Andvari - 01.05.1967, Blaðsíða 43

ANDVARI
ÓBÓTAVERKIÐ
41
einfaldur, en hugrakkur maður, eins og
honum er lýst annars staðar í sögunni.
Hann neitaði að taka til greina uppá-
stungu bræðra sinna að reyna að ná friði
við Njálssonu. Hann kann að hafa gert
sér Ijóst, að öllum slíkum boðum yrði
nú vissulega hafnað eftir móðganir Hall-
gerðar. En hann var líka sannfærður um,
að hann hefði í fullu tré við þá.
Hann gerði samt nokkrar skynsam-
legar varúðarráðstafanir. Norrænar siða-
reglur gerðu ekki sérstaklega ráð fyrir,
að menn væru felldir í heiðarlegum bar-
daga. Það, sem Þráinn hafði helzt að
óttast, var launsát, og þegar hann fór í
kynnisferð, gætti hann þess að hafa með
sér átta menn alvopnaða, þar á meðal
Hrapp. Á leiÖinni urðu þeir að fara yfir
Markarfljót, sem var að nokkru leyti á
ísi.
A fljótsbakkanum hitti flokkurinn
fyrir nokkrar konur, sem ekki komust
yfir, og hjálpuðu þeim yfir ána. Launin,
sem þeir hlutu fyrir þessa vinsemd (því
að Þráinn virðist hafa verið góðhjartaður
maður), voru þau, að konurnar fóru beint
að Bergþórshvoli og sögðu Bergþóru, hvert
Þráinn hefði farið og hvenær hann kæmi
aftur. Þessa vitneskju lét Bergþóra auð-
vitað strax 3 té Kára og bræðrunum.
Eftir þriggja eða fjögurra daga dvöl
ákvað Þráinn að snúa aftur heimleiðis.
Honum var leitt fyrir sjónir, að þetta
væri hættulegt, og ennþá hættulegra að
halda þá leið, sem hann hafði sagzt
roundu fara, áður en hann lagði af stað
heiman. Svar Þráins var: „Hræðzla er
þat, ok vil ek þat eigi .“
Snemma morguns þann dag, er Þráins
var von til baka, reis Njáll úr rekkju og
sa syni sína vopnaða í þann veg að ganga
ut> — SkarpheÖin í bláum stakki með
hina frægu öxi sína, sem kölluð var
»Himmugýgr“; Helga rauðklæddan með
rauöan skjöld, og glæsimennið Kára í
silkitreyju með gylltan hjálm. Sérkenni-
legt er, að allir höfðu þeir húizt ljómandi
skartklæðum. Njáll spurði, hvert þeir
væru að fara, og þeir svöruðu hlæjandi,
að þeir ætluðu í sauðaleit.
í þessum hópi voru aðeins fimm menn
og átta í flokki Þráins, og svo lítur út.
að upphaflega hafi Njálssynir ætlað að
ráðast á Þráin úr launsátri, rétt eftir að
hann og félagar hans færu yfir fljótið: en
sólin, sem glampaði á skildi þeirra, kom
upp um þá, og Þráinn, sem vissi ekki,
hve marga menn hann átti í höggi við,
hélt lengra niður eftir árbakkanum hin-
um megin, svo að bræðurnir urðu að
hverfa úr launsátrinu til þess að ná hon-
um. Þráinn og menn hans stönzuðu á ís-
spöng nálægt árbakkanum og urðu undr-
andi að sjá aðeins fimm menn hlaup3 að
sér að því er virtist í árásarhug. Á hlaup-
unum slitnaði skóþvengur Skarpheðins,
og hann nam staðar til að hnýta hann.
Hinir hlupu áfram. Nú hafði Þráinn gert
sér ljóst, að þetta var alvarleg árás; hann
hafði kastað af sér vfirhöfninni og tekið
af sér hjálminn til að laga hann. Á þessu
andartaki kom Skarpheöinn á harða-
hlaupum og náði félögum sínum, tók
feikna stökk yfir strenginn milli ísskar-
anna og rennur áfram eftir flughálum
ísnum. Hann renndi sér að Þráni í beim
svifum, sem hann var að setja hiálm-
inn á höfuð sér, og í einu höggi hjó hann
með Rimmugvgi höfuð hans niÖur í
tennur, svo að jaxlarnir féllu ofan á ísinn.
Þetta geröist með svo skjótum hætti. að
enginn gat svo mikið sem stefnt á hann
höggi, og hann rann áfram úr greipum
lieirra og stökk vfir skjöld, sem einn i'ir
flokknum kastaði fyrir fætur hms á ís-
inn. Þá komst hann aftur tíl hræðra
sinna og Kára, og þeir dránu I lrann og
annan mann, en gáfu h;num grið þeirm
á meÖal Grana Gunnarssvni or> Gunnari
Lambasyni, sem voru lítt af hamsaldri.