Samvinnan - 01.03.1928, Qupperneq 77

SAMVINNAN
71
að segja um það, hversu margir þeir eru, sem að meira
og minna leyti tapa lífsviðurværi sínu, sem þeir hafa
haft af vinnu við togaraútgerðina. Við alla þessa menn
er óbeinlínis sagt: Nú fáið þið ekkert að gera, og þið get-
ið átt ykkur sjálfir. Má einu gilda hversu langt þeir eru
aðkomnir til að fá sér þarna atvinnu.Ef einhverja lítilfjör-
lega atvinnu kynni að vera um að ræða, liggur það í aug-
um uppi, að bæjarfélagið lætur þá menn sitja fyrir henni,
sem það er skylt að framfæra, geti þeir það ekki af eigin
ramleik. Fólkið hefir þyrpst þama saman og troðist í
hverja kompu, sem fáanleg var. Það er ekkert ánægju-
efni að hugsa um fjölskylduföðurinn, sem heyrir börnin
sín og konuna sína veina af bjargarskorti, en er á hinn
bóginn bundinn félagsskap gegn þessu sterka útlenda ok-
urvaldi, sem ekki vill unna sjómönnunum sanngjarns
hluta af aflanum.
„Ú11 e n t“ kalla eg það, þótt íslenskir séu menn-
imir, af því að fyrirkomulagið er ú 11 e n t en ekki inn-
lent, og er ekki við- okkar hæfi.
Jeg hverf aftur að fjölskylduföðurnum. Hvað á hann
að gera? Hvað getur hann gert? Honum þykir ilt að láta
kúgast. Okkur íslendingum hefir altaf verið það þvert
um geð,eins og allajafna hefir sýnt sig,enda er landið bygt
í upphafi af mönnum, sem ekki vildu kúgast láta. Hvað
getur hann gert, þegar að sverfur, annað en leitað til
bæjarfélagsins? Og það krefur svo sveitirnar um borgun-
ina fyrir að bjarga manninum frá dauða, sem þær hafa
alið upp fyrir þennan atvinnuveg. Og verður ekki hjálpin
lítil í allar þarfirnar, og fáum við ekki hálfgerða kyrk-
ingskynslóð út úr þessum holum? Eg vil helst ekki hugsa
um þetta, því mig hiyllir við því, en eg vona að allir
sjái það, að hér þarf eitthvað að gera. Hér þarf lækningu,
og hana ekkert kák. En þegar á að lækna einhvern sjúk-
dóm, þá þarf fyrst að vita orsakimar til sjúkdómsins.
Sum blöðin hafa nú haldið því fram, að þetta stafaði
af gengishækkuninni. En það er ekki satt, nema að því
leyti, ef til vill, að þetta braust nú út af þeim ástæðum.