Andvari - 01.06.1963, Blaðsíða 102

100
ÍIERMAN M. WARD
ANDVARI
mold grjótbýlis síns í Nýja Hampshire. Ennfremur stundaði hann búskap í Eng-
landi og einnig eftir að hann sneri aftur til Bandaríkjanna. Þegar hann dó, átti
hann fimm bújarðir í Vermont og Nýja Hampshire og eina á Florida. Síðastliðið
ár ræktaði hann sjálfur myndarlegan garð í Vermont. Þá var hann 88 ára að
aldri.
Jörðin veitti honum ekki aðeins fæði og húsaskjól, lieldur það, sem var
þýðingarmeira, þrotlausa uppsprettu kvæðaefna. Með nánurn tengslum sínum
við moldina kynntist hann fólkinu í Nýja Englandi, senr birtist í ljóðum hans;
sömuleiðis kynntist hann sveitum Nýja Englands. Flest ljóð lrans hefjast á lýs-
ingu á einhverjum þætti sveitalífs, og þau flétta þá inn í djúpsærri skýringar á
nrálefnum nranna. Þessi aðierð sagði hann væri: að segja eitt og hafa annað
í huga. Táknmál ljóða sinna lann lrann í störfum bóndans.
Frost var skólakennari alla ævi sína, en ekki af venjulegu tagi. Hann
byrjaði á að lrjálpa nróður sinni við menntaskólakennslu hennar. Síðar kenndi
hann ensku unr hríð í Pinkerton-skólanum í Derry til að drýgja tekjur sínar af
búskapnunr. Að því er einn ævisöguritari hans segir, „las hann þar leikrit með
nemendunr sínum og fór nreð þá í langar gönguferðir til að skoða burknagróður
og villt blóm. Ef Frost fann steikarlykt leggja frá bóndabæ, staldraði hann við,
gekk í bæinn og keypti nokkrar kleinur. Þetta var tólf nrílur frá borginni
Manchester, og stundunr gengu þeir alla leið þangað. Þeir snuðruðu í bóka-
búðunr, lengu soðnar ostrur í miðdegisverð og héldu heinr nreð rafnragns-
lestinni."
Eftir að svo vel hafði til tekizt nreð fyrstu Ijóðabækur Frosts, fóru háskól-
arnir í Ameríku að sækjast eftir lronunr. Hann var ráðinn fullri prófessorsstöðu
í ensku við Anrherst háskólann í Massachusetts. Hann stofnaði Bread Loaf
sumarskólann í enskum fræðum í Vermont og flutti fyrirlestra við ýnrsa háskóla
bæði í Bandaríkjunum og erlendis. Kennsluaðferðir hans voru fremur óvenju-
legar. „Eg vil ekki kenna,“ sagði hann, „nema eg hafi eittlrvað að segja." Elann
var því líklegri til að skrópa úr tínrunr en lærisveinar lrans. Þegar ungur maður
skrifaði um skógarrjóður, spurði Frost: „Kraupstu í raun og veru á kné og baðst
fyrir eða fannst þér aðeins, að þú hefðir átt að gera þaðr“ Frost þótti ákaflega
vænt unr nenrendur sína. Um þá sagði hann: „Mér er lífsspursmál að rugla öllu
í kollinunr á þeinr eins og hárlubbi er gerður að flókabendu.“ Hann gekk fram
af þeinr með yfirlýsingunr senr þessari: „Við köllunr skólana okkar frjálsa, af
því að viÖ höfum ekki frelsi til að yfirgefa þá, fyrr en við erunr 16 ára.“ Þau
hjónin kenndu börnunr sínunr heinra, unz þau fóru í háskóla. „Eg hélt þeinr í
rauninni ekki frá skólanum," sagði Frost, „en eg lrvatti þau ekki til að fara.“
Viðhorfi sínu til háskólanemenda þjappaði lrann sanran í þessunr fáu línum: