Skinfaxi - 01.10.1937, Blaðsíða 5

SKINFAXI
101
jarðveg. Er þess að gæta, að af skiljanlegum ástæðum
hefir aldrei ríkt hér á landi þjóðerniskennd, er líktist
liinum prússneska anda, er ríkti í Þýzkalandi fyrir stríð-
ið. Þar sem viðar, á þeim árum, var þjóðræknin orðin
að skaðvænlegri skurðgoðadýrkun. Vafalaust vofir sú
hætta alltaf yfir stórþjóðunum. Hergagnabúr og vopna-
söfn eru liinir æðstu helgidómar og veita menn þvi
vopninu mesta lotningu, er sannað er að liafi tortímt
flestum „óvinum“.
Þjóðminjasafn vort er rýrt af slíkum gersemum og
her þar mest á þeim vopnum feðra vorra, er þeir beittu
í menningarbaráttu sinni við heyskap og á miðum úti,
eða inni við, er þeir ortu,
Er erlendir friðarvinir og mannvinir hallmæla þjóð-
erniskenndinni, fer þeim oft gálauslega, en oftast beina
þeir í rauninni skeytum sínum gegn ofbeldis- og hern-
aðarstefnu, er misnotar þjóðerniskenndina til lýð-
skrums og blekkinga.
Hér heima hafa menn ekki gætt þessa sem skyldi.
Menn hafa þýtt liin erlendu orð, án þess að taka tillit
til, að i ýauninni geta þau ekki þýtt hið sama hér og
erlendis, við sérstæður þær, sem þar eru. Lítilli þjóð
er sterk þjóðerniskennd lifsnauðsyn. Misfellur i við-
skiptum vorum heima fyrir og við önnur lönd má flest-
ar rekja til vanmats vors á vorum eigin verðmætum.
Hér er umbóta þörf, og eiga hér skólar og æskulýðs-
félög stórt lilutverk. Getur hin nýja þjóðernisvakning,
er orðið hefir viða um heim nú á síðustu árum, orð-
ið oss til nokkurs eftirdæmis, þótt mörgu beri að liafna
úr henni.
Menn greinir á um skírgreiningu hugtaksins tungu-
mál, hvert sé eðli þess og eiginlegur lilgangur. Hinn
þekkti þýzki náttúrufræðingur Ostwald heldur þvi
fram, að málið sé aðeins tæki til þess að menn komist
í samhand hver við annan. Fyrst er þess að gæta, að