Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Síða 34

þeirra. Strax og Halldór kom upp, faðmaði Gísli
hann að sér, kyssti hann mörgum kossum og
bað guð að blessa hans komu. Síðan heilsaði
hann hásetunum með mikilli blíðu. Hann fylgd-
ist með þeim, meðan þeir gengu frá báti og
veiðarfærum og rétti þeim jafnvel hönd til þess
að koma farangrinum í yztu verbúðina, sem
Halldór hafði fengið fyrir sig og skipshöfnina.
Þegar því var lokið, settist hann á tal við þá í
búðinni.
— Það er mikil guðsblessun að fá ykkui- hing-
að, þessa hraustu menn, sagði hann og snippaði.
— Það er þó einhver von um, að maður haldi
lífi, þegar þið eruð komnir.
— Ef guð lofar, getur maður kannske látið
þig hafa bútung í soðið, elska, sagði Halldór.
— Já, ég veit það, að þið eruð ekki svoleiðis
menn, að láta mig deyja úr hungri, en það er
líka eina vonin.
— Ertu alveg orðinn bjargarlaus, elska? spurði
Ifalldór og glotti við.
— Hvað heldurðu, maður? Hvaða björg ætti
ég að hafa, auminginn, sem ekkert kemst, og
allt fer í börnin — það litla, sem maður á að
haustinu. Það væri þó heldur, ef maður hefði
einhverja heilsu til þess að bjarga sér, en það
er öðru nær en svo sé.
— Þú lítur nú ekkert illa út, sagði Hávarð-
ur á Kambi.
— Lít ég ekkert illa út! Hvernig viltu hafa
mig maður? Ég sem ekkert er nema beinagrind-
in, og þessi litlu hold ekkert nema lopi.
— Er heilsan alltaf að versna, elska? spurði
Halldór.
— Ég hef aldrei haft neina heilsu, en hún fer
alltaf versnandi, enda ekki nema eðlilegt um
mig, gamalmennið, komið á grafarbarminn, svo
að segja.
— Þú ert ekki orðinn það gamall, sagði Jónas.
— Margir eldri verða nú að hafa ofan af fyr-
ir sér.
— En það er heilsan, maður. Sífelldur bi-uni
í handleggjunum, ef ég ætla að snerta á verki,
og svo eru fæturnir — hnoðast undir mér, svo
að ég verð stundum að skríða í húsin. Nei, það
er ekki von, að ég geti bjargað mér, enda ekk-
ert nema allsleysi hjá mér.
Hann tók nokkra þögn. Hermann hafði komið
skrínu sinni fyrir við rúmstokk sinn, og allt
útlit var fyrir, að hann ætlaði að opna hana.
— Það er ekki lítið ílát, sem þú hefur með
þér, sagði Gísli og snippaði við.
— Nógu er hún helvíti stór, ef hún væri full
af bankóseðlum, sagði Hermann.
— Sitthvað mun nú vera í svona stóru og
fallegu íláti.
— Jæja, svona sitt af hverju.
— Ert þú ekki hjá honum Elíasi á Skriðu?
322
— Jú, hjá honum er ég.
— Hann hefur víst alltaf haft nóg að bíta og
brenna, sá maður, og ekki trúi ég, að hann geri
sína vinnumenn illa út.
— Þú getur nú fengið að sjá það, sagði Her-
mann í þeim tón, sem þeir einir le.yfa sér, er
hafa nóg til að miklast af.
Gísli vatt sér yfir til Hei'manns og settist á
rúmið hjá honum. í skrínunni var soðið hangi-
kjöt, stafli af flatbrauði og fjórðungur af
smjöri. Eymdarsvipurinn þokaðist burt af and-
liti Gísla, og það ljómaði við þessa sýn. — Þarna
er ekki bjargarskorturinn, sagði hann. —
Það er rétt eins og hjá aumingjunum. Ekki hef
ég séð hangikjöt í vetur nema rétt svolitla
tægju á jólunum, enda ekki að tala um mig með
mönnum eins og Elíasi, sem hefur nóg af öllu.
— Og smjörið eldrautt. Þær eru kostugar hjá
honum kýrnar. Þá er hangikjötið ekki neinar
hortætlur. Það er engin furða, þótt menn geri
gagn, þegar þeir hafa svona viðurgerning.
— Áttu hvorki hangikjöt né smjör? spurði
Hermann hissa.
— Ég? Hvernig ætti ég að eiga það?
— Nú, á hverju lifir þú maður?
— Ég veit ekki, hvað á að segja um það, með
mann eins og mig, sem ekkert á nema blávatn
og barnaskít.
— Það kalla ég nú þunnar trakteringár, en
mætti ekki bjóða þér bita,
— Það er nú ekki rétt af mér að vera að éta
út úr þér, það sem þú átt að hafa til vorsins.
En þaö er nýnæmi fyrir mig að smakka svona
mat.
Hermann rétti honum einn álitlegasta rifbit-
ann úr skrínu sinni, en hinn tók við með þeim
svip, sem verið væri að leysa hann úr áþján.
Hann smjattaði á góðmetinu milli þess, sem
hann færði gefandanum lofgjörð fyrir höfðing-
skap og gjafmildi. Kjötskammtinum fylgdi flat-
brauð með eins þykku smjöri og brauðið var,
og var þetta móttekið með nýrri lofgerð.
Fleiri af vermönnunum vildu traktera hinn
hrjáða mann og buðu honum að líta í skrínur
sínar og bragða á nestinu. Tók Gísli boði
þeirra með fögnuði og flutti hverjum þeirra
nýja þakkargjörð, en áður en hann fengi at-
hugað um matarbirgðir allra, kom sú fregn í
búðina, að nú væru þeir Hannes og Jónatan
alveg að lenda. Áskildi Gísli sér þá rétt til þess
að fresta því að sjá matarbirgðir þeirra, sem
hann enn átti eftir að skoða hjá. Á móti komu-
mönnum varð hann að taka og grennslast eftir,
hvað farangur þeirra geymdi.
Það var gæftalítið framan af vorinu, sífelld-
ur austan þræsingur, svo að mjög sjaldan var
liægt að róa niður á djúpmið, en fiskur enn ekki
VÍKllNGUR