Sjómannablaðið Víkingur

Árgangur

Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Blaðsíða 35

Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Blaðsíða 35
gengiim upp. Fljótlega settist að ráðsettum mönnum kvíði um vertíðina, og áhyggjusvipur- inn varð fastari á ásjónum formannanna við hvern gæftaleysisdaginn, sem leið. Nú var svo komið, að þeir voru hættir að mestu að virða sameiginlega fyrir sér veðurútlit og horfur, en skutust sinn í hverju lagi út undir búðarvegg á kvöldin, þegar eitthvað létti undir til hafsins og far skýjanna sýndist hóglátara en áður. En þetta voru alltaf svikaglýjur, og sami austan garrinn hélzt að morgni, með kafaldshraglanda eða sortabyl. Það bar þó við enn, að formenn hittust tveir og tveir af tilviljun undir búðar- vegg, þegar þeir voru að gá til veðurs á kvöldin. En þeir sögðu orðið fátt, pontur þeirra voru tómar, eða alltaf lítið í þeim, og þeir voru Iiættir að bjóða þær fram. Svo var það eitt kvöld, er þeir Halldór og Iíannes hittust. Þeir litu hvor á annan og sögðu í fyrstu ekkert. Loks leit Halldór daufum aug- um á Hannes og sagði: — Ekki er hann fallegur núna, elska. — 0, nei, það er sami korgurinn og ótíðin. — Guð má vita, hvar þetta lendir. — Hann batnar ekki fyrr en á hvítasunnu. — Ég skal nú ekki segja um það. Hvað gerir hann upp úr Krossmessunni? Oft skiptir hann nú um þá. — Og ég veit ekki. Það er eins og hann skeyti ekki lengur um neina merkisdaga. Svo héldu þeir vondaprir aftur inn í búðir sínar. Það var með daufasta móti í Keflavík þetta vor. Bátarnir voru ekki nema þrír, og svo bætt- ist ótíðin við. Skipshafnirnar voru fyrir löngu búnar að athuga lóðaslíurnar, höfðu mörgum sinnum farið yfir þær, skipt um tauma og at- hugað þyninn. Niðurstöðurnar höfðu þeir einnig margrakið og stímað þær saman, þar sem liðir voru komnir á þær. Við uppihöld hafði einnig verið gert, svo að þau voru pottþétt Og nú var ekkert nema aðgerðarleysið í hinni löngu bið eftir gæftum. Búðirnar stóðu undir brekkurótum ofan sjáv- arkambsins og voru grafnar inn í brattann, ris- lágar og samgrónai' brekkunni. Meðfram veggj- um í hverri búð voru rúmbálkar, og sváfu tveir í hverju rúmi, en skrínum þeirra var komið f.vr- ir meðfram rúmstokkunum. í öðrum enda búð- arinnar voru veiðarfæri og sjóklæði geymd, og þar var beitt, þegar guð lofaði Loftið í hverri búð var blandið þráalykt og ýlduþef af gamalli beitu og veiðarfærum. Hásetarnir lágu löngum í rúmum sínum landlegudagana, þegar ekkert varð aðhafzt, og sváfu eðá reyndu að sofa, þótt þeir væru fyrir löngu búnir að sofa yfir sig. Einstaka sinnum ráfuðu þeir út um kambinn og í næstu búð, væri út farandi fyrir byl. Allir voru alvarlegir og jafnvel þeir, sem litla alvöru áttu til. Hér var fátt til þess að gleðjast við í lang- varandi ótíð. Halldór Andrésson var mjög orðinn beygður af miskunnarleysi tíðarfarsins. Hann lá löngum á daginn uppi í rúmi sínu, athugaði þess á milli um veiðarfærin, sem hann var ótal sinnum bú- inn að grandskoða. Oft heyrðust frá honum þungar stunur, og hann bað títt guð að hjálpa sér, og áhyggjusvipurinn varð fastari við andlit hans með hverjum degi. Hann þoldi ekki leng- ur neitt glens í sinni búð, fannst þáð guðlast á þeim þrengingartímum, sem yfir gengu. Tveir af hásetum hans, þeir Hermann og Árni, áttu þó erfitt með að halda tilhlýðilegri alvöru í þrengingunum. Þeim varð á að tala digurbarka- lega um tíðarfarið og höfuðskepnurnar — héldu að einhvern tíma mundi þessi helvítis garri taka enda, og þá skyldi verða tekið í ár. Þótt hann væri vondur nú, mundi hann einhvern tíma skammast sín og gera góða tíð. Svo óguðlegt tal þoldi Halldór ekki og froðufelldi í hneykslun sinni, meðan hann tyftaði þá með kjarnmestu skammaryrðum, sem hann fann í það og það skiptið. Þeim fannst þá hæfa að lægja seglin, urðu þögulir, meðan þeir sátu í búðinni, og létu aðra háseta í friði. En þeim varð alltaf búðarsetan erfið og hin iðrunarfulla þögn kveljandi. Þá leit- uðu þeir í aðrar búðir og sögðu þar þær fregn- ir, að Halldór formaður væri orðinn móðursjúk lcerling og læsi bænir allan daginn. En gems þeirra fékk litlar undirtektir. f hinum búðunum tveim hafði alvaran einnig sezt að, og það reynd- ist varla fært að fá hina yngstu háseta til þess að munnhöggvast við sig og því síður til áfloga. Þá var þeirra síðasta von, að hægt væri að finna Gísla bónda, tala við hann um heilsuleysi hans, biðja hann um mat og herma eftir honum. Fyrst eftir að vermennirnir komu, var Gísli daglegur gestur í búðum þeirra og venjulega á þeim tíma, sem þeir opnuðu skrínur sínar til þess að matast. Hann kom með nýjar lýsingar á heilsufari sínu og fátækt, og fékk í hvert skipti einhvers að njóta af góðgæti því, sem skrínur vermannanna geymdu. Svona hélt liann áfram, þar til engin matarskrína í verbúðunum var honum ókunnug. Brátt tóku þeir Hermann og Árni að herma eftir honum, snippuðu í takt við hann og stældu málróm hans. Spurðu þeir hann, hvað hann hefði lagt sér til matar þann daginn og hvernig börnum hans gengi að fram- leiða honum björg. Gísli lét löngum sem hann heyrði ekki spott þeirra, en sagði bljúgum rómi, þegar ekki var nægt að leiða tal þeirra hjá sér, að þeir, sem væru í fullum blóma og hefðu nóg að bíta og brenna, gætu gert gys að aumingjun- um, sem ekki gætu bjargað sér. Hitt væri annað, V I K I N G U R 323
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88

x

Sjómannablaðið Víkingur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sjómannablaðið Víkingur
https://timarit.is/publication/335

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.