Sjómannablaðið Víkingur

Árgangur

Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Síða 34

Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Síða 34
þeirra. Strax og Halldór kom upp, faðmaði Gísli hann að sér, kyssti hann mörgum kossum og bað guð að blessa hans komu. Síðan heilsaði hann hásetunum með mikilli blíðu. Hann fylgd- ist með þeim, meðan þeir gengu frá báti og veiðarfærum og rétti þeim jafnvel hönd til þess að koma farangrinum í yztu verbúðina, sem Halldór hafði fengið fyrir sig og skipshöfnina. Þegar því var lokið, settist hann á tal við þá í búðinni. — Það er mikil guðsblessun að fá ykkui- hing- að, þessa hraustu menn, sagði hann og snippaði. — Það er þó einhver von um, að maður haldi lífi, þegar þið eruð komnir. — Ef guð lofar, getur maður kannske látið þig hafa bútung í soðið, elska, sagði Halldór. — Já, ég veit það, að þið eruð ekki svoleiðis menn, að láta mig deyja úr hungri, en það er líka eina vonin. — Ertu alveg orðinn bjargarlaus, elska? spurði Ifalldór og glotti við. — Hvað heldurðu, maður? Hvaða björg ætti ég að hafa, auminginn, sem ekkert kemst, og allt fer í börnin — það litla, sem maður á að haustinu. Það væri þó heldur, ef maður hefði einhverja heilsu til þess að bjarga sér, en það er öðru nær en svo sé. — Þú lítur nú ekkert illa út, sagði Hávarð- ur á Kambi. — Lít ég ekkert illa út! Hvernig viltu hafa mig maður? Ég sem ekkert er nema beinagrind- in, og þessi litlu hold ekkert nema lopi. — Er heilsan alltaf að versna, elska? spurði Halldór. — Ég hef aldrei haft neina heilsu, en hún fer alltaf versnandi, enda ekki nema eðlilegt um mig, gamalmennið, komið á grafarbarminn, svo að segja. — Þú ert ekki orðinn það gamall, sagði Jónas. — Margir eldri verða nú að hafa ofan af fyr- ir sér. — En það er heilsan, maður. Sífelldur bi-uni í handleggjunum, ef ég ætla að snerta á verki, og svo eru fæturnir — hnoðast undir mér, svo að ég verð stundum að skríða í húsin. Nei, það er ekki von, að ég geti bjargað mér, enda ekk- ert nema allsleysi hjá mér. Hann tók nokkra þögn. Hermann hafði komið skrínu sinni fyrir við rúmstokk sinn, og allt útlit var fyrir, að hann ætlaði að opna hana. — Það er ekki lítið ílát, sem þú hefur með þér, sagði Gísli og snippaði við. — Nógu er hún helvíti stór, ef hún væri full af bankóseðlum, sagði Hermann. — Sitthvað mun nú vera í svona stóru og fallegu íláti. — Jæja, svona sitt af hverju. — Ert þú ekki hjá honum Elíasi á Skriðu? 322 — Jú, hjá honum er ég. — Hann hefur víst alltaf haft nóg að bíta og brenna, sá maður, og ekki trúi ég, að hann geri sína vinnumenn illa út. — Þú getur nú fengið að sjá það, sagði Her- mann í þeim tón, sem þeir einir le.yfa sér, er hafa nóg til að miklast af. Gísli vatt sér yfir til Hei'manns og settist á rúmið hjá honum. í skrínunni var soðið hangi- kjöt, stafli af flatbrauði og fjórðungur af smjöri. Eymdarsvipurinn þokaðist burt af and- liti Gísla, og það ljómaði við þessa sýn. — Þarna er ekki bjargarskorturinn, sagði hann. — Það er rétt eins og hjá aumingjunum. Ekki hef ég séð hangikjöt í vetur nema rétt svolitla tægju á jólunum, enda ekki að tala um mig með mönnum eins og Elíasi, sem hefur nóg af öllu. — Og smjörið eldrautt. Þær eru kostugar hjá honum kýrnar. Þá er hangikjötið ekki neinar hortætlur. Það er engin furða, þótt menn geri gagn, þegar þeir hafa svona viðurgerning. — Áttu hvorki hangikjöt né smjör? spurði Hermann hissa. — Ég? Hvernig ætti ég að eiga það? — Nú, á hverju lifir þú maður? — Ég veit ekki, hvað á að segja um það, með mann eins og mig, sem ekkert á nema blávatn og barnaskít. — Það kalla ég nú þunnar trakteringár, en mætti ekki bjóða þér bita, — Það er nú ekki rétt af mér að vera að éta út úr þér, það sem þú átt að hafa til vorsins. En þaö er nýnæmi fyrir mig að smakka svona mat. Hermann rétti honum einn álitlegasta rifbit- ann úr skrínu sinni, en hinn tók við með þeim svip, sem verið væri að leysa hann úr áþján. Hann smjattaði á góðmetinu milli þess, sem hann færði gefandanum lofgjörð fyrir höfðing- skap og gjafmildi. Kjötskammtinum fylgdi flat- brauð með eins þykku smjöri og brauðið var, og var þetta móttekið með nýrri lofgerð. Fleiri af vermönnunum vildu traktera hinn hrjáða mann og buðu honum að líta í skrínur sínar og bragða á nestinu. Tók Gísli boði þeirra með fögnuði og flutti hverjum þeirra nýja þakkargjörð, en áður en hann fengi at- hugað um matarbirgðir allra, kom sú fregn í búðina, að nú væru þeir Hannes og Jónatan alveg að lenda. Áskildi Gísli sér þá rétt til þess að fresta því að sjá matarbirgðir þeirra, sem hann enn átti eftir að skoða hjá. Á móti komu- mönnum varð hann að taka og grennslast eftir, hvað farangur þeirra geymdi. Það var gæftalítið framan af vorinu, sífelld- ur austan þræsingur, svo að mjög sjaldan var liægt að róa niður á djúpmið, en fiskur enn ekki VÍKllNGUR
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88

x

Sjómannablaðið Víkingur

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Sjómannablaðið Víkingur
https://timarit.is/publication/335

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.