Vaka - 01.07.1927, Qupperneq 85

[vaka]
BAUGABROT.
291
burtreið. Mér er sjálfum eins farið og smádrengjunum
i þessu efni. Þeir eru ekki heldur aðgerðarlausir, sem
standa og bíða eftir lestinni tvö fimmtán. Hugleiðingar
þeirra geta verið fullar af frjómagni andans. Margar
fegurstu stundir lífs míns hafa liðið á Clapham Junc-
tion, sem eg býst við að sé nú komin í kaf. Eg hefi
ol'tsinnis verið þar í svo föstu og dulardjúpu skapi, að
vatnið hefði vel mátt ná mér í mitti áður en eg tæki
sérstaklega eftir þvi. En í öllum slíkum óþægindum er
eins og eg sagði, alt undir því komið, hvernig á er lit-
ið. Það er óhætt að prófa þetta á nálega hverjum þeim
hlut, sem venjulega er talinn til aígengra skaprauna
daglega lífsins.
Það er t. d. almenn skoðun, að það sé leiðinlegt að
verða að elta hattinn sinn. Hvers vegna skyldi gætnum
manni og guðhræddum þykja það leiðinlegt? Ekki að
eins fyrir þá sök, að það er hlaup og hlaup lýja mann.
Sama fólkið hleypur af miklu meira móði eftir leiðin-
legum leðurknetti en það mundi hlaupa eftir fallegum
silkihatti. Það þykir niðurlæging að elta hattinn sinn;
og þegar menn segja að það sé niðurlæging, þá eiga
þeir við, að það sé skoplegt. Vist er það skoplegt; en
mennirnir eru afarskoplegar skepnur og flestar athafn-
ir þeirra eru skoplegar — t. d. að eta. Og skoplegast
af öllu er einmitt það, sem skyldast er að gera — t. d.
leita ástar. Sá, sem eltir hattinn sinn, er hvergi nærri
eins skoplegur og sá, sem eltir konu.
Sá, sem liti rétt á þetta, gæti elt hattinn sinn í hetju-
móði og heilagri gleði. Hann gæti þótzt glaðvær veiði-
maður, sem væri að elta villidýr, því að vissulega gæti
ekkert dýr viltara verið. Mér er líka næst að halda, að
hattaveiðar í hvassviðrum verði íþrótt æðri stéttanna
þegar tímar líða. Þá hittast herrar og frúr á hæðum
uppi í morgungusti. Þau frétta, að þjónar- þeir, er til
þess eru settir, hafi hleypt hatti af stað í því og því
kjarrinu eða hvernig sem það verður nú orðað. Að-
gætandi er, að með slíkri aðferð væri tvinnuð sainan í-
þrótt og mannúð. Veiðimennirnir fyndu, að þeir væru
ekki að vekja sársauka. Nei, þeir fyndu að þeir væru
að vekja ánægju, innilega, nálega óstjórnlega ánægju
hjá áhorfendunum. Síðast þegar eg sá háaldraðan
höfðingsmann elta hattinn sinn í Hyde Park, þá sagði
eg við hann, að hans hlýja hjarta ætti að fyllast friði