sendir sonum hennar og
fjölskyldum samúðarkveðjur, en þau
eiga öll góðar minningar um hana,
sem haldið verður á lofti. Far vel, mín
elskulega frænka. Guð blessi þig og
varðveiti.
– Ljós minninganna lifir. Þín
Guðrún María (Gunna Mæja).
Hún Ragga er dáin, fregnin kom
óvænt þótt árin hennar væru orðin
nokkuð mörg. Hún var yndisleg
manneskja, sem alltaf gladdi með
nærveru sinni. Eins og hún átti kyn
til var hún mikil söngmanneskja,
söng í kirkjukór Borgarness í ára-
tugi, þar áttum við samleið um
margra ára skeið. En nú á seinni ár-
um og fyrir frumkvæði Öbbu, Odd-
nýjar Þorkelsdóttur fórum við
nokkrar konur að hittast heima hjá
Öbbu, og syngja með henni. Þetta
voru yndislegar stundir, sem við ekki
gleymum og munum alltaf þakka. Við
viljum því senda afkomendum Röggu
hugheilar kveðjur okkar með inni-
legri samúð. Góðar minningar gleðja
og gleymast ei. Guð blessi okkur
minningarnar um Röggu.
Öbburnar (Oddný,
Anna, Kristín og Ólína.)
Elsku amma mín,
Mikið á ég eftir að sakna þín.
Sakna þess að koma og heimsækja
þig á Bröttugötu, fá kaffi og með því,
tala um daginn og veginn, og þá sér-
staklega að hlusta á þig tala um
gömlu, góðu dagana.
Það var alltaf svo gaman þegar ég
var lítil að koma. Alltaf nóg að gera,
lita, leira og mála eins og sést á
veggjunum. Það hefur ekkert breyst
með árunum, fjöldinn allur af lista-
verkum eftir okkur öll prýðir veggina
hjá þér og ég held að fáir leiki eftir að
gera föt á barbídúkkurnar.
Ég veit að þú ert í góðum höndum
afa núna, loksins saman á ný í hraust-
um líkömum, ástfanginn og glöð.
Við elskum þig og erum þakklát og
stolt af að hafa átt þig sem ömmu og
langömmu.
Dagmar, Geir, Daníel
Hagalín og Tómas Darri.
Elsku amma, nú er víst þinn dagur
að kveldi kominn og þú búin að
kveðja þennan heim. Eftir sitjum við,
með sorg í hjarta og söknuð. Það er
skrítið að sitja hér og hugsa um að þú
sért farin frá okkur, minningarnar
flæða fram en samt er erfitt að setja
þær niður á blað, þær eru svo margar
og svo stórbrotnar að ég á erfitt um
vik. En okkar síðasta samtal er mér
efst í huga, þar sem ég hringdi til þín
á afmælisdegi afa og við spjölluðum
hátt í 2 klukkustundir, um allt og við
vorum einmitt að rifja upp mína
fyrstu daga sem ég var hjá ykkur afa,
og svo allar mínar stundir sem ég átti
hjá ykkur eftir það. Ég verð að segja
að betri ömmu getur enginn átt. Þú
varst alltaf tilbúin að tala og leið-
beina, ef til þín var leitað án þess að
beðið væri um það.
Amma þú varst stoð mín og stytta
og fyrirmynd, þú varst alltaf til stað-
ar og alltaf var gott að koma til þín,
nú verður skrítið að keyra í gegnum
Borgarnes og vita að þú ert ekki þar,
en alltaf varð ég að stoppa og faðma
þig, spjalla og fá kaffisopa áður en
lengra var haldið. Þú varst stórbrotin
og glæsileg kona, þú hafðir skoðanir
á öllu og það var eins og þú vissir allt,
alveg sama hvar að var komið. Ætt-
fræði var þér hugleikin og þér fannst
gaman að rekja þig aftur í ættfræð-
ina. Ég sagði eitt sinn að þú værir
góð í öllu, en svarið sem ég fékk var,
nei Lauga mín, það er ég ekki.
Stærðfræðin var ekki þitt besta fag,
þú ákvaðst að eiga 2 börn en þau
urðu 7 að lokum, að þessu gátum við
hlegið út í eitt.
Elsku amma, nú er kominn tími til
að kveðja, ég veit að heil hersing hef-
ur tekið á móti þér. Megir þú hvíla í
friði, amma mín.
