Skinfaxi - 01.11.1951, Page 26

122
SKINFAXI
að hafa nokkra stjórn á geðsmunum sínum, œpti og grenjaði.
og berði í kringum sig án tilefnis. Sérstaklega væri þó hætta
á höggum og barsmíð, ef tveir sjúklingar eða fleiri væru sam-
an. Kastið endaði svo oft með þvj, að hinn sjúki ylti útaf í
spýju sína, án tillits til þess, hvort það væri finasti sófi, eða
forin á hlaðinu, sem hann notaði fyrir hvilubeð. En þó bráði
oft langdvölum af á milli, og sjúklingurinn væri, sem næst
alheilbrigður. En á þriðja stigi væru þessi köst svo að segja
daglegt brauð.
En við skulum gera ráð fyrir, að hin veikin kæmi þannig
í Ijós, að hinn veiki yrði sifellt að hafa uppi í sér einhverja
spýtukubba, eða vafninga, einkanlega eftir máltiðir og á
mannamótum, og frá honum legði reyk, sem þefjaði allmikið,
þó ekki illa, en samt til óþæginda þeim heilbrigðu, sérstak-
lega, ef margir sjúklingar væru saman. Áðrir væru sispýtandi
svörtum legi. Og enn aðrir fengju nefrennsli mikið, svart og
ógeðslegt, svo að vasaklúturinn væri jafnan svartblettóttur, og
þeir yrðu að gjalda varhuga við að ekki rynnu taumar úr
nefinu niður á munn og jafnvel höku. Og báðar þessar ]>estir
gætu auðveldlega lagzt á sama manninn. Verst væri þó, að
heilbrigðu timabilin væru sjúklingarnir langflestir a. m. k.
eirðarlausir, og sumir nær afsinna af þrá eftir veikinni.
Ég veit, að þið hafið fyrir löngu skilið, hvaða pestir ég á
við. — En haldið þið nú, að ekkert væri gert til að útrýma
svona víðförlum og ítækum sjúkdómum úr landinu, ef öðruvisi
stæði á, þó maður nefni ekki þá fjármuni, sem nú fara í það
að afla sér þeirra? Ég er hræddur um, að heilbrigðisyfir-
völdin fengju sitthvað að heyra i blöðum og orðræðum, ef
þau hreyfðu hvorki hönd né fót til að stemma stigu við
voðanum. — Nei, það væri lögð milljón við milljón, til að
vinna gegn sýkinni og koma henni úr landi. En þessar
pestir flytur ríkisvaldið beinlínis inn og selur til ágóða fyrir
rjkissjóðinn.
Hvað veldur? Jú, ástæðan er sú, að þessi sýkill fer öðruvísi
að, en — mér liggur við að segja — heiðarlegar bakteríur.
Hann læðist inn í manninn, og sýkir hugarfarið. Likaminn
mótmælir — fyrir sitt leyti — í byrjun með ýmis konar van-
líðan. En hann verður að gera sig ánægðan með að venjast
vosinu, því andinn veitir enga aðstoð. Hann er sýktur fyrir
fram af samfélaginu. Og þar kemur að lokum, að likaminn
eitrast og krefst áframhalds, þó andinn vildi máske hætta.
Ég býst nú við, að einliver vilji segja sem svo, að þegar
ég lýsi notkun tóbaks og brennivíns sem sýki þá gleymi ég