Vaka - 01.07.1927, Side 107

Vaka - 01.07.1927, Side 107
[vaka] RITFREGNIR. 313 dcmsins Guð mun koma í ís. „Töluvert hefir sólin hreyzt seinustu tíu mánuði“ (Philippe Soupault), „og hráðum sortnar sólin og sundrast jarðarleir. Og þá verður allt að engu og engin veröld meir“. (Þórbergur Þórðnrsort). Eg stend við gluggann minn, horfi út í þokuna og spyr: Hvar verð ég um það leyti, sem sólin er kuln- uð út, — ég, þessi skynjandi agnarögn af alheiminum, þessi spyrjandi moldarköngull, þetta skjálfandi duft- korn, hýði vanmáttarins, — hvar verð ég þá?“ „Hvað ætti að geta svalað sál minni? Ég leita i innstu fylgsnum hugar míns; ég sný upp því, sem niður á, og niður því sem upp á, velti öllu um koll eins og maður, sem hefir tapað flihbahnappnum sínum innan um hús- gögnin. Og ég finn ekki neitt, sem ætti að geta svalað sál minni. Excelsior — hærra? Nei, það er að eins nafn á gisti- höllum og þvottadufti". „Hinar dýpstu skynjanir fara gegnum sál mina eins og reiðarslög. Jarðsagan, saga sólkerfisins, reynsla mannkynsins, — allt streymir þetta gegnum veru mína i augnabliksopinberun. Ég er spegilmynd af þroska mannkynsins, af mikilleik þess og smæð, mæðu þess, vizku og villu. Ég er sköpunarverkið sjálft í hryllileg- um óttubjarma andvaka sjálfsvitundar. Ég get ekki sof- ið; mig getur ekki dreymt; ég get ekki gleymt. Ég vaki, sé, sé gegnum allt; ég er skygn; ekkert fær leynzt; ég er allt, — alheimurinn fangelsi mitt; heimsendir blund- ar í barini mér; ég er einn; ekkert er til nema ég, mátt- vana hjóm; ég er þjáningin, — þjáningin sjálf, skelfing- in — skelfingin sjálf; dauðinn — það er ég“. Nokkrum mánuðum síðar deyr móðir Steins Elliða suður á Ítalíu. Án þess að fregnin veki vott af söknuði i hjarta hans, fylgir hann þó einhverri innri rödd og fer suður lil að sjá gröf hennar. Honum er sagt hvernig dauða hepnar hafi borið að. Hún hafði fengið blóðspýt- ing meðan hún var að dansa „saklausan Charleston" við ítalskan „vin“ sinn, sein ferðaðist með henni, hef-ð- armann og heimsmann. Hann hafði borið hana inn i hliðarherbergi, og þar gaf hún upp andann í örmum
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132

x

Vaka

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vaka
https://timarit.is/publication/363

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.