Samvinnan - 01.04.1968, Blaðsíða 60

blökkumanna enn þann dag í
dag.
Samt eru ákveðnar stað-
reyndir í ástandinu núna, sem
auka hættuna á útbreiðslu rót-
tækrar þjóðernisstefnu blökku-
manna. Ein þeirra er sú að
blökkumenn urðu einir meðal
bandarísku lágstéttarhópanna
til að gera uppreisn. Og það
sem meira er: aðrir illa settir
hópar telja hagsmunum sín-
um ógnað af blökkumönnum —
og það á auðvitað líka við um
stóra miðstéttarhópa, þegar
heimtuð er aflétting einangr-
unar með tilliti til búsetu og
skóla. Oft hefur komið til kyn-
þáttaóeirða raunverulega fyr-
ir tilverknað þessara hópa.
Þegar ég skrifaði bók mína
fyrir mörgum árum, var sú
skoðun ríkjandi meðal almenn-
ings og líka félagsfræðinga —
ekki aðeins vinstrisinna — að
til væri einhver „náttúrleg"
samheldni milli lágstéttarhópa
í Bandaríkjunum, og þyrfti að-
eins að vekja menn til vitundar
um hana til að hún öðlaðist
pólitískt gildi. Staðreyndir og
viðburðir bentu vitanlega til
hins gagnstæða: hatrið var
einmitt mjög „náttúrlegt"
milli þessara hópa, sem raun-
verulega áttu í samkeppni sín
á milli, en örugg hástétt hvítra
gat sýnt meiri hlutlægni og
jafnvel átt til samúð með kröf-
um negra um réttlæti. Ég ótt-
ast að engin breyting hafi orð-
ið á ástandinu hjá bandarísk-
um fátæklingum, sem enn
finna þrýstinginn frá sam-
keppni blökkumanna. Þarvið
bætist að ýmsir í hinni „ör-
uggu“ hástétt sýna kröfum
blökkumanna minni samúð, er
þær leiða til óróleika og vald-
beitingar.
Ég ætti máski að bæta því
við að öll sérréttindi sem veitt
eru blökkumönnum, a. m. k.
þau sem ganga lengra en af-
nema þau óþægindi sem stafa
af því einu að þeir eru hör-
undsdökkir, hafa áhrif í þá átt
að skapa biturleik með öðrum
undirokuðum hópum. Þetta er
ein ástæðan til þess að ég hef
aldrei talið mig geta stutt
Marshallaðstoð ætlaða negrum
einum, hversu mjög sem ég
þó viðurkenni nauðsyn þess að
bæta vinnu- og lífsskilyrði
blökkumanna hið fyrsta.
Ef við nú í stað þess að
spyrja hvað sé líklegast að ger-
ist, ef ekkert verði gert í mál-
inu, spyrjum hinnar pólitísku
spurningar hvað eigi að gera
svo að almenningi sé fyrir
beztu, þá getum við gengið að
því sem gefnu, að mikilvæg-
ast er að hinir ýmsu hópar
innan bandarísku lágstéttar-
innar nái samstöðu. Ég hef áð-
ur sagt, og ég vil glaður end-
urtaka það, að hverju lýðræð-
isríki er hollt að lakast settu
hóparnir beiti sameiginlegu
afli sínu til að knýja fram
réttlæti. Með öðru móti verður
réttlæti aldrei náð. Það krefst
þrýstings að neðan. En þrýst-
ingurinn verður að engu gagni,
ef honum er eytt með sundr-
ung milli ólíkra hópa lágstétt-
arinnar.
Eftir þessum línum er líka
tæknilega séð unnt að móta
ákveðna stefnu. Húsnæðis-
vandamál blökkumanna verða
ekki leyst af skynsamlegu viti,
nema sem hluti af almennri
stefnu í húsnæðismálum. Á
sama hátt verður að koma á
raunverulegum úrbótum í
skólamálum blökkumanna sem
hluta af áætlun er stefni
að betri skólum til handa öllum
fátæklingum. Blökkumenn
verða að berjast gegn einangr-
un á vinnumarkaði, en þeir
eiga litla von árangurs meðan
atvinnuleysi ríkir meðal hvítra
fátæklinga.
Blökkumenn hafa einsog
aðrir lágstéttarhópar í Banda-
ríkjunum áhuga á framfara-
sinnaðri efnahagsstefnu, sem
tryggi næga atvinnu og fækki
þeim sem stopula vinnu hafa
og litla framleiðni, og geri um-
bætur á almannatryggingum,
heilsu- og barnavernd, skóla-
kerfi, íbúðum, jarðyrkju og
skattamálum.
Frá þessu sjónarhorni séð er
þjóðernisstefna blökkumanna
blindgata. Martin Luther King
hefur gert sér þess ljósari grein
en aðrir og stöðugt lagt áherzlu
á mikilvægi þess að blökku-
mannahreyfingin sameinist
aðalæðinni í bandarískri
framfarahugsun á efnahags-
legum, félagslegum og póli-
tískum vettvangi ásamt mikil-
vægi þess að vinna stuðning og
styrk annarra lágstéttarhópa.