Sjómannablaðið Víkingur

Árgangur

Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Blaðsíða 37

Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Blaðsíða 37
— Lízt þér kannske ekki á hann? spurði Árni. — 0g hann gerir bölvað veður, því máttu trúa, — norðan áhlaup og manndrápsveður, sagði Hermann. — Það ratast oft kjöftugum satt á munn, því er ver. En hvað hefur það að segja fyrir ykkur, þessa hraustu menn. Þið verðið líklega ekki hræddir, þótt gutli á. — O, ætli það, sagði Hermann og spýtti, — en þá er ekki verra að hafa þig með. — Verið þið ekki að þessu kjaftamagni, kall- aði formaðurinn, — við skulum ýta í guðsnafni, — hinir eru löngu farnir. Þeir reru út með landi. Logn var, en vottaði fyrir undiröldu strax og kom út að Núpstöng- um, utan víkurinnar. Þaðan reru þeir til hafs, en sveigðu heldur til vesturs. Til austurhafsins sást örla fyrir þokubakká, og dökk blika var yfir norðurf jöllum. Þeir reru lengst af þegjandi, tóku löng árartog, hölluðu sér langt aftur á bak í sæti, rykktu sér út á hliðina, um leið og þeir luku árartoginu, og skældu sig í andliti, hver á sinn hátt. Gísli reri miðskipa á bakborð. Hann mælti ekki orð að fyrra bragði, og andlit hans bar óvenjulega hörkulegan svip. Einstaka sinn- um rufu þeir Hermann og Árni þögnina. — Þetta er meiri þrældómurinn, Gísli. Eru ekki handleggirnir alveg að detta af þér? lcall- aði Árni. — Ég ræ ekkert, sagði hann og snippaði við. — Þið róið. — Ætlarðu að svíkjast um, helvízkur! sagði Hermann. — Ég hefi ekkert að svíkja, — þið hafið kraft- ana. — Nú fáum við suðaustan spýju í land, karl minn, hélt Hermann áfram, —• og þá er bezt fyrir þig að binda handleggina við þig, svo að þú missir þá ekki út með árinni. — Þið haldið ykkar, og það er ekki hætt við, að við komumst ekki á þeim í land. Nú reis formaðurinn upp í sínum myndugleik og bannaði að vera með nokkrar hrakspár á sjó, slíkt væri ekki kristinna manna siður og mundi hefnast fyrir. Þegar róið hafði verið tæpa tvo tíma undan Núpstöngum og komið var niður á ljóst Bratta- nes að vestan og Hvassanúp að austan, þótti Halldóri nógu langt róið, enda sást nú til hinna bátanna tveggja. Þeir voru litlu austar og sýnd- ust langt komnir að leggja. Enn var sama lognið, en bakkinn til hafsins fór hækkandi og undiraldan þyngdist. — Haldið þið, að hann ætli strax að rjuka upp aftur?, spurði Iialldór, þegar hann hafði lagt átta lóðir. Bakkinn færðist nær, og Halldóri sýndist ekki betur en hinir væru strax farnir að draga. — Það þarf víst ekki að efa það, að þetta veð- ur helzt ekki lengi, sagði Gísli. — Þú heldur það, sagði Halldór. — Ætli hann hangi samt ekki uppi fram eftir deginum eftir öll þessi ósköp? — Þú ætlar þó ekki að láta karlfjandann telja úr þér kjark? sagði Hermann. — Við stingum upp í hann, ef hann ekki þeg- ir, bætti Árni við. — Þið eruð nú svo miklir menn, að Halldór veit, hvað hann má sín. En ég hélt, að hver mað- ur sæi útlitið. — Ég veit ekki, hvað gera skal, sagði Halldór. — Mér sýnist þeir vera farnir að draga, hinir, og það er satt, að hann fer ljótkandi. — Til hver andskotans á maður að vera að hanga við róðra, ef maður notar ekki góðviðrið? sagði Hermann. — Það er bezt að leggja lóðirnar í flórinn hjá Gísla, sagði Árni. — Það er nú leiðinlegt, að koma ekki lóðunum í sjóinn, þá einu sinni að farið er, sagði Há- varður. — Nú, við rífum þær þá strax inn, ef okkur lízt svo á, sagði Jónas. Halldór hélt áfram að leggja. Þeir tóku upp nesti sitt, meðan þeir höfðu leguna, og lék sumum forvitni á að sjá, hvað geymdist í skjóðu Gísla bónda. En hann sýndi þorskhaus, hálft flatbrauð og lýsisbræðing. í skjóðuna fékk enginn að sjá. Að lokum brá hann höfði í skjóðuopið, þar sem hann hafði komið sér fyrir fram í barka, og sá þá enginn, hvað hann hafðist að. Og áður en fengist úr því skorið, kallaði annað til aðgerða. Veðrabrigði voru nú auðsjáanlega nærri. Bakkinn til hafsins færðist óðfluga nær, teygð- ist upp á loftið og sendi út framsveitir sínar, svarta skýflóka, sem tættust sundur og færðust saman á víxl með þeysings hraða. Snarpar vind- þotur gáruðu sjóinn. ■— Við skulum róa að duflinu, sagði Halldór formaður og kenndi áhyggju í málrómi og svip. Þegar þeir höfðu dregið fyrstú lóðirnar, sáu þeir, að undið var upp segl á hinum bátunum, og stefndu þeir báðir til lands. — Svona er að komast seint á sjóinn, sagði Halldór, um leið og hann goggaði inn ýsuseiði. — Það eigum við vini okkar að þakka, sagði Hermann, sem dró lóðina. Það var reytingslegur afli, og þeir drógu lóð- ina í kapp við komandi óveður. Þegar allar lóð- irnar voru komnar inn, var komið drifaveður, úfinn sjór og sortabylur. Halldór hlessti sér niður á þóftuna. Andlit hans var teygt, meðan hann skimaði út í sortann. — Hvað skal nú gera? sagði hann, eins og meira við sjálfan sig en hina. V I K I N G U R 325
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88

x

Sjómannablaðið Víkingur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sjómannablaðið Víkingur
https://timarit.is/publication/335

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.