Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Blaðsíða 48

af pening’um, og fengu mér, áttu víst að vera
verðlaun, fyrir að steindrepa fjórtán félaga
mína. Ha, já, hvort ég hefði ekki, ekki skemmra
en ég var búinn að vera til sjós, átt að geta séð
andskotans duflið fram undan, stóð þarna í
brúnni í bjartasta og blíðasta veðri og sté fram
á fótinn og söng eins og afglapi. Og nú söng
Simbi — eins og það þá var:
Fullvel man ég fimmtíu ára sól,
fullvel meira en hálfrar aldar jól,
man það fyrst, að sviptur allri sút,
sat ég barn með rauðan vasaklút.
Nú, svo, skal ég segja þér, neitaði ég pening-
unum, en...... en sá mig um hönd, lagsmaður.
Að ég hafi gefið þá nokkurri ekkjunni? Hann
hristi höfuðið. — Nei, ekki aldeilis, ekki svo-
leiðis peninga. En ég fór með þá suður eftir —
til hennar Valgerðar. Ég sagði: Þetta eru blóð-
peningar, já, það sagði ég....Hún stóð þarna
kerlingin.....Nú bandaði hann frá sér og skall
á bekkinn.
— Feiti í hárið? spurði rakarinn.
— Nei, þakka yður fyrir, sagði ég.
Frá Simba á bekknum, söngur og raul — eins
og verkast vildi:
— Þeir sögðu við Jóa: ■— Nú sumir róa.
Hann sagði: — í glóandi farið þið.
Þá kom hún Gróa og greip í Jóa
og greyið sló hún í andlitið.
— Það er naumast hann er í esssinu sínu í
dag, mælti rakarinn. — Ef hann sénerar yður,
þá vísa ég honum auðvitað út.
— Nei, nei, sagði ég. -— Það er eins og þér
sögðuð: Hann gerir engum neitt.
Rakarinn kinkaði kolli, en sagði síðan:
— Bara hann slangri ekki í speglana.
— 0, við höfum auga með honum, sagði ég.
Simbi á bekknum:
— Já, það er dagsatt, að ég sagði: Þetta eru
blóðpeningar, Valgerður, þeir baneitruðustu
blóðpeningar, og þeir einustu, sem ég hef inn-
portað um dagana. Ég er alveg í vandræðum með
þá, en ég hef aldrei verið vanur að kasta pen-
ingum, og einhver hefur orðið til að hirða silf-
urpeningana, sem hann Júdas kastaði, og skilzt
mér þó, að þetta hafi aldrei verið yfir skitnar
sextíu krónur. já, ég var alveg í vandræðum, en
þá datt mér þú í hug: Þú gætir þó aldrei spillzt
á að taka við þeim.
Þögn.
Svo hvíslaði ég að rakaranum:
— Gaufið þér eitthvað við mig, meðan enginn
kemur inn.
— Sjálfsagt, sagði hann í flýti, en mér skild-
ist, að honum mundi um og ó að hlusta á hinn
meinlausa mann, sem fékk bara að sitja inni.
Enn stóð Simbi gamli á fætur. Svo sagði hann
með hægð:
— Ég tók upp peningana og rétti henni. Og
hvað haldið þið? Hún alveg hrifsaði þá til sín
og stakk þeim inn á brjóstið á sér, það gerði
hún. Og svo jós hún sér yfir mig:
— Ætli ég ætti þá ekki hjá þér, sagði hún,
— og þó meira væri, ef grant væri reiknað,
bölvað úrþvættið þitt! Ætli ég muni þá ekki,
orðaleppana þína, þegar ég í grandleysi bauð þér
meira kaup, ef þið yrðuð kyrr, þú og stelpan:
Þú sagðir:
— Þó að þú, heiðurskvinnan, tækir nú upp á
að gefa mykju út í mjólk, í staðinn fyrir mjólk
út í mykju — eins og hingað til, þá yrði ég ekki
augnablikinu lengur hér á heimilinu — og Þor-
finna ekki heldur.
Og hún hélt áfram:
— Já, og svo raukstu með hana, ólukkans
skjátuna og skækjuna, sem maður hirti upp úr
skítnum, og komst okkur Geira mínum í dóm
og sekt og hvað eina. En nú skalt þú sjá, að
eiður sér á Valgerði, þó að hún leggi þær inn,
þessar krónur, en gaman er að vita þig orðinn
vitlausan, því að það ertu. Mér hefðirðu trúlega
seinast fært þetta, ef þú hefðir verið með fullu
viti!
Simbi gamli þagnaði, hékk niður af sér. En
nú var rakarinn hættur að föndra við mig og
orðinn forvitinn:
— Simbi minn — hvernig var það með þessa
Þorfinnu ?
Simbi leit mjög alvarlega á spyrjandann.
Síðan, stutt, eindregið og eins og maður, sem
veit sig eiga nokkuð undir sér:
— Einn hárvatn — áður en ég fer út!
Ég ýtti í rakarann, og harín mælti:
— Klárt mál.
Simbi aftur álútur, leit síðan -yfir í horn:
— Þetta var vesaldarstelpa, og ég hafði
stundum stungið ýmsu að henni. En þegar ég
kom heim af vertíð, þá sá ég á öllu,að það átti
að fela hana fyrir mér — uppi á læstu dyralofti.
Ég var þrjá daga án þess að segja neitt, en svo
átti ég ekki eftir að vera nema f jóra. Þá braut ég
upp, karl minn. Og þarna lá þessi vesaldaraum-
ingi blár og blóðugur uppi í bedda. Já, og kas-
ólétt — ekki má gleyma því. Og hvað heldurðu
að strákdrjólinn eldri og kerlingarforaðið hafi
verið að telja hana á að gera? Stinga sér fram
af Brattanesinu, þar sem straumlagið er þannig,
að allt ber til hafs. Því ekki að kasta henni? Af
því, maður guðs og lifandi, að ef hún gerði það
sjálf, þá gátu þau svarið, að þau hefðu ekki kom-
ið nærri neinu. Þeir réðust á mig, báðir bræð-
urnir, og annan stakk ég í lærið, hæfilega ofar-
lega, og hinn sló ég í rot, þurfti hvorki helgrímu
né annað til þess. Þá kom kerlingarhelvítið með
336
V I K I N □ U R