Andvari - 01.05.1967, Blaðsíða 12

10
JÓHANN BRIEM
ANDVARI
Ég drakk mikið vatn úr lófa mínum, því önnur drykkjarílát voru ekki tiltæk,
en mér fannst of mikil áhætta að leggjast niður og drekka beint úr læknum,
því enginn veit, nema hér kunni að leynast ennþá hræðilegri vatnaskrímsli
en brunnklukkur og vatnskettir. Vatnið er svalt og hressandi, „lifandi vatn“,
eins og Arabar kalla það til aðgreiningar frá pollavatni.
Nú taka við daladrög, og hér er dálítil byggð, þó mjög strjál, nokkur eld-
gömul smáþorp utan í brekkunum. Dalurinn heitir Vadí Músa, Mósesar-
dalur, og lækurinn, sem eftir honum rennur, ber sama nafn. Hér hefur verið
áningarstaður úlfaldalesta frá ómunatíð og er enn. Framundan gnæfa fjöllin
rauðu, og er nú skammt þangað. Ber þar hæst einn tind, það er fjallið Hór,
sem nú heitir Dsjebel Harún. En mannsnafnið Harún, sem kalífinn í Bagdad
hefur gert ógleymanlegt, er sarna og Gyðinganafnið Aron. Fjallið heitir því
Aronsfjall og er heitið eftir Aroni bróður Mósesar, en á þessu fjalli dó hann
og var grafinn. Uppi á tindinum er ævagömul grafarhvelfing, en hún sést ekki
héðan. Það á að vera gröf Arons.
Landið er hrjóstrugt, því hæðir eru meðfram læknum og því ekki hægt
að nota vatnið í áveitur. Samt hverfur lækurinn von hráðar, og eftir er
farvegurinn þurr og grýttur.
Þegar komið er fast að fjöllunum, verður fyrir okkur lítill veitingaskáli.
Hér endar vegurinn. Höfurn við þá ekið 370 kílómetra. Sá sem ætlar sér að
halda áfram ferðinni til hinna földu borgar, verður að ganga eða ríða. Hér
eru nokkrir brúnir eyðimerkurbúar, sem leigja út asna og arabíska hesta, en
ég tek hesta postulanna fram yfir þá arabísku. Þegar ég spyr til vegar, er mér
vísað á götutroðning, sem liggur niður lága brekku og síðan niður með þurrum
lækjarfarveginum. Eftir örskamma stund blasa við mér furðuleg mannvirki.
Uppi á lágri hlíðarbrún til hægri handar eru nokkur grafhýsi í þyrpingu,
höggvin út úr föstu bergi. Þau minna á snjóhús eskimóa eða strákofa kaffanegra,
kringlótt og kúpt með ferhyrndum dyrum. Þau eru ljósbleik að lit, því enn er
grjótið ekki orðið rautt. Síðan dýpkar dalurinn, og eru klettar til beggja handa,
en niðri við götuna eru tvö grafhýsi ferhyrnd, að lögun sem musteri, einnig
h.öggvin úr bergi og aðskilin frá klettaveggnum. En allt í kring eru hellisgrafir,
dyr inn í hamrana, opnar gættir, og er bjargveggurinn sums staðar sléttaður
og höggvinn þannig, að hann rninnir á framhlið húsa. Grafirnar eru mjög
margar og formið margvíslegt. Þetta er dauðraborg Petru, eða réttara sagt,
örlítill hluti af henni. Þegar komið er fram hjá þessum fornu gröfum, verður dal-
urinn að djúpu gljúfri, barmamir hækka til beggja hliða, og allt í einu verðui
gljúfrið að þröngri gjá eða geil, og götuslóðinn hverfur inn í myrkur. Nú
hefst leið, sem ekki á sinn líka í þessum heimi. Gjáin er ekki nema 3—5 metrar