Andvari - 01.05.1967, Síða 57

andvahi
ÓBÓTAVERKIÐ
55
með sér austur. Sumir vildu leita í rústum
bæjarhúsanna að líki Skarpheðins og ann-
arra, en Flosi heimtaði, að þeir héldu af
stað svo fljótt sem unnt væri, áður en
Kári gæti safnað liði gegn þeim um allt
héraðið. Flosi var að austan og því
eins konar útlendingur í þessum hluta
landsins, svo að jafnvel þeir, sem ekki
höfðu mikla samúð með Njálssonum
kynnu að líta á brennuna sem eins konar
innrás.
A leið sinni nam flokkurinn staðar til
að hefna eiðrofanna á Ingjaldi eins og
þeir höfðu svarið að gera. Þeir komu að
honum, þar sem hann reið á árbakkanum
andspænis þeim, og Flosi skaut að honum
spjóti og særði hann. Ingjaldur skaut
spjótinu til baka, drap einn af mönnum
Flosa og komst undan í skóginn. Þeir
höfðu ekki tíma til að elta hann og riðu
hið skjótasta brott, en stefndu þó ekki
austur, þar eð þeir vissu, að óvinir þeirra
mundu gera ráð fyrir að þeir gerðu það.
Meðan þessu fór fram, hafði Kári
safnað miklu liði frænda og vina til að
veita þeim eftirför; en þeir gerðu ráð fyrir,
eins og Flosi hafði búizt við, að brennu-
menn mundu ríða austur, og tókst því ekki
að finna þá. Bersýnilega var ákveðið að
bíða eftir að flokkur Flosa sundraðist og
menn riðu til húa sinna, eða færu að
minnsta kosti í heimsókn til kvenna sinna,
þegar hægt væri að gera upp sakirnar við
þá hvern í sínu lagi. Flosi hafði einnig
gert ráð fyrir þessu, og hann krafðist þess,
að fylgismenn hans héldi saman og riðu
heim með honum. Þetta gerðu þeir og
dvöldust hjá honum nokkra mánuði. Það
gefur nokkra hugmynd um búskap Flosa,
að svo virðist sem hann hafi getað hýst og
fætt hundrað og tuttugu menn auk hús-
karla sinna mánuðum saman. Oss er sagt,
að FIosi minntist aldrei á brennuna.
Þegar leitað var í rústunum af bæ Njáls
og menn komu að þeim stað, þar sem
Njáll hafði lagzt niður, var grafið gegnum
mikla öskuhrúgu, og fannst þar uxahúðin,
skorpin af hita. Þegar húðin var tekin upp,
fundust lík Njáls, Bergþóru og sonar Kára
óbrunnin undir húðinni, nema einn fing-
ur drengsins, sem hann hafði teygt út
undan húðinni, var brenndur af. Sú
staðreynd, að líkin voru óbrunnin, var
talin „stór jarðtegn", þótt auðvitað gæti
ný húðin vel verndað þau fyrir eldinum.
Ásjónur þeirra Njáls og Bergþóru voru
líka sérlega rósamlegar og bjartar.
Líkami Skarpheðins fannst fast upp
gaflhlaðið, þar sem fallin þekjan hafði
klemmt hann. Fætur hans voru brunnir
upp að knjám, en annars var hann ekki
brunninn. „Flann hafði bitit á kampi
sínum. Augu hans voru opin ok óþrútin.
Hann hafði rekit öxina í gaflhlaðit svá
fast, at gengit hafði allt upp á miðjan fet-
ann, ok var ekki dignuð“. Þegar hann var
afklæddur til greftrunar, sáust merki á
baki hans og bringu, brennd í kross, og
ætluðu menn að hann mundi hafa brennt
sig sjálfur. Af því, sem vér vitum um
Skarpheðin, verður slík guðrækni ekki
ætluð honum með miklum líkum, en
leitarmennirnir vildu helzt finna svo mörg
hálfgildings kraftaverk og jarðtegnir sem
unnt væri.
Flestum mun ganga hjarta nær sú
staðreynd, að þarna fannst lík Sæunnar
gömlu, sem barið hafði hina illu arfasátu
og spáð til hvers hún yrði notuð. Hún
hafði verið fóstra Bergþóru og hlýtur að
hafa neitað að ganga út með öðrum kon-
um.
EFTIRMÁL GLÆPSINS
Þótt Kári hefði riðið með miklum liðs-
afla að elta brennumenn þegar eftir brenn-
una, virðist ekki hafa verið talið fært að
veita þeim eftirför austur, þegar þeir voru