Láttu nú ljósið þitt.
Loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
Þín sonardóttir
Sigurlaug Björk
Elsku Dóra, þú
varst einstök kona,
yndislega falleg að
innan sem utan.
Þú varst mágkona mömmu og
var mikill samgangur ykkar á milli
á árum áður og bundumst við eldri
börnin sterkum vinarböndum á
þeim tíma.
Ávallt var heimili ykkar Bjarna
opið okkur systrum. Ég var svo
heppin að fá stundum að gista ef
mamma þurfti að fara til Reykja-
víkur. Þá var oft glatt á hjalla.
Eitt sinn veiktist ég í pössuninni
og var þá Sighvatur látinn víkja úr
rúmi fyrir mér, svo ég, prinsessan,
fékk sérherbergi og mér var fært
maltöl í rúmið og þú umvafðir mig
hlýju með orðum og faðmlagi, svo
mér leið vel.
Þegar barnatennurnar fóru að
losna þá hljóp ég yfir til ykkar og
Bjarni sá um það óskemmtilega
verk að kippa þeim úr. Þá blæddi
auðvitað aðeins og ég vældi, en þá
komst þú Dóra mín með hlýja
faðmlagið þitt og huggaðir mig og
Dóra Guðlaugsdóttir
✝ Dóra Guðlaugs-dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
29. desember 1934.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Vest-
mannaeyja 26. nóv-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Landa-
kirkju í Vestmanna-
eyjum 8. desember.
gafst mér sneið af
uppáhaldskökunni
minni, þú manst
þessari þriggja laga,
sem þú áttir yfirleitt
í þá daga, og þá
gleymdist sársauk-
inn. Já, Dóra mín,
seinna meir, í hnall-
þóruveizlunum hjá
Guðmundu dóttur
þinni, gantaðist þú
oft yfir því hvað ég
gat borðað tertur af
mikilli innlifun og við
hlógum saman.
Þegar sjónvarpið hóf útsendingu
og þið fenguð ykkur sjónvarpstæki
komum við Guðmunda systir alltaf
að horfa á Bonanza með ykkur
fjölskyldunni, okkur fannst það
svo gaman, stofan ykkar var eins
og lítill bíósalur. Já, þetta voru
skemmtilegir tímar.
Dóra mín, þú varst einstök kona,
því mörgum árum seinna, þegar ég
sjálf var komin með fjölskyldu og
ófrísk að öðru barni mínu, var fyr-
irséð að ég þyrfti að dveljast í
Reykjavík síðustu vikur meðgöng-
unnar og fæða barnið þar. Þá kom-
uð þið hjónin til okkar og vilduð
endilega lána okkur íbúð ykkar á
Grettisgötunni og þar dvöldum við
í rúmlega fjórar vikur. Það var
yndislegt að geta verið út af fyrir
okkur.
Já svona varst þú Dóra mín,
alltaf með opið hjarta, maður fann
alltaf skjól hjá þér. Þá varstu góð-
ur hlustandi og ráðagóð.
Elsku Dóra mín, mig langar að
þakka þér allan þann tíma og þá
hlýju, sem þú veittir mér alla tíð.
Megi góður Guð styrkja Bjarna
frænda og fjölskylduna alla á þess-
um erfiða tíma.
Hvíl í friði Dóra mín.
Jóhanna „frænka“.
Í dag er Dóra Guðlaugsdóttir
jarðsungin frá Landakirkju. Með
nokkrum orðum langar mig til að
minnast og þakka Dóru fyrir þá
hlýju og vináttu sem ég naut frá
henni og fjölskyldu hennar um
árabil.
Ég skynjaði fljótt eftir að ég og
Guðmunda dóttir hennar, þá 12
ára gamlar, urðum bestu vinkonur
að Guðmunda átti öðruvísi mömmu
en flestir sem ég þekkti.
Dóra var langskólagengin kona
og hafði innsýn í námsefni sem
okkur var ætlað að tileinka okkur
á þessum árum. Mér fannst hún
alltaf svo vel inni í öllu sem Guð-
munda átti að læra og hafði mik-
inn metnað gagnvart menntun
barnanna sinna. Hún rak stórt
heimili og sá jafnframt um bók-
hald þeirra fyrirtækja sem hún og
Bjarni ráku. Mér þótti hún glæsi-
leg mamma.
