Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1972, Page 13

Jón Steingrímsson.
landið sést í fjarska. Rússnesku
landamærin eru þarna að norðan-
verðu, þess vegna eru þarna háir
varðturnar með vissu millibiii.
Þeir stóðu reyndar auðir og það
kom sér vel fyrir þrenninguna,
sem við sáum á flótta yfir fljótið
og komst heilu og höldnu yfir.
Þetta voru 3 villisvín og má geta
nærri hvernig vistin er þeim
megin.
Sulina heitir lítill bær nærri
innsiglingunni. Þar var lagst að
og embættismenn og vopnaðir
hermenn athuguðu skip og áhöfn.
Ekki var það nærri eins strangt
og í Rússlandi eða A-Þýzkalandi.
Við burtförina í bakaleið voru
engar tafir. Fyrir ofan Sulina tók
við gróðursælt land. Þetta var
sólríkan sumardag og sveitasæl-
an blasti við eins og maður sá
hana í myndabókum í æsku. Það
voru hvorki bílar né traktorar til
þess að truflakyrrðinaenbúsmal-
inn var á beit, hestar, kýr og
kindur, geitur, gæsir og svín. End-
ur á polli, hundar og hænsni hér
og þar og það vantaði heldur ekki
köttinn. Það er ekki á hverjum
degi sem sjómenn sigla um slík-
an dýragarð. Þarna voru líka
menn önnum kafnir við að koma
sér upp leirkofum með stráþök-
um, byggingarefnið var við
hendina, sem var leðja og
sef framan við hlaðvarpann.
Þessi leirbindingshús litu
VlKINGUR
samt ekkert illa út og virt-
ust vera einu íbúðarhúsin
þarna á bökkunum. Þessi frum-
stæði búskaparmáti leiddi hug-
ann að nöktum indjánunum við
hið mikla Orinoco-fljót, sem láta
sér nægja að reisa þakið úr svip-
uðu efni, en þar var ekki þörf á
veggjum. Þeir aftur á móti þutu
áfram á eintrjáningum með utan-
borðsmótora, en karlarnir hér
streðuðu og börðu móti straum á
róðararbátum, eða drógu þá með-
fram bökkunum. Þegar ofar dró
fórum við öðru hvoru að mæta
stórum flugskíðabátum með rúss-
neskum bókstöfum. Þeir munu
vera í föstum ferðum milli bæja,
en fáir voru farþegarnir. Engir
skemmtibátar voru sjáanlegir,
sem annars er krökt af á vatna-
leiðum V-Evrópu og N-Ameríku.
Þó mættum við einkennilegum
farkostum, sem er víst eina tæki
innfæddra til fljótandi munaðar-
lífs. Það voru stórir blá- og dökk-
málaðir prammar eða húsbátar,
við skulum bara kalla það fljót-
andi pakkhús, sem dregin voru af
kolakyntum dráttarbátum. Fólk-
inu var pakkað í þetta og reyndi
það að njóta sólarinnar, en ekki
sást það dýfa sér í þótt það væri
sundklætt.
Ég læt þetta nægja sem dæmi
um kyrkinginn fyrir austan tjald.
Það var ekki mikið af iðjuverum
á þessum spöl, þó voru talsverðar
skipasmíðar í bæ sem við fórum
hjá. Landbúnaðurinn virtist
dafna vel, t. d. eru þeir aflögu-
færir á smjör og selja Bretum 10
þús. smál. í ár. Þessa vöru lest-
uðum við og sigldum með til
London.
Næsti farmur voru hraðfryst-
ar ertur, sem við lestuðum í
Malmö og losuðum þær í Anzio á
Italíu, rétthjá Róm. (Égleggekki
í að skrifa um Rómaborg, það
yrði of langt mál.) Ibúar Rómar
flykkjast til Anzio á sumrin til
þess að forðast svækjuna og
hressa sig á sjóböðum.
Ég kynntist Ameríkana, sem er
þar á vegum Firestone fyrirtæk-
isins. Hann þekkir kunningja
okkar, Hilmar Kristjónsson, sem
er hjá FAO í Róm. Hann sagði
mér, að Hilmar ætti þarna lítinn
skemmtibát, sem hann notaði
stundum og sagði mér af svaðil-
för, sem Hilmar hafði farið suð-
ur með landi. Sá vesturheimski
spurði mig hvort allir Islending-
ar væru svona ófyrirlitnir sæ-
garpar. Ég kvað svo vera, enda
allir beinir afkomendur víking-
anna. Hilmar bæri kannski af, en
undirmenn hans væru vel hlut-
gengir líka, hetjurnar, sem kenna
villimönnum að drepa lagardýr
víða um heim.
Frá Italíu var haldið til Afríku
á ný og nú erum við ráðnir til
þess að flytja frosinn 'fisk til
landanna við Guineuflóann, úr
pólskum togurum.
Fjöldi veiðiskipa mestu fisk-
veiðiþjóða heims, veiða nú á
Afríkumiðum og hafa gert það
lengi. Að áliti kunnugra er þar
um ofveiði að ræða.
Blámenn gera sig líklega að
stugga þessum sæg af höndum
sér. Ef þeir verða fyrri til en Is-
lendingar að færa út fiskveiðilög-
söguna, hvert leita þessi skip þá?
Nú þegar hafa tvö ríki fært hana
út, Guinea í 130 mílur og Sierra
Leone í 200 mílur.
Meðfram strönd Spánska Sa-
hara, eða alla leið frá Cap Dra’a í
suðurhluta Marocco, til Cap
Blanc á mörkum Mauritaníu, sem
er 590 mílna langt og 30—60
mílna breitt svæði, segir í Africa
Pilot, Vol. I, 1965, að séu beztu
fiskimið í heimi. Þarna er slétt-
ur botn og aldrei ógæftir fyrir
stóra togara svo þar er alltaf
hægt að vera að, öfugt við það
sem er á norðlægum miðum.
Fiskurinn, sem aðallega veiðist
er nefndur á ensku: Red sea
bream, red mullet, grouper, cor-
bina, hake, ray, sole, gurnard,
tunny, anchovy, sardines og svo
þorskur, jafn að gæðum þeim, er
veiðist við New Foundland. Hver
skyldi ráða þessum hlunnindum?
Það er enginn annar en General-
issimo Franco. Hann hefur stað-
settan Captain-General á Santa-
Cruz de Tenerife, sem stjórnar 3
svæðum eða sýslum. Kanarieyjar
13