Morgunblaðið - 15.12.2007, Blaðsíða 60

60 LAUGARDAGUR 15. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Amma í Ásabyggð,
ástríkis berðu dyggð
Brettingshrund blíð.
Eyjan þér æ svo kær
er gyrðir norðursær,
og aldni Útibær:
Æskunnar tíð.
María Hjelm, Þorgerður
og Oddur Hrafnkell
Hrafnhildar og Daníels-
börn.
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma mín.
Þú varst svo hlý, hress og góð.
Tókst alltaf fagnandi á móti okkur
systkinunum þegar við komum í
heimsókn til þín og afa í Ásabyggðina
og venjulega kleipstu hvert og eitt
okkar í kinnarnar.
Á jólunum bakaðir þú alltaf, í
minningunni finnst mér eins og sort-
irnar hafi verið hátt í tuttugu. Á að-
fangadag var það venja að allir hitt-
ust í Ásabyggðinni og opnuðu
pakkana saman og þá fyrst voru jólin
komin þegar við vorum komin til
ykkar.
Það var alltaf notalegt að vera hjá
þér og afa. Þegar foreldrar okkar
voru erlendis hjóluðum við systkinin
alltaf yfir til þín og afa. Okkur leið
alltaf eins og heima hjá okkur þegar
við vorum hjá ykkur enda hlýja og
kærleikur sem tók ætíð á móti
manni.
Þú varst ótrúlega klár í að sauma
Elísabet
Guðmundsdóttir
✝ Elísabet Guð-mundsdóttir
fæddist í Flatey á
Skjálfanda 8. mars
1929. Hún andaðist
á Dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri að-
faranótt 22. nóvem-
ber síðastliðins og
var útför hennar
gerð frá Höfða-
kapellu 29. nóvem-
ber, í kyrrþey að
hennar ósk.
og prjóna og þú prjón-
aðir ótalmarga ullar-
sokka og vettlinga á
okkur frændsystkinin.
Það var alltaf gaman
að fá þessa hluti frá
þér. Einn af síðustu
mununum sem þú
bjóst til handa mér,
Sverri og Betu voru
útsaumaðar myndir
sem þú lést Betu syst-
ur síðan ramma inn.
Mér þykir ótrúlega
vænt um þá gjöf og
passa vel upp á hana.
Ég skil vel af hverju afi hefur hrif-
ist af þér því þú hafðir svo ótrúlega
marga mannkosti, meðal annars
varstu staðföst, trú sjálfri þér, falleg
og klár.
Heima á Eyrarlandsveginum er til
ljósmynd af þér og afa þar sem þú ert
skellihlæjandi og hamingjusöm,
þannig man ég eftir þér amma mín.
Þitt ömmubarn
Hrafnhildur Aðalheiður
(Hrabba).
Ég kveð elsku Betu mágkonu mína
með söknuði og trega.
Ég var átta ára telpukrakki þegar
Viddi bróðir kom með hana í heim-
sókn til okkar að Hálsi í Fnjóskadal.
Þetta voru fagrir sumardagar eins og
sumardagar geta verið í dölum Norð-
urlands, sem liggja hvergi að sjó.
Sunnanvindurinn hafði rignt úr sér
allri vætunni á leið sinni norður yfir
hálendið og var nú heitur, þurr og
mjúkur og gældi við vangann. Beta
var í léttum, fallegum silkikjól og
með næfurþunna, langa silkislæðu
sem hún brá um hálsinn. Þau fóru í
göngutúr upp í móana fyrir ofan tún.
Golan blakti í þunnu silkinu og þau
hurfu upp fyrir hálsinn þar sem hann
bar við himininn. Hún var falleg
stúlka, brosmild og létt á fæti, spjall-
aði við stelpuhnokkann og var með
dálítið fjarrænan, rómantískan svip.
Svo voru þau orðin hjón, búin að
eignast sæta og sjarmerandi stelpu
og bjuggu í tveggja herbergja íbúð.
