Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Qupperneq 35

gengiim upp. Fljótlega settist að ráðsettum
mönnum kvíði um vertíðina, og áhyggjusvipur-
inn varð fastari á ásjónum formannanna við
hvern gæftaleysisdaginn, sem leið. Nú var svo
komið, að þeir voru hættir að mestu að virða
sameiginlega fyrir sér veðurútlit og horfur, en
skutust sinn í hverju lagi út undir búðarvegg á
kvöldin, þegar eitthvað létti undir til hafsins
og far skýjanna sýndist hóglátara en áður. En
þetta voru alltaf svikaglýjur, og sami austan
garrinn hélzt að morgni, með kafaldshraglanda
eða sortabyl. Það bar þó við enn, að formenn
hittust tveir og tveir af tilviljun undir búðar-
vegg, þegar þeir voru að gá til veðurs á
kvöldin. En þeir sögðu orðið fátt, pontur þeirra
voru tómar, eða alltaf lítið í þeim, og þeir voru
Iiættir að bjóða þær fram.
Svo var það eitt kvöld, er þeir Halldór og
Iíannes hittust. Þeir litu hvor á annan og sögðu
í fyrstu ekkert. Loks leit Halldór daufum aug-
um á Hannes og sagði:
— Ekki er hann fallegur núna, elska.
— 0, nei, það er sami korgurinn og ótíðin.
— Guð má vita, hvar þetta lendir.
— Hann batnar ekki fyrr en á hvítasunnu.
— Ég skal nú ekki segja um það. Hvað gerir
hann upp úr Krossmessunni? Oft skiptir hann
nú um þá.
— Og ég veit ekki. Það er eins og hann skeyti
ekki lengur um neina merkisdaga.
Svo héldu þeir vondaprir aftur inn í búðir
sínar.
Það var með daufasta móti í Keflavík þetta
vor. Bátarnir voru ekki nema þrír, og svo bætt-
ist ótíðin við. Skipshafnirnar voru fyrir löngu
búnar að athuga lóðaslíurnar, höfðu mörgum
sinnum farið yfir þær, skipt um tauma og at-
hugað þyninn. Niðurstöðurnar höfðu þeir einnig
margrakið og stímað þær saman, þar sem liðir
voru komnir á þær. Við uppihöld hafði einnig
verið gert, svo að þau voru pottþétt Og nú var
ekkert nema aðgerðarleysið í hinni löngu bið
eftir gæftum.
Búðirnar stóðu undir brekkurótum ofan sjáv-
arkambsins og voru grafnar inn í brattann, ris-
lágar og samgrónai' brekkunni. Meðfram veggj-
um í hverri búð voru rúmbálkar, og sváfu tveir
í hverju rúmi, en skrínum þeirra var komið f.vr-
ir meðfram rúmstokkunum. í öðrum enda búð-
arinnar voru veiðarfæri og sjóklæði geymd, og
þar var beitt, þegar guð lofaði Loftið í hverri
búð var blandið þráalykt og ýlduþef af gamalli
beitu og veiðarfærum. Hásetarnir lágu löngum
í rúmum sínum landlegudagana, þegar ekkert
varð aðhafzt, og sváfu eðá reyndu að sofa, þótt
þeir væru fyrir löngu búnir að sofa yfir sig.
Einstaka sinnum ráfuðu þeir út um kambinn og
í næstu búð, væri út farandi fyrir byl. Allir voru
alvarlegir og jafnvel þeir, sem litla alvöru áttu
til. Hér var fátt til þess að gleðjast við í lang-
varandi ótíð.
Halldór Andrésson var mjög orðinn beygður
af miskunnarleysi tíðarfarsins. Hann lá löngum
á daginn uppi í rúmi sínu, athugaði þess á milli
um veiðarfærin, sem hann var ótal sinnum bú-
inn að grandskoða. Oft heyrðust frá honum
þungar stunur, og hann bað títt guð að hjálpa
sér, og áhyggjusvipurinn varð fastari við andlit
hans með hverjum degi. Hann þoldi ekki leng-
ur neitt glens í sinni búð, fannst þáð guðlast á
þeim þrengingartímum, sem yfir gengu. Tveir
af hásetum hans, þeir Hermann og Árni, áttu
þó erfitt með að halda tilhlýðilegri alvöru í
þrengingunum. Þeim varð á að tala digurbarka-
lega um tíðarfarið og höfuðskepnurnar — héldu
að einhvern tíma mundi þessi helvítis garri taka
enda, og þá skyldi verða tekið í ár. Þótt hann
væri vondur nú, mundi hann einhvern tíma
skammast sín og gera góða tíð. Svo óguðlegt tal
þoldi Halldór ekki og froðufelldi í hneykslun
sinni, meðan hann tyftaði þá með kjarnmestu
skammaryrðum, sem hann fann í það og það
skiptið.
Þeim fannst þá hæfa að lægja seglin, urðu
þögulir, meðan þeir sátu í búðinni, og létu aðra
háseta í friði. En þeim varð alltaf búðarsetan
erfið og hin iðrunarfulla þögn kveljandi. Þá leit-
uðu þeir í aðrar búðir og sögðu þar þær fregn-
ir, að Halldór formaður væri orðinn móðursjúk
lcerling og læsi bænir allan daginn. En gems
þeirra fékk litlar undirtektir. f hinum búðunum
tveim hafði alvaran einnig sezt að, og það reynd-
ist varla fært að fá hina yngstu háseta til þess
að munnhöggvast við sig og því síður til áfloga.
Þá var þeirra síðasta von, að hægt væri að finna
Gísla bónda, tala við hann um heilsuleysi hans,
biðja hann um mat og herma eftir honum.
Fyrst eftir að vermennirnir komu, var Gísli
daglegur gestur í búðum þeirra og venjulega á
þeim tíma, sem þeir opnuðu skrínur sínar til
þess að matast. Hann kom með nýjar lýsingar
á heilsufari sínu og fátækt, og fékk í hvert
skipti einhvers að njóta af góðgæti því, sem
skrínur vermannanna geymdu. Svona hélt liann
áfram, þar til engin matarskrína í verbúðunum
var honum ókunnug. Brátt tóku þeir Hermann
og Árni að herma eftir honum, snippuðu í takt
við hann og stældu málróm hans. Spurðu þeir
hann, hvað hann hefði lagt sér til matar þann
daginn og hvernig börnum hans gengi að fram-
leiða honum björg. Gísli lét löngum sem hann
heyrði ekki spott þeirra, en sagði bljúgum rómi,
þegar ekki var nægt að leiða tal þeirra hjá sér,
að þeir, sem væru í fullum blóma og hefðu nóg
að bíta og brenna, gætu gert gys að aumingjun-
um, sem ekki gætu bjargað sér. Hitt væri annað,
V I K I N G U R
323