Skinfaxi - 01.11.1951, Qupperneq 25

SKINFAXI
121
^JCriitján Jlónaon SnorraitöÉu.m:
TÓBAK OG BKEMIVÍN
(Grein rituð í Málhvöt, félagsblað U.M.F. „Eldborg", 10/5 1949.)
Hér er sjálfsagt á ferðinni ein bindindisprédikunin, munuð
þið hugsa, þegar þið lesið þessa fyrirsögn.
Og þið munuð líka e. t. v. hugsa sem svo, að þær geri
bara illt verra þessar sífelldu ræður um bann og bindindi.
FóJk sækist bara meira í það, sem verið er að aftra því frá. —
Getur verið. En þó held ég að mannfólkið ætti allt hvað líð-
ur að hætta að gera gælur við löngunina i forboðna eplið og
telja hana einliverja eðlisnauðsyn, og þar af leiðandi réttlæt-
anlega, svo framarlega, sem það vill telja sig á framfaraleið.
Sönnu nær virtist mér að sækjast eftir liinu girnilega epli á
meðan það er engum til meins og ekki forboðið, en síðan
ekki lengur. — En viðvikjandi áróðrinum fyrir hinum ýmsu
málefnum, er það að segja, að ekki haida kaupmennirnir, að
hann sé tilgangslaus. Þeir auglýsa vörur sínar, daglega i blöð-
um og útvarpi með ærnum tilkostnaði. Og ekki halda stjórn-
málaflokkarnir, að hann sé til neins, sem leggja tugi, og
jafnvel hundruð þúsunda, j að senda áróðursmenn út um
kjördæmin, til að vinna að kosningu sinna manna. — Nei,
dropinn holar hinn harðasta stein, og áróðursorðin vinna á
sannfæringu og breytni mannanna, þar er ekki alltaf sú hark-
an og staðfestan fyrir hendi — ekki heldur í hinu illa, sem
betur fer.
En ég ætla nú ekki að þylja langar prédikanir, hvorki um
bindindi eða annað. — Ég ætlaði aðeins að varpa fram nokkr-
um spurningum til athugunar:
Hvað lialdið þið, að gert hefði verið, ef flutzt liefðu til
landsins 2 pestir í mannfólkið, til dæmis um leið og Ivarakúl-
pestirnar fluttust í sauðféð? Við skulum segja, að önnur hefði
lýst sér þannig, að á frumstigi, því meinlausasta, yrði mað-
urinn örari, hefði verra taumhald á tungu sinni, en gæti ann-
ars sinnt verkum sjnum og skyldum, þó ekki þeim, sem
krefja mikilla átaka, andlegra eða likamlegra. E. t. v. slyppu
nokkrir, sem veikina tækju, með þessi tiltölulega meinlausu
köst, og fengju þau máske ekki nema nokkrum sinnum á ári.
— En venjulega héldi veikin þó lengra fram. Köstin yrðu tíð-
ari. Maðurinn fengi stundum leiða og uppsölu. Hann liætti