Ingibjörg Ragnheiður var sú litla lát-
in heita og var kölluð Dinda. Henni
tókst að komast hátt á þriðja ár áður
en yngri systkinin komu í röð. Björn
kom vorið 1955. Næsta sumar, sem
var fermingarsumarið mitt, var ég
pöntuð með fyrstu rútu eftir vorpróf-
in til að hjálpa Betu með börnin og
svoleiðis, því það var von á þriðja
barninu. Bjössi var nýorðinn árs-
gamall og Beta sveiflaði sér yfir
bleiuþvottinum, léttfætt á hælaháum
skóm og bumbuna út í loftið. Svo
söng hún við verkin, bjartri og fríðri
röddu, falleg lög af klassískara tag-
inu. Var lagvís og hafði góðan smekk
fyrir tónlist. Hafði reyndar auga og
eyra fyrir allri fagurlist. – Hún fór
með fjölda ljóða upp á hvern dag. Ég
taldi víst hún kynni öll ljóð þjóðskáld-
anna frá Jónasi Hallgrímssyni til
Davíðs Stefánssonar, að báðum með-
töldum. – Og á kvöldin sagði Viddi
okkur furðusögur hversdagslífsins
sem borið höfðu fyrir augu hans í
vinnunni eða á leið að heiman eða
heim úr vinnu. Við Beta veltumst um
af hlátri. Og í september 1956 fædd-
ist svo Guðríður Elísa. Ekki var hún
síður fallegt barn en hin tvö sem á
undan voru komin. Ég átti eftir að
vera liðléttingur hjá Betu lungann úr
næstu tveimur sumrum líka, þótt eitt
ár dytti úr hvað fjölgun á heimilinu
snerti. En í júlílok 1958 var mad-
dama Hrafnhildur, fjórða barn for-
eldra sinna, komin í heiminn, fríð og
fönguleg. Viddi og Beta bjuggu þetta
sumar í sumarbústað vestan megin í
Vaðlaheiðinni, gegnt Akureyri. Viddi
fór um kl. sjö á morgnana með mjólk-
urbílnum í vinnuna og kom svo með
vistir og annað sem þurfti með
mjólkurbílnum milli fjögur og fimm
síðdegis. Það var létt yfir mann-
skapnum þessa sólríku daga í sum-
arbústaðnum við rætur Vaðlaheiðar.
Sjö urðu börnin alls sem Elísabet
fæddi bónda sínum. Yngstu dæturn-
ar þrjár, Arna Emelía, Sigríður
Rannveig (Sigríður Sunneva) og
María Björg, fæddust allar eftir að
fjölskyldan flutt í fallegt einbýlishús í
Ásabyggð 10. Þar uxu börnin upp við
ást og umhyggju foreldra sinna og
virðingu þeirra fyrir því sem göfgar
manninn og gerir hann að manni.
Síðustu árin hennar Betu mág-
konu minnar urðu þung og erfið veik-
indaár. Það er huggun í sorginni, að
síðustu vikurnar voru henni og ást-
vinum hennar góðar.
Veri Beta Guði falin. Guð blessi
ástvini hennar alla.
Sigrún Björnsdóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Háls í Fnjóskadal. Sólarupprás.
Beta, kona Vidda frænda,
rúmlega tvítug, fögur senjóríta í þröngri dragt.
Lítur um öxl, teygir annan fótlegginn aftur og
aðgætir
hvort saumurinn liggi ekki örugglega
þráðbeint.
Man ekki eftir mér án hennar.
Akureyri. Alltaf sól.
Beta, mikil mamma.
Á fullt hús af þróttmiklum krökkum
með kinnar rjóðar af útiveru.
Hefur eina auka – nóg pláss.
Auka lærir alvöru harðmæli og orðatiltæki,
kinnaklípur, og ýmis ný orð: Bolluskjóður.
Beta leggur henni lífsreglur, kankvís á svip,
nikkar höfði skáhallt til áhersluauka.
Beta fóðrar mannskapinn í hollum,
syngur við uppvaskið.
Beta, tilfinningavera.
Fer með ljóðin, þekkir öll skáldin,
gullaldarkveðskapinn – bókaskápinn utan að.
Hlær dillandi hlátri.
Ásabyggð 10 í fjörutíu ár.
Tekur mér fagnandi.
Akureyri. Sólarlag.
Beta, amma, langamma, niðjafjöld.
Heilsan gefur sig.
Dvelur á Hlíð.
Vill helst hvílast með aftur augun.
Södd lífdaga.
Við kveðjumst.
Alltaf var hún mér góð.
Guðríður Adda Ragnarsdóttir.
Óskar skólabróðir
minn og vinur er látinn
langt fyrir aldur fram.
