Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Blaðsíða 71

merkissteinn til vitnisburðar um guð, og muni tala nú
á vorum tímum, svo hver sá, sem í raun og veru trúir
ritningunni, en hlýðir þó ekki rödd pýramídans, tapar
nokkru af því, sem guð hefir sérstaklega fyrirhugað
honum til trúarstyrkingar einmitt á þessum degi og
þessari öld. En jafnvel auk þess, er Biblían bendir til
pýramídans og getið verður hér á eftir, þá eru auð-
vitað inni í pýramídanum sjálfum feiknin öll af sönn-
unum um guðlegan innblástur.
Grein sú í ritningunni, er lýtur að pýramídanum
mikla og eigi hefir verið ljóst hvað þýddi fyrr en á
þessari vísindaöld, þegar þess var þörf, er í Jesajabók
19, 19—20: „Á þeim degi mun verða altari handa
Drottni í miðju Egyptalandi og merkissteinn (hebreksa
orðið „matstsebah — merkisteinn") handa Drottni við
landamærin, og það skal vera til merkis og vitnis-
burðar um Drottin hersveitanna í Egyptalandi, því þeir
munu hrópa til guðs vegna kúgaranna, og hann mun
senda þeim frelsara mikinn er mun losa þá úr ánauð".
í versum þessum er lýst ákveðnum merkissteini í
Egyptalandi, sem mun bera guði vitni á tímum mikill-
ar kúgunar, er séu undanfari mikillar frelsunar".
Þessi tilfærðu orð, úr bókinni „Boðskapur pýramíd-
ans mikla“, sýna að hér er mjög merkilegt mál á ferð-
inni, sem hver maður ætti að kynna sér. Bækur Jónasar
Guðmundssonar fara í svipaða átt. Meginmál þeirra
greina frá sannleiksgildi spádómanna í Biblíunni,
hvernig þeir hafa rætzt á ýmsum tímum í verulegum
atriðum og sýnast nú vera að rætast að fullu. Biblían
er, að miklu leyti, sögulegt rit. Hún segir frá afreks-
mönnum Tsraelsþjóðarinnar og er auk þess lögbók
þeirra. Hún greinir frá trúarbrögðum og guðsdýrkun
Tsraelsmanna og ýmsum þjóðflokkum er þeir höfðu
mök við. Biblían er einnig spádómabók hinna tólf æth-
kvísla ísraelsmanna. Við lestur bóka Jónasar Guð-
mundssonar og A. Rutherfords fer mann að langa til
þess að lesa nánar það heimildarrit sem þeir vitna
aðallega til, Biblíuna. Hafi maður gert eitthvað af því
áður, þá er víst, að nú verður lesturinn skiljanlegri og
maður finnur að hönd guðs er alls staðar með í verki.
Spámenn allra tíma eru innblásnir. Guð talar í gegn um
þá og gefur þeim sjón til að sjá það sem öðrum er
hulið. Hann felur þeim að kunngera samtíð sinni við-
burði líðandi stundar og það sem koma skal á næstu
árum og öldum. Hvað sem við mennirnir viljum um
það segia, þá er yfir oss vakað, og markvisst erum við
leiddir að ákveðnu marki. Þó misjafnlega gangi og mörg
sé torfæran, þá miðar samt áfram, upp á við að loka-
markinu.
„Spádómarnir um Island" eftir J. G. og „Hin mikla
arfleifð íslands" eftir A. R., eru. mjög athyglisverðar
bækur. Þær greina frá, að ísland sé eitt af merkilegustu
löndum heimsins, að íslendingum sé ætlað að leysa af
hendi undursamlegt og göfugt hlutverk, við fyrirhug-
aða stórviðburði í náinni framtíð. Það er talið, að þetta
milda ætlunarverk Islendinga muni verða til bless-
unar, ekki eingöngu þeim sjálfum, heldur og einnig
frændþjóðum þeirra, Norðurlandabúum, Engil-Söxum
og Keltum. Þessar bækur ættu allir að lesa, sér til gagns
og undirbúnings því, að taka við hinni miklu arfleifð,
sem í þessum bókum er boðuð.
