Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Blaðsíða 50

Jesús bróðir bezti — hann hjálpar stundum, ef
rétt er farið að honum — og nú kemur rétta
orðið:
Bágt á hann, sá sem stýrir!
Nú horfði Simbi á mig stórum, þrútnum. en
samt vökulum augum.
— Og svo? sagði ég einungis.
Hann kinkaði kolli; hann leit undan, — hann
tók upp rauðan vasaklút og þurrkaði sér um
ennið. Svo sé hann saman í herðunum og leit
til mín ýmist í angist eða spurn. Síðan sagði
hann, hikandi, stamandi, svo sem hlustandi eftir
hreimi orðanna, ætlaði varla að þora að sleppa
þeim, frekar en líf hans og velferð lægi við, að
þarna skeikaði honum ekki:
— Og þá, ef einhver á bágt, ef sá á bágt, sem
á að stýra, er maður þá ekki skyldugur til að
hjálpa honum? Hátt, hiklítið: — Já, er þá ekki
hver maður skyldugur til að reyna að hjálpa
þeim, sem stýrir?
Nú kinkaði ég lítillega kolli.
Simbi gamli eftir undrun og hlustandi þögn:
— Já, mikið hefur þú látið ógert um dagana,
Simbi greyið. Enn þögull. Síðan. — Ho, það væri
ekki nema mér líkt, bölvuðu fíflinu, að eyða nú
því sem eftir er í fundát út í það. Nei, það var
hvíslað hérna áðan, og ég er bara hreint eins og
nýsleginn túskildingur, lagsmaður. Nú fer Simbi
og dútlar eitthvað fyrir vinkonu sína Valgerði,
sem ein er orðin og enginn vill vera hjá — og
svo ræ ég og stýri — og teymi undir einhverjum
til kirkju í haust. Og svo fer ég heim um jólin
— til hennar Stínu systur, og syng versið. Þögn.
Svo í spum: — Versið það? Hjá, einmitt það:
.... sviftur allri sút
sat ég barn með rauðan vasaklút .....
Svona yrkja þeir, sem drottinn lætur yrkja
fyrir mæðurnar til að kenna það börnunum.
Hann ók sér öllum og skimaði, en sagði síðan:
— Hja, nú þarf Simbi að flýta sér, elskurnar
mínar, — gæðadrengur, húsbóndinn hérna.
— Hvernig er það, Simbi minn, Manstu ekki
eftir glasinu? spurði rakarinn.
— Ha? Glasi hvaða? Ha? Jú, strammaranum.
Æ, elsku vinur, ég held ég bara þurfi þess ekki.
Drífðu það hreinlega í hausinn á einhverjum,
sem ekki veitir af því, sko, svona í hárið! Ég
hef oft haft gaman af að sjá þig hamast á
þeim eins og þú værir að hnoða mör ....... En
sem sagt ..... Allt í einu kom hik á hann, og
hann klóraði sér. Því næst: — Bíddu við, lags-
maður! Ætli það væri ekki réttast, að ég tæki það
með og færði honum það, honum Sigga sjopp?
Þetta er orðinn svoddan aumingi, hvort sem er,
og marga glyrnuna gaf hann mér, þegar ég var
að spila lönguvitleysuna við sjálfan mig!
Ég setti upp hattinn, kinkaði kolli og greip í
snerilinn:
Lýsing á Kolbeinsey
Jón Norðmann lýsir Kolbeinsey á þessa leið (um
1849).
Norður af Grímsey, þó til vesturs, 12 — sumir
segja 10 — vikur undan, er ey sú, er Grímseyingar
kalla Kolbeinsey, en Hollendingar Mavaklimp. Hún
kvað vera um helmingi minni en Grímsey. Til hennar
segja Hollendingar að frá Grímsey liggi grunnrif með
G0 faðma dýpi á, slitnar það rif á einum stað, svo að
djúpt en mjótt sund er á milli. Vestur af rifi þessu
er sagt sumsstaðar 200 faðma djúþ.. Við téða ey segja
Hollendingar að sé hákarl svo mikill, að ei sé vært til
fiskjar. Við hana kvað útgrynni vera, sker og brim.
Suðvestan á henni kvað lending vera allgóð, gróður-
laus er hún sögð, upprísandi vestan að með bjargi
austan á eins og Grímsey, en þó miklu lægri. Tjörn ein
kvað á henni vera. Æðarfugl halda menn þar sé mik-
ill og nota Hollendingar sér hann. Selir kvað mikir vera
við hana og uppi á henni, þar á meðal seltegund sú,
er hvítkampur heitir; er hann sagður alhvítur, stór
mjög og grimmur. Ætlun og munnmæli Grímseyinga
eru þau, að við hana eða þó heldur við sker nokkur
norövestur af henni, muni geirfugl vera. Enginn hefur
íslenskur, svo menn til viti, þangað farið frá því
Jón stólpi kallaður þess vegna, að hann á Grímseyjar-
bjargi (á Stórabratta) reisti upp 20 álna tré og vafði
hvítu vaðmáli; er mælt hann hafi þá séð hina eyna,
er stólpinn hvarf.
Selir viö Grímsey
Selir kæptu fyrr meir í Básavík, en nú er það látur
af lagt. Fyrrum höfðu selir til og frá við eyna
iegið uppi á skerjum. Er þess getið, að Jón nokkur,
er fyrrum bjó á Eiðum, drap mjög marga seli („með
fangbrögðum", að sagt er). Að lokum hitti hann einn
fyrir rauðflekkóttan, var sá verstur viðfangs. Lauk þó
svo, að Jón sigraði hann, en kobbi beit nefið af Jóni,
og var Jón síðan „selnefur" kallaður. í nú lifanda
minni hafa selir nokkuð legið uppi á skerjum, nú sézt
varla selur nema í Básavík og er hann svo styggur, að
sjaldan heppnast að skjóta hann tii muna, en rotun
verður eig við komið vegna brima.
(Úr Grímseyjarlýsingu séra Jóns Norðmanns).
— Vertu sæll, og góða ferð suður eftir, og
gleðileg jól.
Svo vatt ég mér út.
33B
VIKINGUR