Tímarit kaupfjelaganna - 01.01.1896, Qupperneq 24

18
ua vegna hygg ég, að það standi kaupfélaga vorra bezt
að vígi, til þess að leiða lífskraft íslenzkra kaupfélaga í
ijós. Takist því að sýna það, að það geti tekið að sér
verzlun allra þeirra, er nú sækja til Húsavíkur, tel ég úr-
lausn spurningar þeirrar, er ég hafði að yfirskrift grein-
ar þessarar, þegar gefna fyrir mestan hluta landsins.
Nú þegar Kaupfél. Þingeyinga heíir náð því takmarki,
að eiga nægan vetrarforða skuldlausan, mun varla vera
hætt við því, að félagsmenn kosti eigi kapps um að halda
áfram þeirri reglu. En hér má eigi framsókn félagsmanna
uema staðar. Eigi vil ég þó, eins og nú er ástatt, hvetja
til þess, að félag vort setji sér það markmið að borga allur
vörur sínar fyrir fram, eins og mælt er, að Kaupfélag Sval-
berðinga haíi í áformi. Það er mjög vanséð, að slíkt verði
nokkur hagnaður. Þrátt fyrir það álít ég þó, að kaupfél.
Þingeyinga þurfi að halda því áfram að safna fé og geti
líka gert það. Köllum þetta fjársafn varasjóð, stofnsjóð,
eða hverju. öðru nafni, sem menn verða ásáttir með, en
hölduui að eins áfram að safna. Nóg mun verða með féð
að gera. Reynslan og ýmisleg ókomin atvik munu leiða
það í ljós, og nú þegar sýnast mér nauðsynleg verkefni
blasa við. Félagið þarf að eiga varasjóð, ef sérleg óhöpp
eða verulegt verzlunarharðæri ber að höndum. Ég tel og
eigi síður nauðsynlegt, að félagið hafi aukafé, sem geti
orðið meðal til þess að hjálpa hinum fátæku til að vera
með í félaginu.
Það er þetta síðasta atriði, sem Kaupfélagið má alls
eigi ganga fram hjá.
Að því leyti sem ég þekki til annara Kaupfélaga t. d.
félags Svalberðinga, þá finnst mér fátæklingnum nærri því
alveg bægt frá þvi að geta orðið kaupfélagsmaður. Ull-
arinnleggið hjá hinnm fjárfáa sveitabónda hrekkur ekld
nærri því fyrir ársþörfum hans. Tvævetra sauði á hann
ekki til, en félagið vill ekki annað sauðfé. Hvernig á svo
fátæklingurinn að koma sér upp sauðastofni, þegar hvorki
félagið né nokkur annar vill rétta honum hjálparhönd? —