Fyrir sumarið 1974 er ég sér-
staklega þakklát. Þá hafði gripið
mig óstjórnleg löngun til að vinna
um sumarið í Eyjum. Þangað hafði
ég varla komið frá því ég kom í
síðasta jólafríið mitt fyrir Vest-
manneyjagosið. Ég var búin að út-
vega mér vinnu, en átti ekki leng-
ur ættingja búsetta í Eyjum sem
ég gat leitað til með gistingu. Ef-
laust hef ég borið mig illa upp við
Guðmundu því hún bauð mér að
vera hjá þeim. Ég held að ég hafi
ekkert hugsað út í að kannski væri
einhverjum vandkvæðum bundið
að bæta við einum unglingi inn á
stórt heimili.
Þegar ég kom til þeirra á Heið-
arveginn gerði ég mér grein fyrir
að Dóra hafði í ýmis horn að líta.
Fyrir utan að hlúa að sinni stóru
fjölskyldu rak hún með miklum
myndarbrag bókabúð á neðri hæð-
inni.
Vel var tekið á móti mér og
aldrei fann ég annað en að það
væri alveg sjálfsagt að taka inn á
heimilið aukaungling því þetta
sumar vorum við tveir ungling-
arnir að sunnan.
Það var erilsamt á Heiðarveg-
inum. Alltaf var samt tími til að
setjast aðeins niður eftir matinn,
fá sér kaffi í mjólkurglasið, mola
og ræða málin aðeins.
Dóra kom alltaf beint að efninu
og það var gott að ræða við hana.
Hún átti svo auðvelt með að sjá
spaugilegu hliðar málanna. Þegar
unglingnum fannst að allar byrðar
heimsins væru á herðum hans gat
hún fengið mann til að líta aðeins
upp og sjá að lífið var alls ekki
svona erfitt. Það var mér mikill og
góður skóli að fá að dvelja hjá
þeim Bjarna þetta sumar. Þarna
kynntist ég heimili sem var vel
stjórnað án þess að það væri ein-
hver að skipa fyrir en allir höfðu
sitt hlutverk á heimilinu og sinntu
því.
Minningin um skemmtilega og
góða konu lifir og ég bið góðan
Guð að styrkja ástvini hennar um
alla framtíð.
Ásdís Lilja Emilsdóttir.
var þá og gert er enn, nema þetta var
einhvern veginn með öðrum hætti í þá
daga, það var gengið upp stigann í
Gránu upp trétröppur sem marraði
eilítið í, þarna tók Guttormur á móti
manni og lét í hendur miða til að fylla
út, hann þurfti að sjálfsögðu að vita
hverra manna piltur var, og síðan
fékk maður peninga. Ég man það að
þetta var gert með mikilli alúð og ná-
kvæmni, ekki grunaði mig þá að ég
ætti eftir að kynnast þessum manni
svo mikið sem raunin varð.
Guttormur hafði verið formaður
Framsóknarfélags Sauðárkróks og
var mikilvirkur í félagsmálum í
Skagafirði.
Þegar ég fluttist til Sauðárkróks
eftir nám og fór að starfa fyrir Fram-
sóknarfélagið mætti Guttormur æv-
inlega og skaut að okkur hollum og
góðum ráðum. Hann var ekki með
neina háreysti eða læti en hlífði sér
ekki við að vinna fyrir okkur, þetta
unga fólk sem var að byrja í pólitík-
inni. Það var virkilega gaman að
fylgjast með honum þegar nálgaðist
kosningar, hversu mikið hann færðist
í aukana þegar á leið og hvatti okkur
til dáða. Við áttum að fylgja málum
fast eftir og hvergi slá af.
Ég er ríkari fyrir að hafa fengið að
kynnast Guttormi Óskarssyni, hann
var einn af þeim mönnum sem settu
svip á mannlífið svo eftir var tekið.
Ég vil þakka Guttormi og Ingu fyr-
ir þeirra störf fyrir framsóknarfélagið
í gegnum tíðina, það er ómetanlegt
starf sem þau hafa unnið bæði tvö.
Ég votta Ingu og fjölskyldu mína
dýpstu samúð, megi minningin um
góðan dreng lifa sem allra lengst.
Viggó Jónsson,
formaður Framsóknarfélags
Skagafjarðar.