Andvari

Árgangur

Andvari - 01.05.1967, Blaðsíða 53

Andvari - 01.05.1967, Blaðsíða 53
andvari ÓBÓTAVERKIÐ 51 elliær. Dag nokkurn sást hún vera að berja arfasátu með lurk og kallaði hana „vesluga”. Þegar hún var spurð, hverju þetta sætti, svaraði hún, að sátan mundi verða notuð til að kveikja í húsunum, þegar allir yrðu inni brenndir, og beiddist, að hún yrði borin á vatn eða brennd hið bráðasta. Gamla konan kann að hafa verið geggjuð, en vissulega var heilbrigð skyn- semi í því, sem hún lagði til, og hún reyndist betur að sér í hernaðarlist en Skarpheðinn, sem ekki gerði annað en hlæja að henni, og sagði, að eitthvað ann- að mundi finnast til að kveikja með eld, ef slíkt væri fyrirfram ákveðið, jafnvel þótt sátan væri þar ekki. Vér undrumst nú þessa örlagabundnu, skipulagslausu eða blátt áfram tilviljunar- kenndu afstöðu Skarpheðins og annarra. Njáll og synir hans vissu af skynsemi sinni, orðrómi og upplýsingum Hróðnýjar, að á þá yrði ráðizt, þó þeir vissu ekki nákvæmlega hvenær. En þeir virðast ekki hafa gert neitt sérstakt til að skipuleggja varnir sínar. A hinn bóginn höfum vér þegar séð, að FIosi hafði enga ákveðna fyrirætlun um það, hvernig árásinni yrði hagað, þegar hann og menn hans kæmu loks að Berþórshvoli. Þetta var að nokkru leyti sú norræna örlagatrú, að ekki yrði spornaÖ við því, sem fram ætti að koma. Norrænir menn höfðu litla fyrirhyggju °g ráðagerðir og alls ekki að því er bar- daga snerti, þó að athyglisverðar undan- tekningar finnist eins og Njáll. Fyrir þeim var eina meginregla bardagans að greiða harðari og skjótari högg en and- stæðingurinn. Undantekningin frá því var eins konar dásamleg tilviljun, eins °g þegar Skarpheðinn renndi sér eftir tsnum til að drepa Þráin. Að tilteknum degi og stundu reið Flosi að austan með menn sína til mótsins. Þar v°ru allir komnir, sem eiðum höfðu bundizt, nema Ingjaldur, sem hafði rofið eið sinn til þess að halda loforð sitt við Hróðnýju að taka ekki þátt í árásinni. Um það leyti, sem þeir voru að safnast saman, voru bræður Skarpheðins, Grímur og I lelgi, að heiman. Hundrað og tuttugu manna fundi varð ekki haldiÖ leyndum, og fregnir bárust bræðrunum, sem hröð- uðu ferð sinni þegar í stað heim að Berg- þórshvoli. Þetta kvöld hlýtur að hafa reynt mjög á Njál og fólk hans, því að allir vissu, að nú var árásin yfirvofandi, og Bergþóra sagði skýrt og skorinort, að hver og einn skyldi velja sér mat, því að þetta yrði í síðasta sinn sem hún skammtaÖi heimilis- fólki sínu. Einnig Njáll sá í sýn, að húsgaflinn hrundi og allt borðið var atað blóði. I þessu dapra umhverfi var það Skarpheðinn, sem sagði öllum að bera sig vel og minnti á, að til þess væri ætlazt af þeim öðrum fremur. Skarpheðinn var greinilega einn þeirra manna, sem léttir í skapi við hættur, eins og þegar hann klæddist viðhafnarklæðum sínum áður en hann fór að Þráni. Áður en lagt var af stað, lét Flosi menn sína ganga til kirkju og biðjast fyrir. Fróðlegt væri að vita, hvers þeir báðu, sigurs, fyrirgefningar eða hvors tveggja? Þá riðu þeir að Bergþórshvoli, bundu hesta sína í hvarfi við bæinn og biðu þar til myrkurs. Þá gengu þeir i átt til bæjarins hægt og í þéttum hóp að skipun Flosa. Flosi játaði, að þetta væri gert til þess að sjá, hvað Njáll og menn hans tækju til bragðs. Sjálfur hafði hann ekki enn neina ákveðna fyrirætlun. Njáll og synir hans og Kári og allir vígir menn á bænum komu út og stóðu í fylkingu á hlaÖinu. Þá nam Flosi staðar og hugleiddi, hvað til bragðs skyldi taka. Honum var alls ekki um að ráðast á heimamenn, meðan þeir væru á opnu svæði. Þessi tregða til árásar virðist undarleg
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108

x

Andvari

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Andvari
https://timarit.is/publication/346

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.