Vaka - 01.07.1927, Blaðsíða 79

[vaka]
BAUGABROT.
285
svörtum dílum, tók stór stökk og gjammaði hátt. Ég
tók eftir öllum þessum fyrirbærum, löguu þeirra og lit,
hverju hljóði, sem hvað eina gaf frá sér: smellunum í
svipunni, hófaskellunum, skröltinu i hjólunum, alt at-
hugaði ég þetta með mestu nákvæmni, þó að það væri
að vissu leyti í töluverðum fjarska, þar sem vagninn var
á ferðinni niðri á slcttu, en sjálfur stóð ég hátt uppi og
virti hann fyrir mér ofan að. Þessi aðstaða olli því, að
ég hætti að missa sjónar á vagninum, en gat nú séð ti!
hans renna Ieiðar sinnar eftir gráhvítum vegi, sem
lyppaðist í grænu landslagi um skóg og akra. Og hversu
mjög sem hann ók, var allt af sama bilið á milli mín
og hans. Vagninn fjarlægðist ekki, en kom ekki heldur
nær.
Þarna stóð ég og horfði á hann ineð óljósu hugboði
um, að eitthvað væri nú bogið við allt þetta, en gat þó
ekki gert mér grein fyrir, í hverju það lægi. Þá heyrði
ég rödd frá ósýnilegum upptökum spyrja:
— Hvað er það, sem lcnýr vagninn þarna áfram? Get-
urðu sagt, hvað það er, sem kemur vagninum af stað?
Ég ætlaði að fara að svara, en varð orðfall. Hvað
kæini vagninum af stað? Þessi spurning gerði mig
ruglaðan. Mér virtist málið ofur-einfalt og fannst ég ætti
að vita þetta, en í svipinn voru bæði klunrsa, hugur og
tunga. Hvað kæmi vagninum al' stað? En að vera að
spyrja um annað eins. Það, sein knýr hann áfram . . .
það veit hvert barnið . . . það er auðvitað . . . ja, hvað
er það nú aftur? Ég þóttist viss um, að ég ætti svarið
tilbúið í fórum mínum, á vísum stað í heilabúinu.
Þaðan skyldi það og' hlyti að liafast. En hvernig sem
ég streittist, allt kom fyrir ekki. Hvað kæmi vagninum
al' stað? Mér fannst bæði lif og velferð undir því komin,
að ráðið yrði fram úr jafn-hlægilega auðveldu efni, og
ég varð alveg sturlaður út af því að geta ekki leyst
hnútinn. Það var kvalræðisástand.
Um leið og ég einblíndi á vagninn, svo sem í því
skyni að sækja þangað hugkvæmdina, ráðning gátunn-
ar, varð ég var við atvik, sem fékk mér bæði undrunar og
ótta. Hjólin undir vagninum voru ekki venjuleg hjól,
heldur var á þeim mannsmynd. Þau voru undarlega af-
skræmdir kroppinbakar og svo álútir, að höfuð nam við
fætur, svo að úr líkamanum varð fullkomin kringla.
Þarna undust þeir áfram í látlausri hvirfingu og gáfu