Sjómannablaðið Víkingur

Árgangur

Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Blaðsíða 34

Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Blaðsíða 34
þeirra. Strax og Halldór kom upp, faðmaði Gísli hann að sér, kyssti hann mörgum kossum og bað guð að blessa hans komu. Síðan heilsaði hann hásetunum með mikilli blíðu. Hann fylgd- ist með þeim, meðan þeir gengu frá báti og veiðarfærum og rétti þeim jafnvel hönd til þess að koma farangrinum í yztu verbúðina, sem Halldór hafði fengið fyrir sig og skipshöfnina. Þegar því var lokið, settist hann á tal við þá í búðinni. — Það er mikil guðsblessun að fá ykkui- hing- að, þessa hraustu menn, sagði hann og snippaði. — Það er þó einhver von um, að maður haldi lífi, þegar þið eruð komnir. — Ef guð lofar, getur maður kannske látið þig hafa bútung í soðið, elska, sagði Halldór. — Já, ég veit það, að þið eruð ekki svoleiðis menn, að láta mig deyja úr hungri, en það er líka eina vonin. — Ertu alveg orðinn bjargarlaus, elska? spurði Ifalldór og glotti við. — Hvað heldurðu, maður? Hvaða björg ætti ég að hafa, auminginn, sem ekkert kemst, og allt fer í börnin — það litla, sem maður á að haustinu. Það væri þó heldur, ef maður hefði einhverja heilsu til þess að bjarga sér, en það er öðru nær en svo sé. — Þú lítur nú ekkert illa út, sagði Hávarð- ur á Kambi. — Lít ég ekkert illa út! Hvernig viltu hafa mig maður? Ég sem ekkert er nema beinagrind- in, og þessi litlu hold ekkert nema lopi. — Er heilsan alltaf að versna, elska? spurði Halldór. — Ég hef aldrei haft neina heilsu, en hún fer alltaf versnandi, enda ekki nema eðlilegt um mig, gamalmennið, komið á grafarbarminn, svo að segja. — Þú ert ekki orðinn það gamall, sagði Jónas. — Margir eldri verða nú að hafa ofan af fyr- ir sér. — En það er heilsan, maður. Sífelldur bi-uni í handleggjunum, ef ég ætla að snerta á verki, og svo eru fæturnir — hnoðast undir mér, svo að ég verð stundum að skríða í húsin. Nei, það er ekki von, að ég geti bjargað mér, enda ekk- ert nema allsleysi hjá mér. Hann tók nokkra þögn. Hermann hafði komið skrínu sinni fyrir við rúmstokk sinn, og allt útlit var fyrir, að hann ætlaði að opna hana. — Það er ekki lítið ílát, sem þú hefur með þér, sagði Gísli og snippaði við. — Nógu er hún helvíti stór, ef hún væri full af bankóseðlum, sagði Hermann. — Sitthvað mun nú vera í svona stóru og fallegu íláti. — Jæja, svona sitt af hverju. — Ert þú ekki hjá honum Elíasi á Skriðu? 322 — Jú, hjá honum er ég. — Hann hefur víst alltaf haft nóg að bíta og brenna, sá maður, og ekki trúi ég, að hann geri sína vinnumenn illa út. — Þú getur nú fengið að sjá það, sagði Her- mann í þeim tón, sem þeir einir le.yfa sér, er hafa nóg til að miklast af. Gísli vatt sér yfir til Hei'manns og settist á rúmið hjá honum. í skrínunni var soðið hangi- kjöt, stafli af flatbrauði og fjórðungur af smjöri. Eymdarsvipurinn þokaðist burt af and- liti Gísla, og það ljómaði við þessa sýn. — Þarna er ekki bjargarskorturinn, sagði hann. — Það er rétt eins og hjá aumingjunum. Ekki hef ég séð hangikjöt í vetur nema rétt svolitla tægju á jólunum, enda ekki að tala um mig með mönnum eins og Elíasi, sem hefur nóg af öllu. — Og smjörið eldrautt. Þær eru kostugar hjá honum kýrnar. Þá er hangikjötið ekki neinar hortætlur. Það er engin furða, þótt menn geri gagn, þegar þeir hafa svona viðurgerning. — Áttu hvorki hangikjöt né smjör? spurði Hermann hissa. — Ég? Hvernig ætti ég að eiga það? — Nú, á hverju lifir þú maður? — Ég veit ekki, hvað á að segja um það, með mann eins og mig, sem ekkert á nema blávatn og barnaskít. — Það kalla ég nú þunnar trakteringár, en mætti ekki bjóða þér bita, — Það er nú ekki rétt af mér að vera að éta út úr þér, það sem þú átt að hafa til vorsins. En þaö er nýnæmi fyrir mig að smakka svona mat. Hermann rétti honum einn álitlegasta rifbit- ann úr skrínu sinni, en hinn tók við með þeim svip, sem verið væri að leysa hann úr áþján. Hann smjattaði á góðmetinu milli þess, sem hann færði gefandanum lofgjörð fyrir höfðing- skap og gjafmildi. Kjötskammtinum fylgdi flat- brauð með eins þykku smjöri og brauðið var, og var þetta móttekið með nýrri lofgerð. Fleiri af vermönnunum vildu traktera hinn hrjáða mann og buðu honum að líta í skrínur sínar og bragða á nestinu. Tók Gísli boði þeirra með fögnuði og flutti hverjum þeirra nýja þakkargjörð, en áður en hann fengi at- hugað um matarbirgðir allra, kom sú fregn í búðina, að nú væru þeir Hannes og Jónatan alveg að lenda. Áskildi Gísli sér þá rétt til þess að fresta því að sjá matarbirgðir þeirra, sem hann enn átti eftir að skoða hjá. Á móti komu- mönnum varð hann að taka og grennslast eftir, hvað farangur þeirra geymdi. Það var gæftalítið framan af vorinu, sífelld- ur austan þræsingur, svo að mjög sjaldan var liægt að róa niður á djúpmið, en fiskur enn ekki VÍKllNGUR
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88

x

Sjómannablaðið Víkingur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sjómannablaðið Víkingur
https://timarit.is/publication/335

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.