Andvari

Árgangur

Andvari - 01.05.1967, Blaðsíða 56

Andvari - 01.05.1967, Blaðsíða 56
54 NIGEL BALCHIN ANDVARI að ganga út, en einnig hún neitaði: „Ek var ung gefin Njáli, ok hefi ek því heitit honum, at eitt skyldi ganga yfir okkr bæði“. Þá mælti Njáll við Bergþóru: „Ganga munum vit til hvílu okkarrar ok leggjast niðr. Hefi ek lengi værugjarn verit“. Þau gengu þá til hvílu sinnar og lögðust niður með sveininn, son Kára, milli sín, og bryti Njáls breiddi að skipun hans yfir þau húð af nýslátruðum uxa. Eftir það hreyfðust þau eigi né gáfu hljóð frá sér. Þegar S'karpheðinn sá föður sinn og móður leggjast til hvíldar, mælti hann: „Snimma ferr faðir várr í hvílu, ok er þat sem ván er: hann er maðr gamall“. Brytinn hafði nú komizt út úr húsinu, svo að eftir voru aðeins, auk Njáls, Berg- þóru og drengsins, Skarpheðinn, Grímur og Kári, sem enn börðust fast. En nú tóku stórviðir hússins að falla, og Flosi hörfaði undan með menn sína og lét eld- inn ljúka verkinu. Eitt af hinum stóru þvertrjám hafði brunnið um miðju, svo að annar endinn lá á gólfi niðri, en hinn skorðaður hátt uppi við vegginn. Kári kallaði til Skarp- heðins og sagði honum að hlaupa upp þvertréð og stökkva frá efri enda þess, en Skarpheðinn heimtaði, að Kári færi á undan, en kvaðst mundu koma þegar á eftir honum. Kári hikaði við að yfirgefa hann, en Skarpheðinn hvatti hann að fara og hefna sín, ef hann kæmist undan. Kári tók þá logandi stokk og kastaði hon- um út í húsagarðinn. Meðan athygli Flosa og manna hans var bundin við brennandi stokkinn, stökk Kári ofan af þakinu. Klæði hans loguðu, og hárið var sviðið af, en hann laumaðist brott í skjóli af reyknum, hljóp að tjörn einni og kastaði sér í hana og slökkti í klæðum sinum og komst undan út í myrkrið. Jafnskjótt og Kári hafði stokkið, reyndi Skarpheðinn að hlaupa upp þvertréð, en það brotnaði undir honum. Hann reyndi þá að klifra upp vegginn, en hann lét líka undan, og hann féll niður aftur. Þá mælti Skarpheðinn: „Sét er nú, hversu vera vill“. Reyndi hann þá að brjóta sér leið meðfram hliðarveggnum til að finna Grím, bróður sinn, en þegar hann kom til hans, féll Grímur dauður niður, —• hefur líklega kafnað. Þá féll niður það, sem eftir var af þakinu, svo að Skarpheð- inn varð fastur milli þekjunnar og gafl- hlaðsins. Flosi og menn hans dvöldust við eld- ana til dögunar. Meðan þeir voru þar enn, reið maður að og spurði tíðinda, og hverjir látizt hefðu í eldinum. Flosi svaraði, að víst væru þau Njáll og Berg- þóra dauð, synir þeirra allir og Kári og sonur hans. Maðurinn sagði, að þetta gæti varla verið, því að hann hefði mætt Kára fyrir fám stundum og lánað honum hest; hár Kára og ytri fatnaður hefði verið brenndur og annar eggteinninn á sverði hans, Fjörsváfni, hefði verið blár af eldi og deigur. Hefði Kári sagt, að hann mundi herða hann í blóði Sigfússona og annarra brennumanna. Þetta hlýtur að hafa verið skelfingar stund fyrir Flosa, því að hér hafði það einmitt gerzt, sem hann hafði ávallt óttazt: ungur maður og öflugur og ægilegur bar- dagamaður hafði komizt undan úr brenn- unni. Flosi hafði lagt allt í hættu til að greiða ættingjum Njáls eitt heljarhögg, sem skæri úr þeirra í milli. Með atferli sínu hafði hann unnið níðingsverk að skilningi norræns manns og drýgt dauða- synd sem kristinn maður. Aform hans hafði misheppnazt, er Kári komst undan. Þótt brennumenn væru hundrað og tuttugu manna flokkur, varð Flosa óðar ljcst, að nú voru þeir í lífshættu, —• eink- um, ef þeir héldu ekki saman, — og hann hvatti Sigfússonu til cð ríða heim
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108

x

Andvari

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Andvari
https://timarit.is/publication/346

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.