Skinfaxi - 01.10.1937, Blaðsíða 51

SKINFAXI
147
félagsanda, þar seni hann vantar, — að skapa skemmt-
anir, seni hvorttveggja vorn bornar uppi af honum um
leið og þær fóstruðu hann og þroskuðu.
En slikt er ekki gert án sameiginlegs vilja, starfs og
umhugsunar frá hendi félagsmannanna. Ekki að-
eins tveggja eða þriggja, sem kallaðir eru „skemmti-
nefnd“, heldur þeirra allra yfirleitt. Og eru þá ekki
fundirnir innan félaganna rétti staðurinn, þar sem
hægt væri að ræða skemmtanamálin og undirbúa þau?
Ekki aðeins munnlega, lieldur einnig á ýmsan hátt
verklega. Þar mætti t. d. ræða um skemmtanasiði og
skemmtanatilhögun, koma sér saman um ýms skemmt-
anaatriði, velja leiki og leikrit og æfa, og yfirleitl und-
irhúa og ákveða flest, sem síðar meir ætti svo að setja
aðalblæinn á skemmtanirnar. Eg efast ekki um, að ef
þetta væri gert, ef svo föstum tökum væri tekið á
skemmtanamálunum, þá gæti slíkt orðið stórum til
álitsauka og eflingar góðum félagsskap. En fyrir hinu
ættu ungmennafélög að vera á verði, að hinir og aðrir
— hvort heldur það væru félagar þeirra eða utanfé-
lagsmenn — innleiddu í skemmtanir þeirra lélega
skemmtanasiði, sem eiga vel við á næturknæpum bæj-
anna og hin daðursjúka og nautnasjúka menning eða
öllu heldur ómenning er þegar að gera að almennri
tizku til eftirlætis fyrir áliangendur sina. Eji komist
ungmennafélagsskapurinn svo langt niður, að á
skemmtunum hans vanti lítið eða ekkert annað af léleg-
ustu knæpusiðum en ef til vill aðeins vínflöskuna opin-
berlega á veitingaborðið, þá verður næsta vafasamt
menningargildi lians, og mörgum mun þá finnast hann
vinna meira móti en með sínum upphaflegu og eigin-
legu hugsjónum.
Eg hefi verið nokkuð fjölorð um skemmtanirnar, og
mætti þó margt fleira segja um það mál. Eg vil aðeins
bæta þvi við, að útiskemmtanir þyrftu ekki hvað sízt
að vera sterkari þáttur i skemmtana- og félagslífi ung-
10*