Að lokum langar mig að geta hins nýja tímarits
Jónasar, „Dagrenning". Af því sem út er komið, spáir
það góðu um framtíðina. Ritið á að koma út annan
hvern mánuð. Þegar eru komin 4 hefti, prentuð á ágæt-
an pappír, prýdd myndum og hin vönduðustu að öllum
frágangi. Dagrenningu er ætlað að flytja svipað efni
og bækur ritstjórans gerðu. Einnig verða í ritinu frá-
sagnir um dulræna atburði. Ég fullyrði, að hér er á
ferðinni mjög merkilegt rit, sem ætti að ná til sem
flestra landsmanna. Það flytur efni, sem ætti að vera
hugleikið öllum mönnum sem á annað borð hugsa lengra
en til munns og maga. Við komumst ekki fram hjá þvi
(með góðu), að taka ákveðna afstöðu með eða mót
þeim málum er ritið fjallar um. Því verða menn að eign-
ast það og lesa, svo þeir geti myndað sér skoðun á
málunum, því hér er á ferðinni rödd hrópandans, sem
ekki verður þögguð í hel, því á bak við hana stendur
sá kraftur sem er til frá upphafi vega. Ég vil hvetja
áhugamenn um land allt, að safna sem flestum skil-
vísum kaupendum að ritinu, svo að það megi komast
inn á sem flest, eða helzt öll, heimili í landinu. 1 for-
málsorðum að ritinu segir ritstjórinn: „ísland er minnst
í ísraelsþjóða hópnum. Það er ekki víst að hlutverk þess
sé minna en annara við komu hins nýja dags. Það á
að vera hlutverk Dagrenningar að vekja íslendinga til
umhugsunar um það vandasama hlutverk sem bíður
þeirra í því efni.“
Júlíus Ólafsson,
vélstjóri.
Smœlki
Fíllinn.
Bókaforlag nokkurt efndi til verðlaunasamkeppni um
bók er fialla skyldi um fílinn. Voru keppendum að öðru
leyti gefnar óbundnar hendur. Þátttaka var góð og
komu ritgerðir á ýmsum tungumálum. Ritgerðirnar
báru þessi nöfn:
„Fílaveiðar". — Höfundur enskur.
„Ástalíf fílsins". Höf. franskur.
„Eru fílar til?“ Höf. rússneskur.
„Hundrað réttir úr fílakjöti“. Höf. danskur.
„Framleiðum stærri og betri fíla“. Höf. amerískur.
„Drög að formála að bók um fílinn“. Þrjú þykk bindi.
— Höf. þýzkur.
★
Huggun.
Presturinn heimsækir Jón gamla, sem er nýlega orð-
in ekkjumaður. Þegar prestur kemur inn, situr gamli
maðurinn með hálftæmda brennivínsflösku fyrir fram-
an sig.
— Er þetta nú þín eina huggun í einverunni?“ spyr
prestur.
— Ónei, ekki er það, prestur góður. Ég á aðra fulla
þarna í skápnum.
★
Auðugur Skoti auglýsti að hann gæfi 5 sterlingspund
hverjum þeim manni, sem fyrstur synti yfir Atlants-
hafið. Nóttina eftir hafði hann miður góðar svefnfarir
og dreymdi, að hann sæi sundgarpana stíga á land
eftir að hafa synt yfir Atlantshafið.
Daginn eftir auglýsti hann að menn yrðu að syna
fram og til balca, til þess að fá verðlaunin.
Þriðja daginn kom sú viðbót, að verðlaunin yrðu að-
eins afhent þeim, sem synt hefði fram og til baka l kafi.
VÍ K I N G U R
359