Þegar Benni bróðir
minn hringdi og sagði mér fréttirnar
varð ég sem lömuð. Allt frá því að við
vorum í skóla höfum við verið í sam-
bandi og fylgst hvort með öðru. Það
voru ófáar stundirnar sem við kom-
um saman í Skálavík og Óskar að
koma með nýuppteknar kartöflur,
næpur og rabarbara og í eitt skiptið
kom hann með nýveiddan silung og
gaf mér í afmælisgjöf.
Þegar við vorum á Blómsturvöll-
um kom hann á hverju kvöldi í kaffi
og alltaf dáðist hann að Skálavíkinni
og sólarlaginu. Hann unni henni og
leið ekki vel ef hann komst ekki út
eftir. Þar undi hann sér best og leið
vel í Skálavíkinni sinni fögru. Við fór-
um líka oft saman á vélsleða upp í
Kroppstaðaskál, upp á Vatnabrekk-
ur, upp á Bolafjall og víðar. Það voru
yndislegir dagar í dásamlegu veðri
og Lappi fékk alltaf að fara með.
Þegar við Ármann vorum að fara úr
Skálavíkinni á haustin var slegið upp
veislu á Blómsturvöllum og þar voru
Óskar og Kaja með okkur ásamt
fleira fólki. Það var oft glatt á hjalla
en nú er þessi kafli búinn og ég ylja
mér við minningarnar. Óskar var
mjög góður vinur okkar hjóna. Hann
kom oftast og kvaddi okkur þegar
hann fór inneftir frá Breiðabóli. Áður
gátum við hringt á milli bæja, á
Breiðabóli voru tvær langar og á
Blómsturvöllum tvær stuttar og ein
löng, en nú er það ekki hægt lengur.
Óskar fór mikið í gönguferðir og vissi
um flest kennileiti í Skálavík. Það
verður tómlegra að koma á Breiðaból
þegar Óskars nýtur ekki við lengur.
Hans verður sárt saknað.
Elsku Kaja mín, Benni, Haddi,
Ingibjörg og Halldóra. Elsku Danni,
Peta og aðrir aðstandendur. Innileg-
Óskar Hálfdánsson
✝ Óskar Hálfdáns-son fæddist í
Bolungarvík 2. febr-
úar 1942. Hann varð
bráðkvaddur í Bol-
ungarvík 24. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Hólskirkju
í Bolungarvík 1.
desember
ar samúðarkveðjur til
ykkar allra. Megi góð-
ur Guð styrkja ykkur
og veita Óskari vini
mínum frið.
Bára
Benediktsdóttir.
Síðastliðinn laugar-
dagsmorgun ákváðum
við Óskar að fara upp á
Skálavíkurheiði, til
þess að kanna hvort
bílfært væri yfir í
Skálavík. Fórum sinn
á hvorum bílnum og hittumst á heið-
arbrún. Við gengum saman út á
skaflinn sem teppti leiðina og urðum
sammála um að ekki væri vit í því að
halda áfram. Óskar ákvað því, að
best væri að nýta daginn og fá sér
göngutúr í Tungudal, og sagði síðan,
Siggi minn, við skulum bara kíkja
uppeftir á morgun, þá verður færðin
kannski orðin skárri. Síðan kvödd-
umst við og héldum niður eftir, ég
heim en hann í gönguferðina, sem
varð hans síðasta ferð.
Ég kynntist Óskari fljótlega eftir
að ég flutti til Bolungarvíkur, hann
var meðal annars háseti hjá mér part
úr sumri á bát sem hét Brimnes. En
eftir að við hjónin keyptum sumarbú-
stað í Skálavík, hófst hinn eiginlegi
vinskapur okkar Óskars. Það var
gott að koma á Breiðaból til Óskars
og Kæju, spjallað yfir góðum kökum
og kaffi og ósjaldan leyst út með
kartöflum eða rófum.
