Vaka - 01.07.1927, Qupperneq 11

[vaka]
ÖRÆFI OG ÖRÆFINGAR.
217
hana. Það er menningu Fljótshverfinga og Öræfinga til
ærins sóma, að enginn maður skuli hafa drukknað í
Skeiðará síðustu mannsaldrana. Það er ekki af því að
hún sé í raun og veru minni torfæra en Jökulsá á Sól-
heimasandi. Þvert á móti. Það er af því, að enginn hefur
lagt í hana fylgdarlaust og fylgdarmennirnir hafa verið
frábærir menn að gætni og glöggskyggni og haft afbragðs
hesta. Þó er ekki svo að skilja, að aldrei sé lagt á tæp-
asta vaðið. Sumir heztu vatnamennirnir hafa verið svo
hætt komnir í henni, að meir hefur borgið þeim gifta
en forsjá. Mætti segja af því ýmsar sögur, ef rúm
væri til.
IV.
Þegar kemur yfir Skeiðará, eru tveir skriðjöklar beint
fram undan, Skaftafellsjökull og Svínafellsjökull. Þeir
falla niður hvor sínum megin við Hafrafell, fletjast út
á láglendið og mætast fyrir neðan fellið. Úr Skaftafells-
jökli kemur Skaftafellsá, sem þætti mikið vatnsfall, ef
maður væri ekki nýkominn upp úr Skeiðará. Fyrir neð-
an hana fríkkar landið. Þar er stórvaxinn gróður, viðir
og vallgresi, alveg upp að öldunum framan undir jökl-
inum. Svínafellsjökull hlýtur að vera fallegasti skriðjök-
ull í veröldinni. Hann kemur ofan af sjálfum Hvanna-
dalshnúk, hæsta tindinum á Öræfajökli, er tárhreinn til
að sjá, en brúnin að framan alsett bláhvítum tindum,
eins og sæi á langá röð Alpahnúka. Undan honum kemur
Svínafellsá, vatnslítil hversdagslega, en ströng og stór-
grýtt og hið mesta forað, ef vöxtur er í henni. Þegar yfir
hana er komið, blasir túnið á Svínafelli við. Bærinn
stendur undir grænu felli, túnið er stórt og fallegt og
mikið graslendi fyrir neðan. En norðan við túnið geng-
ur skriðjökullinn fram, svo að heita má, að það sé sjálf-
girt af honum á þann veg. Nú sést ekki til hájökulsins,
heldur er útsýnið allt til vesturs og suðurs. Þar sést sjór-
inn, Ingólfshöfði eins og eyja í vatnafláka Skeiðarár,