Sjómannablaðið Víkingur

Árgangur

Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Blaðsíða 53

Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Blaðsíða 53
Sjóorusta Þaö er sólbjartur sumardagur fyrir norðan Island. Hafið er blikandi fagurt, breitt og vítt. Fjarlægur niður minnir á ókyrleikann, sem aldrei dvín. Ein- stöku ísjakar sjást á sveimi, og' langt úti í norðri sést blikið af óslitinni ísbreiðunni, en í suðri gnæfa við himin há f.iöll skörðótt, með giljum og gljúfrum. Þá skýtur allt í einu stórum svörtum skrokk upp úr sjónum, og tveir hvítir gufustrókar þjóta í loft upp með blástri og hvin. Annar strókur minni kemur eins og h.já öðrum sæanemónum, heldur mjúkur og meyr. Smádýrin, sem sitja hingað og þangað á stofn- inum, hafa öll mjúka og voðfelda griparma, dúni lík- asta. Verður dýrafélag þetta því líkast fjöður í útliti. Einhver merkilegasti eiginleiki þess er sá, að það er sjálflýsandi. Hefur það því stundum verið kallað „lampi djupsins". Það, sem hér er sagt, er aðeins lítið Sýnishorn þess, liversu óendanleg fjölbreytni lífs og fegurðar cr varð- vcitt á hafsbotni. Má með sanni segja, að lystigarðar undirdjúpanna séu svo giæsilegir, sumir hverjir, að plönturnar eiga þar við skæða keppinauta að etja. Þar má jafnvel finna dýr, sem ekki gefa blómunum eftir um litskrúð og samræmi, en- blóm hafa löngum verið kölluð fegurst af öllu fögru. á eftir og gerir slíkt hið sama. Þetta er stór hvalkýr (sléttbakur) og kálfur hennar, sem er hérumbil 10— 12 álnir að lengd. Þau synda hægt áfram með hnakkann og framhluta hryggjarins ofansjávar. Hvalkálfurinn syndir fast upp að móðurinni, og nuddar hausnum við hana öðru hvoru. Hún veit vel, hvað hann vill, og veltir sér á aðra hlið- ina. Hann nær þá í annan spenanna stóru, sem eru fremur aftarlega á hvalnum, og fer að sjúga, svo allur skrokkui'inn hristist. Loksins er hann búinn, og móðirin snýr sér aftur við. Og svo fara þau að leika sér. Kálfurinn kafar öðru megin við móður sína og kemur upp aftur hinu megin, sprettur svo hátt upp úi' sjónum, kollsteypir sér yfir hana og reynir að stríða 'henni á allan hátt. Hún veltir honum og snýr á ýmsa vegu og snýst svo h.jólliðugt og létt utan um hann, að það er alveg ótrúlegt. Stundum standa þau beint upp á endann í sjónum með hálfan skrokkinn upp úr, kollsteypa sér svo allt í einu og kafa beint niður í d.júpið með geysi-sterkum sv»orðslætti, er dynur við eins og' fallbyssuskot og eys upp stóröldum, sem hvolft gætu stóreflis bát. Innan skamms þreytast þau á leiknum. Móðii'in hæn- ir kálfinn til sín, alveg inn að hlið sér, og leggur „belgvetlingshöndina" ástúðlega yfir bakið á honum. Og svo sofna þau vært og' rólega í svölum bylgjunum og halda aðeins nösunum upp úr s.jónum. Langt, langt í burtu kemur eitthvað.syndandi á fleygi- ferð. Það líkist mest feiknamiklum „s.jóormi“, er hlykk.j- ast áfram í mörgum bugðurn. En það er þó engipn s.jóormur, heldur háhyrnuhópur, uy»p undir tuttugu, sem að líkindum hafa heyrt sv»orðsköstin, er hvalirnir voru að leika sér, og séð bylgjuganginn. Þær synda allar í röð, hver á eftir annari, kafa og sk.jóta .sér upp ótt og títt, og lík.jast m.jög afarmiklum ormi. Hvalmóðirin verður þeirra eigi vör og vaknar því eigi, fyrr en illþýðisflokkurinn er kominn fast að henni. En hún sér þegar hættuna, slær til kálfsins með „hend- inni“ og vekur hann og steyviir sér á kaf með dyn.j- andi sporðkasti, og stynur þungan.' Og nú stefna þau mæðginin beint á haf út hraðskreiðari en nokkurt skip. Kálfurinn fylgir móðurinni, en tekur fl.jótt að þreytast. En móðirinn vill ekki yfirgefa hann, þrátt fyrir hætt- una. Hún styður undir 'hann og reynir á allar lundir að h.jálpa honum áfram. En alltaf smádregur úr hrað- anum ,og loksins nær óvinaherinn þeim. Háhyrnurnar ráðast fyrst á kálfinn, sem nú er orðinn svo þreyttur og hræddur og ringlaður, að hann getur varla sýnt nokkra vörn. Sumar þeirra bíta sig' fastar í neðri kjálkann og rífa út úr honum stórar flyksur. Aftur eru aðrar svo ákafar og trylltar, að þær stökkva upp úr s.jónum, steypa sér svo niður á bakið á kálfinum og bíta þar kjaftfylli sína, eða lemja hann með sporðinum. Móðirin hjálpar afkvæmi sínu af öllum mætti, brun- ar fram og aftur og lemur illþýðið með sporðinum, sem er eina vopnið hennar. En þrátt fyrir það, þótt höggin séu nægilega stór til að mola sundur meðalskip, þá eru ránhveli þessi svo snögg í snúningum, að það er nær ómögulegt að ná á þeim höggstað. Að vörmu spori hanga sex — átta háhyrnur utan í henni, í kjálkunum (vörunum), tungunni og bægslunum. Hún buslar og berst um, — hefur sig alveg upp úr s.jó, lemur á alla bóga, hristir sig og veltir sér. En ekkert dugar. V I K I N G U R 341
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88

x

Sjómannablaðið Víkingur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sjómannablaðið Víkingur
https://timarit.is/publication/335

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.