Óskar var sannur Bolvíkingur af
gamla skólanum og vildi hag Bolvík-
inga sem mestan, en ævintýralandið
hans var Skálavík. Þar hafði hann
verið í sveit á sínum uppvaxtarárum,
og eftir að hann eignaðist Breiðaból
hefur hann verið að lagfæra og betr-
umbæta, og ber staðurinn fagurt
vitni um þá snyrtimennsku og alúð
sem einkenndi Óskar. Hann þekkti
öll kennileiti í Skálavík, einnig sögu
staðarins, og var óspar á að fræða
menn um þessa fallegu vík. Óskar
hafði yndi af fjallgöngu og allri úti-
vist, var virkur félagi í björgunar-
sveitinni í Bolungarvík. Ég vil að lok-
um þakka alla þá ánægju og gleði
sem Óskar veitti mér með vinskap
sínum, hvort sem það voru vélsleða-
ferðirnar, kaffispjallið í „ótrúlegu
búðinni“, eða silungsveiðin fyrir
ströndu þar sem alltaf var lagt eftir
miðum, að fyrirsögn Óskars. Minn-
ingin lifir um þennan flekklausa og
góða dreng.
Við hjónin sendum eiginkonu hans
og ástvinum innilegar samúðar-
kveðjur.
Sigurður Bjarni Hjartarson.
Í dag kveðjum við kæran fjöl-
skylduvin, Óskar Hálfdánsson.
Óhætt er að segja að andlát Ósk-
ars hafi komið öllum á óvart, svo
snögglega bar það að. Fyrir mér var
hann alltaf tákn heilbrigðs lífernis og
hraustleika en fráfall hans kennir
okkur að ekki er allt sjálfsagt í lífinu.
Óskar var alla tíð mikill fjölskyldu-
maður og lagði ríka áherslu á að hafa
börnin sín og síðar barnabörn nálægt
sér. Aðdáunarvert var að sjá hve
mikinn tíma hann gaf þeim og þol-
inmæði hann sýndi, hvort sem um
var að ræða leiki á túninu heima eða
ferðir í sumarbústað fjölskyldunnar
út í Skálavík. Greinilegt var á þess-
um samverustundum hve vel Óskar
náði til barnanna og hversu gaman
þau höfðu af nærveru hans.
Óskar var mikil félagsvera og
starfaði mikið að félagsstörfum, bæði
innan björgunarsveitarinnar Ernis í
Bolungarvík og innan skíðadeildar
UMFB. Ég man sérstaklega eftir
þeim tíma þegar verið var að vinna
að uppsetningu skíðalyftunnar í Bol-
ungarvík fyrir rúmlega þrjátíu árum.
Þar var öll vinna unnin af sjálfboða-
liðum og var Óskar yfirleitt mættur
fyrstur manna upp í fjall og fór síð-
astur heim að vinnu lokinni. Í þeirri
vinnu kom yfirvegun hans og ná-
kvæmni oft að góðum notum.
Óskar var sérlega bóngóður og
alltaf var auðvelt að leita til hans ef
einhverrar hjálpar þurfti við. Þar
sem hann var smiður af guðs náð var
yfirleitt mikið að gera hjá honum eft-
ir jólin þegar margir krakkar í göt-
unni höfðu fengið skíði í jólagjöf.
Engum var betur treystandi en Ósk-
ari ef setja þurfti bindingar á skíði og
mörg voru þau kvöldin sem hann
eyddi í bílskúrnum við bindinga-
ásetningar. Ekki taldi hann það eftir
sér frekar en annað þegar til hans
var leitað.
Elsku Kæja, börn, tengdabörn og
barnabörn. Ykkar missir er mikill en
eftir lifir minningin um góðan mann
sem alls staðar var fyrirmynd ann-
arra, bæði hvað varðar framkomu og
umgengni. Megi góður Guð vera með
ykkur á þessum erfiðu tímum.
Innilegar samúðarkveðjur frá fjöl-
skyldunni Holtastíg 18.
Benedikt Einarsson.
Þó að maður upplifi ýmislegt í líf-
inu, bæði súrt og sætt, þá býr mann
ekkert undir óvænt dauðsfall. Mér
var því vitaskuld brugðið þegar for-
eldrar mínir hringdu síðastliðinn
laugardaginn og tilkynntu mér að
dauðsfall hefði orðið í Víkinni. Sér-
staklega sláandi var að heyra að þar
væri um Óskar Hálfdánsson að ræða.
Fáa þekki ég sem lifa jafn heilsusam-
legu lífi og Óskar gerði. Því var sú
hugsun svo órafjarri manni að hans
lífshlaup gæti senn verði á enda.
