Vaka - 01.07.1927, Blaðsíða 107

Vaka - 01.07.1927, Blaðsíða 107
[vaka] RITFREGNIR. 313 dcmsins Guð mun koma í ís. „Töluvert hefir sólin hreyzt seinustu tíu mánuði“ (Philippe Soupault), „og hráðum sortnar sólin og sundrast jarðarleir. Og þá verður allt að engu og engin veröld meir“. (Þórbergur Þórðnrsort). Eg stend við gluggann minn, horfi út í þokuna og spyr: Hvar verð ég um það leyti, sem sólin er kuln- uð út, — ég, þessi skynjandi agnarögn af alheiminum, þessi spyrjandi moldarköngull, þetta skjálfandi duft- korn, hýði vanmáttarins, — hvar verð ég þá?“ „Hvað ætti að geta svalað sál minni? Ég leita i innstu fylgsnum hugar míns; ég sný upp því, sem niður á, og niður því sem upp á, velti öllu um koll eins og maður, sem hefir tapað flihbahnappnum sínum innan um hús- gögnin. Og ég finn ekki neitt, sem ætti að geta svalað sál minni. Excelsior — hærra? Nei, það er að eins nafn á gisti- höllum og þvottadufti". „Hinar dýpstu skynjanir fara gegnum sál mina eins og reiðarslög. Jarðsagan, saga sólkerfisins, reynsla mannkynsins, — allt streymir þetta gegnum veru mína i augnabliksopinberun. Ég er spegilmynd af þroska mannkynsins, af mikilleik þess og smæð, mæðu þess, vizku og villu. Ég er sköpunarverkið sjálft í hryllileg- um óttubjarma andvaka sjálfsvitundar. Ég get ekki sof- ið; mig getur ekki dreymt; ég get ekki gleymt. Ég vaki, sé, sé gegnum allt; ég er skygn; ekkert fær leynzt; ég er allt, — alheimurinn fangelsi mitt; heimsendir blund- ar í barini mér; ég er einn; ekkert er til nema ég, mátt- vana hjóm; ég er þjáningin, — þjáningin sjálf, skelfing- in — skelfingin sjálf; dauðinn — það er ég“. Nokkrum mánuðum síðar deyr móðir Steins Elliða suður á Ítalíu. Án þess að fregnin veki vott af söknuði i hjarta hans, fylgir hann þó einhverri innri rödd og fer suður lil að sjá gröf hennar. Honum er sagt hvernig dauða hepnar hafi borið að. Hún hafði fengið blóðspýt- ing meðan hún var að dansa „saklausan Charleston" við ítalskan „vin“ sinn, sein ferðaðist með henni, hef-ð- armann og heimsmann. Hann hafði borið hana inn i hliðarherbergi, og þar gaf hún upp andann í örmum
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132

x

Vaka

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vaka
https://timarit.is/publication/363

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.