Óskar starfaði lengst af í fyrirtæki
föður míns, Jóns Friðgeirs Einars-
sonar, og kynntist ég Óskari vel, þeg-
ar sá tími kom, að ég reyndi að gera
þar eitthvert gagn. Ekki var erfitt að
umgangast Óskar, enda var maður-
inn í einstöku jafnvægi. Aldrei bar
heldur skugga á samstarf hans og
föður míns, sem mat mikils hve
áreiðanlegur og samviskusamur
Óskar var. Tjáði hann mér að aldrei
hefði Óskar mætt of seint til vinnu og
varla tekið veikindadag áratugum
saman, svo fátt eitt sé nefnt.
Mig langar til að varpa örlitlu ljósi
á þá hlið á Óskari sem ég kynntist vel
en er ekki viss um að aðrir hafi orðið
varir við. Þá á ég við knattspyrnu-
áhuga hans en hann varð ég sterk-
lega var við sumarið 1998, þegar
heimsmeistarakeppnin stóð yfir í
Frakklandi. Hafði ég þá brugðið á
það ráð að fara með litla ferming-
arsjónvarpið mitt niður í JFE og
stilla því upp í versluninni. Óskar tók
þessu uppátæki fagnandi og eyddi
kaffitímunum í versluninni, þar sem
hann ræddi knattspyrnu við við-
skiptavinina og fylgdist með leikjun-
um. Eftir þetta ræddi hann ávallt við
mig um þá ágætu íþrótt þegar leiðir
okkar lágu saman. Spurði hann
gjarnan um framgang og möguleika
Danna frænda síns á þessu sviði, sér-
staklega þegar Danni freistaði ungur
gæfunnar á Akranesi. Oft fannst mér
Óskar hafa merkilega glögga sýn á
leikinn, sérstaklega þegar haft er í
huga að hann spilaði aldrei sjálfur og
byrjaði seint að fylgjast með gangi
mála.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég fjölskyldu Óskars.
Kristján Jónsson.
Einn minn besti vinur og félagi er
fallinn frá aðeins 65 ára að aldri. Ég
kynntist Óskari fyrst vorið 1997 en
það vor hóf ég sambúð með Ingi-
björgu dóttur hans. Mér varð fljótt
ljóst að Óskar var vandaður og
traustur maður. Hann tók mér strax
vel og á heimili hans var hlýja og
gestrisni í hávegum höfð.
Óskar var mikill útivistar- og nátt-
úrumaður og varla leið sá dagur að
ekki væri einhvers konar útivist
stunduð sem hæfði árstíðinni hverju
sinni.
Þar lágu einmitt áhugasvið okkar
beggja þar sem við störfuðum báðir í
björgunarsveitum.
Í Skálavík skammt frá Bolungar-
vík áttu þau hjónin sumardvalarstað
sem nefnist Breiðaból. Þetta er gam-
all sveitabær sem Tryggvi fyrrum
bóndi þar átti en hjá honum var Ósk-
ar mörg sumur sem ungur maður og
hefur honum eflaust verið kært að
eignast þennan stað.
Í mörg hin síðari ár dvöldu þau
þarna yfir sumarmánuðina í því fal-
lega og hlýja umhverfi sem Skálavík-
in er. Þarna leið Óskari best við ýms-
ar endurbætur á húsinu og umhverfi
þess, við veiðiskap, að fylgjast með
lambfénu á vorin, að rækta matjurtir
og ekki síst við umhirðu á garðinum í
kringum bæinn.
Barnabörnin hafa líka orðið þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að fá að dvelja hjá
afa og ömmu í Skálavíkinni og öðlast
þannig þroska í því að umgangast
náttúruna og virða hana.
Í Skálavíkinni fórum við Óskar oft
í skemmtilegar gönguferðir um ná-
grennið eins og inn að Kroppsstöð-
um, upp í Kroppsstaðaskál eða upp
að fossinum fyrir ofan Breiðaból. All-
ar þessar ferðir lifa sterkt í minning-
unni en í þeim fræddi Óskar mig um
staðhætti og kennileiti. Hann var
manna kunnugastur á þessu svæði
og gott að leita til hans ef mann vant-
aði upplýsingar um gönguleiðir eða
annað þess háttar
Að endingu kveð ég Óskar með
söknuð í hjarta og bið að minning um
góðan mann lifi meðal okkar um
ókomin ár.
Ég votta Kaju og hennar fjöl-
skyldu dýpstu samúð.
Guð styrki ykkur í sorginni.
Páll V. Magnússon.
 Fleiri minningargreinar
um Óskar Hálfdánsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu á
næstu dögum.